Ο Λοθάριος ανέθεσε στον Λουδοβίκο εξουσίες από μικρή ηλικία (978), στέφτηκε συμβασιλέας από τον αρχιεπίσκοπο Αντάλμπερο της Ρενςστο Αβαείο τουΣαιντ Κορνέιγ στηνΚομπιένη (8 Ιουνίου 979). Ανέλαβε πλήρως την εξουσία στο βασίλειο των Δυτικών Φράγκων μετον θάνατο του πατέρα του (986). Ο 15χρονος Λουδοβίκος παντρεύτηκε στηνΜπριούνττουΩτ-Λουάρστον τρίτο γάμο της την 40χρονη Αδελαΐδα του Ανζού (982), αδελφή τουΓοδεφρείδου Α΄ του Ανζού. Οι προηγούμενοι σύζυγοι της ήταν ο κόμης Στέφανος του Ζεβοντάν καιο κόμης Ραϊμόνδος της Τουλούζης, πρίγκιπας της Γοτθίας.[5]Ο γάμος έγινε περισσότερο για πολιτικούς λόγους με κύριο στόχο να επαναφέρει την εξουσία των Καρολιδών στον νότο, την ίδια εποχή βρισκόταν σε σύγκρουση με τους Ροβερτίδες. Μετον γάμο συνδέθηκαν με συμμαχία δύο από τις ισχυρότερες οικογένειες, ο Λοθάριος πίστευε ότι έτσι θα μπορούσε να αποκτήσει την εξουσία που είχε οΟύγος Καπέτοςστον νότο. Αμέσως μετά τον γάμο ο Λουδοβίκος Ε΄ καιη Αδελαΐδα στέφτηκαν βασιλείς της Ακουιτανίας από τον αδελφό της Αδελαΐδας επίσκοπο ΓκυτουΛε Πουί.[6] Από την αρχή το ζεύγος έδειξε αταίριαστο για συμβίωση, δεν έφταιγε μόνο η μεγάλη διαφορά ηλικίας αλλά καιο άτακτος τρόπος ζωής του Λουδοβίκου.[7]
"Δεν υπήρχε καμιά αμοιβαία αγάπη, ο Λουδοβίκος αντιπαθούσε την Αδελαΐδα ως ηλικιωμένοι, δεν ζούσαν στο ίδιο δωμάτιο, δεν ταξίδευσε ποτέ ο ένας μαζί μετον άλλον, περπατούσαν σε απόσταση μεταξύ τους καιδεν έλεγαν τίποτα περισσότερο από λίγες λέξεις. Η κατάσταση διατηρήθηκε συνεχώς δύο χρόνια καιστην συνέχεια χώρισαν τόσο λόγω της μεγάλης αντίθεσης των χαρακτήρων τους όσο και λόγω της επιπολαιότητας του Λουδοβίκου".[8]
Μετά από δύο χρόνια ατεκνίας η Αδελαΐδα εξαπάτησε τον σύζυγο της, επισκέφτηκε τηνΑκουιτανία, από εκεί επέστρεψε στην οικογένεια της και παντρεύτηκε σε τέταρτο γάμο τονΓουλιέλμο Α΄ της Προβηγκίας.
"Όταν ο νεαρός πρίγκιπας έφτασε κοντά στην ενηλικίωση ο Λοθάριος τον έκανε συμβασιλέα, τον όρισε διάδοχο και επέλεξε μια πριγκίπισσα από την Ακουιτανία σαν σύζυγο αλλά κατάλαβε σύντομα ότι δεν είχε τις ικανότητες του πατέρα του. Αποφάσισε να χωρίσει μαζί του, με τέχνασμα τον έπεισε να ταξιδεύσει μαζί της στην Ακουιτανία ώστε να επικυρώσει τα κληρονομικά του δικαιώματα στην περιοχή. Ο μικρός Λουδοβίκος ανυποψίαστος ακολούθησε την σύζυγο τουστην Ακουιτανία, όταν έφτασαν στην περιοχή τον εγκατέλειψε γιανα ενωθεί μετην οικογένεια της".[9]
Παρά την καταγραφή του γάμου από πολλούς μετέπειτα ιστορικούς ο ιστορικός Καρλριτσάρντ Μπρυλτον αμφισβητεί.
Ο Λουδοβίκος Ε΄ της Γαλλίας (σύγχρονη φανταστική αναπαράσταση)
Μετον θάνατο του πατέρα του (2 Μαρτίου 986) ο Λουδοβίκος Ε΄ έγινε αναμφισβήτητος βασιλιάς των Φράγκων. Την ίδια εποχή υπήρχαν δυο αντιμαχόμενες ομάδες που βρέθηκαν σε σύγκρουση μεταξύ τους. Την πρώτη ομάδα εκπροσωπούσαν ο αρχιεπίσκοπος Αντάλμπερο της Ρενς καιη βασίλισσα Έμμα που επηρεαζόταν ισχυρά από την αυτοκράτειρα μητέρα της Αδελαΐδα της Ιταλίας, επιθυμούσε φιλικές σχέσεις μετονΟίκο των Οθωνιδών. Η δεύτερη ομάδα επέμενε στην πολιτική του Λοθάριου, εκμεταλλεύτηκε την εποχή που ήταν ανήλικος οΌθων Γ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίαςγιανα επεκταθεί στηνΛοθαριγγία. Ο νέος βασιλιάς είχε επιπλέον να αντιμετωπίσει διαμάχες με προβλήματα που είχαν προκύψει τόσο με τους δύο προηγούμενους βασιλείς τουΟίκου των Μποζονιδών όσο καιμετονΌθων Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Σαν υπερασπιστής της Ρώμης ο Όθων Α΄ είχε δικαίωμα να ελέγχει τον κλήρο σε περιοχές των Καρολιδών, ο κλήρος μετην σειρά του υποστήριζε τους Καρολίδες.
Η βασίλισσα Έμμα αρχικά κυριάρχησε αλλά το καλοκαίρι του 516 παρατηρήθηκε αντιστροφή, το αντί-Οθωνικό κόμμα κυριάρχησε καιη βασίλισσα αναγκάστηκε να δραπετεύσει στονΟύγο Καπέτο. Ο αρχιεπίσκοπος Αντάλμπερο της Ρενς που είχε αποκτήσει την πανίσχυρη αρχιεπισκοπή τουΡενς από τον Όθων Α΄ αναγκάστηκε μετην σειρά τουσε ένα από τα κάστρα στον ποταμό Μεύσηπου υποστήριζε τους Οθωνίδες. Ο Λουδοβίκος Ε΄ εξοργίστηκε από την φυγή του αρχιεπισκόπου καιτον κατηγόρησε για προδοσία, τον απείλησε ότι θα πολιορκήσει την Ρενς, το θέμα τέθηκε σε Σύνοδο στηνΚομπιένη. Ο Λουδοβίκος Ε΄ δήλωσε λίγο πριντην συνάντηση την επιθυμία τουνα συμφιλιωθεί μετον Αντάλμπερο, την άνοιξη του 987 ζήτησε ειρήνη μετην μητέρα του Όθων Γ΄ Θεοφανώ Σκλήραινα.
Ο Λουδοβίκος Ε΄ δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τις πράξεις του επειδή πέθανε σε ένα κυνηγητικό ατύχημα στο δάσος του Σενλίς σε ηλικία 20 ετών.[10][11][12]Η ταφή του έγινε στο Αβαείο τουΣαιντ Κορνέιγ στην Κομπιένη.
Ο Λουδοβίκος Ε΄ δεν άφησε γιους, νόμιμος διάδοχος του θρόνου ήταν ο θείος τουΚάρολος της Κάτω Λωρραίνης. Ο κλήρος ωστόσο, ο Αντάλμπερο της Ρενς καιο Ζερμπέρ ντ' Ωριγιάκ ο μετέπειτα Πάπας Σιλβέστρος Β΄ επέλεξαν τον Ούγο Καπέτο ο οποίος εκτός από την βασιλική του καταγωγή ήταν διάσημος για τις πράξεις και τις στρατιωτικές του ικανότητες. Ο Αντάλμπερο της Ρενς έστεψε τον Ούγο Καπέτο βασιλιά των Φράγκων δυο μήνες μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου Ε΄, μετην στέψη του έληξαν οι Καρολίδες και ξεκίνησε να κυβερνά οΟίκος των Καπετιδών.
↑Μερικές φορές αποκαλούνταν "ο Οκνηρός", αλλά αυτό το παρατσούκλι δεν ήταν σύγχρονο της εποχής τουκαι είχε μία υποτιμητική χροιά, που δικαιολογήθηκε λανθασμένα από βιογράφους του Μεσαίωνα από το γεγονός ότι λόγω της σύντομης βασιλείας του ήταν ένας μονάρχης "πουδεν έκανε τίποτε".
↑Christian Settipani: La Préhistoire des Capétiens, 1993, σ. 336 Σημείωση 996
↑Jim Bradbury,The Capetians: Kings of France, 987-1328 (London: Hambledon Continuum, 2007), σ. 45
↑Pierre Riché, The Carolingians; A Family who Forged Europe, Trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 265
↑Bernard S. Bachrach: Fulk Nerra the Neo-Roman Consul, 987-1040, University of California Press, 1993, σ. 15
↑Richerus: Historiarum libri quatuor, Académie impériale de Reims, Reims 1855, Βιβλίο 3, σ. 339
↑Rodulfus Glaber: Collection des mémoires de France par M. Guizot, Paris 1824, Βιβλίο 1, Κεφάλαιο 3, Τμήματα 180 και 181
↑Carlrichard Brülh: Naissance de deux peuples, Français et Allemands (10th‑11th siècle), Fayard, August 1996, σ. 248
↑Detlev Schwennicke, Europäische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europäischen Staaten, Neue Folge, Band III Teilband 1 (Marburg, Germany: Verlag von J. A. Stargardt, 1984), σ. 116
↑Jim Bradbury,The Capetians: Kings of France, 987-1328 (London: Hambledon Continuum, 2007), σ. 46
↑Pierre Riché, The Carolingians; A Family who Forged Europe, Trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 277