Ο πρώτος του ξάδελφος Κάρολος Δ΄ της Γαλλίας πέθανε μετη σύζυγο του έγκυο (1328), ο πλησιέστερος συγγενής του ήταν ο ανιψιός τουΕδουάρδος Γ΄ της Αγγλίαςπουη μητέρα τουΙσαβέλλα της Γαλλίας (1295-1358) ήταν αδελφή του Καρόλου Δ΄. ΟΣαλικός νόμος απαγόρευε τη διαδοχή στον Γαλλικό θρόνο από κόρες ή αδελφές βασιλιάδων, η διαδοχή συνεπώς πήγαινε αυτόματα στον πρώτο ξάδελφο του τελευταίου βασιλιά Φίλιππο Βαλουά. Η χήρα βασίλισσα Ιωάννα του Εβρέ γέννησε σε λίγους μήνες κόρη με αποτέλεσμα ο Φίλιππος Βαλουά να ανακηρυχτεί νέος βασιλιάς ως Φίλιππος ΣΤ΄ της Γαλλίας. Ο Εδουάρδος Γ΄ της Αγγλίας αρχικά το δέχτηκε σεβόμενος τον Σαλικό νόμο αλλά σταδιακά μετά από συγκρούσεις μετον Φίλιππο αποφάσισε νατον ανατρέψει καινα διεκδικήσει ο ίδιος τον θρόνο χάρη στα δικαιώματα της μητέρας του, το αποτέλεσμα ήταν η έκρηξη τουΕκατονταετούς Πολέμου (1337). Μετά από μερικές επιτυχίες των Γάλλων αρχικά στη θάλασσα ο στόλος του Φιλίππου συνετρίβη στηΝαυμαχία του Σλούς (1340) καιο πόλεμος μεταφέρθηκε στην ηπειρωτική Γαλλία. Οι Άγγλοι προχώρησαν σε άλλο ένα σκληρό χτύπημα στους Γάλλους στημάχη του Κρεσί (26 Αυγούστου 1346), ηΜαύρη πανώληπου χτύπησε τη Γαλλία την ίδια χρονιά αποδεκάτισε πλήρως τη χώρα. Ο Φίλιππος ΣΤ΄ αγόρασε το Ντωφινέ από τον Ουμβέρτο Β΄ της Βιέννης και έδωσε τη διοίκηση στον εγγονό τουΚάρολο, πέθανε την επόμενη χρονιά καιτον διαδέχθηκε ο γιος του Ιωάννης ο Αγαθός.
Δεν είναι γνωστές λεπτομέρειες γιατα παιδικά χρόνια του Φιλίππου επειδή δεν είχε άμεση σχέση μετη βασιλική οικογένεια. Ο πατέρας του Κάρολος Βαλουά ήταν μικρότερος αδελφός τουΦιλίππου του Ωραίου αγωνίστηκε σε όλη τουτη ζωή να γίνει βασιλιάς αλλά δεντο κατάφερε ποτέ.[3] Πέθανε (1325) αφήνοντας τον μεγαλύτερο γιοτου Φίλιππο κληρονόμο στοΑνζού, το Μέιν καιτο Βαλουά.[4]Ο πρώτος ξάδελφος του Κάρολος Δ΄ πέθανε (1328) αφήνοντας τη χήρα τουΖαν ντ΄ Εβρέ έγκυο.[4]Οιδυο μεγάλοι διεκδικητές του θρόνου ήταν ο ίδιος ο Φίλιππος καιο Εδουάρδος Γ΄ της Αγγλίας σαν γιος της αδελφής των τελευταίων βασιλέων, το μεγάλο ερώτημα ήταν ανθα μπορούσε να έχει κληρονομικά δικαιώματα η Ισαβέλλα.[5]Η συνέλευση των βαρόνων και ευγενών που έγινε στοΠανεπιστήμιο του Παρισιού αποφάσισε να διατηρηθεί κατά γράμμα ο Σαλικός νόμος καινα αποκλειστούν από τη διαδοχή η Ισαβέλλα καιτα παιδιά της. Ο Φίλιππος Βαλουά που διατηρούσε την πρωτογένεια σαν μεγαλύτερος εγγονός του Φιλίππου του Τολμηρού εξελέγη νέος βασιλιάς.[6]
Οι Γάλλοι ήταν σε αναμονή επειδή η χήρα βασίλισσα ήταν έγκυος, αν γεννούσε γιοθα ήταν αναμφισβήτητα ο νέος βασιλιάς, ο Φίλιππος ανέλαβε την αντιβασιλεία (9 Φεβρουαρίου 1328).[5]ΗΖαν γέννησε τελικά κόρη τηΛευκή της Γαλλίας (1 Απριλίου 1328).[7]Μετην ανακοίνωση των νέων ο Φίλιππος Βαλουά στέφτηκε νέος βασιλιάς ως Φίλιππος ΣΤ΄ της Γαλλίας στονΚαθεδρικό Ναό της Ρενς (29 Μαΐου 1328).[8] Μετά την άνοδο τουστον θρόνο ο Φίλιππος ΣΤ΄ έστειλε αμέσως τον ηγούμενο του Φέκαμπ Πιέρ Ρότζερ στον νεαρό Εδουάρδο Γ΄ καιτον κάλεσε να δώσει όρκο υποτέλειας γιατηνΑκουιτανίακαιτηΓασκώνη.[9] Μετά τη δεύτερη κλήση ο Εδουάρδος Γ΄ έφτασε στον Καθεδρικό ναό της Αμιένης (6 Ιουνίου 1329) και έδωσε όρκο υποτέλειας στον Φίλιππο ΣΤ΄ με τέτοιο τρόπο που προκάλεσε πολλές κριτικές στο μέλλον.[9]
Η αλλαγή στη δυναστεία είχε άλλη μια βασική συνέπεια, ο Κάρολος Δ΄ είχε κληρονομήσει από τη μητέρα τουτοΒασίλειο της Ναβάρραςστο οποίο σε αντίθεση μετη Γαλλία δεν υπήρχε ο Σαλικός νόμος καιο Φίλιππος ΣΤ΄ δεν είχε καμιά συγγενική σχέση μετηνΙωάννα Α΄ της Ναβάρρας. Στο βασίλειο της Ναβάρας ανήκαν επίσης οι κομητείες Καμπανία, Τρουά, ΜωκαιΜπριπου διοικήθηκαν μετο ισχυρό Γαλλικό γραφειοκρατικό σύστημα του Φιλίππου ΣΤ΄ για 50 χρόνια. Οι περιοχές ήταν σε ισχυρό βαθμό διοικητικά και οικονομικά εξαρτημένες από τη Γαλλία ιδιαίτερα τη γειτονική επαρχία Ιλ-ντε-Φρανς. Ο Φίλιππος ΣΤ΄ δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να τις κληρονομήσει, το βασίλειο της Ναβάρας καιοι κομητείες μεταβιβάστηκαν αυτόματα στηνΙωάννα Β΄ της Ναβάρραςτην κόρη τουΛουδοβίκου Ι΄ της Γαλλίας. Ο Γάλλος βασιλιάς είχε μια διαφωνία μετη νέα βασίλισσα της Ναβάρρας γιατην κομητεία της Καμπανίας πουτην επιθυμούσε έντονα, τελικά δέχτηκε νατην πάρει αφού αποζημίωσε την Ιωάννα μετηΝορμανδία.
Η βασιλεία του Φιλίππου ΣΤ΄ πέρασε μεγάλες κρίσεις αλλά ξεκίνησε μεμια μεγάλη επιτυχία σε εκστρατεία στηΦλάνδρα, νίκησε τον Αύγουστο του 1328 στημάχη του Κασέλκαι αποκατέστησε τονΛουδοβίκο Α΄ της Φλάνδραςπου είχε ανατραπεί με λαϊκή εξέγερση.[10]Η σύζυγος τουΙωάννα της Βουργουνδίας έδειξε τις ικανότητες της σαν αντιβασιλιάς όταν έλλειπε από τη χώρα. Οι σχέσεις τουμετον Εδουάρδο Γ΄ της Αγγλίας ήταν αρχικά φιλικές, σχεδίασαν μάλιστα να κάνουν μαζί Σταυροφορία (1332) πουδεν πραγματοποιήθηκε τελικά ποτέ. Οι εντάσεις ξεκίνησαν σχετικά με τις απαιτήσεις του Φιλίππου νατου δίνει ο Εδουάρδος όρκο υποτέλειας γιατο δουκάτο της Ακουιτανίας. Ο Φίλιππος ΣΤ΄ πρόσφερε άσυλο στον δραπέτη Δαυίδ Β΄ της Σκωτίας κάτι που εξόργισε σε τέτοιο βαθμό τον Εδουάρδο πουτο 1336 ήταν έτοιμοι για πόλεμο.[11]Ο Φίλιππος κατάφερε τον Ιούλιο του 1337 να αποτρέψει μια συμφωνία ανάμεσα στον πάπα καιστον Γερμανό αυτοκράτορα Λουδοβίκο Δ΄ της Βαυαρίαςμε αποτέλεσμα ο Λουδοβίκος να συμμαχήσει μετον μπατζανάκη του Εδουάρδο Γ΄.[12]
Η τελική αφορμή γιατην έκρηξη του πολέμου ήταν το άσυλο που πρόσφερε ο Εδουάρδος Γ΄ στονΡοβέρτο Γ΄ του Αρτουά πρώην έμπιστο σύμβουλο του Φιλίππου που προσπάθησε με πλαστογραφία νατον ανατρέψει από τον θρόνο και δραπέτευσε.[13]Το γεγονός επιδείνωσε τις σχέσεις τωνδυο βασιλέων σε απίστευτο βαθμό, ο Φίλιππος ΣΤ΄ με επιστολή απαίτησε από τον Άγγλο βασιλιά νατου παραδώσει τον προδότη (26 Δεκεμβρίου 1336) αλλά ο Εδουάρδος το αρνήθηκε.[13]Ο Φίλιππος εξοργισμένος κήρυξε την κατάσχεση της Ακουιτανίας (24 Μαΐου 1337), αυτό ήταν η έναρξη του Εκατονταετούς Πολέμου, ο Εδουάρδος Γ΄ μετη σειρά του ζήτησε το Γαλλικό στέμμα για λογαριασμό της μητέρας του.[14]
Ο Φίλιππος ΣΤ΄ της Γαλλίας καιη πρώτη σύζυγος του Ιωάννα της Βουργουνδίας
Ο Φίλιππος ΣΤ΄ ξεκίνησε τον Εκατονταετή Πόλεμο με ισχυρότατα πλεονεκτήματα, η Γαλλία ήταν περισσότερο πλούσια, δημοφιλής και βρισκόταν στο απόγειο της δόξας της, τα πρώτα χρόνια του πολέμου ο θρίαμβος των Γάλλων ήταν για όλους βέβαιος. Οι Γάλλοι κυριάρχησαν κατά κράτος στη θάλασσα καίγοντας και λεηλατώντας όλες τις ακτές της νότιας Αγγλίας.[15]Οι Άγγλοι έκαναν και αυτοί σποραδικές επιδρομές, σεμια από αυτές έκαψαν τον Γαλλικό στόλο στηΒουλώνη αλλά οι Γάλλοι εξακολουθούσαν να έχουν το πάνω χέρι.[16]Ο Φίλιππος ΣΤ΄ διέταξε τελική εισβολή στην Αγγλία μετη συγκέντρωση του Γαλλικού στόλου στην ακτή του Σλους. ΣτηΝαυμαχία του Σλουςπου ακολούθησε τον Ιούνιο του 1340 οι Γάλλοι δέχτηκαν το πρώτο σκληρό χτύπημα αφού οι Άγγλοι έκαψαν τον στόλο τους τερματίζοντας τις απειλές εισβολής.[16]
Ο Εδουάρδος Γ΄ μετέβη στηΦλάνδραγιανα συγκεντρώσει συμμάχους με διπλωματία και γάμους, μια επιδρομή στην Πικαρδία τελείωσε άδοξα αφού ο Φίλιππος αρνήθηκε να δώσει μάχη. Τα οικονομικά του Εδουάρδος Γ΄ ωστόσο ήταν σε τραγική κατάσταση, δεν είχε χρήματα να πληρώσει τον στρατό τουκαι αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αγγλία, επέστρεψε τον Ιούνιο του 1340 και ξεκίνησε τηνπολιορκία του Τουρνέ.[17]Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου τα οικονομικά του Εδουάρδου βρέθηκαν πάλι σε τραγική κατάσταση και αναζήτησε από τον Φίλιππο ειρήνη.[16] Μετά μια βδομάδα παραμονή στο Μπουβίν ο Φίλιππος ΣΤ΄ έστειλε τηνΙωάννα του Βαλουά (1294-1352)γιανα συζητήσει τους όρους, τελικά έκλεισε ανακωχή εννέα μηνών (23 Σεπτεμβρίου 1340).[18]Ο πόλεμος μέχρι τότε πήγαινε αρκετά καλά γιατον Φίλιππο, κατάφερε με μεγάλη επιδεξιότητα να εκμεταλλευτεί τα οικονομικά προβλήματα του Εδουάρδου, αποφεύγοντας τις προκλήσεις τουγια μονομαχίες με 200 επιλεγμένους ιππότες. ΟΠόλεμος της Βρετανικής διαδοχής (1341) επέτρεψε στον Εδουάρδο Γ΄ να τοποθετήσει ισχυρές φρουρές στηΒρετάνη αλλά οι Γάλλοι εξακολουθούσαν να έχουν πλεονέκτημα. Ο Φίλιππος ΣΤ΄ αρνήθηκε την πρόταση μετη διαιτησία του πάπα (1343) να τερματίσει τον πόλεμο καινα κρατήσει σαν αντάλλαγμα δικό τουτοΔουκάτο της Ακουιτανίας.
Στην επόμενη Αγγλική εκστρατεία οΕρρίκος, δούκας του Λάνκαστερ επιτέθηκε στην Αζάν και κατέλαβε τοΑνγκουλέμ ενώ Αγγλικές δυνάμεις μετον στρατηγό Σερ Τόμας Ντάγκουορτ (1276 - 1352) ήταν επίσης νικητές. Οι Γάλλοι απάντησαν με οργανωμένη επίθεση στην Ακουιτανία υπό την ηγεσία του δελφίνου Ιωάννη του Αγαθού.Με λανθασμένη συμβουλή του Χαρκούρτ Γκοντφρέ ο πόλεμος μεταφέρθηκε από την Ακουιτανία στη Νορμανδία με τραγικές συνέπειες αφού οι Νορμανδοί δεν ήταν έτοιμοι για πόλεμο καιοι περισσότεροι έλλειπαν στην Αγκιγιόν. Ο Εδουάρδος Γ΄ κυρίευσε και έκαψε τα βόρεια, κατέλαβε τηνΚαένκαι προχώρησε γιατο Πουασί πριν συγκεντρωθούν οι Γάλλοι στοΠαρίσι, συγκέντρωσε τον στρατό τουστο Κρεσί έτοιμος να δώσει τη μεγάλη μάχη.
Ο Φίλιππος επέλεξε να αποσυρθεί τη νύχτα καινα ελέγξει τις Αγγλικές θέσεις την επόμενη μέρα, τα στρατεύματα του ωστόσο διασκορπίστηκαν καιοι Άγγλοι απέκλεισαν όλους τους δρόμους διαφυγής, ο Φίλιππος είδε επίσης έκπληκτος τους χωρικούς να υποστηρίζουν τους Άγγλους γιανα εκδικηθούν. Ακολούθησε ημάχη του Κρεσί (26 Αυγούστου 1346) στην οποία οι Γάλλοι γνώρισαν τη μεγαλύτερη συντριβή, ο στρατός τους αποδεκατίστηκε καιο ίδιος ο Φίλιππος ΣΤ΄ βαριά τραυματισμένος μόλις μπόρεσε να δραπετεύσει. Οι Άγγλοι απέκτησαν από εκείνη τη μέρα πανηγυρικά το πάνω χέρι σε βάρος των Γάλλων.
Μετά το πλεονέκτημα των Άγγλων ο στρατός στη Νορμανδία αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει, οΚάρολος του Μπλουά συνελήφθη από τονΣερ Τόμας Ντάγκουορτ. Μετά τον θρίαμβο του Κρεσί ο Εδουάρδος Γ΄ ξεκίνησε την πολιορκία τουΚαλαί, η πόλη αντιστάθηκε σκληρά αλλά ο Άγγλος βασιλιάς ήταν αποφασισμένος και αρκετά εξοπλισμένος με προμήθειες σε αντίθεση μετηνπολιορκία του Τουρναί. Μετη λεηλασία της Νορμανδίας καιτο νέο φορολογικό νομοσχέδιο ο Εδουάρδος Γ΄ συγκέντρωσε αρκετά χρήματα και μπορούσε ο στρατός τουνα περιμένει απεριόριστο χρόνο την επίθεση του Φιλίππου πουδεν τολμούσε να κάνει, ο Φίλιππος έφυγε τον Αύγουστο καιη πόλη παραδόθηκε αμέσως μετά.
Μετά τη συντριβή του Κρεσί καιτην απώλεια του Καλαί οι Γαλλικές κοινότητες αρνήθηκαν να χρηματοδοτήσουν τον Φίλιππο ΣΤ΄ για νέο πόλεμο με τους Άγγλους. ΗΜαύρη Πανώλητην επόμενη χρονιά θέρισε το ένα τρίτο του Γαλλικού πληθυσμού, ένα από τα θύματα ήταν καιη βασίλισσα Ιωάννα, η έλλειψη του εργατικού δυναμικού έφερε έκρηξη του πληθωρισμού, ο Φίλιππος ανέβασε τις τιμές αποδυναμώνοντας τη χώρα. Το επόμενο μεγάλο ατόπημα του Φιλίππου ήταν ο δεύτερος γάμος τουμετην αρραβωνιαστικιά τουγιουτου Λευκή της Ναβάρρας, επικρίθηκε έντονα από όλους τους ευγενείς και συγκρούστηκε μετον δελφίνο.[19]
Το τελευταίο μεγάλο κατόρθωμα του Φιλίππου ΣΤ΄ ήταν η ανάκτηση του Ντωφινέ και της περιοχής τουΜονπελιέ (1349), όταν πέθανε η Γαλλία ήταν διαλυμένη και διαιρεμένη χώρα.[20]Ο Φίλιππος ΣΤ΄ πέθανε στοαβαείο του Κολόμπστο διαμέρισμα Έουρ-ε-Λουάρ (22 Αυγούστου 1350) και τάφηκε στη βασιλική τουΣαιν Ντενίς μετη δεύτερη σύζυγο του Λευκή της Ναβάρρας, τα σπλάχνα του τάφηκαν ξεχωριστά στη μονή των Ιακωβίνων στο Παρίσι.[21]Τον διαδέχτηκε ο μεγαλύτερος γιος του Ιωάννης ο Αγαθός.
Παντρεύτηκε το 1313 σε πρώτο γάμο τηνΙωάννα, κόρη τουΡοβέρτου Β΄ δούκα της Βουργουνδίας και της Αγνής της Γαλλίας της μικρότερης κόρης του προπάππου τουΛουδοβίκου του Αγίου. Η έξυπνη και ικανή Ιωάννα ήταν, όχι μονάχα αντιβασίλισσα της Γαλλίας όταν έλλειπε ο σύζυγος της, αλλά η πραγματική δύναμη πίσω από τον θρόνο. Μαζί της απέκτησε:
Ο Φίλιππος ΣΤ΄ της Γαλλίας είναι πρωταγωνιστής στο σπουδαίο μυθιστόρημα τουΜωρίς ΝτρυόνΟι καταραμένοι βασιλείς, τον ρόλο του στις Γαλλικές τηλεοπτικές σειρές έπαιξαν ο Μπενουά Μπριόν (1972) καιο Μαλίκ Ζιντί (2005).[24]
↑Curry, Anne (2003). The Hundred Years' War. New York: Rutledge. p. 18.
↑ 9,09,1Jonathan Sumption, The Hundred Years War: Trial by Battle, 109-110.
↑Kelly DeVries, Infantry Warfare in the Early Fourteenth Century, (The Boydell Press, 1996), 102.
↑Jonathan Sumption, The Hundred Years War:Trial by Battle, 135.
↑The Hundred Years War:Not One But Many, Kelly DeVries, The Hundred Years War (part II): Different Vistas, ed. L. J. Andrew Villalon, Donald J. Kagay, (Brill, 2008), 15.
↑ 13,013,1Jonathan Sumption, The Hundred Years War:Trial by Battle, 171-172.
↑Jonathan Sumption, The Hundred Years War:Trial by Battle, 184.
↑Oars, Sails and Guns:The English and War at Sea, c.1200-1500, Ian Friel, War at Sea in the Middle Ages and the Renaissance, ed. John B. Hattendorf, Richard W. Unger, (The Boydell Press, 2003), 79.
↑ 16,016,1Jonathan Sumption, The Hundred Years War:Trial by Battle, 320-328.
↑Jonathan Sumption, The Hundred Years War:Trial by Battle, 349.
↑Jonathan Sumption, The Hundred Years War:Trial by Battle, 354-359.
↑Mortimer, Ian (2008). The Perfect King The Life of Edward III, Father of the English Nation. Vintage. p. 276.
↑The kingdom of Burgundy, the lands of the house of Savoy and adjacent territories, Eugene Cox, The New Cambridge Medieval History: Volume 5, c.1198-c.1300, ed. David Abulafia, Rosamond McKitterick, (Cambridge University Press, 1999), 371.
↑Jonathan Sumption, Hundred Years War:Trial by Fire, Vol. II, (University of Pennsylvania Press, 1999), 117.
↑ 22,022,1Marguerite Keane, Material Culture and Queenship in 14th-century France, (Brill, 2016), 17.
↑Identity Politics and Rulership in France: Female Political Place and the Fraudulent Salic Law in Christine de Pizan and Jean de Montreuil, Sarah Hanley, Changing Identities in Early Modern France, ed. Michael Wolfe, (Duke University Press, 1996), 93 n45.
Curry, Anne (2003). The Hundred Years' War. New York: Rutledge.
David d'Avray, Papacy, Monarchy and Marriage 860–1600, (Cambridge University Press, 2015)
David Nicolle, Crécy 1346: Triumph of the Longbow, (Osprey, 2000)
Jonathan Sumption, The Hundred Years War: Trial by Battle, Vol. I, (Faber & Faber, 1990)
Kelly DeVries, Infantry Warfare in the Early Fourteenth Century, (The Boydell Press, 1996)
Marguerite Keane, Material Culture and Queenship in 14th-century France, (Brill, 2016)
Seward, Desmond (1999). The Hundred Years War. Penguin Books.
The Hundred Years War:Not One But Many, Kelly DeVries, The Hundred Years War (part II): Different Vistas, ed. L. J. Andrew Villalon, Donald J. Kagay, (Brill, 2008)
Viard, "Philippe VI de Valois. Début du règne (février-juillet 1328)", Bibliothèque de l'école des chartes, 95 (1934)
.svg)
.svg)
