Στηθερμοδυναμική, ηελεύθερη ενέργεια Γκιμπς (Gibbs) (ηIUPAC συνιστά το όνομα: ενέργεια Γκιμπς ή συνάρτηση Γκιμπς· γνωστή επίσης ως ελεύθερη ενθαλπία[1]γιανα διαφοροποιηθεί από τηνελεύθερη ενέργεια Χέλμχολτζ) είναι ένα θερμοδυναμικό δυναμικό που μετρά τη "χρησιμότητα" ή την αρχικοποίηση της διεργασίας τουέργουπου λαμβάνεται από ένα θερμοδυναμικό σύστημασεμια σταθερή θερμοκρασία και πίεση (ισόθερμη και ισοβαρής διεργασία). Ακριβώς όπως στημηχανική, όπου ηδυναμική ενέργεια ορίζεται ως η δυνατότητα παραγωγής έργου, παρομοίως διαφορετικά δυναμικά έχουν διαφορετικές έννοιες. Η ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς (σεμονάδες SI μετριέται σε J/mol) είναι ημέγιστη ποσότητα τουμη εκτατού έργου που μπορεί να εξαχθεί από ένα κλειστό σύστημα (ένα σύστημα που μπορεί να ανταλλάξει θερμότητακαι έργο μετο περιβάλλον του, αλλά όχι ύλη)· αυτό το μέγιστο μπορεί να επιτευχθεί μόνο μεμια πλήρως αντιστρεπτή μεταβολή. Όταν ένα σύστημα αλλάζει από μια σαφώς ορισμένη αρχική κατάσταση σεμια σαφώς ορισμένη τελική κατάσταση, η μεταβολή της ελεύθερης ενέργειας Γκιμπς ΔG ισούται μετο ανταλλασσόμενο έργο από το σύστημα μετο περιβάλλον του, μείον το έργο των δυνάμεων πίεσης, κατά τη διάρκεια ενός αντιστρεπτού μετασχηματισμού του συστήματος από την αρχική στην τελική κατάσταση.[2]
Η ενέργεια Γκιμπς (αναφέρεται επίσης ως ∆G) είναι επίσης το χημικό δυναμικό που ελαχιστοποιείται όταν ένα σύστημα φτάνει στην ισορροπία σε σταθερή πίεση και θερμοκρασία. Η παράγωγός της ως προς την πρόοδο της αντίδρασης του συστήματος εξαφανίζεται στο σημείο ισορροπίας. Ως τέτοια, είναι ένα βολικό κριτήριο γιατο αυθόρμητο των διεργασιών σε σταθερή πίεση και θερμοκρασία.
Η ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς, αρχικά λεγόταν διαθέσιμη ενέργεια, αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1870 από τον Αμερικανό μαθηματικό Τζοσάια Γουίλαρντ Γκιμπς (Josiah Willard Gibbs). Το 1873, ο Γκιμπς περιέγραψε αυτήν τη "διαθέσιμη ενέργεια" ως
η μέγιστη ποσότητα του μηχανικού έργου που μπορεί να ληφθεί από μια δεδομένη ποσότητα μιας συγκεκριμένης ουσίας σεμια δεδομένη αρχική κατάσταση, χωρίς αύξηση του συνολικού όγκουτου ή χωρίς να επιτρέπει στη θερμότητα να περάσει προς ή από εξωτερικά σώματα, εκτός από αυτά πουστο κλείσιμο των διεργασιών αφήνονται στην αρχική τους κατάσταση.[3]
Η αρχική κατάσταση του σώματος, σύμφωνα μετον Γκιμπς, υποτίθεται ότι είναι τέτοια που "το σώμα μπορεί να επιτρέψει να περάσει από αυτήν σε καταστάσεις διαχεόμενης ενέργειας από αντιστρεπτές μεταβολές." Το 1876 στο έργο τουΠερί της ισορροπίας των ετερογενών ουσιών (On the Equilibrium of Heterogeneous Substances), μια γραφική ανάλυση χημικών συστημάτων πολλαπλών φάσεων, ανέπτυξε τις ιδέες τουγιατη χημική ελεύθερη ενέργεια πλήρως.
Η αντίδραση C(s)διαμάντι⇒C(s)γραφίτης έχει μια αρνητική μεταβολή στην ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς καικαι συνεπώς ευνοείται θερμοδυναμικά στους 25°C και 1 atm. Όμως, ανκαι ευνοείται, είναι τόσο αργή πουδεν παρατηρείται. Ανμια αντίδραση ευνοείται θερμοδυναμικά δεν καθορίζεται ο ρυθμός της.
Για συστήματα που αντιδρούν σεSTP (ή σε οποιαδήποτε άλλη σταθερή θερμοκρασία και πίεση), υπάρχει μια γενική φυσική τάση επίτευξης ενός ελάχιστου της ελεύθερης ενέργειας.
Μια ποσοτική μέτρηση εύνοιας μιας δεδομένης αντίδρασης είναι η διαφορά ΔGστην ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς που επηρεάζεται (ή μπορεί να επηρεάζεται) από την εξέλιξη της αντίδρασης. Όταν τα υπολογιζόμενα ενεργειακά στοιχεία της διεργασίας δείχνουν ότι ηΔG είναι αρνητική, αυτό σημαίνει ότι η αντίδραση θα ευνοείται καιθα απελευθερώσει ενέργεια. Η απελευθερούμενη ενέργεια ισούται μετο μέγιστο έργο που μπορεί να εκτελεστεί ως αποτέλεσμα της χημικής αντίδρασης. Αντίθετα, ανοι συνθήκες δείχνουν μια θετική ΔG, τότε η ενέργεια—μετη μορφή του έργου—θα πρέπει να προστεθεί στο αντιδρόν σύστημα γιανα γίνει η αντίδραση.
Η εξίσωση μπορεί επίσης να ιδωθεί από τη άποψη του συστήματος που λαμβάνεται μαζί μετο περιβάλλον του (το υπόλοιπο του σύμπαντος). Ας υποθέσουμε πρώτα ότι η δεδομένη αντίδραση είναι η μόνη που λαμβάνει χώρα. Τότε η εκλυόμενη ή απορροφούμενη ενέργεια από το σύστημα ισούται μετην εντροπία που πρέπει να απορροφήσει ή να ελευθερώσει το περιβάλλον αντίστοιχα. Η αντίδραση θα επιτραπεί μόνο ανη συνολική μεταβολή της εντροπίας του σύμπαντος είναι μηδέν ή θετική. Αυτό αντικατοπτρίζεται σεμια αρνητική ΔGκαιη αντίδραση λέγεται εξώεργη.
Αν επιτρέψουμε σε άλλες αντιδράσεις να λάβουν χώρα επιπλέον, τότε μια αλλιώς ενδόεργη χημική αντίδραση (μιαμε θετικό ΔG) μπορεί να γίνει. Η είσοδος θερμότητας σεμια εγγενώς ενδόεργη αντίδραση, όπως στην αντίδραση μετατροπής της κυκλοεξανόλης σε κυκλοεξένιο, μπορεί να θεωρηθεί ως συνδυασμός μιας μη ευνοϊκής αντίδρασης (απόσπαση) μεμια ευνοϊκή αντίδραση (καύση κάρβουνου ή άλλης πηγής θερμότητας) τέτοια πουη συνολική μεταβολή της εντροπίας του σύμπαντος να είναι μεγαλύτερη ή ίση με μηδέν, κάνοντας τησυνολική διαφορά ελεύθερης ενέργειας Γκιμπς των συζευγμένων αντιδράσεων αρνητική.
Μετην παραδοσιακή χρήση, ο όρος "ελεύθερη" περιελήφθη στην "ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς" γιανα εννοεί "διαθέσιμη μετη μορφή χρήσιμου έργου."[2]Ο χαρακτηρισμός γίνεται πιο ακριβής αν προσθέσουμε τον όρο ότι είναι η διαθέσιμη ενέργεια για έργο μη όγκου.[4] (Μια ανάλογη, αλλά ελαφρώς διαφορετική, έννοια του "ελεύθερη" εφαρμόζεται σε συνδυασμό μετην ελεύθερη ενέργεια Χέλμχολτζ (Helmholtz), για συστήματα σε σταθερή θερμοκρασία). Όμως, ένας αυξανόμενος αριθμός βιβλίων και άρθρων σε περιοδικά δεν συμπεριλαμβάνει τον όρο "ελεύθερη", αναφερόμενα στο G ως απλώς "ενέργεια Γκιμπς". Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας συνάντησης του 1988 της IUPACγιατον καθορισμό ενιαίας ορολογίας γιατη διεθνή επιστημονική κοινότητα, στην οποία το επίθετο ‘ελεύθερη’ υποθετικά καταργήθηκε.[5][6][7] Αυτό το πρότυπο, όμως, δεν έχει υιοθετηθεί ακόμα παγκοσμίως.
Το μέγεθος που λέγεται "ελεύθερη ενέργεια" είναι μιαπιο προχωρημένη και ακριβής αντικατάσταση του παρωχημένου όρου συγγένεια, που χρησιμοποιήθηκε από τους χημικούς τα προηγούμενα χρόνια γιανα περιγράψει τηδύναμηπου προκαλούσε χημικές αντιδράσεις.
Το 1873, ο Γκιμπς δημοσίευσε τοΜια μέθοδος γεωμετρικής αναπαράστασης των θερμοδυναμικών ιδιοτήτων των ουσιών μέσω επιφανειών, στην οποία περιέγραφε τις αρχές της νέας του εξίσωσης που μπορούσε να προβλέψει ή να εκτιμήσει τις τάσεις των διαφόρων φυσικών διεργασιών ώστε να προκύψει πότε τα σώματα ή τα συστήματα φέρονται σε επαφή. Μελετώντας τις αλληλεπιδράσεις των ομογενών ουσιών σε επαφή, δηλαδή, σωμάτων που αποτελούνται μερικώς από στερεό, μερικώς από υγρό και μερικώς από ατμούς, και χρησιμοποιώντας ένα τρισδιάστατο γράφημα όγκου-εντροπίας-εσωτερικής ενέργειας, ο Γκιμπς μπόρεσε να προσδιορίσει τρεις καταστάσεις ισορροπίας, δηλαδή, "αναγκαστικά σταθερή", "ουδέτερη" και "ασταθή", καθώς καιανθα προκύπτουν μεταβολές ή όχι.
Κατόπιν, το 1882, ο Γερμανός επιστήμονας Χέρμαν φον Χέλμχολτζ (Hermann von Helmholtz) χαρακτήρισε τη συγγένεια ως τη μέγιστη ποσότητα έργου που μπορεί να αποκτηθεί όταν η αντίδραση εκτελείται με αντιστρεπτό τρόπο, π.χ., ηλεκτρικό έργο σε ένα αντιστρεπτό κελί. Το μέγιστο έργο συνεπώς θεωρείται ως η μείωση της ελεύθερης, ή διαθέσιμης, ενέργειας του συστήματος (η ελεύθερη ενέργεια ΓκιμπςGσεT = σταθερή, P = σταθερή ή ελεύθερη ενέργεια ΧέλμχολτζFσεT = σταθερή, V = σταθερό), ενώ η εκπεμπόμενη θερμότητα είναι συνήθως ένα μέτρο της μείωσης της συνολικής ενέργειας του συστήματος (εσωτερική ενέργεια). Συνεπώς, G ή F είναι η ποσότητα της "ελεύθερης" ενέργειας για έργο στις δεδομένες συνθήκες.
Μέχρι αυτό το σημείο, η γενική άποψη ήταν ότι: "όλες οι χημικές αντιδράσεις οδηγούν το σύστημα σεμια κατάσταση ισορροπίας στην οποία οι συγγένειες των αντιδράσεων εξαφανίζονται". Στα επόμενα εξήντα χρόνια, ο όρος συγγένεια αντικαταστάθηκε μετον όρο ελεύθερη ενέργεια. Σύμφωνα μετον ιστορικό της χημείας Henry Leicester, το σημαντικό βιβλίο του 1923 Θερμοδυναμική καιη ελεύθερη ενέργεια των χημικών ουσιών"από τους Gilbert N. Lewis και Merle Randall οδήγησε στην αντικατάσταση του όρου "συγγένεια" μετον όρο "ελεύθερη ενέργεια" στο μεγαλύτερο μέρος του αγγλόφωνου κόσμου.
Η ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς ορίστηκε αρχικά γραφικά. Το 1873, ο Αμερικανός Τζοσάια Γουίλαρντ Γκιμπς δημοσίευσε την πρώτη θερμοδυναμική του εργασία, όπου χρησιμοποίησε δύο συντεταγμένες την εντροπία καιτον όγκο γιανα αναπαραστήσει την κατάσταση του σώματος. Στη συνέχεια πρόσθεσε την τρίτη συντεταγμένη της ενέργειας του σώματος, που ορίστηκε σε τρία διαγράμματα. Το 1874, ο Σκωτζέζος φυσικός Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ χρησιμοποίησε τα σχήματα του Γκιμπς γιανα κάνει μια τρισδιάστατη θερμοδυναμική επιφάνεια ενέργειας-εντροπίας-όγκου μιας εικονικής ουσίας παρόμοιας μετο νερό.[8] Συνεπώς, γιανα καταλάβει κανείς την πολύ δύσκολη έννοια της ελεύθερης ενέργειας Γκιμπς, πρέπει να καταλάβει την ερμηνεία της, όπως την όρισε αρχικά ο Γκιμπς στην ενότητα AB στο διάγραμμα του 3 και όπως ο Μάξγουελ λάξευσε αυτήν την ενότητα στο τρισδιάστατο σχήμα επιφανείας.
Τα διαγράμματα δύο και τρία (επάνω αριστερά και μέση) του Αμερικανού Τζοσάια Γουίλαρντ Γκιμπς χρησιμοποίησε ο Σκοτσέζος φυσικός Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελτο 1874 για να δημιουργήσει ένα τρισδιάστατο διάγραμμα εντροπίας (x), όγκου (y), ενέργειας (z) θερμοδυναμικής επιφάνειαςγιαμια εικονική ουσία παρόμοια μετο νερό, αντιμεταθέτοντας τα δύο διαγράμματα του Γκιμπς (πάνω δεξιά) σε συντεταγμένες όγκου-εντροπίας (που αντιμετατέθηκαν στο τέλος του κύβου) καισε συντεταγμένες ενέργειας-εντροπίας (που αντιστράφηκαν πάνω-κάτω και αντιμετατέθηκαν πίσω στον κύβο), αντιστοίχως, σε τρισδιάστατες καρτεσιανές συντεταγμένες· η περιοχή AB ήταν η πρώτη τρισδιάστατη αναπαράσταση της ελεύθερης ενέργειας Γκιμπς, αυτό πουο Γκιμπς αποκαλούσε "διαθέσιμη ενέργεια"· η περιοχή AC ήταν η ικανότητα γιαεντροπία, πουο Γκιμπς όρισε ως "Η ποσότητα κατά την οποία μπορεί να αυξηθεί η εντροπία του σώματος χωρίς αλλαγή της ενέργειας του σώματος ή αύξηση του όγκου του.
Το γράφημα της διαθέσιμης ενέργειας (ελεύθερης ενέργειας) του Γκιμπς, που δείχνει ένα κάθετο επίπεδο στον άξονα του (όγκου) vκαι περνά από το σημείο A, που αναπαριστά την αρχική κατάσταση του σώματος. MN είναι το τμήμα της επιφάνειας της διαχεόμενης ενέργειας. Qεκαι Qη είναι τμήματα των επιπέδων η = 0 καιε = 0 και συνεπώς είναι παράλληλα προς τους άξονες της (εσωτερικής ενέργειας) εκαι της (εντροπίας) η, αντίστοιχα. AD και AE είναι η ενέργεια καιη εντροπία του σώματος στην αρχική κατάσταση, AB και AC ηδιαθέσιμη ενέργεια (ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς) τουκαιηικανότητα για εντροπίατου (η ποσότητα κατά την οποία η εντροπία του σώματος μπορεί να αυξηθεί χωρίς μεταβολή της ενέργειας του σώματος ή αύξηση του όγκου του) αντίστοιχα.
Η παράσταση γιατην απειριοστή αντιστρεπτή μεταβολή στην ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς ως συνάρτησης των 'φυσικών μεταβλητών' της p και T, για ένα ανοικτό θερμοδυναμικό σύστημα, υπόκειται στην εφαρμογή εξωτερικών δυνάμεων (παραδείγματος χάρη ηλεκτρικών ή μαγνητικών) Xi, που προκαλούν στις εξωτερικές παραμέτρους του συστήματος aiνα μεταβληθούν κατά daiκαι μπορούν να παραχθούν ως ακολούθως από τον πρώτο νόμο για αντιστρεπτές διεργασίες:
όπου:
μi είναι το χημικό δυναμικό τουχημικού συστατικούi (μονάδα SI: joules ανά σωματίδιο[9] ή joules ανά mole[2])
Ni είναι ο αριθμός σωματιδίων (ή αριθμός των moles) που αποτελεί τοi χημικό συστατικό.
Αυτή είναι μια μορφή της θεμελιώδους εξίσωσης Γκιμπς.[10]Στην απειριοστή παράσταση, ο όρος που περιέχει το χημικό δυναμικό εξηγεί τις μεταβολές στην ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς ως αποτέλεσμα μιας εισροής ή εκροής των σωματιδίων. Με άλλα λόγια, ισχύει για ένα ανοικτό σύστημα. Για ένα κλειστό σύστημα, αυτός ο όρος μπορεί να παραληφθεί.
Οποιοσδήποτε αριθμός επιπρόσθετων όρων μπορεί να προστεθεί, ανάλογα μετο συγκεκριμένο εξεταζόμενο σύστημα. Πέρα από το μηχανικό έργο, ένα σύστημα μπορεί, επιπλέον, να εκτελεί πολυάριθμους άλλους τύπους έργου. Παραδείγματος χάρη, στην απειριοστή παράσταση, η ενέργεια συστολικού έργου που συνδέεται με ένα θερμοδυναμικό σύστημα που είναι μια συσταλτή ίνα που μικραίνει κατά −dl από μια δύναμη fθα καταλήξει στην προσθήκη ενός όρου f dl . Αν ένα φορτίο −de ληφθεί από ένα σύστημα σε ένα ηλεκτρικό δυναμικό Ψ, το ηλεκτρικό έργο που συσχετίζεται με αυτό είναι −Ψde, που πρέπει να συμπεριληφθεί στην απειριοστή παράσταση. Άλλοι όροι έργου προστίθενται στις απαιτήσεις ανά σύστημα.[11]
Κάθε μέγεθος στις παραπάνω εξισώσεις μπορεί να διαιρεθεί μετην ποσότητα της ουσίας, μετρημένης σεmoles, γιανα σχηματίσει τη μοριακή ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς. Η ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς είναι μία από τις πιο σημαντικές θερμοδυναμικές συναρτήσεις γιατον χαρακτηρισμό ενός συστήματος. Είναι ένας παράγοντας στον υπολογισμό αποτελεσμάτων όπως ηδιαφορά δυναμικού ενός ηλεκτροχημικού κελιού και της σταθεράς ισορροπίας γιαμια αμφίδρομη αντίδραση. Σε ισόθερμα, ισοβαρή συστήματα, η ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς μπορεί να θεωρηθεί ως ένα "δυναμικό" μέγεθος, επειδή είναι μια αντιπροσωπευτική μέτρηση των ανταγωνιζομένων φαινομένων των ενθαλπικών και εντροπικών κινητήριων δυνάμεων που εμπλέκονται σεμια θερμοδυναμική διεργασία.
Η εξάρτηση της θερμοκρασίας από την ενέργεια Γκιμπς για ένα ιδανικό αέριο δίνεται από την εξίσωση Γκιμπς-Χέλμχολτζ καιη εξάρτηση της πίεσης της δίνεται από την:
Αν είναι γνωστός ο όγκος αντί γιατην πίεση τότε γίνεται:
Οι φυσικές μεταβλητές του ολικού διαφορικού της ελεύθερης ενέργειας Γκιμπς μπορούν να παραγωγιστούν μέσα από μετασχηματισμούς Legendre της εσωτερικής ενέργειας.
.
Επειδή S, VκαιNi είναι εκτατικές μεταβλητές, το θεώρημα της ομογενούς συνάρτησης του Όιλερ (Euler) επιτρέπει την εύκολη ολοκλήρωση του dU:[12]
.
Ο ορισμός τουG από την παραπάνω είναι
.
Παίρνοντας το ολικό διαφορικό, έχουμε
.
Αντικαθιστώντας το dUμετο αποτέλεσμα από τον πρώτο νόμο έχουμε:[12]
.
Οι φυσικές μεταβλητές τουG είναι τότε p, Tκαι {Ni}.
Επειδή κάποιες από τις φυσικές μεταβλητές είναι εντατικές, το dGδεν μπορεί να ολοκληρωθεί χρησιμοποιώντας τα ολοκληρώματα Όιλερ (Euler) όπως στην περίπτωση της εσωτερικής ενέργειας. Όμως, αντικαθιστώντας απλά το αποτέλεσμα της σχέσης Γκιμπς-Ντυέμ γιατοUστον ορισμό τουG δίνει μια πρότυπη παράσταση γιατοG:[12]
.
Αυτό το αποτέλεσμα εφαρμόζεται σε ομογενή, μακροσκοπικά συστήματα, αλλά όχι σε όλα τα θερμοδυναμικά συστήματα.[13]
Γιανα παραχθεί η εξίσωση της ελεύθερης ενέργειας Γκιμπς για ένα απομονωμένο σύστημα, αν είναι Stotη συνολική εντροπία του απομονωμένου συστήματος, δηλαδή, ενός συστήματος πουδεν μπορεί να ανταλλάξει θερμότητα ή μάζα μετο περιβάλλον του. Σύμφωνα μετονδεύτερο θερμοδυναμικό νόμο:
καιανΔStot = 0 τότε η διεργασία είναι αντιστρεπτή. Η μεταφορά θερμότητας Q εξαφανίζεται για ένα αδιαβατικό σύστημα. Οποιαδήποτε αδιαβατική μεταβολή που είναι επίσης αντιστρεπτή λέγεται ισεντροπική διεργασία.
Τώρα, ας θεωρήσουμε ένα υποσύστημα πουνα έχει εσωτερική εντροπία Sint. Ένα τέτοιο σύστημα συνδέεται θερμικά μετο περιβάλλον του, που έχει εντροπία Sext. Η μορφή της εντροπίας του δεύτερου νόμου εφαρμόζεται μόνο σε κλειστά συστήματα που σχηματίζονται και από το σύστημα και από το περιβάλλον του. Συνεπώς μια διεργασία είναι δυνατή μόνο αν
.
ΑνQ είναι η μεταφερόμενη θερμότητα στο σύστημα από το περιβάλλον, τότε −Q είναι η θερμότητα που χάνεται από το περιβάλλον, έτσι ώστε αντιστοιχεί στη μεταβολή της εντροπίας του περιβάλλοντος.
Τώρα, έχουμε:
Πολλαπλασιάζοντας καιτα δύο μέλη μεT:
Q είναι η μεταφερόμενη θερμότητα προςτο σύστημα· ανη διεργασία τώρα υποτεθεί ότι είναι ισοβαρής, τότε Q = ΔH:
ΔH είναι η μεταβολή της ενθαλπίας της αντίδρασης (γιαμια χημική αντίδραση σε σταθερή πίεση). Τότε:
γιαμια πιθανή διεργασία. Ας ορίσουμε τη μεταβολή ΔG της ελεύθερης ενέργειας Γκιμπς ως
(εξ.1)
Σημειώστε ότι δεν ορίζεται με όρους οποιωνδήποτε εξωτερικών συναρτήσεων κατάστασης, όπως ΔSext ή ΔStot. Τότε, ο δεύτερος νόμος, που μας δίνει επίσης το αυθόρμητο της αντίδρασης, γίνεται:
ευνοϊκή αντίδραση (αυθόρμητη)
Ούτε η δεξιά αντίδραση ούτε η αντίστροφη επικρατεί (χημική ισορροπία)
μη ευνοϊκή αντίδραση (μη αυθόρμητη)
Η ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς Gη ίδια ορίζεται ως
(εξ.2)
αλλά σημειώστε ότι γιανα πάρετε την εξίσωση (1) από την εξίσωση (2) πρέπει να υποθέσουμε ότι ηT είναι σταθερή. Συνεπώς, η ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς είναι κυρίως χρήσιμη για θερμοχημικές διεργασίες σε σταθερή θερμοκρασία και πίεση: και ισόθερμη και ισοβαρή. Τέτοιες διεργασίες δεν μετακινούνται σε ένα διάγραμμα P-V, όπως η μεταβολή φάσης μιας καθαρής ουσίας, που λαμβάνει χώρα, στην πίεση και θερμοκρασία κορεσμού. Οι χημικές αντιδράσεις, όμως, υφίστανται μεταβολές στο χημικό δυναμικό, που είναι μια συνάρτηση κατάστασης. Συνεπώς, οι θερμοδυναμικές αντιδράσεις δεν περιορίζονται στο δισδιάστατο διάγραμμα P-V. Υπάρχει μια τρίτη διάσταση γιατοn, η ποσότητα του αερίου. Γιατη μελέτη των εκρηκτικών χημικών, οι διεργασίες δεν είναι κατ' ανάγκη ισόθερμες και ισοβαρείς. Για αυτές τις μελέτες χρησιμοποιείται η ελεύθερη ενέργεια Χέλμχολτζ.
Αν ένα απομονωμένο σύστημα (Q = 0) είναι σε σταθερή πίεση (Q = ΔH), τότε
Συνεπώς, η ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς ενός απομονωμένου συστήματος είναι
καιανΔG ≤ 0 τότε αυτό υπονοεί ότι ΔS ≥ 0, πίσω όπου ξεκινήσαμε την παραγώγιση τουΔG.
Μια χημική αντίδραση θα προχωρήσει (ή μπορεί να προχωρήσει) αυθόρμητα, ανη μεταβολή στη συνολική εντροπία του σύμπαντος που μπορεί να προκληθεί από την αντίδραση δεν είναι αρνητική. Όπως συζητήθηκε στην επισκόπηση, ανη θερμοκρασία καιη πίεση διατηρηθούν σταθερές, η ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς είναι ένας (αρνητικός) συντελεστής γιατη μεταβολή στη συνολική εντροπία του σύμπαντος. Είναι "αρνητικός" επειδή τοS εμφανίζεται με έναν αρνητικό συντελεστή στην παράσταση γιατοG, έτσι η ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς μετακινείται στην αντίθετη κατεύθυνση από την συνολική εντροπία. Συνεπώς μια αντίδραση με θετική ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς δενθα προχωρήσει αυθόρμητα. Όμως, στα βιολογικά συστήματα (μεταξύ των άλλων), οι εισαγωγές ενέργειας από άλλες ενεργειακές πηγές (συμπεριλαμβανόμενου του ήλιου καιτων εξώθερμων χημικών αντιδράσεων) "συνδέονται" με αντιδράσεις πουδεν είναι εντροπικά ευνοϊκές (δηλαδή έχουν ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς μεγαλύτερη από μηδέν). Λαμβάνοντας υπόψη τις συζευγμένες αντιδράσεις, η συνολική εντροπία του σύμπαντος αυξάνεται. Αυτή η σύζευξη επιτρέπει ενδόεργες αντιδράσεις, όπως η φωτοσύνθεση καιη σύνθεση DNA, να προχωρήσουν χωρίς μείωση της συνολικής εντροπίας του σύμπαντος. Συνεπώς τα βιολογικά συστήματα δεν παραβιάζουν τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής.
Η πρότυπη ελεύθερη ενέργεια σχηματισμού του Γκιμπς μιας ένωσης είναι η μεταβολή της ελεύθερης ενέργειας Γκιμπς που συνοδεύει τον σχηματισμό 1 mole αυτής της ουσίας από τα συστατικά στοιχεία της, στην πρότυπή τους κατάσταση (ηπιο σταθερή μορφή του στοιχείου στους 25° Κελσίου και 101,3 kPa). Το σύμβολό της είναι ΔfG˚.
Όλα ταστοιχείαστην πρότυπή τους κατάσταση (αέριο διατομικό οξυγόνο, γραφίτης, κλπ.) έχουν πρότυπη μεταβολή ελεύθερης ενέργειας σχηματισμού Γκιμπς ίση με μηδέν, επειδή δεν υπάρχει καμιά μεταβολή.
ΔrG = ΔrG˚ + RT ln Qr; Qr είναι το πηλίκο της αντίδρασης.
Στην ισορροπία, ΔrG = 0 καιQr = K, έτσι η εξίσωση γίνεται ΔrG˚ = −RT ln K; K είναι η σταθερά ισορροπίας.
↑J.W. Gibbs, "A Method of Geometrical Representation of the Thermodynamic Properties of Substances by Means of Surfaces," Transactions of the Connecticut Academy of Arts and Sciences 2, Dec. 1873, pp. 382-404 (quotation on p. 400).
↑Reiss, Howard (1965). Methods of Thermodynamics. Dover Publications. ISBN0-486-69445-3.