เซน
เซน (ญี่ปุ่น:
คำว่า เซน เป็นชื่อภาษาญี่ปุ่นของคำว่า ฉาน (จีน:
เซน มีต้นกำเนิดจากประเทศอินเดีย พัฒนาที่ประเทศจีน ก่อนที่จะถูกเผยแพร่มาสู่เกาหลีและเข้าสู่ประเทศญี่ปุ่น โดยได้รับอิทธิพลมาจากลัทธิขงจื๊อและลัทธิเต๋า ในช่วงระหว่างที่เผยแผ่มาสู่ญี่ปุ่น การฝึกตนของนิกายเซน เน้นที่การนั่งสมาธิเพื่อการรู้แจ้ง
ช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 20 เซนยังได้เป็นปรัชญาในการดำรงชีวิต และรู้จักกันทั่วโลก โดยแสดงถึงแนวทางการใช้ชีวิต การทำงาน และศิลปะ
เซนยึดถือหลักปฏิบัติธรรมตามหลักของพระพุทธเจ้า ตามหลักของการฝึกสติ อริยสัจ 4 และมรรค 8 เซน ได้รับการยอมรับจากบุคคลที่ไม่ใช่พุทธศาสนิกชนโดยเฉพาะอย่างยิ่งบุคคลนอกทวีปเอเชีย ที่สนใจในเซนสามารถศึกษาและปฏิบัติธรรมได้ และได้เกิดนิกายสายย่อยออกมาที่เรียกว่าคริสเตียนเซน
วัฒนธรรมของชาวญี่ปุ่นที่ชาวต่างชาติรู้จักกันดี ได้แฝงเอาพุทธปรัชญา แบบเซนไว้อย่างแนบแน่น เช่น พิธีชงชา อิเคบานะ (การจัดดอกไม้แบบญี่ปุ่น) วิถีซามุไร คิวโด(การยิงธนูแบบญี่ปุ่น) แม้แต่แนวทางการเล่นโกะหรือหมากล้อมแบบญี่ปุ่น เป็นต้น
พระสังฆปริณายกในนิกายเซน
[แก้]ตามคติของนิกายเซน ถือว่าธรรมเนียมของนิกายนี้ได้รับการสืบทอดจากพระศากยมุนีพุทธเจ้า (
- พระมหากัสสปะ Móhējiāyè
摩 訶迦葉 - พระอานนท์ Ānántuó
阿 難 陀 - พระศาณวาสะ Shāngnàhéxiū
商 那 和 修 - พระอุปคุต Yōupójúduō
優 婆 掬 多 - พระธฤตก Dīduōjiā
提 多 迦 - พระมิจกะ Mízhējiā
彌 遮 迦 - พระวสุมิตร Póxūmì
婆 須密 - พระพุทธานันทิ Fútuónándī 浮陀
難 提 - พระพุทธมิตร Fútuómìduō 浮陀
密 多 - พระปารศวะ Pólìshīpó
婆 栗 濕 婆 - พระปุณยยศัส Fùnàyèshē
富 那 夜 奢 - พระอานโพธิ/พระอัศวโฆษะ Ānàpútí
阿 那 菩提 (นับถือว่าเป็นพระมหาโพธิสัตว์) - พระกปิมละ Jiāpímóluó 迦毘
摩 羅 - พระนาคารชุนะ Lóngshù
龍 樹 (นับถือว่าเป็นพระมหาโพธิสัตว์) - พระอารยเทวะ Jiānàtípó 迦那
提 婆 - พระราหุลตะ Luóhóuluóduō
羅 睺羅多 - พระสังฆนันทิ Sēngqiénántí
僧 伽 難 提 - พระสังฆยศัส Sēngqiéshèduō
僧 伽 舍 多 - พระกุมารตะ Jiūmóluóduō
鳩 摩 羅 多 - พระศยต Shéyèduō 闍夜
多 - พระวสุพันธุ Shìqīn
世 親 - พระมโนรหิตะ Mónáluó
摩 拏羅 - พระหเกฺลนยศัส Hèlèyènàyèzhě
鶴 勒夜那 夜 者 - พระสิงหโพธิ Shīzǐpútí
師 子 菩提 - พระวสิอสิต Póshèsīduō
婆 舍 斯多 - พระปุณยมิตร Bùrúmìduō
不 如密多 - พระปรัชญาตาระ Bānruòduōluó
般若 多 羅 - พระโพธิธรรม Pútídámó
菩提 達磨
หลังจากพระโพธิธรรมนำศาสนาพุทธนิกายเซนจากอินเดียเข้ามาสู่ประเทศจีนแล้ว จึงมีการสืบทอดธรรมและตำแหน่งพระสังฆนายกในจีนต่อมาอีก 6 องค์ (หนังสือบางแห่งนับว่ามี 7 องค์) ดังนี้
The Continued Biographies of Eminent Monks Xù gāosēng zhuàn of Dàoxuān (596-667) |
The Record of the Transmission of the Dharma-Jewel Chuán fǎbǎo jì of Dù Fěi |
History of Masters and Disciples of the Laṅkāvatāra-Sūtra Léngqié shīzī jì 楞伽 of Jìngjué (ca. 683 - ca. 650) |
The Xiǎnzōngjì 显宗记 of Shénhuì | |
1 | พระโพธิธรรม | พระโพธิธรรม | พระโพธิธรรม | พระโพธิธรรม |
2 | ฮุ่ยเข่อ |
เต้ายฺวี่ |
เต้ายฺวี่ |
เต้ายฺวี่ |
ฮุ่ยเข่อ |
ฮุ่ยเข่อ |
ฮุ่ยเข่อ | ||
3 | เซิงชั่น |
เซิงชั่น |
เซิงชั่น |
เซิงชั่น |
4 | เต้าซิ่น |
เต้าซิ่น |
เต้าซิ่น |
Dàoxìn |
5 | หงเหริ่น |
หงเหริ่น |
หงเหริ่น |
หงเหริ่น |
6 | - | ฝ่าหรู |
เสินซิ่ว |
ฮุ่ยเหนิง |
เสินซิ่ว |
เสวี่ยนเจ๋อ | |||
7 | - | - | - | เสวี่ยนเจ๋อ |