Όταν πέθανε ο μεγαλύτερος ετεροθαλής αδελφός τουΚαρλομάνος Β΄ (884) η αριστοκρατία δεν άφησε τον Κάρολο νατον διαδεχτεί, νέος βασιλιάς εξελέγη ο ξάδελφος τουΚάρολος ο Παχύς.[2][3]Ο Κάρολος ο Παχύς εξαιρετικά αντιδημοφιλής εκθρονίστηκε τον Νοέμβριο του 887 και πέθανε τον Ιανουάριο του 888, δεν είναι γνωστό ανη ανατροπή τουστηΔυτική Φραγκία έγινε γνωστή πριντον θάνατό του. Η αριστοκρατία αρνήθηκε για άλλη μια φορά να στέψει βασιλιά τον Κάρολο, εξελέγη ο ήρωας της πολιορκίας των Παρισίων (885-886) Εύδης Α΄ της Γαλλίας μέλος τουΟίκου των Ροβερτιδών, άλλη μια ομάδα υποστήριζε τονΓουίδων Γ΄ του Σπολέτο. Ο μικρός Κάρολος τέθηκε στην προστασία τουΔούκαΡανούλφος Β΄ του Πουατιέ, προσπάθησε να διεκδικήσει τον θρόνο γιατον εαυτό του αλλά τελικά έκλεισε ειρήνη μετον Εύδη.
Ο Κάρολος στέφτηκε βασιλιάς των Δυτικών Φράγκων σε ηλικία 14 ετών στονΚαθεδρικό Ναό της Ρενςσε ηλικία 14 ετών (893), ανέβηκε στον θρόνο όμως μετά τον θάνατο του Εύδη (898).[4]Μια ομάδα από Βίκινγκμε αρχηγό τονΡόλλο πολιόρκησε τοΠαρίσικαιτηΣαρτρ. Ο Κάρολος ο Απλός αποφάσισε να συνθηκολογήσει μετον Ρόλλο, ακολούθησε η"Συνθήκη τουΣαιν-Κλαιρ-συρ-Επτ"μετην οποία δημιουργήθηκε τοΔουκάτο της Νορμανδίας. Σε αντάλλαγμα γιατην πίστη των Βίκινγκ ο Κάρολος τους παραχώρησε όλη τηγη από τον ποταμό Έπτ μέχρι τη θάλασσα όπως επίσης καιτοΔουκάτο της Βρετάνης, μια ανεξάρτητη κομητεία πουη Δυτική Φραγκία προσπάθησε ανεπιτυχώς να κατακτήσει. Ο Ρόλλο βαπτίστηκε χριστιανός και παντρεύτηκε την κόρη του Καρόλου Γκιζέλα.[5]Ο τελευταίος Καρολίδης βασιλιάς στην Ανατολική Φραγκία Λουδοβίκος το Παιδί πέθανε πρόωρα (911) καιτον διαδέχθηκε οΚορράδος Α΄ της Γερμανίας, ηΛοθαριγγία δήλωσε ωστόσο υποταγή στον Κάρολο και διασπάστηκε από την υπόλοιπη χώρα.[4]Ο Κάρολος ο Απλός προσπάθησε πολλά χρόνια να κερδίσει την υποστήριξη των Λοθαρριγγείων, παντρεύτηκε τον Απρίλιο του 907 τηΦρεδερόνη, μια γυναίκα από τη Λοθαριγγία και πάντρεψε την ανεψιά τουΚουνιγκούντα της ΓαλλίαςμετηΒίγκερικ της Λοθαριγγίας (909).[6] Υπερασπίστηκε με επιτυχία τη Λοθαριγγία από τις επιθέσεις του Κορράδου Α΄.[7]Η Λοθαριγγία κατακτήθηκε οριστικά από την Ανατολική Φραγκία (925).
Η βασίλισσα Φρεδερόνη απεβίωσε (10 Φεβρουαρίου 917), είχε αποκτήσει έξι κόρες, δεν είχε γιοκαιη διαδοχή είναι αβέβαιη.[8]Ο Κάρολος ο Απλός παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τηνΈντζιφου της Αγγλίας, κόρη τουΕδουάρδου του Πρεσβύτερουμετην οποία απέκτησε τονγιοκαι διάδοχο του Λουδοβίκο Δ΄.
Η μεγάλη εύνοια που έδειξε ο Κάρολος Γ΄ σε έναν μικρό ευγενή τον Άγκανο, συγγενή της Φρεδερόνης προκάλεσε σκληρή αντίδραση από την αριστοκρατία, έφτασε στο σημείο νατου δώσει μοναστήρια που ήταν δώρα άλλων βαρόνων. ΟΓιλβέρτος της Λωρραίνης στράφηκε εναντίον τουκαι ορκίστηκε πίστη στον Γερμανό βασιλιά Ερρίκο τον Ορνιθοθήρα.[4]Δεν έχασε όλους τους οπαδούς του ωστόσο στη Λοθαριγγία επειδή οΒίγκερικ της Λοθαριγγίαςτον υποστήριζε. Οι εξαγριωμένοι ευγενείς μετην εύνοια τουστον Άγκανο τελικά τον αιχμαλώτισαν, ελευθερώθηκε ύστερα από διαπραγματεύσεις μετον αρχιεπίσκοπο της Ρεμς.[9]Οι ευγενείς εξεγέρθηκαν με αρχηγό τον Ροβέρτο της Ροβέρτο της Νευστρίας (922) που στέφτηκε βασιλιάς ως Ροβέρτος Α΄ της Γαλλίας, ο Κάρολος δραπέτευσε στη Λοθαριγγία. Ο Κάρολος έχασε τονπιο πιστό του οπαδό τον Έρβες του Ρεμς (2 Ιουλίου 922) που διαδέχθηκε τον Φούλκων (900). Ο Κάρολος επέστρεψε με Νορμανδικό στρατό αλλά ηττήθηκε στη"μάχη του Σουασσόν" (15 Ιουνίου 923), στην ίδια μάχη έπεσε ο Ροβέρτος Α΄.[4]Ο Κάρολος ο Απλός φυλακίστηκε από τονΕρβέρτο Β΄ του Βερμαντουά, στη Δυτική Φραγκία τον διαδέχθηκε ο γαμπρός του Ροβέρτου Ροδόλφος της Γαλλίας.[10][11] Μετά την αιχμαλωσία του Καρόλου η σύζυγος του Έντζιφου μετονγιο τους Λουδοβίκο Δ΄ δραπέτευσαν στηνΑγγλία.[12]Ο γιος του Λουδοβίκος θα ανακηρυχτεί αργότερα βασιλιάς ως Λουδοβίκος Δ΄ της Γαλλίας.[13]
Ο Καρλομάν Β΄ των Δυτικών Φράγκων πέθανε πρόωρα χωρίς να αποκτήσει γιο (6 Δεκεμβρίου 884), ο μικρότερος ετεροθαλής αδελφός του, ο μελλοντικός Κάρολος ο Απλός ήταν μόλις 5 ετών. Ο ξάδελφος τους Κάρολος ο Παχύς ήδη Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίαςκαι βασιλιάς των Ανατολικών Φράγκων, κλήθηκε από τους ευγενείς των Δυτικών Φράγκων να ανέβει στον θρόνο. Ο Κάρολος ο Παχύς προσπάθησε να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τους Βίκινγκ χωρίς επιτυχία, ύστερα από 3 χρόνια εκθρονίστηκε από τη"Δίαιτα του Τρίμπουρ" (887).[12]Μετο βασίλειο υπό την απειλή επιδρομέων οι Γάλλοι ευγενείς απέρριψαν ξανά τον Κάρολο τον Απλό επειδή εξακολουθούσε να είναι ανήλικος, ο Εύδης των Ροβερτιδών επελέγη γιανα αντιμετωπίσει τους επιδρομείς που είχαν αρχηγό τονΡόλλο. Ο Κάρολος ο Απλός μετη βοήθεια του αρχιεπισκόπου Φούλκων του Ρεμς προσπάθησε να κερδίσει τον θρόνο αλλά μάταια (893), ανακηρύχτηκε βασιλιάς μόνο όταν ο Εύδης Α΄ από το νεκροκρέβατο τον όρισε διάδοχο (897). Μετον θάνατο του Εύδη τον Ιανουάριο του 898 ο Κάρολος Γ΄ ανέβηκε επίσημα στον θρόνο των Δυτικών Φράγκων. Ο βασικός στόχος του Καρόλου Γ΄ αμέσως μετά την άνοδό του ήταν να κατακτήσει τη Λοθαριγγία την οποία επιθυμούσαν οι βασιλείς των Δυτικών Φράγκων από την εποχή τουΚαρόλου του Φαλακρού. Η Λοθαριγγία ήταν η πατρίδα των προγόνων του, οΚαρλομάγνοςκαιοι υπόλοιποι προπάτορες τουοι Πεπινίδες κατάγονταν από αυτή την περιοχή.
ΜετηΣυνθήκη του Βερντέν (843) η Λοθαριγγία πέρασε στηΜέση Φραγκίαη οποία διαλύθηκε σύντομα, στη συνέχεια διεκδικήθηκε από την Ανατολική καιτη Δυτική Φραγκία. Ο βασιλιάς των Ανατολικών Φράγκων Αρνούλφος της Καρινθίαςτην παραχώρησε στον νόθο τουγιοΖβέντιμπολντ (895) που μισήθηκε σύντομα από τους κατοίκους. Ο κόμης Ρέγκιναρ Β΄ του Αινώ κάλεσε στη Λοθαριγγία τον Κάρολο τον Απλό, επιτέθηκε στοΆαχεν, κατέλαβε τα ανάκτορα του Καρλομάγνου στοΝαϊμέχενκαι επέστρεψε στηΓαλλία.΄Όταν πέθανε πρόωρα τον Σεπτέμβριο του 911 ο τελευταίος Καρολίδης βασιλιάς των Ανατολικών Φράγκων Λουδοβίκος το Παιδί η αριστοκρατία της Λοθαρραγγίας κάλεσε ξανά τον Κάρολο τον Απλό. Τον Νοέμβριο του 911 ο Κάρολος Γ΄ στέφτηκε βασιλιάς της Λοθαριγγίας, η συνεχής απουσία του από την περιοχή ενόχλησε έντονα τους ευγενείς της Λοθαριγγίας, οι Γάλλοι ευγενείς το είδαν σαν προσβολή.[14]Ο Φλοντόαρντ γράφει ότι οι Λοθαρίγγειοι ενοχλήθηκαν έντονα επειδή οιΟύγγροι απειλούσαν την περιοχή τους καιο Κάρολος ο Απλός αρνήθηκε να βαδίσει με στρατό εναντίον τους. Η δυσαρέσκεια έγινε επανάσταση όταν αποπειράθηκε να διώξει τη θεία του ηγουμένη Ροχίλδηκαι πεθερά τουΟύγου του Μέγα από το"αβαείο τουΤσελ", ήθελε νατην αντικαταστήσει μετον ευνοούμενο του Άγκανο, συγγενή της πρώτης συζύγου του.[15]
Την περίοδο 920-922 ο Κάρολος Γ΄ βρέθηκε σε μεγάλες ταραχές ανκαι είχε υπογράψει μετον Ερρίκο τον Ορνιθοθήρα τη"Συνθήκη της Βόννης" (7 Νοεμβρίου 921). Το μέτωπο του ήταν διπλό, στράφηκαν εναντίον τουοΓιλβέρτος της Λωρραίνης όσο καιο Ούγος ο Μέγας που ενοχλήθηκε από τη συμπεριφορά απέναντι στην πεθερά του. Οι ευγενείς των Δυτικών Φράγκων τον κήρυξαν έκπτωτο και δραπέτευσε τον Ιούνιο του 922 στη Λοθαριγγία, διάδοχος τουστον θρόνο των Δυτικών Φράγκων ήταν ο Ροβέρτος, κόμης των Παρισίων, αδελφός του Εύδη Α΄ και πατέρας του Ούγου του Μέγα.[16]Ο Κάρολος ο Απλός επέστρεψε σύντομα στη Γαλλία γιανα ανακτήσει τον θρόνο του, μετον στρατό του από τη Λοθαριγγία συναντήθηκε μετον στρατό του Ροβέρτου Α΄ τον Ιούνιο του 923 στην Σουασσόν. Ο Ρίτσερους γράφει ότι ο Ροβέρτος Α΄ σκοτώθηκε στη μάχη από τον κόμη Φούλμπερτ ή τον ίδιο τον Κάρολο τον Απλό, ο στρατός του Καρόλου ωστόσο ηττήθηκε καιο ίδιος δραπέτευσε.[17] Διάδοχος του Ροβέρτου Α΄ στον θρόνο των Δυτικών Φράγκων εξελέγη οΡοδόλφος της Γαλλίας, η στέψη του έγινε στη Σουασσόν (13 Ιουλίου 923).
Το ίδιο καλοκαίρι ο Κάρολος ο Απλός αιχμαλωτίστηκε από τον Ερβέρτο Β΄ των Βερμαντουά, επίσης γαμπρό του Ροβέρτου Α΄ στο Σατώ-Τιερί. ΟΕρρίκος Α΄ ο Ορνιθοθήρας εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση γιανα κατακτήσει τη Λοθαριγγία, ο δούκας Γιλβέρτος παντρεύτηκε την κόρη τουΓερβέργη της Σαξονίας.[18]Ο ταπεινωμένος Κάρολος μεταφέρθηκε από το Σατώ-Τιερί στο Περόν (924) όπου και πέθανε (7 Οκτωβρίου 929), τάφηκε στο τοπικό μοναστήρι. Ο νόμιμος Καρολίδης διάδοχος ήταν ο γιος του Λουδοβίκος αλλά ο Ροδόλφος διατήρησε τον θρόνο μέχρι τον θάνατο τουστην Οσέρ (15 Ιανουαείοτ 936), τάφηκε στο Αβαείο του Σαίντ Κολόμπους στηΣενς.[19]Ο Ροδόλφος δεν άφησε απογόνους, η αριστοκρατία ύστερα από πολλούς δισταγμούς αποφάσισε να καλέσει τον Λουδοβίκο Δ΄ να ορκιστεί νέος βασιλιάς των Δυτικών Φράγκων, ευχαρίστησε τον Ούγο τον Μέγα γιατην αποφασιστική του στήριξη.
↑ 1,01,11,21,31,41,51,61,71,8Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), σ. 1
↑The Annals of Flodoard of Reims, 9919–966, ed. & trans. Steven Fanning; Bernard S. Bachrach (Toronto: University of Toronto Press, 2011), σ.15
↑Pierre Riche, The Carolingians; A Family who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 216
↑ 4,04,14,24,3Michel Parisse, "Lotharingia", The New Cambridge Medieval History, III: c. 900–c. 1024, ed. Timothy Reuter (Cambridge: Cambridge University Press, 2005), 313–15
↑Ordericus Vitalis [1075 – c.?1142 CE], trans. Thomas Forester, The Ecclesiastical History of England and Normandy, Volume 1 (London: H.G. Bohn, 1853), 379-81. More-recent discussion of critical sourcing in Leah Shopkow, "Dudo of St.-Quentin and His Patrons", in Thomas E. Burman et al., Religion, Text, and Society in Medieval Spain and Northern Europe: Essays in Honor of J.N. Hillgarth (Toronto: Pontifical Institute of Mediaeval Studies, 2002), 307-11
↑Bradbury, J. (2007). The Capetians: Kings of France 987–1328. Bloomsbury Publishing. σ. 34
↑Cambridge Medieval History, Vol. III—Germany and the Western Empire, eds. H. M. Gwatking; J. P. Whitney, et al. (New York: The Macmillan Company, 1922), σ. 74
↑Pierre Riche, The Carolingians; A Family who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 250
↑Jean Dunbabin, "West Francia: The Kingdom", The New Cambridge Medieval History, III: c. 900–c. 1024, ed. Timothy Reuter (Cambridge: Cambridge University Press, 2005), 378–79.
↑The Annals of Flodoard of Reims, 9919–966, ed. & trans. Steven Fanning; Bernard S. Bachrach (Toronto: University of Toronto Press, 2011), σ.16
↑Toussaint-Duplessis: Annales de Paris. Jusqu'au regne de Hugues Capet, 1753, σ. 201
↑Orderic Vitalis, The Ecclesiastical History of Orderic Vitalis, ed. Marjorie Chibnall, Volume II, Books III And IV (Oxford: The Clarendon Press, 1993), σ. 9
Detlev Schwennicke, Europäische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europäischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984)
Jean Dunbabin, "West Francia: The Kingdom", The New Cambridge Medieval History, III: c. 900–c. 1024, ed. Timothy Reuter (Cambridge: Cambridge University Press, 2005)
Jim Bradbury, The Capetians; Kings of France 987–1328 (New York; London: Hambledon Continuum, 2007)
John E. Morby, "The Sobriquets of Medieval European Princes", Canadian Journal of History, 13:1 (1978)
Pierre Riché, The Carolingians; A Family who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993)
Σχετικά πολυμέσα
_-_Charles_III,_dit_le_simple,_roi_de_France_en_896_(879-929).jpg)
