Γεννημένος στο κάστρο του Βενσέν (30 Νοεμβρίου 1340) έγινε κόμης τουΠουατού από τον πατέρα του (1356).[6] Αργότερα (1358) έγινε βασιλικός υπολοχαγός σεΩβέρνη, Λανγκντόκ, Περιγκόρκαιστο Πουατού, κυβέρνησε αυτές τις περιοχές στο όνομα του πατέρα τουτην εποχή που ήταν αιχμάλωτος των Άγγλων. Μετά την παράδοση του Πουατού στους Άγγλους (1360) ο Ιωάννης Β΄ του παραχώρησε τα νέα δουκάτα του Μπερί και της Ωβέρνης.[7]ΜετηνΣυνθήκη του Μπρετινίτον Μάιο έγινε όμηρος του Αγγλικού Στέμματος και παρέμεινε στηνΑγγλία μέχρι το 1369. Μετην επιστροφή στην πατρίδα τουο μεγαλύτερος αδελφός τουΚάρολος Ε΄ της Γαλλίαςτον διόρισε υπολοχαγό στο Μπερί, την Ωβέρνη, τοΔουκάτο της Βουρβόνης, τοΦορέζ, την Τουρραίνη, τοΑνζού, τοΜαινκαιτηνΝορμανδία.
Μετο θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του Καρόλου Ε΄ (1380) αντιβασιλείς του ανήλικου διαδόου Καρόλου ΣΤ΄ της Γαλλίας ανέλαβαν ο Ιωάννης τα αδέλφια τουκαιο από μητέρα θείος του νέου βασιλιά Λουδοβίκος Β΄ της Βουρβόνης. Ο Ιωάννης του Μπερί διορίστηκε τον Νοέμβριο υπολοχαγός στοΛανγκντόκ-Ρουσιγιόν, βρέθηκε αντιμέτωπος με αγροτική εξέγερση που διαμαρτυρήθηκαν γιατην υψηλή φορολογία, ήταν απαραίτητη λόγω του πολέμου με τους Άγγλους. Μετά τον θάνατο καιτου δεύτερου αδελφού τουΛουδοβίκου Α΄ του Ανζού στάθηκαν μαζί μετον μικρότερο αδελφό του Φίλιππο Β΄ της Βουργουνδίας κυρίαρχες φυσιογνωμίες στο βασίλειο. Ο μικρός βασιλιάς ενηλικιώθηκε (1388) και έδωσε την εξουσία στους υπουργούς του πατέρα τουπου ήταν εχθροί των ισχυρών θείων του. Την ίδια εποχή αφαιρέθηκαν από τον Ιωάννη του Μπερί όλα τα αξιώματα που είχε στο Λανγκντόκ. Τα δύο αδέλφια κατάφεραν να ενισχύσουν την δύναμη τους το 1392 όταν ο μικρός βασιλιάς είχε την πρώτη κρίση παραφροσύνης, ένα δεινό πουθατον συνοδεύσει σε όλη τουτην ζωή. Οι δύο δούκες είχαν την απόλυτη εξουσία ως το 1302 που σεμια στιγμή διαύγειας ο Κάρολος ΣΤ΄ έδωσε δύναμη στον αδελφό τουΛουδοβίκο, δούκα της Ορλεάνης.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έγινε κυρίαρχη μορφή στο πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας. Μετά τον θάνατο καιτου Φιλίππου Β΄ της Βουργουδίας (1404) έμεινε ο μόνος επιζών γιος του Ιωάννη Β΄ καιο μόνος πουθα μπορούσε να παίξει ρόλο στον ανταγωνισμό μεταξύ των ανιψιών τουΛουδοβίκου Α΄ της ΟρλεάνηςκαιτουΙωάννη του Ισχυρού. Μετά τον φόνο του δούκα της Ορλεάνης ακολούθησε εμφύλιος όπου ο Ιωάννης υποστήριζε τον Οίκο της Ορλεάνης, αλλά πάντοτε έπαιζε τον ρόλο του ειρηνοποιού και συμφιλιωτή. Παρότρυνε τον Κάρολο ΣΤ΄ και τους γιους τουναμην είναι παρόντες στηνΜάχη του Αζενκούρ (1415). Οι άσχημες αναμνήσεις στην μάχη του Πουατιέ, μετην μακρόχρονη αιχμαλωσία του πατέρα του, δεν άφηναν περιθώρια να σκεφτεί τίποτε διαφορετικό. Απεβίωσε λίγους μήνες μετά την μάχη, που ήταν τόσο καταστροφική όσο φοβόταν.[8]
Το 1387 απεβίωσε η Ιωάννα καιο Ιωάννης έκανε το 1389 δεύτερο γάμο, μετηνΙωάννα Β΄ κόμισσα του Ωβέρν & του Μπουλόν· δεν απέκτησαν τέκνα.[12][13]
Ο Ιωάννης του Μπερί ήταν μεγάλος προστάτης των τεχνών. Τα δύο σημαντικότερα έργα που δημιουργήθηκαν μετην φροντίδα του ήταν τοΒιβλίο των ΩρώνκαιΟι Πολύ Πλούσιες Ώρες του Δούκα του Μπερί. Τα έργα αυτά περιείχαν όλες τις τάσεις της εποχής, όπως τον Φλαμανδικό ρεαλισμό, την Παριζιάνικη λεπτότητα καιτην Ιταλική ζωγραφική.[14]Γιανα καταφέρει νατα δημιουργήσει, φορολόγησε βαριά τα κτήματά τουκαι απεβίωσε χρεωμένος στοΠαρίσι (1416).
↑Ars subtilior and the Patronage of French Princes, Yolanda Plumley, Early Music History: Volume 22: Studies in Medieval and Early Modern Music, ed. Iain Fenlon, (Cambridge University Press, 2003), 145-146
↑Joni M. Hand, Women, Manuscripts and Identity in Northern Europe, 1350–1550, (Ashgate, 2013), 25
↑John, Duke of Berry, Richard C. Famiglietti, Medieval France: An Encyclopedia, ed. William W. Kibler, (Routledge, 1995), 498
.svg)
Σχετικά πολυμέσα
