Έχει συνολική έκταση 41.308 τετραγωνικά χιλιόμετρα ή 7,6% της έκτασης της Γαλλίας. Το 2007 ο πληθυσμός της εκτιμάτο σε 3.150.890 κατοίκους περίπου 5% του πληθυσμού της χώρας. Στην Ακουιτανία, εκτός από τα Γαλλικά, ομιλούνται διάφορες διάλεκτοι της Οξιτανικής γλώσσαςκαιηΒασκική γλώσσαστο Νότο. Μεγάλες πόλεις είναι τοΜπορντώ, ηΠαι, ηΜπαγιόν, τοΜοντντε Μπαρσάν, το ΜπιαρίτςκαιτοΜπερζεράκ. Βρέχεται από τονΑτλαντικόκαι ανάμεσα στις παραλίες της υπάρχει η «Αργυρή Ακτή», από τις πιο γνωστές της Γαλλίας.
Η περιοχή παράγει κυρίως σταφύλια και ονομαστά κρασιά, καθώς και προϊόντα ξυλείας. Υπάρχουν επίσης διυλιστήρια και επιχειρήσεις πετρελαιοειδών, καθώς στην περιοχή υπάρχουν κοιτάσματα πετρελαίουκαιφυσικού αερίου.
Οι πρώτες ενδείξεις γιατην ύπαρξη προϊστορικού οικισμού βρίσκονται στοΠεριγκόρ, οι πρώτοι κάτοικοι εγκαταστάθηκαν ωστόσο στην περιοχή της Ακουιτανίας και ήταν Κέλτες οι οποίοι είχαν συγγένεια με τους Ίβηρες (Γαλατική Ακουιτανία). Ένας μεγάλος αριθμός από γλώσσες και διαλέκτους υπήρχε τα αρχαία χρόνια αλλά η αρχαιότερη προϊστορική γλώσσα της Ακουιτανίας όπως είχε καταγραφεί από τους Ρωμαίους ήταν η Βασκική. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από διάφορα ονόματα τα οποία είχαν καταγραφεί από τους Ρωμαίους στην περιοχή της Ακουιτανίας τα οποία είχαν χρησιμοποιηθεί ευρύτατα από τους Βάσκους. Η Βασκική γλώσσα είχε σημαντικό ρόλο επειδή ήταν η μοναδική γλώσσα της Δυτικής Ευρώπης πουδεν ήταν Ινδοευρωπαική.
Τα γεωγραφικά όρια της Ακουιτανίας την εποχή της κατάκτησης της περιοχής από τονΙούλιο Καίσαρα ήταν ο ποταμός Γαρούνας, τα Πυρηναία καιο Ατλαντικός Ωκεανός. Την εποχή του Οκταβιανού Αυγούστου ειδικά μετά το 27 π.χ. η περιοχή της Ακουιτανίας είχε επεκταθεί βορειότερα μέχρι τον ποταμό Λίγηρα.
Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας η περιοχή της Νοτιοδυτικής Γαλατίας κατακτήθηκε από τους Βησιγότθους, έκαναν πρωτεύουσα του κράτους τους τηνΤουλούζη αλλά η εξουσία τους στην περιοχή της Ακουιτανίας ήταν αρκετά εξασθενημένη. Οι Βησιγότθοι μετά την ήττα τους από τους Φράγκους στηΜάχη του Βουγιέ (507) εδιώχθησαν από την περιοχή και εγκαταστάθηκαν στην Ιβηρική. Η Ακουιτανία διοικήθηκε από δούκες οι οποίοι διορίστηκαν από τους Φράγκους βασιλείς αλλά ήταν σχεδόν ανεξάρτητη από την κεντρική εξουσία των Φράγκων με ισχυρούς δεσμούς με τις περιοχές νότια των Πυρηναίων, η ανεξαρτησία σταδιακά έγινε μεγαλύτερη. Το 660 ένας ευγενής από την Τουλούζη με καταγωγή Γαλατική ανακηρύχθηκε ο πρώτος δούκας της ανεξάρτητης Ακουιτανίας.
Το Βασκο - Ακουιτανικό βασίλειο έφτασε στο αποκορύφωμα τουτην εποχή του Εύδη του Μέγα ο οποίος κλήθηκε να αντιμετωπίσει την επιδρομή των Σαρακηνών στην Τουλούζη. Νίκησε την πρώτη φορά τους μουσουλμάνους (721) αλλά οο νέος ισχυρός Άραβας διοικητής Αμπντούλ Ραχμάν αλ Γκράφικι δεν είχε καμιά βλέψη για άλλες αποτυχίες, συγκέντρωσε ισχυρό στρατό με Βέρβερους ιππείς. Έκανε δυναμική εισβολή στην Ακουιτανία συντρίβοντας τις δυνάμεις του δούκα Εύδη στη μάχη του ποταμού Γαρούνα (732) κατέλαβε την πόλη τουΜπορντόκαιτη λεηλάτησε. Ο δούκας Εύδης σε τραγική κατάσταση ζήτησε βοήθεια από τον Κάρολο Μαρτέλο, ανκαι γνώριζε ότι ο μεγάλος Φράγκος στρατηγός ήταν ρεαλιστής καιδενθα πήγαινε σε μάχη με σημαντικά μικρότερο στρατό.
ΟΚαρλομάγνος ανακήρυξε τον τρίχρονο γιοτουΛουδοβίκο βασιλιά της Ακουιτανίας (781), το βασίλειο περιείχε τοδουκάτο της Ακουιτανίαςκαιτοδουκάτο της Γασκώνης. [3] Προσπάθησε νατην υποτάξει εξ'ολοκλήρου, μετά την κατάληψη της Παμπλόνας, λεηλάτησε τηΓασκώνηκαιτηΒασκονίακαι προσπάθησε να μετέβη νότια από ταΠυρηναία, επιτέθηκε στη Ρονσεβάλλες (812) αλλά δεν επιχείρησε να περάσει τα στενά των Πυρηναίων.
Ο κόμης του Μπορντό και δούκας της Βασκονίας Σεγκουίν προσπάθησε να ανεξαρτητοποιηθεί μετά τον θάνατο του Καρλομάγνου, ο νέος αυτοκράτορας Λουδοβίκος ο Ευσεβής έστειλε στρατό καιτον σκότωσε. Η οικογένεια του κατέφυγε νότια από ταΠυρηναία όπου ξεσήκωσε τους Βάσκους εναντίον των Φράγκων, στη δεύτερη μάχη του Ρονσεβάλλες (824) οι Φράγκοι υποτελείς ηττήθηκαν.
Πριντον θάνατο τουΠεπίνου Α΄, ο αυτοκράτορας Λουδοβίκος διόρισε νέο βασιλιά τονγιοτουΚάρολο τον Φαλακρό (832), οι κάτοικοι της Ακουιτανίας αντίθετα εξέλεξαν νέο βασιλιά τονΠεπίνο Β΄. Ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους οπαδούς της βασιλικής οικογένειας των Καρολιδών που υποστήριζαν τον Κάρολο και στους Ακουιτανούς και στους Βάσκους ευγενείς που υποστήριζαν τον Πεπίνο.
Παρά την κατάκτηση της περιοχής από τους Φράγκους στη μάχη του Βουγιέ (507) η εξουσία των Φράγκων στην περιοχή ήταν αρκετά εξασθενημένη, υπήρξαν μικρές εγκαταστάσεις Φράγκων ευγενών σε περιοχές όπως ηΑλμπί, ηΚαρκασσόν, ηΤουλούζη. Οι Φράγκοι μέχρι τον 8ο αιώνα είχαν συγχωνευτεί μετον τοπικό πληθυσμό, τα ονόματα τους όμως είχαν χρησιμοποιηθεί ευρύτατα στην άρχουσα τάξη όπως Εύδης, στη μάχη της Τουλούζης (721) αναφέρεται οτιο βασιλιάς Εύδης κυβερνούσε έναν στρατό Ακουιτανών και Φράγκων. [4]
Μετά τηΣυνθήκη του Βερντέν (843), την ήττα του Πεπίνου Β΄ καιτον θάνατο του Καρόλου του Φαλακρού η Ακουιτανία έπαυσε να υπάρχει σαν ανεξάρτητο βασίλειο, τα δουκάτα της Γασκώνης και της Ακουιτανίας ενώθηκαν από τονΓουλιέλμο Η΄ της Ακουιτανίας (1058). Οι κάτοχοι του τίτλου τουΔούκα της Ακουιτανίας ήταν την περίοδο μεταξύ του 10ουκαιτου 12ου αιώνα οι κόμητες του Πουατιέ. Η Ακουιτανία περιήλθε στο Γαλλικό στέμμα μετον γάμο της Ελεονώρας της ΑκουιτανίαςμετονΛουδοβίκο Ζ´ της Γαλλίας (1137) αλλά ο γάμος τους αργότερα ακυρώθηκε (1152). Η Ελεονόρα παντρεύτηκε στη συνέχεια τονΕρρίκο Β΄ της Αγγλίαςστον δεύτερο γάμο της (1154), η Ακουιτανία έγινε τμήμα του Αγγλικού στέμματος και της Ανδεγαυικής αυτοκρατορίας, παρέμεινε Αγγλική μέχρι το τέλος τουΕκατονταετούς Πολέμουπου ενσωματώθηκε οριστικά μετη Γαλλία (1453).
Την περίοδο του Εκατονταετούς Πολέμου η Ακουιτανία κυβερνήθηκε από τους Πλανταγενέτες βασιλείς της Αγγλίας, ήταν η κύρια πηγή παραγωγής κρασιού το οποίο εξαγόταν στοΛονδίνο, τοΣαουθάμπτονκαιτα άλλα μεγάλα λιμάνια της Αγγλίας, η μεγαλύτερη πηγή κέρδους για τους Άγγλους βασιλείς. [5]Τον 16οκαιτον 17ο αιώνα η Ακουιτανία έγινε το επίκεντρο των Προτεσταντών Ουγενότωνοι οποίοι βρίσκονταν σε διωγμό από τους Καθολικούς, οι Ουγενότοι ζήτησαν τη βοήθεια των Άγγλων εναντίον του καρδιναλίου Ρισελιέ.
↑"Et 3 Calend Augusti habuit concilium magnum in Aquis, et constituit duos filius sans reges Pippinum et Clotarium, Pippinum super Aquitaniam et Wasconiam)".
↑Lewis, Archibald R. (1965). The Development of Southern French and Catalan Society, 718–1050. Austin: University of Texas Press. Retrieved 15 June 2012.
Γαλλία
