Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν.Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί καινα αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 13/05/2010.
Ο όρος γλώσσα αναφέρεται στον τρόπο επικοινωνίας, ιδίως τουανθρώπου, αλλά μπορεί να αναφέρεται επίσης σε περιπτώσεις τεχνητών καιμη ανθρώπινων σημειακών συστημάτων (μιμόγλωσσα, τυπικές γλώσσες των μαθηματικών και της πληροφορική, γλώσσες προγραμματισμού, συστήματα επικοινωνίας ζώων κ.λπ.). Η διαφορά της γλώσσας ως τρόπος ανθρώπινης επικοινωνίας είναι ότι δε βασίζεται σε μία συγκεκριμένη μορφή μετάδοσης (π.χ. έναν ήχο), όπως το σύστημα επικοινωνίας τωνζώων, αλλά αποτελείται από συνδυασμό συστημάτων που διαφοροποιείται σε πολύ μεγάλο βαθμό από κουλτούρασε κουλτούρα και από τη μία εποχή στην άλλη.[1]
Η φυσική διαδικασία απόκτησης μιας γλώσσας, που συμβαίνει κατά τα 4-5 πρώτα χρόνια ζωής του ανθρώπου, αναφέρεται ως μητρικήκαι είναι μέρος της φυσικής εξέλιξης του ανθρώπου. Η γλώσσα γίνεται το απαραίτητο μέσο μετο οποίο ο άνθρωπος επικοινωνεί και γνωρίζει το περιβάλλον του. Μεμια ολοκληρωμένη γλωσσική αγωγή, ο ομιλητής κάθε γλώσσας είναι σε θέση να συνδυάζει τη γνώση του συστήματος της γλώσσας γιατην παραγωγή καιτην πρόσληψη μηνυμάτων.
Υπολογίζεται ότι υπάρχουν από 5,000 μέχρι 7,000 διαφορετικές γλώσσες στον πλανήτη. Κάθε συγκεκριμένη εκτίμηση όμως διαφέρει, ανάλογα μετον διαχωρισμό μεταξύ γλώσσας και διαλέκτου.[2]
Πιστεύεται ότι δεν υπάρχει σαφής διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον όρο γλώσσα, μετη σημασία της συγκεκριμένης εθνικής γλώσσας, καιστον όρο διάλεκτος. Σύμφωνα μετη διατύπωση του Max Weinrich, «γλώσσα είναι μια διάλεκτος με στρατό και στόλο», ενώ —σύμφωνα με άλλη διατύπωση— «διάλεκτος είναι μια ηττημένη γλώσσα". Πιθανότατα, «όλες οι γλώσσες του κόσμου, σε όλους τους καιρούς, είναι διάλεκτοι μιας πρώτης κοινής γλώσσας πουπριν χιλιάδες χρόνια ήταν παγκόσμια γλώσσα»
Η κοινή αντίληψη που κυριαρχεί σχετικά μετη γλώσσα είναι ότι η επίσημη μορφή της, άρα καιηπιο «έγκυρη», είναι η γραπτή και ότι ηπιο «πρόχειρη» και «λιγότερο σταθερή» είναι η προφορική. Από αυτή την αντίληψη έπεται καιη κυρίαρχη αξιολόγηση, ειδικά στις δυτικές κοινωνίες, του γραπτού λόγου ως πιο «σωστού και σημαντικού» καιτου προφορικού ως «δευτερεύοντος και επιρρεπούς σε λάθη». Ανκαι όντως η εφεύρεση του γραπτού λόγου είχε αναμφισβήτητες θετικές συνέπειες στην πρόοδο του ανθρώπινου πολιτισμού, η γραπτή γλώσσα θεωρείται από τους γλωσσολόγους, γιαμια σειρά από λόγους πουθα εξηγηθούν παρακάτω, δευτερογενής και τρόπον τινά βοηθητική της προφορικής.
(α) Φυλογενετική και οντογενετική προτεραιότητα:ο προφορικός λόγος προηγείται καιδεν προϋποθέτει τον γραπτό. Δηλαδή σε επίπεδο κοινωνίας δεν υπάρχει παράδειγμα γλωσσικής κοινότητας πουνα έχει γραπτό λόγο καιναμην έχει προφορικό («φυλογενετική προτεραιότητα»). Αντίθετα υπάρχουν πολλές ακόμα και σήμερα κοινωνίες πουδεν χρησιμοποιούν κάποιο είδος γραφής αλλά διαθέτουν μια καθ΄ όλα αναπτυγμένη γλώσσα. Αλλά καισε ατομικό επίπεδο το παιδί πρώτα μαθαίνει να μιλάει και μετά να γράφει («οντογενετική προτεραιότητα»).
Επιπλέον ο γραπτός λόγος ξεκίνησε ως και παραμένει σε μεγάλο βαθμό βοηθητικός προς την ομιλία, για λόγους απομνημόνευσης ή γιαναμην «χανόμαστε» καιγιανα έχουμε μια καλύτερη εικόνα ενός μεγάλου τμήματος λόγου. Μάλιστα τα αρχαιότερα δείγματα γραφής που σώζονται είναι απλοί μαθηματικοί υπολογισμοί και λογιστικά κείμενα (σουμεριακές πινακίδες). Επομένως και από ιστορική άποψη, αλλά και σύμφωνα μετη λογική, η γραφή δεν πρέπει να συγχέεται καινα ταυτίζεται μετη γλώσσα, καθώς συνιστά απλώς μια μορφή αναπαράστασης της.
(β) Δομική προτεραιότητα: Βέβαια θα μπορούσε να υποστηριχτεί ότι καιη προφορική γλώσσα δεν είναι παρά μια αναπαράσταση των νοημάτων που έχουμε μέσα στο μυαλό μας. Δηλαδή με απλά λόγια, όποια σχέση υπάρχει μεταξύ μεταξύ της γραφής <παιδί> και της έννοιας «παιδί» υπάρχει και μεταξύ του ήχου [pe'δi] και της αντίστοιχης έννοιας. Κατά βάση αυτός ο ισχυρισμός είναι σωστός και συνάδει καιμετο πνεύμα της γλωσσολογικής επιστήμηςπου έχει σαν αρχή το ότι πρωταρχικά δεντην ενδιαφέρει το υλικό μέσω του οποίου πραγματώνονται οι σχέσεις ενός συστήματος (ήχοι, γράμματα, νοήματα κτλ) αλλά οι ίδιες οι σχέσεις του συστήματος. Παραβλέπεται όμως το στοιχείο που καθιστά τον προφορικό λόγο στενότερα συνδεδεμένο μετην «καθαρή γλώσσα»: ενώ μπορώ άνετα να γράψω «μπρκδφκ» δεν μπορώ να προφέρω [brkδfκ]. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι οι συγκεκριμένης φύσεως ιδιότητες των φωνητικών μας οργάνων ασκούν επιρροή στοτι λέξεις επινοούμε γιατη γλώσσα μας ενώ οι γραφικές μας ικανότητες όχι. Δηλαδή ποτέ σε κανένα γλωσσικό σύστημα δεν επινοήθηκε λέξη πουναμην μπορεί να αποδοθεί φωνητικά, υπάρχουν όμως πολλά γραφικά συστήματα (στην ουσία όλα) πουναμην αποδίδουν ικανοποιητικά όλες τις λέξεις.
(γ) Γνωστική-μαθησιακή προτεραιότητα:Η ομιλία αναπτύσσεται με φυσικό τρόπο· γιανα μάθει το παιδί να μιλάει, αρκεί να εκτεθεί σε γλωσσικά ερεθίσματα. Αντίθετα, γιανα μάθει να γράφει τη γλώσσα του, απαιτείται συστηματική διδασκαλία.
Είναι επόμενο, λοιπόν, αντικείμενο της γλωσσολογικής επιστήμης να είναι μόνο ή κυρίως η προφορική γλώσσα και όχι η γραπτή η οποία, όταν εξετάζεται, εξετάζεται από διαφορετική οπτική.
Σαν αδυναμίες του γραπτού λόγου θα μπορούσαν να αναφερθούν η συντηρητικότητα τουκαι επομένως η ανικανότητα τουνα αποδίδει όλες τις φωνητικές αλλαγές που συντελούνται σε προφορικό επίπεδο.
Για παράδειγμα το γεγονός ότι η ελληνική έχει τόσα διαφορετικά γραφήματα γιατον φθόγγο [ι] είναι αποτέλεσμα της συντηρητικότητας της ελληνικής γραφής πουδεν απέδωσε τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί εδώ και 2000 χρόνια. Εμφανές παράδειγμα της παραμορφωτικής δύναμης του γραπτού λόγου είναι καιη αγγλική, όπου η διατήρηση της ιστορικής ορθογραφίας έχει επιτευχθεί σχεδόν χωρίς καμία υποχώρηση καιη γραφή των λέξεων σπάνια πλέον απεικονίζει τη σύγχρονη προφορά τους.
Η διπλή άρθρωση είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης γλώσσας. Στις φυσικές γλώσσες παρατηρείται το φαινόμενο να χρησιμοποιούνται γλωσσικά στοιχεία (φωνήματα) πουτο καθένα ξεχωριστά δεν σημαίνει τίποτα (π.χ. /z/, /o/, /i/) και, συνδυαζόμενα μεταξύ τους, να σχηματίζουν μορφήματα, δηλαδή ελάχιστους σχηματισμούς-φορείς σημασίας (π.χ. /zoi-/ «ζωή»). Η διπλή άρθρωση είναι ιδιαιτερότητα της ανθρώπινης γλώσσας, καθώς καιτα ζώα έχουν μεθόδους και συστήματα επικοινωνίας αλλά κάθε διακριτή μονάδα του συστήματός τους εμπεριέχει καιμια έννοια. Ο όρος συνδέεται μετον A. Martinet: το επίπεδο της πρώτης άρθρωσης, ή γραμματικό επίπεδο, περιλαμβάνει μονάδες που έχουν και φωνητική μορφή και νόημα - είναι μονάδες με σημαίνον και σημαινόμενο σύμφωνε μετον Σωσσύρ. Η ελάχιστη μονάδα αυτού του επιπέδου είναι το μόρφημα (ή μόνημα κατά τον Martinet). Το επίπεδο της δεύτερης άρθρωσης περιλαμβάνει τα φωνήματα πουδεν είναι φορείς νοήματος.
Δηλαδή όταν ο σκύλος γαβγίζει επιθετικά γιανα υπενθυμίσει σε έναν παρείσακτο ότι εισέρχεται στην περιοχή του, το γάβγισμα του αποτελεί ένα είδος γλωσσικού σημείου με νόημα αλλά δεν επιδέχεται παραπέρα ανάλυση. Οποιαδήποτε προσπάθεια να διαχωριστεί το γάβγισμα σε επιμέρους ήχους θα οδηγηθεί σε αποτυχία.
Η διπλή άρθρωση είναι ιδιαιτέρως σημαντική γιατί δίνει τη δυνατότητα σε όποιο σύστημα την κατέχει να μπορεί να ανανεώνει συνεχώς το «λεξιλόγιο» τουκαι έτσι να προσαρμόζεται σε νέες συνθήκες, νέες έννοιες, ιδέες κ.λπ. Όλες οι σύγχρονες γλώσσες διαθέτουν διπλή άρθρωση αλλιώς θα ήταν καταδικασμένες να περιοριστούν στο λεξιλόγιο έτσι όπως διαμορφώθηκε όταν δημιουργήθηκαν.
Το αυθαίρετο (συμβατικότητα) του γλωσσικού σημείου
Ένα από τα βασικότερα τρόπον τινά αξιώματα της γλωσσολογίας είναι η αυθαιρετότητα του γλωσσικού σημείου. Δηλαδή πλέον είναι καθολικά αποδεκτό —εκτός από λίγες εξωεπιστημονικές εξαιρέσεις— ότι καμία λογική αναγκαιότητα δεν συνδέει τη μορφή μιας λέξης μετο νόημα της, το σημαίνον δηλαδή μετο σημαινόμενο. Δεν υπάρχει π.χ. τίποτα πουνα υποχρεώνει έναν άνθρωπο να χρησιμοποιεί τη διαδοχή φωνημάτων /'γata/ (ή τη διαδοχή γραφημάτων <γάτα>) γιανα εννοήσει τη σημασία «γάτα». Θα μπορούσε κάλλιστα να λέει «σκύλος» καινα εννοεί γάτα. Η σχέση «σημαίνοντος»-«σημαινομένου» αποτέλεσε αντικείμενο αντιπαραθέσεων ήδη από την αρχαιότητα (πβ. τον πλατωνικό διάλογο Κρατύλος) καιη ευρύτερη παραδοχή του συμβατικού χαρακτήρα αυτής της σχέσης θεμελιώθηκε από τονΦερντινάν ντε Σωσσύρ (1916), ο οποίος μετατόπισε την αντιπαράθεση από το πεδίο της denotatio (=«δήλωση», δηλαδή σχέση ονόματος-πράγματος) στο πεδίο της significatio (=«σήμανση», σχέση δύο ψυχολογικών οντοτήτων, ακουστικής εικόνας μεμια ιδέα).
Η αρχή αυτή φαινομενικά μόνο παραβιάζεται από εξαιρέσεις λέξεων, όπως για παράδειγμα η λέξη «νιαούρισμα» ή το επιφώνημα «ωχ!». Όντως σε τέτοιες περιπτώσεις, στις ηχομιμητικές λέξεις καιστα επιφωνήματα, μπορεί να ανιχνευθεί μια φαινομενική αιτιότητα, όμως και πάλι η εμπειρία μας από τις ξένες γλώσσες μάς αποτρέπει από τονα απορρίψουμε τη συμβατικότητα του γλωσσικού σημείου. Αν δούμε πώς αποδίδουν οι Άγγλοι τον ήχο που παράγει ο σκύλος (bark) καιοι Γάλλοι τον ήχο που παράγει ο άνθρωπος ως αντίδραση στο αίσθημα του πόνου (aie) καιτα συγκρίνουμε με τις αντίστοιχες ελληνικές λέξεις, τότε καταλαβαίνουμε ότι και στις περιπτώσεις αυτές κυριαρχεί η συμβατικότητα.
Το μεταβλητό του γλωσσικού σημείου/γλωσσική μεταβολή
Η γλωσσική μεταβολή είναι ένα ακόμα εγγενές χαρακτηριστικό της ανθρώπινης γλώσσας. Η γλωσσική μεταβολή είναι καθολική για κάθε ζωντανή φυσική γλώσσα καιδεν πρέπει να αξιολογείται ούτε ως θετική ούτε ως αρνητική, αλλά ως αναπόφευκτη εξέλιξη. Έτσι, οποιεσδήποτε αξιολογικές αντιλήψεις και απόψεις σχετικά μετην αλλαγή μιας γλώσσας δεν οφείλονται σε γλωσσολογικά δεδομένα αλλά σε ιδεολογίες, κοινωνικές, εθνικές κτλ.
Η γλωσσική αλλαγή οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, οι οποίοι θα μπορούσαν να διακριθούν σε εξωτερικούς και εσωτερικούς. Ως αλλαγές οφειλόμενες σε εξωτερικούς παράγοντες θα μπορούσαν να θεωρηθούν αλλαγές που πηγάζουν από αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο γλωσσών. Ο συνηθέστερος τρόπος γιανα επηρεάσει μια γλώσσα την άλλη είναι οδανεισμός. Για παράδειγμα μπορούμε να πούμε ότι η γλωσσική αλλαγή στον τρόπο μετον οποίο αποδίδεται η έννοια «σπίτι» στα ελληνικά, δηλαδή η σταδιακή αντικατάσταση της λέξης <οίκος>/<οικία> μετη λέξη <σπίτι> οφείλεται στην επίδραση της λατινικής (συγκεκριμένα της λέξης hospitium).
Συχνά, όμως, τα αίτια της γλωσσικής μεταβολής εντοπίζονται εσωτερικά, μέσα στο ίδιο το σύστημα μιας γλώσσας. Το γεγονός δηλαδή ότι ο νεοέλληνας διαβάζει τη λέξη «ειρήνη» ως /i'rini/ ενώ ο αρχαίος Έλληνας θατη διάβαζε ως /eirεέnεε/ οφείλεται στον εσωτερικό παράγοντα της αλλαγής στο φωνητικό σύστημα της ελληνικής. Η αδυναμία της γλώσσας να αντισταθεί στη γλωσσική μεταβολή, στη μεταβολή τόσο της φωνητικής αναπαράστασης της ίδιας σημασίας, όσο και της σημασιοδότησης της ίδιας μορφής, αποτελεί απόρροια, αλλά και απόδειξη, της συμβατικότητας του γλωσσικού σημείου.
Ηγενετική γραμματική [en] είναι ένα από τα κυρίαρχα σήμερα ρεύματα στηνανάλυση της γλώσσας, εισηγητής του οποίου είναι ο αμερικάνος Νόαμ Τσόμσκι, ο οποίος και προσπάθησε να ερμηνεύσει το φαινόμενο της γλώσσας στηνπιο καθολική διάστασή του. Γιατη γενετική γραμματική, η γλώσσα είναι ένα βιολογικό/γνωσιακό σύστημα, έμφυτο ως ικανότητα, που παράγει («γεννά») απεριόριστο πλήθος εκφράσεων με πεπερασμένα μέσα (λεξικά στοιχεία, κανόνες και περιορισμούς) και, ενδεχομένως, σύμφωνα μετηνπιο πρόσφατη φάση της θεωρίας, τον μινιμαλισμό, η «βέλτιστη λύση» στο σχεδιαστικό πρόβλημα της πρόσβασης/αναγνωσιμότητας σε δύο ειδών επιτελεστικά συστήματα του ανθρώπινου σώματος, τα «προθετικά-εννοιολογικά» καιτα «αρθρωτικά-αντιληπτικά».
Μεταγλωσσικές προσεγγίσεις του φαινομένου της γλώσσας
Τόσο οι επιστημονικές όσο καιοι διεπιστημονικές προσεγγίσεις της γλώσσας συνιστούν ό,τι ονομάζουμε μεταγλώσσα. Μετον όρο μεταγλωσσικός εννοείται οποιαδήποτε κρίση διατυπώνουμε γιατη γλώσσα χρησιμοποιώντας τη γλώσσα. Μεταγλωσσική επομένως μπορεί να χαρακτηριστεί καιμια άποψη του τύπου «πολύ ωραία γλώσσα αυτή, οι λέξεις της έχουν μια μουσικότητα», αλλά καιμια γλωσσολογική θεωρία ή κλάδοι της επιστήμης όπως ψυχογλωσσολογία, κοινωνιογλωσσολογίακ.λπ. Σε αυτό το κεφάλαιο λοιπόν θα περιγραφούν οι σημαντικότερες θεωρίες ανά τους αιώνες που έχουν εμφανιστεί γιατη γλώσσα καιτη θεωρούν από μια εξωτερική προς το γλωσσικό σύστημα θέση.
Η γλώσσα σαν κοινωνικό φαινόμενο είναι ένα δημοφιλές θέμα για προβληματισμό από αρχαιοτάτων χρόνων. Η εξέχουσα θέση της γλώσσας ανάμεσα στις εκδηλώσεις του ανθρώπινου πνεύματος καιο καταλυτικός της ρόλος στη διαμόρφωση των κοινωνικών δομών και σχέσεων κεντρίζει την περιέργεια της εκάστοτε διανόηση. Γιατη γλώσσα κυριολεκτικά υπάρχουν αναρίθμητες απόψεις, οπτικές και κρίσεις. Από την αρχαιότητα διάφοροι φιλόσοφοι προσπάθησαν να διακρίνουν τη φύση της καινα προσδιορίσουν τον ακριβή της ρόλο.
Βέβαια πρώτη από όλες ασχολήθηκε ηθρησκείαμετο φαινόμενο της γλώσσας. Ομύθοςτουπύργου της Βαβέλδεν είναι ο μόνος σχετικός μετη γλώσσα. Σχεδόν κάθε θρησκεία έχει και από ένα μύθο που περιγράφει τη διαδικασία απόκτησης/εφεύρεσης της γλώσσας αλλά και της γραφής. Ο μύθος της Βαβέλ, στα πρότυπα του οποίου κινούνται καιοι μύθοι πολλών ευρωπαϊκών καιμη λαών, έχει δυο βασικές συνισταμένες οι οποίες εν πολλοίς επανεμφανίζονταν σε πολλές διαδεδομένες θεωρίες μέχρι καιτον 19ο αιώνα.
Συγκεκριμένα από την ιστορία της Βαβέλ προκύπτουν δυο «αλήθειες». Πρώτον, ότι η υπήρχε ημια, η αληθινή γλώσσα τουΘεού της οποίας οι όροι απέδιδαν ακριβώς το νόημα των σημαινομένων. Αυτή η γλώσσα χάθηκε εξαιτίας της ύβρεως των ανθρώπων και πλέον οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να χρησιμοποιούν πολλά, διαφορετικά μεταξύ τους «κακέκτυπα» της γλώσσας αυτής. Δεύτερον υποδηλώνεται η πεποίθηση ότι το περιβάλλον του ανθρώπου και γενικά ο κόσμος των εμπειριών του γίνεται αντιληπτός μετον ίδιο τρόπο από όλους απλά η κάθε γλώσσα αποδίδει διαφορετικά καιμε διαφορετική επάρκεια αυτό το περιβάλλον. Αυτή η πεποίθηση αν απλώς υποδηλώνεται στον μύθο της Βαβέλ, τότε γίνεται φανερή στηΓένεση όπου εμφανίζεται ο θεός να καλεί τονΑδάμνα ονοματοθετήσει τα ζώα. Αλλά καιστην ελληνική μυθολογία εμφανίζεται το ίδιο μοτίβο της ονοματοθεσίας μετον μύθο του Προμηθέα. Γνωστή είναι βέβαια καιη ανάλυση τουΠλάτωναστηνΠολιτείατου, όπου η γλώσσα αντιμετωπίζεται ως ένας ταξινομητικός κατάλογος σταθερών και απαράλλαχτων εννοιών (των ιδεών).
Αυτή η αντίληψη πλέον έχει εγκαταλειφθεί σχεδόν από τη στιγμή της γέννησης της γλωσσολογίας. Πλέον η γλώσσα αντιμετωπίζεται από μεγάλη μερίδα αναλυτών ως καθρέφτης της κοινωνίας πουτη χρησιμοποιεί καιτη διαμορφώνει. Η σχέση όμως αυτή είναι αμφίδρομη — δηλαδή σύμφωνα με κάποιους (δόγμα Sapir-Whorf) καιη ίδια η γλώσσα που χρησιμοποιούμε πολλές φορές καθορίζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Αν συνυπολογιστεί καιτο γεγονός ότι κάθε γλώσσα θεωρείται καταρχήν ως η καταλληλότερη για τους ομιλητές της τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η γλώσσα συνδέεται άμεσα με τις κοινωνικές συνθήκες πουτη γεννούν.
Υπάρχουν πολλές γλώσσες οι οποίες δεν έχουν λέξη γιατοκόκκινο, άλλες γιατοκίτρινοκ.λπ. Μάλιστα έχει παρατηρηθεί ότι η αναγνώριση χρωμάτων ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες. Το γεγονός λοιπόν ότι μια γλώσσα δεν έχει λέξη γιατο κόκκινο δεν σημαίνει ότι είναι «πρωτόγονη» ή ότι είναι λειψή αλλά ότι δεν χρειάζεται να έχει λέξη γιατο κόκκινο. Η κοινότητα που χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη γλώσσα δεν ένιωσε την ανάγκη να ξεχωρίσει το συγκεκριμένο χρώμα και πολύ απλά το «συγχέει» με ένα άλλο (όπως στην Ελλάδα δεν έχουμε ξεχωριστή λέξη γιατο λαχανί που έχει ένα λάχανο μόλις αρχίσει να σαπίζει καιτο «συγχέουμε» μετο κανονικό λαχανί). Η συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα λοιπόν της γλώσσας αφενός οφείλεται στις κοινωνικές συνθήκες (πουδεν ευνοούν τη διάκριση του κόκκινου) αλλά επηρεάζει καιτην αντίληψη των μελλοντικών ομιλητών καθώς πλέον δενμαθαίνουννα ξεχωρίζουν το κόκκινο.
Η σύγχρονη δομιστική αντίληψη λοιπόν που κυριαρχεί γιατη γλώσσα καιγιατη σχέση μετον αισθητό κόσμο είναι η εξής: το περιβάλλον γύρω μας είναι ένα τεράστιο συνεχές το οποίο εμείς μετη βοήθεια της γλώσσας κατανέμουμε και κατηγοριοποιούμε. Η γλώσσα δεν έρχεται απλά να ονοματοθετήσει ήδη διαμορφωμένες κατηγορίες και ταξινομήσεις αλλά συμβάλλει και αυτή στην ταξινόμηση των εμπειριών μας.
↑Evans & Levinson, Nicholas & Stephen (2009). The Myth of Language Universals: Language Diversity and Its Importance for Cognitive Science (στα Αγγλικά). Australia: Behavioral and Brain Sciences. σελ. 32, 429–492.
