ΟΛουδοβίκος Ζ΄ της Γαλλίας ή Λουδοβίκος ο Νέος (Louis VII de France, 1120 - 18 Σεπτεμβρίου1180), βασιλιάς των Φράγκων (1137 - 1180) από τον βασιλικό Οίκο των Καπετιδών, ήταν δεύτερος γιος και διάδοχος του βασιλιά Λουδοβίκου ΣΤ΄ των Φράγκωνκαι της δεύτερης συζύγου τουΑδελαΐδας του Μωριέν. Μετά τον θάνατο σε ατύχημα του μεγαλύτερου αδελφού του Φιλίππου ορίστηκε διάδοχος του Φραγκικού θρόνου (1131). [1]
Σαν δεύτερος γιος προοριζόταν γιατην εκκλησία με στόχο να γίνει αρχιεπίσκοπος, μετον απρόσμενο θάνατο σε ατύχημα του μεγαλύτερου αδελφού του δελφίνου Φιλίππου (1131) άλλαξε η τύχη του. Τον Οκτώβριο του 1131 χρίστηκε διάδοχος του θρόνου, στέφθηκε από τον πάπα Ιννοκέντιο Β΄ στονΚαθεδρικό ναό του Ρενς.Το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τουο Λουδοβίκος ζούσε μετον γνωστό ιερέα και χρονικογράφο αββά Συζέο οποίος ήταν σύμβουλος του πατέρα του, όταν ανέβηκε ο ίδιος στον θρόνο τον διατήρησε για σύμβουλο του.
Η άνοδος του Λουδοβίκου στον θρόνο έγινε χωρίς προβλήματα με εξαίρεση την αντίδραση των κατοίκων της ΟρλεάνηςκαιτουΠουατιέ. Σύντομα συγκρούστηκε μετον πάπα Ιννοκέντιο Β΄γιατον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Βουργουνδίας. Ο Λουδοβίκος συγκρούστηκε μετον πάπα υποστηρίζοντας τον καρδινάλιο Καντούρκ ο πάπας αντίθετα υποστήριζε τον Πέτρο τουΣατρ, ο Λουδοβίκος έφτασε στο σημείο να ορκιστεί ότι δενθα πατήσει ποτέ στηΒουργουνδία όσο ζειο εκλεκτός του πάπα.
Ο Λουδοβίκος Ζ΄ ενεπλάκη σε πόλεμο μετονΘεόβαλδο Β΄ της Καμπανίας. Επέτρεψε στονΡαούλ Α΄ του Βερμαντουάνα αρνηθεί τη σύζυγό τουκαι ανεψιά του Θεοβάλδου Β΄ γιανα παντρευτεί την κουνιάδα του ίδιου του Λουδοβίκου Πετρονίλλα της Ακουιτανίας. ΗΚαμπανία υποστήριξε τον Πάπα στη σύγκρουσή μετον Λουδοβίκο, ο Γάλλος βασιλιάς είχε προσωπική ανάμειξη στην άλωση καιτην πυρπόληση τουΒιτρύμε εκατοντάδες κατοίκους καμένους στην εκκλησία που είχαν καταφύγει. Ο ευσεβέστατος βασιλιάς ένοιωσε τεράστια ντροπή και ενοχή από τύψεις, εγκατέλειψε την Καμπανία αφήνοντας τον Θεόβαλδο να κυβερνήσει ενώ αποδέχθηκε τον εκλεκτό του πάπα Πέτρο του Σάτρ για αρχιεπίσκοπο του Μπουργκ. Τα Χριστούγεννα του 1145 προχώρησε ακόμα περισσότερο μετην κήρυξη της Β΄ Σταυροφορίας από το Μπουργκ. ΟΓοδεφρείδος Πλανταγενέτης ολοκλήρωσε την κατάκτηση της Νορμανδίας (1144), ο Λουδοβίκος ήρθε σε συμφωνία μαζί τουτον αναγνώρισε ως δούκα της Νορμανδίας με αντάλλαγμα την περιοχή του Βεξίν, τμήμα τουδουκάτου της Νορμανδίας.
Τον Ιούνιο του 1147 ξεκίνησε την εκπλήρωση της επιθυμίας τουγια Σταυροφορία μαζί μετη σύζυγο τουΕλεονώρα της Ακουιτανίας, ξεκίνησαν από τηΒασιλική Σαιν-Ντενίμε προορισμό τηΣυρία. Πρώτη τους στάση ηΟυγγαρία, τους υποδέχθηκε με μεγαλοπρέπεια οΓκέζα Β΄ της Ουγγαρίας, εκεί ενώθηκε καιμετονΚορράδο Γ΄ της Γερμανίας. Ο Γκέζα Β΄ ζήτησε από τον Λουδοβίκο να γίνει νονός τουγιουτουΣτέφανου. Οι καλές σχέσεις ανάμεσα στη Γαλλία καιστην Ουγγαρία συνεχίστηκαν πολλές δεκαετίες, η κόρη του Λουδοβίκου Μαργαρίτα παντρεύτηκε αργότερα τονγιοκαι διάδοχο του Γκέζα Μπέλα Γ΄ της Ουγγαρίας. [2]Τα στρατεύματα των Σταυροφόρων συνέχισαν για τους Αγίους Τόπους, τα Γαλλικά στρατεύματα λίγο πριντη Λαοδίκεια ήρθαν σε συμπλοκή με τους Τούρκους, βομβαρδίστηκαν με αμέτρητα βέλη και μεγάλες πέτρες, η μάχη με τους Τούρκους ήταν πολύ σκληρή και αιματηρή.
Ο Λουδοβίκος Ζ΄ μετον στρατό του έφτασαν στους Αγίους Τόπους (1148), η σύζυγος του Ελεονώρα ήθελε να υποστηρίξει τον θείο της Ραϋμόνδο της Αντιόχειας προτρέποντας τον Λουδοβίκο να στραφεί στηνΑντιόχειακαιτηνΑλέππο. Ο Λουδοβίκος δέχθηκε αλλά επειδή στόχος του ήταν μόνο τα Ιεροσόλυμα δραπέτευσε μετον Κορράδο Γ΄ της Γερμανίας καιτονΒαλδουίνο Γ΄ της Ιερουσαλήμγιατην πολιορκία της Δαμασκού (1148). Στη μάχη που ακολούθησε συνετρίβη από τους Σαρακηνούς και αποφάσισε να επιστρέψει στη Γαλλία, η βασίλισσα Ελεονώρα διαμαρτυρήθηκε επειδή ήθελε να προστατέψει τον θείο της Ραϋμόνδο αλλά ο Λουδοβίκος ήταν αμετάπειστος, τελικά επέστρεψαν το 1149.
Λίγο πριντον θάνατο τουΓουλιέλμου Ι΄ της Ακουιτανίαςο Λουδοβίκος ο Παχύς ορίστηκε από τον Γουλιέλμο κηδεμόνας της κόρης τουΕλεονώρας της Ακουιτανίας, τότε αποφάσισε νατην παντρέψει μετον διάδοχο Λουδοβίκο. Η Ελεονώρα ήταν ηπιο περιζήτητη νύφη της Ευρώπης, πήρε προίκα το δουκάτο της Ακουιτανίας το οποίο επέκτεινε το βασίλειο των Φράγκων μέχρι ταΠυρηναία.(1137) [3]Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ πέθανε αμέσως μετά τον γάμο καιτον διαδέχθηκαν στον θρόνο ο ίδιος ο Λουδοβίκος Ζ΄ μετη σύζυγο του Ελεονώρα. Ο γάμος έδειχνε από την αρχή ότι δενθα πάει καθόλου καλά, η Ελεονώρα με μεγάλες πνευματικές ικανότητες ενοχλήθηκε έντονα από τη μεγάλη θρησκοληψία του Λουδοβίκου, ακούστηκε χαρακτηριστικά να λέει ότι αντί για βασιλιά παντρεύτηκε έναν καλόγηρο. Σαν χαρακτήρες ήταν το ίδιο αντίθετοι ο Λουδοβίκος ήταν ψυχρός αντίθετα η Ελεονώρα σαν Μεσογειακή ήταν έντονα εκδηλωτική με λατρεία στις διασκεδάσεις. Τελικά χώρισαν ύστερα από 15 χρόνια γάμου (1152) μετη δικαιολογία ότι η Ελεονώρα δεν μπορούσε να γεννήσει γιο, μαζί έκαναν μόνο δυο κόρες τη Μαρία καιτην Αλίκη. [4]Η Ελεονώρα αμέσως μετά παντρεύτηκε τονΕρρίκο του Ανζούκαι πέρασε ηΑκουιτανίαστην κατοχή του Γάλλου δούκα. Ο Ερρίκος του Ανζού κληρονόμησε στη συνέχεια το βασίλειο της Αγγλίας από τη μητέρα του ως Ερρίκος Β΄ της Γαλλίας (1154) και έγινε κάτοχος μιας πανίσχυρης αυτοκρατορίας από τηΣκωτία μέχρι τα Πυρηναία. Οι διεκδικήσεις των Γαλλικών Ανδεγαυικών περιοχών θα φέρει μακροχρόνιο πόλεμο ανάμεσα στις δυναστείες των Καπετιδών καιτων Πλανταγενετών πουθα διαρκέσει πολλούς αιώνες.
Η αποτυχημένη εκστρατεία στους Αγίους Τόπους έφερε μεγάλο κόστος στο Γαλλικό βασίλειο ιδιαίτερα στα οικονομικά και ήταν η μεγάλη αφορμή γιανα διαλυθεί ο αποτυχημένος γάμος του Λουδοβίκου μετην Ελεονώρα. [5]Η πρόφαση ήταν ότι είχαν μεταξύ τους συγγένεια αλλά στην πραγματικότητα ο γάμος διαλύθηκε λόγω των κακών τους σχέσεων από τη αρχή του γάμου, επιπλέον η Ελεονώρα δεν μπορούσε να γεννήσει τον διάδοχο. Το Συμβούλιο του Μπωγενσί ανήγγειλε το διαζύγιο στις 21 Μαρτίου 1152 και αμέσως μετά στις 18 Μαΐου 1152 η Ελεονώρα παντρεύτηκε τον Ερρίκο του Ανζού ο οποίος 2 χρόνια αργότερα έγινε βασιλιάς της Αγγλίας ως Ερρίκος Β΄. Στον Ερρίκο μεταβιβάστηκε ως προίκα τοδουκάτο της Ακουιτανίας, μαζί τουη Ελεονώρα έκανε 8 παιδιά, 5 γιους και 3 κόρες. Ο Λουδοβίκος όταν είδε τον κίνδυνο ξεκίνησε πόλεμο εναντίον του Ερρίκου μετη δικαιολογία ότι η σύζυγος του παντρεύτηκε πρινβγει επίσημα το διαζύγιο αλλά αρρώστησε σοβαρά από γρίπη και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει. [6]
Το 1154 ο Λουδοβίκος Ζ΄ παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Κωνσταντία της Καστίλης κόρη τουΑλφόνσου Ζ΄ της Καστίλης, αλλά πάλι δεν κατάφερε να αποκτήσει τον διάδοχο, μετην Κωνσταντία έκανε πάλι δυο κόρες τη Μαργαρίτα καιτην Αλίκη. Μετά το 1157 ο Άγγλος βασιλιάς άρχισε να πιστεύει πραγματικά ότι ο Λουδοβίκος δεν πρόκειται να αποκτήσει διάδοχο και συνεπώς το Γαλλικό στέμμα είναι δική του υπόθεση γι'αυτό έστειλε τον αρχιεπίσκοπο Τόμας Μπέκετνα διαπραγματευτεί τον γάμο του διαδόχου Ερρίκου του Νεώτερουμετην κόρη του Λουδοβίκου Μαργαρίτα. Ο Λουδοβίκος Ζ΄ παραδόξως δέχτηκε την πρόταση, μετη Συνθήκη του Γκισόρ αρραβωνιάστηκε το νεαρό ζευγάρι παίρνοντας η Μαργαρίτα προίκα τις επαρχίες του Βεξίν καιτου Γκισόρ.
Στέψη του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου Ζ´ - μικρογραφία 14ου αιώνα (Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας)Ο Λουδοβίκος Ζ΄ μετην τρίτη σύζυγο του Αδέλα της ΚαμπανίαςΟ Ραϋμόνδος του Πουατιέ δέχεται τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο Ζ´ στην Αντιόχεια - μικρογραφία 15ου αιώνα.Ο βασιλιάς Λουδοβίκος Ζ´ σε νόμισμα. Επιγρ.: 40 [roi de France]- NÉ 1119 - SUCCEDE 1137 - PREMIER PASSAGE DES ROIS DE FRANCE EN TERRE SAINTE 1147 - MORT 1180 - TROISIEME RACE / P.
Η Κωνσταντία πέθανε πάνω στη γέννα μόλις 5 βδομάδες αργότερα στις 4 Οκτωβρίου 1160, ο Λουδοβίκος Ζ΄ παντρεύτηκε τρίτη φορά την Αδέλα της Καμπανίας, αντιλήφθηκε τον κίνδυνο από τη μεγάλη άνοδο του Ανδεγαυικού Οίκου αλλά απέτυχε να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά. Ήταν πάντοτε αντίπαλος μετον Ερρίκο, υπερασπίστηκε τον επίσκοπο Θωμά Μπέκετ στις διαμάχες τουμετον βασιλιά, το ίδιο καικαι τους γιους του όταν επαναστάτησαν απέναντι στον πατέρα τους. Ο Γερμανός αυτοκράτορας Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα απαίτησε τηνΑρλ, γι'αυτό όταν ο Βαρβαρόσσα ήρθε σε σύγκρουση μετον πάπα Αλέξανδρο Γ΄ο Λουδοβίκος υποστήριξε τον πάπα ο οποίος εκείνη την περίοδο (1163 - 1165) ζούσε στο Σένς.
Ο Λουδοβίκος Ζ΄ απέκτησε μετην Αδέλα τον πολυπόθητο διάδοχο Φίλιππο Αύγουστο (1165) σε σχετικά μεγάλη ηλικία, λίγο αργότερα τον έστεψε διάδοχο τουστον καθεδρικό ναό της Ρενς (1179). Ο Φίλιππος ήταν ο τελευταίος Καπετίδης βασιλιάς που στέφθηκε σύμφωνα μετα έθιμα της δυναστείας. [7]Ο Λουδοβίκος Ζ΄ ηλικιωμένος και άρρωστος από παράλυση δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στην τελετή, πέθανε τον επόμενο χρόνο στις 18 Σεπτεμβρίου 1180 και τάφηκε στο αβαείο του Μπαρμπώ, τα λείψανα του μεταφέρθηκαν στηΒασιλική Σαιν-Ντενί (1817). [8]
Ο Λουδοβίκος Ζ΄ έμεινε γνωστός γιατην ίδρυση τουΠανεπιστημίου της Σορβόννηςκαιγιατην αποτυχημένη Β΄ Σταυροφορία. Ο ίδιος καιο σύμβουλός του ιερέας Σούνγκερ δημιούργησαν ένα ισχυρό κεντρικό κράτος με έδρα τοΠαρίσικαι ευνόησαν τη Γαλλική Γοτθική αρχιτεκτονική, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την ανέγερση της Παναγίας των Παρισίων. Ο Λουδοβίκος Ζ΄ ήταν έντονα θρησκόληπτος, σε βαθμό που αναφέρεται περισσότερο σαν ιερέας παρά σαν βασιλιάς· η θρησκοληψία του είχε σαν αποτέλεσμα να ισχυροποιήσει περισσότερο τη βασιλική εξουσία, λόγω των στενών δεσμών που είχε με τους ιερείς καιτα αββαεία.
↑ I. S. Robinson, The Papacy, 1073-1198: Continuity and Innovation, (Cambridge University Press, 1996), 22.
↑Local Tradition or European Patterns? The grave of Gertrude in the Pilis Cistercian Abbey, Jozsef Laszlovszky, Medieval East Central Europe in a Comparative Perspective, ed. Gerhard Jaritz, Katalin Szende, (Routledge, 2016), 84.
↑Dan Jones, The Plantagenets: The Warrior Kings and Queens Who Made England (Viking Press: New York, 2012) p. 31-33.
↑Dan Jones, The Plantagenets: The Warrior Kings and Queens Who Made England (Viking Press: New York, 2012) p. 31-33.
↑C. Petit-Dutaillis, The Feudal Monarchy in France and England, transl. E.D. Hunt, (Routledge, 1999), 107.
↑ Dan Jones, The Plantagenets: The Warrior Kings and Queens Who Made England (Viking Press: New York, 2012) p. 31-33.
↑Jim Bradbury, The Capetians: Kings of France 987-1328, (Hambledon Continuum, 2007), 168.
↑Jim Bradbury, The Capetians: Kings of France 987-1328, (Hambledon Continuum, 2007), 168.
↑Amy Ruth Kelly, Eleanor of Aquitaine and the Four Kings, (Harvard University Press, 1991), 7–8.
↑Amy Ruth Kelly, Eleanor of Aquitaine and the Four Kings, 126.
↑Thomas N. Bisson, The crisis of the twelfth century: Power, Lordship, and the Origins of European Government, (Princeton University Press, 2009), 294.
↑W.L. Warren, King John, (University of California Press, 1978), 26.
↑Gabrielle M. Spiegel, The Past as Text: The Theory and Practice of Medieval Historiography, (Johns Hopkins University Press, 1997), 121.
↑Gislebertus (of Mons), Chronicle of Hainaut, transl. Laura Napran, (The Boydell Press, 2005), 52.
Σχετικά πολυμέσα
