H ζαχαρίνη (ή σακχαρίνη και νάτριο ζαχαρίνης) είναι μιατεχνητή γλυκαντική ουσία χωρίς θερμίδες. Είναι περίπου 300-400 φορές γλυκύτερη από τηζάχαρη, αλλά έχει πικρή ή μεταλλική γεύση, ιδιαίτερα σε υψηλές συγκεντρώσεις. H ζαχαρίνη χρησιμοποιείται γιανα δώσει γλυκύτητα σε προϊόντα, όπως ποτά, καραμέλες, μπισκότα, και φάρμακα.[1]
Η ζαχαρίνη είναι σταθερή στη θερμότητα. [εκκρεμεί παραπομπή]δεν αντιδρά χημικά με άλλα συστατικά τροφίμων, ως εκ τούτου, αποθηκεύεται εύκολα. Μείγματα ζαχαρίνης με άλλες γλυκαντικές ουσίες χρησιμοποιούνται συχνά ώστε να αντισταθμιστούν τυχόν αδυναμίες που έχει σχεδόν κάθε γλυκαντικό. Το μείγμα 10:1 κυκλαμικού νάτριουκαι ζαχαρίνης είναι κοινό σε χώρες, όπου καιοι δύο αυτές οι γλυκαντικές ουσίες είναι νόμιμες; σε αυτό το μείγμα, κάθε γλυκαντικό καλύπτει τη γεύση του άλλου.
Η σακχαρίνη σε μορφή οξέος δεν είναι υδατοδιαλυτή. Η φόρμα που χρησιμοποιείται ως τεχνητό γλυκαντικό είναι συνήθως τοάλας νατρίου της[3]Τοάλας καλίου επίσης, χρησιμοποιείται μερικές φορές, ειδικά από ανθρώπους που πρέπει να περιορίσουν την πρόσληψη σε νάτριο. Καιτα δύο άλατα είναι ιδιαίτερα υδατοδιαλυτά: 0,67 g/ml νερό σε θερμοκρασία δωματίου.[4][5]
Στη δεκαετία του 1970, σε μελέτες που πραγματοποιήθηκαν σεαρουραίουςστο εργαστήριο διαπιστώθηκε συσχέτιση μεταξύ της κατανάλωσης υψηλών δόσεων ζαχαρίνης και ανάπτυξης καρκίνου της ουροδόχου κύστης.[6] Ωστόσο βάσει περαιτέρω μελέτης διαπιστώθηκε ότι το αποτέλεσμα αυτό οφείλεται σε ένα μηχανισμό πουδεν έχει σχέση μετον άνθρωπο.[6]Επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι δεν υπάρχει απόδειξη ότι η ζαχαρίνη σχετίζεται μετον καρκίνο της ουροδόχου κύστης σε ανθρώπους.[6][7]ΟΔιεθνής Οργανισμός Έρευνας γιατον Καρκίνο (IARC) είχε αρχικά ταξινομήσει τη ζαχαρίνη στην Ομάδα 2B («πιθανώς καρκινογόνος γιατον άνθρωπο») με βάση τις μελέτες αρουραίων, αλλά τελικά την υποβάθμισε στην Ομάδα 3 («δεν έχει ταξινομηθεί ως καρκινογόνα σε ανθρώπους»), κατά την εξέταση των μετέπειτα ερευνών.[8]
Η σακχαρίνη δεν έχει καμία θερμιδική και θρεπτική αξία.[9] Είναι ασφαλές να καταναλώνεται από άτομα μεδιαβήτη.[10][11]
Η ζαχαρίνη σε μία από τις πρώτες συσκευασίες της. Μουσείο Ζάχαρης (Βερολίνο)
Η ζαχαρίνη παρήχθη πρώτα το 1879, από τον Constantin Fahlberg, έναν χημικό που εργαζόταν σε παράγωγα πίσσας άνθρακα στο εργαστήριο Ira Remsen στοΠανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς.[12] O Fahlberg παρατήρησε μια γλυκιά γεύση στο χέρι του ένα βράδυ, και αυτό το συνέδεσε μετην ένωση βενζοϊκό σουλφίδιο που δούλευε εκείνη την ημέρα.[13][14]Οι Fahlberg και Remsen δημοσίευσαν άρθρα σχετικά μετο βενζοϊκό σουλφίδιο το 1879 και 1880.[4][15]Το 1884, στη συνέχεια, δουλεύοντας μόνος τουστηΝέα Υόρκη, ο Fahlberg υπέβαλλε αίτηση για διπλώματα ευρεσιτεχνίας σε διάφορες χώρες,τα οποία περιέγραφαν μεθόδους γιατην παραγωγή αυτής της ουσίας που ονόμασε ζαχαρίνη.[16] Δύο χρόνια αργότερα, άρχισε η παραγωγή της ουσίας σε εργοστάσιο, σε ένα προάστιο τη πόλης Μαγδεβούργο, στη Γερμανία. Ο Fahlberg σύντομα θα γίνει πλούσιος, ενώ o Remsen ενοχλήθηκε, πιστεύοντας ότι άξιζε κέρδος για ουσίες που παράγονται στο εργαστήριο του. Σχετικά μετο θέμα ο Remsen σχολίασε, «Ο Fahlberg είναι ένα κάθαρμα. Με ενοχλεί και μόνο να ακούω το όνομά τουνα αναφέρεται στην ίδια ανάσα μετο δικό μου.»[17]
Ανκαιη σακχαρίνη κυκλοφορούσε στην αγορά για αρκετό καιρό μετά την ανακάλυψη της, μέχρι να υπάρξει έλλειψη της ζάχαρης κατά τη διάρκεια τουΑ ' Παγκοσμίου Πολέμου, η χρήση της δεν είχε γίνει ευρέως διαδεδομένη. Η δημοτικότητά της αυξήθηκε περαιτέρω κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και του 1970 σε ανθρώπους που πρόσεχαν τη διατροφή τους, με δεδομένο ότι η ζαχαρίνη περιείχε ελάχιστες θερμίδες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ζαχαρίνη διατίθεται συνήθως σε εστιατόρια σεροζ πακέτα ενώ ηπιο δημοφιλής μάρκα είναι η "Swet'n Low".
Λόγω της δυσκολίας στην εισαγωγή ζάχαρης από τις δυτικές Ινδίες, Η Βρετανική Εταιρεία Ζαχαρίνης (British Saccharin Company) ιδρύθηκε το 1917 για να παράγει ζαχαρίνη στοParagon Works κοντά στο Άκρινγκτον, Lancashire. Η παραγωγή αδειοδοτούνταν και ελεγχόταν από τοBoard of Tradeστο Λονδίνο και συνεχίστηκε σε αυτήν την τοποθεσία μέχρι το 1926.
ΟFDA από την ίδρυσή τουτο 1907 άρχισε να ερευνά τη ζαχαρίνη, ως αποτέλεσμα της Pure Food and Drug Act. O Harvey Wiley, τότε ο διευθυντής του γραφείου Xημείας γιατο FDA, που αντιμετώπιζε τη ζαχαρίνη ως παράνομο υποκατάστατο ένα πολύτιμου συστατικού (ζάχαρη) από ένα λιγότερο πολύτιμο συστατικό. Σεμια σύγκρουση που είχε συνέπειες στην καριέρα τουο Wiley είπε στον Πρόεδρο Θίοντορ Ρούζβελτ: «Όλοι όσοι έφαγαν από αυτό το γλυκό καλαμπόκι έχουν εξαπατηθεί. Νόμιζαν ότι έτρωγαν ζάχαρη, όταν στην πραγματικότητα έτρωγαν πίσσα άνθρακα, προϊόν που στερείται εντελώς διατροφικής αξίας και εξαιρετικά επιβλαβές γιατην υγεία." Αλλά ο ίδιος ο Ρούσβελτ, που ήταν καταναλωτής ζαχαρίνης, απατώντας με θυμό στον Wiley δήλωσε: «όποιος λέει ότι η σακχαρίνη είναι επιβλαβής γιατην υγεία είναι ηλίθιος.» Το επεισόδιο αποδείχτηκε η καταστροφή στην καριέρα του Wiley.[18]
Το 1911, η Επιθεώρηση Τροφίμων τωνΗΠΑμετην απόφαση 135 δήλωσε ότι τα τρόφιμα που περιέχουν σακχαρίνη είναι νοθευμένα.[19] Ωστόσο, το 1912 η Επιθεώρηση Τροφίμων μετην απόφαση 142 ανέφερε ότι η σακχαρίνη δεν ήταν επιβλαβής.[20]
Tο 1977, η FDA έκανε μια προσπάθεια για ολοκληρωτική απαγόρευση της ουσίας,[5][21] βασιζόμενη σε μελέτες που έδειχναν ότι η ουσία προκαλούσε καρκίνο σε αρουραίους. Η απόπειρα απαγόρευσης ήταν ανεπιτυχής, λόγω της δημόσιας αντίθεσης, που ενθαρρύνονταν από τη βιομηχανία διαφημίσεων,[21]καιαντ' αυτού απαιτήθηκε η χρήση της παρακάτω ετικέτας : «Η χρήση αυτού του προϊόντος μπορεί να είναι επικίνδυνη γιατην υγεία σας. Αυτό το προϊόν περιέχει σακχαρίνη, η οποία έχει προσδιοριστεί ως καρκινογόνος σε πειραματόζωα». Η απαίτηση αυτή καταργήθηκε το 2000 μετά από νέα έρευνα, που κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι αντιδρούν με διαφορετικό τρόπο από τους αρουραίους, συνεπώς δεν ήταν καρκινογόνος σε τυπικά επίπεδα πρόσληψης.[21]Η ζαχαρίνη εξακολουθεί να είναι ευρέως χρησιμοποιούμενη στις Ηνωμένες Πολιτείες και τώρα είναι η τρίτη πιο δημοφιλής τεχνητή γλυκαντική ουσία πίσω από τησουκραλόζηκαιτηνασπαρτάμη.
Η τρέχουσα κατάσταση της ζαχαρίνης είναι ότι στις περισσότερες χώρες επιτρέπεται, καισε χώρες όπως ο Καναδάς έχουν αρθεί οι προηγούμενες απαγορεύσεις της ως πρόσθετο τροφίμων.[22]Οι ισχυρισμοί ότι συνδέεται μετον καρκίνο της ουροδόχου κύστης αποδείχθηκαν αβάσιμοι σε πειράματα σεπρωτεύοντα θηλαστικά.[23] (ωστόσο στη Γαλλία τα δισκία ζαχαρίνης απαγορεύονται.)[24]
Η ζαχαρίνη, ήταν παλαιότερα στην Καλιφόρνια, στον κατάλογο των χημικών ουσιών που είναι γνωστές στην πολιτεία ως καρκινογόνες βάσει της Proposition 65, αλλά διεγράφη το 2001.[25]
Το 1958, το Κογκρέσο τροποποίησε το νόμο γιατα Food, Drugs, and Cosmetic Act του 1938 μετη ρήτρα Ντιλέινι , ώστε να δώσει εντολή στην υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων ναμην εγκρίνει ουσίες που «προκαλούν καρκίνο στον άνθρωπο ή, μετά από δοκιμές προκαλούν καρκίνο στα ζώα.» Μελέτες σε αρουραίους στο εργαστήριο κατά τις αρχές της δεκαετίας του '70 συνέδεσαν τη σακχαρίνη μετην ανάπτυξη καρκίνου της ουροδόχου κύστης σε τρωκτικά. Ως εκ τούτου, όλα τα τρόφιμα που περιείχαν σακχαρίνη επισημαίνονταν με μία προειδοποιητική ετικέτα, μετην απαίτηση της Saccharin Study and Labeling Act of 1977.[26]
Ωστόσο, το 2000, οι προειδοποιητικές ετικέτες αφαιρέθηκαν επειδή οι επιστήμονες κατανόησαν ότι τατρωκτικά, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, έχουν ένα μοναδικό συνδυασμό υψηλού pH, υψηλού φωσφορικού ασβεστίου, και υψηλά επίπεδα πρωτεϊνώνστα ούρα τους.[27][28] Μία ή περισσότερες από τις πρωτεΐνες που είναι πιο διαδεδομένη σε αρσενικούς αρουραίους συνδυαζόμενη με φωσφορικό ασβέστιο και σακχαρίνη παράγουν μικροκρυστάλλους που βλάπτουν την επένδυση της κύστης. Μετην πάροδο του χρόνου, η κύστη του αρουραίου ανταποκρίνεται σε αυτή τη ζημιά κάνοντας υπερπαραγωγή κυττάρων γιατην αποκατάσταση των ζημιών, η οποία οδηγεί στο σχηματισμό όγκων. Δεδομένου ότι αυτό δεν συμβαίνει στον άνθρωπο, δεν υπάρχει κανένας αυξημένος κίνδυνος καρκίνου της ουροδόχου κύστης.[29]
Η διαγραφή της σακχαρίνης από τη λίστα είχε ως επακόλουθο την κατάργηση της ετικέτας προειδοποίησης ως απαίτηση για προϊόντα πουτην περιέχουν.[30]Το 2001, η Αμερικανική υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων καιη πολιτεία της Καλιφόρνιας τροποποίησαν τις θέσεις τους σχετικά μετη σακχαρίνη, δηλώνοντας ότι είναι ασφαλής για κατανάλωση.[21]Την απόφαση του FDA ακολούθησε το 2000 η ενέργεια του U.S. Department of Health and Human Services' National Toxicology Program, να αφαιρέσει τη ζαχαρίνη από τον κατάλογο των καρκινογόνων ουσιών.
Η EPA έχει επίσημα αφαιρέσει τη ζαχαρίνη καιτα άλατά της από τον κατάλογο των επικίνδυνων συστατικών και εμπορικών χημικών προϊόντων. Στις 14 Δεκεμβρίου 2010, η EPA δήλωσε ότι η σακχαρίνη δεν αποτελεί πλέον πιθανό κίνδυνο γιατην ανθρώπινη υγεία.[31]
↑ 5,05,1P. M. Priebem; G. B. Kauffman (1980). «Making governmental policy under conditions of scientific uncertainty: A century of controversy about saccharin in congress and the laboratory». Minerva18 (4): 556–574. doi:10.1007/BF01096124. PMID11611011.
↑(Όπως αναλύεται παρακάτω, οι σχετικές συνεισφορές των Fahlberg και Remsen γιατην ανακάλυψη αργότερα αμφισβήτησε, με τελικό ψήφισμα με θέα το 1879 έγγραφο ανακοινώνοντας την ανακάλυψη λίστες καιτα δύο ονόματα, όπως συγγραφείς, με Fahlberg το όνομα πρώτα.)
↑Fahlberg's account of how he discovered the sweetness of saccharin appears in: (Anon.) (July 17, 1886) "The inventor of saccharine,"Σφάλμα στο πρότυπο webarchive: Ελέγξτε την τιμή |url=. Empty.Scientific American, new series, 60 (3) : 36.
↑Myers, Rusty L.· Myers, Richard L. (2007). The 100 most important chemical compounds: a reference guide. Westport, Conn: Greenwood Press. σελ. 241. ISBN0-313-33758-6.
↑Remsen Ira; Fahlberg C. (February 1880). «On the oxidation of substitution products of aromatic hydrocarbons. IV. – On the oxidation of orthotoluenesulphamide». American Chemical Journal1 (6): 426–439. http://babel.hathitrust.org/cgi/pt?id=uiug.30112000116845;view=1up;seq=434. From pages 430–431: "It possesses a 'very marked sweet taste, being much sweeter than cane-sugar'. The taste is perfectly pure. The minutest quantity of the substance, a bit of its powder scarcely visible, if placed upon the tip of the tongue, causes a sensation of pleasant sweetness throughout the entire cavity of the mouth. As stated above, the substance is soluble to only a slight extent in cold water, but if a few drops of the cold aqueous solution be placed in an ordinary goblet full of water, the latter then tastes like the sweetest syrup. Its presence can hence easily be detected in the dilutest solutions by the taste."
↑Constantin Fahlberg and Adolph List, "Manufacture of saccharine compounds,"Σφάλμα στο πρότυπο webarchive: Ελέγξτε την τιμή |url=. Empty. U.S. Patent no. 319,082 (filed: August 7, 1884).
↑Getman, Frederick Hutton. The life of Ira Remsen. Easton, Pa: Journal of chemical education. σελ. 66.
↑Whysner, J.; Williams, GM. (1996). «Saccharin mechanistic data and risk assessment: urine composition, enhanced cell proliferation, and tumor promotion». Pharmacol Ther71 (1–2): 225–52. doi:10.1016/0163-7258(96)00069-1. PMID8910956.
↑Dybing, E. (Dec 2002). «Development and implementation of the IPCS conceptual framework for evaluating mode of action of chemical carcinogens». Toxicology181–182: 121–5. doi:10.1016/S0300-483X(02)00266-4. PMID12505296.
↑National Toxicology Program. Report on Carcinogens, Thirteenth Edition, Appendix BΣφάλμα στο πρότυπο webarchive: Ελέγξτε την τιμή |url=. Empty.. pages 2–4. Linked from Saccharin index pageΣφάλμα στο πρότυπο webarchive: Ελέγξτε την τιμή |url=. Empty. at NTP, last updated on November 18, 2014. Page accessed Feb 29, 2016
↑National Cancer Institute. Artificial Sweeteners and CancerΣφάλμα στο πρότυπο webarchive: Ελέγξτε την τιμή |url=. Empty. Last Reviewed: August 5, 2009. Page accessed Feb 29, 2016
