Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές.Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο. Το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Γιατη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{χωρίς παραπομπές|25|08|2024}}
Τοέδαφος είναι το ανώτατο στρώμα του φλοιού της Γης, δηλαδή το καλλιεργήσιμο επιφανειακό στρώμα σε πάχος 35 ως 50 εκατοστά. Το κάτω στρώμα που βρίσκεται κάτω από το έδαφος, λέγεται υπέδαφος. Το υπέδαφος φτάνει στο 1,5 έως 2 μ., ως εκεί δηλαδή που προχωρούν οι ρίζες των φυτών και μπορεί να γίνει γεωργική εκμετάλλευσή του. Όταν το έδαφος εξαντληθεί από την εντατική καλλιέργεια, με βαθύ σκάψιμο 1 ως 1,5 μ., το υπέδαφος φέρνεται στην επιφάνεια (οι γεωργοί το αποκαλούν "γύρισμα"), οπότε σε 5 - 6 μήνες γίνεται κατάλληλο για καλλιέργεια.
Το έδαφος προήλθε από την αποσάθρωση (διάβρωση) των πετρωμάτων της γήινης επιφάνειας. Η αποσάθρωση αυτή οφείλεται σε πολλές αιτίες: Στηθάλασσα, τηβροχή, τονήλιο, το κρύο, τον αέρα, τα φυτά καιτα ζώα. Το έδαφος, όταν δεν καλλιεργείται, πλουτίζεται ακατάπαυστα: Τα αυτοφυή φυτά (χόρτα, θάμνοι, δέντρα) με τις ρίζες τους το αποσαθρώνουν κάθε μέρα καιτο πλουτίζουν με τροφές που παίρνουν απ' τον αέρα (άζωτο κλπ.) καιμετα φύλλα τους και τους κορμούς τους, που, όταν σαπίζουν, μεταβάλλονται σε τροφές γιατα νέα φυτά
Ανάλογα το πλουτίζουν καιτα ζώα. Όσα από αυτά ζουν «ενδόγεια» ζωή (σκουλήκια, μυρμήγκιακαι άλλα έντομακαι μικρόσωμα ζώα), το τρυπούν και έτσι το νερό, ο ήλιος, ο αέρας μπαίνουν ευκολότερα στο έδαφος και κουβαλούν μέσα του οργανικές ουσίες. Τέλος μετα απορρίμματα τους καιτη σήψη των σωμάτων τους μετά τον θάνατό τους ολοκληρώνουν τον εμπλουτισμό του. Όσα ζουν «υπέργεια» ζωή, το αποσαθρώνουν με τις φωλιές τους καιτα σκαλίσματά τους καιτο πλουτίζουν μετα υπολείμματα των τροφών τους, μετα κόπρανά τους καιμετο ίδιο το σώμα τους, μετά τον θάνατό τους. Όλες αυτές οι οργανικές ουσίες, που προέρχονται από τους ζωικούς οργανισμούς, παρασέρνονται ευκολότερα από τα νερά των βροχών και αποθέτονται όπου λιμνάζουν τα ρυάκια καιοι ποταμοί. Γι' αυτό το έδαφος στις κοιλάδες, τους κάμπους καιτα δέλτα των ποταμών πιο πολύ, είναι προσφορότερο στη γεωργία.
Όμως καιτο νερό καιοι ακτίνες του ήλιου καιο αέρας, μετην «οξείδωση» που προκαλούν στα συστατικά του εδάφους, τα διασπούν καιτα διαλύουν μεταβάλλοντάς τασε θρεπτικές γιατα φυτά ουσίες.
Όλες οι παραπάνω αλλοιώσεις, που γίνονται στο έδαφος, το κάνουν να διαφέρει από το υπέδαφος καισε συνεκτικότητα καισε απόχρωση. Λίγες βέβαια οργανικές ουσίες κατεβαίνουν μετα νερά και ως το υπέδαφος, μα όταν αυτό, μετο γύρισμα, ανεβαίνει στην επιφάνεια, πρέπει να σπέρνεται ύστερα από 5 ή 6 μήνες, γιανα γίνεται στο μεταξύ η εδαφική αποσάθρωση (διάβρωση).
Όλα τα εδάφη δε σχηματίστηκαν μετον ίδιο τρόπο. Αλλού επέδρασε πιο πολύ το νερό και απόθεσε σε αυτά περισσότερη άμμο, αλλού έζησαν κατά εποχές περισσότερα ζώα και φυτά και πλούτισαν ανάλογα τα εδάφη με θρεπτικές ουσίες, καθώς πολλές απ' αυτές μεταφέρθηκαν μετα νερά των βροχών στις κοιλάδες, ενώ αλλού τα γύρω βουνά παρέμειναν ασβεστολιθικά κ.λπ.
Γενικά ένα έδαφος χαρακτηρίζεται από τηνεδαφική υφήτουκαιτηνεδαφική δομήτου, εξ αυτών καιη ταξινόμησή τουκαιη παράλληλη βασική διάκριση σε καλλιεργήσιμο καιμη καλλιεργήσιμο έδαφος χαρακτηριζόμενο το δεύτερο και άγονο.
Βασικότερο στοιχείο της καλλιέργειας εδαφών είναι τοεδαφικό νερό καθώς και άλλοι καθοριστικοί εξ αυτού παράγοντες όπως ηηλιακή ακτινοβολία, οάνεμος, ησχετική υγρασίακαιηθερμοκρασία.
Σήμερα τα καλλιεργήσιμα εδάφη διακρίνονται στις παρακάτω γενικές κατηγορίες:
Σε αμμώδη. Αυτά έχουν για κύριο συστατικό τους τηνάμμο. Είναι χαλαρά και αφράτα, εύκολα στην καλλιέργεια. Το νερό, ο ήλιος καιο αέρας περνούν μέσα τους εύκολα καισε μεγαλύτερο βάθος. Όμως δε συγκρατούν υγρασία καιοι θρεπτικές ουσίες της επιφάνειας τους ξεπλένονται εύκολα. Ακόμα, τον χειμώνα ψύχονται γρήγορα καιτο καλοκαίρι θερμαίνονται πολύ. Τα φυτά, πουδεν έχουν βαθιές ρίζες, δε βρίσκουν πολλές θρεπτικές ουσίες στα εδάφη αυτά, δε στηρίζονται γερά και όταν φυσά δυνατός άνεμος, τα ρίχνει κάτω ή τα ξεριζώνει και όταν πιάνουν ζέστες, παύουν να αναπτύσσονται, ανδεν ξεραθούν τελείως. Τα αμμώδη εδάφη χάνουν τα μειονεκτήματά τους αυτά, αντα ανακατέψουμε με αργιλόχωμα, οπότε γίνονται αργιλοαμμώδη ή με χωνεμένη κοπριά.
Σε αργιλώδη ή κοκκινοχώματα. Σε αυτά πλεονάζει η άργιλος (χώμα που χρησιμοποιούν στην κεραμοποιία). Τα εδάφη αυτά έχουν μεγάλη συνεκτικότητα και δύσκολα περνούν μέσα τους βαθιά το νερό, ο ήλιος κιο αέρας. Τον χειμώνα δεντα διαπερνά το κρύο, αλλά στην επιφάνειά τους είναι ψυχρά. Το καλοκαίρι κρατούν υγρασία, αλλά στις μεγάλες ζέστες σκάζουν, δημιουργώντας βαθιές ρωγμές. Οι ρίζες των φυτών δυσκολεύονται να προχωρήσουν βαθιά, υποφέρουν από ασφυξία και στις ξηρασίες, όταν εξατμίζεται όλη η επιφανειακή υγρασία, παύει κάθε ανάπτυξή τους και μαραζώνουν. Τα αργιλώδη εδάφη γίνονται κατάλληλα για καλλιέργεια, όταν ρίξουμε άμμο (όχι θαλασσινή, γιατί έχει αλάτι) ή κοπριά χωνεμένη ή και αχώνευτη.
Σε ασβεστολιθικά ή ασπροχώματα. Αυτά προέρχονται από ασβεστολιθικά πετρώματα κι έχουν τα μειονεκτήματα των αργιλωδών εδαφών. Διορθώνονται, αν τους προσθέσουμε άμμο ή κοπριά, όπως στα αργιλώδη. Όχι όμως ασβέστη, γιατί έχουν πάρα πολύ.
Σε χουμώδη ή κηποχώματα ή μαυροχώματα. Αυτά έχουν πολλές οργανικές ουσίες καιτο χρώμα τους είναι σκούρο (καστανό). Είναι αφράτα και εύκολα στην καλλιέργεια. Διατηρούν τη ζέστη τον χειμώνα καιτη δροσιά το καλοκαίρι. Απορροφούν και κρατούν τα νερά σαν σφουγγάρια, τα διαπερνά εύκολα ο ήλιος καιο αέρας και μέσα τους ζουν ένα σωρό σκουλήκια, μικρόζωα και μικρόβια, που μεγαλώνουν τη γονιμότητά τους. Είναι ταπιο κατάλληλα εδάφη για καλλιέργεια καιμετο χώμα τους μπορούμε να πλουτίσουμε άλλα εδάφη φτωχά (αργιλώδη, αμμώδη και ασβεστολιθικά). Η κοπριά πολλές φορές είναι περιττή και επιζήμια. Στα εδάφη αυτά, όταν τα φυτά (καιπιο πολύ το σιτάρι καιτα άλλα λεπτόκορμα δημητριακά) μεγαλώνουν πολύ και «πλαγιάζουν», χωρίς να καρποφορούν, τα πλουτίζουμε με φωσφορούχα χημικά λιπάσματα.
Σε ανάμεικτα. Αυτά τα εδάφη έχουν απ' όλα τα κύρια συστατικά (άργιλο, άμμο, ασβέστιο και οργανικές ουσίες) και παίρνουν διάφορες ονομασίες από τα συστατικά που πλεονάζουν σε αυτά, δηλαδή: «αργιλοαμμώδη» ή «αμμοαργιλώδη», «χουμαργιλώδη» ή «αργιλοχουμώδη», «χουμώδη» ή «αμμοχουμώδη» κλπ. Τα περισσότερα εδάφη που καλλιεργούνται στην πατρίδα μας είναι ανάμεικτα.
Το τεχνητό έδαφος υψηλής απόδοσης, γνωστό και ως τεχνητό έδαφος, είναι μια νέα τεχνολογία που έχει τη δυνατότητα να φέρει επανάσταση στη γεωργία. Αυτή η καινοτόμος προσέγγιση περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός υλικού που μοιάζει με χώμα και είναι βελτιστοποιημένο γιατην ανάπτυξη καιτην απόδοση των καλλιεργειών.
Το παραδοσιακό έδαφος είναι ένα πολύπλοκο μείγμα ορυκτών, οργανικής ύλης, νερού και αέρα. Ωστόσο, η ποιότητα του εδάφους ποικίλλει σε μεγάλο βαθμό ανάλογα μετην τοποθεσία καιτο κλίμα. Σε πολλές περιοχές, το έδαφος υποβαθμίζεται λόγω διάβρωσης, ρύπανσης ή υπερβολικής χρήσης, με αποτέλεσμα χαμηλή παραγωγικότητα και περιβαλλοντικά προβλήματα.
Το τεχνητό χώμα υψηλής απόδοσης στοχεύει στην αντιμετώπιση αυτών των προκλήσεων παρέχοντας ένα ελεγχόμενο και προβλέψιμο περιβάλλον καλλιέργειας. Το χώμα παρασκευάζεται μετην ανάμειξη διαφόρων υλικών, όπως πηλός, άμμος, κομπόστ και θρεπτικά συστατικά, σε ακριβείς αναλογίες. Το υλικό που προκύπτει έχει σταθερή υφή, δομή και χημική σύνθεση που μπορεί να υποστηρίξει την ανάπτυξη των φυτών καιτην πρόσληψη θρεπτικών συστατικών.
Ένα από τα κύρια πλεονεκτήματα του τεχνητού εδάφους υψηλής απόδοσης είναι η ικανότητά τουνα συγκρατεί το νερό καιτα θρεπτικά συστατικά καλύτερα από το φυσικό έδαφος. Αυτό μειώνει την ανάγκη για άρδευση και λίπανση, γεγονός που μπορεί να εξοικονομήσει νερό καινα μειώσει τη ρύπανση. Επιπλέον, το έδαφος έχει υψηλότερη ικανότητα ανταλλαγής κατιόντων (CEC), η οποία του επιτρέπει να συγκρατεί περισσότερα θρεπτικά συστατικά καινατα απελευθερώνει σταδιακά στα φυτά.
Ένα άλλο πλεονέκτημα του τεχνητού εδάφους υψηλής απόδοσης είναι η ευελιξία του όσον αφορά την τοποθεσία καιτο κλίμα. Δεδομένου ότι το έδαφος είναι κατασκευασμένο γιανα πληροί συγκεκριμένες απαιτήσεις, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε περιοχές όπου το φυσικό έδαφος είναι φτωχό ή ανύπαρκτο. Αυτό ανοίγει νέες ευκαιρίες γιατη γεωργία σε άγονες περιοχές ή σε αστικές περιοχές όπου ηγη είναι σπάνια.
Επιπλέον, το τεχνητό έδαφος υψηλής απόδοσης μπορεί να συμβάλει στον μετριασμό της κλιματικής αλλαγής, δεσμεύοντας άνθρακα μετη μορφή οργανικής ύλης. Το κομπόστ που χρησιμοποιείται στο έδαφος περιέχει σημαντική ποσότητα άνθρακα που μπορεί να σταθεροποιηθεί μετην πάροδο του χρόνου μέσω της μικροβιακής δραστηριότητας. Αυτό μειώνει τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου και παρέχει μια μακροπρόθεσμη λύση αποθήκευσης άνθρακα.
Ωστόσο, υπάρχουν και κάποιες προκλήσεις που σχετίζονται μετο τεχνητό έδαφος υψηλής απόδοσης. Ένα από τα κύρια ζητήματα είναι το κόστος παραγωγής, το οποίο μπορεί να είναι υψηλότερο από εκείνο του φυσικού εδάφους λόγω της χρήσης εξειδικευμένων υλικών και εξοπλισμού. Επιπλέον, υπάρχουν ανησυχίες σχετικά μετη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα των τεχνητών εδαφών, καθώς ενδέχεται ναμην έχουν τις ίδιες οικολογικές λειτουργίες μετα φυσικά εδάφη όσον αφορά τον κύκλο των θρεπτικών στοιχείων και τις υπηρεσίες οικοσυστήματος.
Συμπερασματικά, το τεχνητό έδαφος υψηλής απόδοσης έχει τη δυνατότητα να μεταμορφώσει τη γεωργία παρέχοντας ένα πιο αξιόπιστο και αποτελεσματικό περιβάλλον καλλιέργειας. Ωστόσο, απαιτείται περαιτέρω έρευνα γιατην αντιμετώπιση των τεχνικών και οικονομικών προκλήσεων που συνδέονται με αυτή την τεχνολογία. Συνεργαζόμενοι με αγρότες, φορείς χάραξης πολιτικής και ερευνητές, μπορούμε να αναπτύξουμε βιώσιμες λύσεις πουθα ωφελήσουν τόσο τη γεωργία όσο καιτο περιβάλλον.
Σύσταση: Είναι η αναλογία των συστατικών του εδάφους.
Υφή: Είναι η ένωση των μορίων του εδάφους
Πορώδες και ειδικό βάρος: Το πορώδες καθορίζεται από τον όγκο που έχουν τα διάκενα του εδάφους. Το πραγματικό ειδικό βάρος είναι γύρω στα 2,5.
Υγροσκοπικότητα του εδάφους: Όταν όλα τα διάκενα του εδάφους είναι γεμάτα νερό, η υγροσκοπικότητα του εδάφους φτάνει το μέγιστο.
Ειδική θερμότητα: Η θερμοκρασία είναι ένας από τους συντελεστές της ανάπτυξης των φυτών και εξαρτάται από τα συστατικά του εδάφους, το χρώμα του, την υγρασία τουκλπ.
Η εντατική και πολύχρονη καλλιέργεια του εδάφους το εξαντλεί από τις θρεπτικές του ουσίες που καταναλώνονται από τα φυτά, γι' αυτό χρειάζεται η ενίσχυσή τουκαιο εμπλουτισμός τουμε τους εξής τρόπους:
Με ζωική λίπανση. Σε αυτήν τη λίπανση ανακατεύουμε το χώμα τουμε κοπριά από ζώα, χωνεμένη ή αχώνευτη. Εκείνο που πρέπει να προσέχουμε τότε είναι ναμην αφήνουμε πολλές μέρες την κοπριά πάνω στην επιφάνεια, γιατί αδυνατίζει απ' τον ήλιο και ξεπλένεται από τη βροχή.
Με φυτική λίπανση. Αυτή χωρίζεται σε «ξηρολίπανση» και «χλωρολίπανση». Ξηρολίπανση γίνεται, όταν ανακατεύουμε στο χώμα γερά φύλλα, άχυρα κλπ. Χλωρολίπανση γίνεται όταν σπέρνουμε ειδικά φυτά (πιο πολύ ψυχανθή), που όταν έρθει η εποχή να ανθίσουν τα ανακατεύουμε μετο χώμα, οργώνοντας το χωράφι.
Με χημική λίπανση. Γίνεται με χημικά λιπάσματα. Αυτά όμως πρέπει να χρησιμοποιούνται ανάλογα μετα φυτά και ύστερα από υπόδειξη γεωπόνου, γιατί μπορεί να βλάψουμε τα φυτά αντί νατα ωφελήσουμε.
Με αγρανάπαυση. Με αυτή αφήνουμε το χωράφι για ένα, δύο ή και περισσότερα χρόνια ακαλλιέργητο, οπότε τα αυτοφυή χόρτα με τις τροφές που παίρνουν από τον αέρα (άζωτο κλπ.) καιμετο σάπισμα των βλαστών τους το πλουτίζουν.
Λεξιλογικός ορισμός 
Πολυμέσα σχετικά