Την ίδια εποχή ξέσπασε σκληρός εμφύλιος πόλεμος στον Οίκο των Βαλουά ανάμεσα στον κλάδο των Βαλουά καιτον κλάδο της Βουργουνδίας. Η βασιλική αυλή μετακινήθηκε στοΜπουρζ νότια τουΛίγηρα, ο Κάρολος πήρε τον τίτλο "βασιλιάς της Μπουρζ" επειδή η περιοχή γύρω από την πόλη ήταν από τις ελάχιστες πουτου είχαν απομείνει. Η πολιτική και στρατιωτική του θέση βελτιώθηκε σημαντικά μετην εμφάνιση της Ιωάννας της Λωρραίνης μια προικισμένη γυναίκα με τεράστια προσόντα. Η Ιωάννα της Λωρραίνης μετον Γαλλικό στρατό συνάντησε τους Άγγλους στηνΟρλεάνη ένα στρατηγικό σημείο στον Λίγηρα και τους συνέτριψε. Ο λαός της Ρενς ενθουσιασμένος άλλαξε την υποστήριξη τουκαι άνοιξε τις πύλες στους Γάλλους, ακολούθησε η στέψη του Καρόλου Ζ΄ στονΚαθεδρικό Ναό της Ρενς (1429). Σε λίγα χρόνια έληξε μετη Συνθήκη τουΑράς (1435) η συμμαχία των Άγγλων με τους Βουργουνδούς, ανακαταλήφθη το Παρίσι (1436) καιηΝορμανδίατη δεκαετία του 1440 με έναν πολύ οργανωμένο στρατό της τελευταίας τεχνολογίας. Μετά τη"μάχη του Καστιγιόν" (1453) οι Άγγλοι εκδιώχθηκαν από ολόκληρη την ηπειρωτική Ευρώπη, τους έμεινε μόνο η περιοχή τουΚαλαί. Τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Καρόλου Ζ΄ έμειναν γνωστά για τις συγκρούσεις μετον ταραχοποιό γιοτου, τον μελλοντικό Λουδοβίκο ΙΑ΄ της Γαλλίας.
Η στέψη του Καρόλου Ζ΄ στον καθεδρικό ναό της Ρενς. Φρέσκο από τοΠάνθεον του Παρισιού, έργο του E. Lenepveu (1889), λεπτομέρεια
Γεννημένος τη βασιλική διαμονή των Παρισίων στο Χότελ Σαίντ-Πολο Κάρολος ήταν ενδέκατο παιδί, πέμπτος γιος και διάδοχος του βασιλιά της Γαλλίας Καρόλου ΣΤ΄ του Παράφρονα, και της Ισαβέλλας της Βαυαρίας μέλος του Οίκου των Βαλουά.[1]Οι μεγαλύτεροι αδελφοί του ήταν ο Κάρολος (1386), ο Κάρολος (1392-1401), οΛουδοβίκος του Γκυγιέν (1397–1415) καιοΙωάννης της Γαλλίας (1398-1417) (1398–1417), ο καθένας μετη γέννηση του πήρε τον τίτλο τουΔελφίνου, διαδόχου του Γαλλικού θρόνου.[1]Οι τέσσερις μεγαλύτεροι αδελφοί του πέθαναν όλοι πρόωρα και άτεκνοι, ο Κάρολος κληρονόμησε όλους τους τίτλους.[1]Οι απειλές που είχε να αντιμετωπίσει από την πρώτη στιγμή που πήρε τον τίτλο του Δελφίνου ήταν ασταμάτητες. Μετην άνοδο τουστον τίτλο του Δελφίνου τράπηκε σε φυγή στοΠαρίσι (29 Μάϊου 1418) αφού οι στρατιώτες τουΔούκα της ΒουργουνδίαςΙωάννη του Άφοβου επιχειρούσαν να καταλάβουν την πόλη.[2]Την επόμενη χρονιά (1419) ίδρυσε την αυλή τουστο Μπουρζ και ένα Κοινοβούλιο στοΠουατιέ.[2]Ο Κάρολος καιο Ιωάννης ο Άφοβος έκαναν μιά πρώτη προσπάθεια να συμφιλιωθούν σε μιά συνάντηση κοντά στη βασιλική κατοικία στοΜελάν (11 Ιουλίου 1419).[3]Η συνάντηση δεν έφερε ικανοποιητικά αποτελέσματα καιο δελφίνος ζήτησε νέα συνάντηση (10 Σεπτεμβρίου 1419) στη γέφυρα του Μοντερώ.[4]Ο δούκας υπέθεσε ότι η συνάντηση θα ήταν καλόπιστη και ειρηνική, δεν πήρε μαζί του ισχυρή αστυνομική φύλαξη, οι άντρες του Δελφίνου το εκμεταλλεύτηκαν, του επιτέθηκαν καιτον δολοφόνησαν. Δεν είναι γνωστό το ποσοστό συμμετοχής του ίδιου του Δελφίνου στη δολοφονία, ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι δεντο γνώριζε.[1]Η δολοφονία είχε σαν αποτέλεσμα να τερματίσει κάθε προσπάθεια να συμφιλιωθούν ο κλάδος των Αρμανιάκ μετον κλάδο της Βουργουνδίας. Ο Κάρολος Ζ΄ συμφώνησε μετονγιοκαι διάδοχο τουΦίλιππο τον Αγαθόνατου πληρώσει κάποιο ποσό για αποζημίωση, δεν πληρώθηκε ποτέ.
Η διανομή της Γαλλίας σύμφωνα μετη"Συνθήκη του Τρουά", οι Αγγλικές περιοχές με κόκκινο χρώμα
Μετον θάνατο του Καρόλου ΣΤ΄ η θέση του Δελφίνου ήταν αμφίβολη, σύμφωνα μετη"Συνθήκη της Τρουά"που υπέγραψαν οι δύο βασιλείς (21 Μαΐου 1420), διάδοχος του Γαλλικού θρόνου θα ήταν ο ίδιος ο Ερρίκος Ε΄ πουθα παντρευόταν την κόρη του Καρόλου ΣΤ΄ Αικατερίνη της Γαλλίας (1401-1437). Οι Γάλλοι οπαδοί αρνήθηκαν να δεχτούν τον Ερρίκο Ε΄, ισχυρίστηκαν ότι ο Κάρολος ΣΤ΄ υπέγραψε τη Συνθήκη υπό διανοητική διαταραχή, απαιτούσαν για νέο βασιλιά τον Δελφίνο Κάρολο. Οι εχθροί του Δελφίνου στη Γαλλία αναγνώρισαν σαν νόμιμο βασιλιά τον ξάδελφο τουΚάρολο, δούκα της Ορλεάνηςπου ζούσε εκείνη την εποχή αιχμάλωτος στηνΑγγλία. Οι μόνοι ωστόσο που είχαν την ικανότητα να πάρουν τον θρόνο με στρατιωτικά μέσα ήταν ο Δελφίνος καιο βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος ΣΤ΄, γιος του Ερρίκου Ε΄ που είχε πεθάνει λίγες μέρες πριντον Κάρολο ΣΤ΄. Οι Άγγλοι είχαν καταλάβει ωστόσο ολόκληρη τη βόρεια Αγγλία μετην πρωτεύουσα Παρίσι, στις περιοχές αυτές είχε αναγνωριστεί σαν Άγγλος αντιβασιλιάς οΙωάννης του Λάνκαστερ, μικρότερος αδελφός του Ερρίκου Ε΄ με έδρα τηΝορμανδία. Στα εφηβικά του χρόνια φημιζόταν γιατη μεγάλη του γενναιότητα, ανδρεία, και τις ηγετικές του ικανότητες. Οδήγησε στρατό κατά της Αγγλίας ντυμένος στα κόκκινα, μπλε και άσπρα, τα εθνικά χρώματα της Γαλλίας. Το έμβλημα του ήταν μια σφιχτή γροθιά που αγκάλιαζε ένα γυμνό σπαθί. Όμως δυο γεγονότα του 1421 κλόνισαν την αυτοπεποίθησή του: σε μάχη μετον Ερρίκο Ε΄ της Αγγλίας αναγκάστηκε να υποχωρήσει, και κατόπιν οι γονείς τουτον αποκήρυξαν από τη διαδοχή του θρόνου, ισχυριζόμενοι ότι ήταν καρπός μιας από τις περιβόητες εξωσυζυγικές σχέσεις της μητέρας του. Ο ίδιος ο πατέρας τουσεμια στιγμή παραφροσύνης τον όρισε διάδοχο του θρόνου του.
Μετον θάνατο του πατέρα του, βασιλιά Καρόλου ΣΤ΄ η διαδοχή ήταν αμφίβολη αφού υπήρχαν τρεις διεκδικητές του θρόνου:
Ο ίδιος, σαν μεγαλύτερος επιζών γιος του πατέρα του.
Ο δούκας της Ορλεάνης, που ήταν αιχμάλωτος των Άγγλων.
Ο βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος ΣΤ΄ που ήταν γιος του βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκου Ε΄ και της Αικατερίνης Βαλουά, κόρης του Καρόλου ΣΤ΄.
Οι Άγγλοι εκείνη την εποχή είχαν υπό τον πλήρη έλεγχο τους ολόκληρη τη βόρεια Γαλλία, οπότε απαιτούσαν να έχουν πάνω της και βασιλικά δικαιώματα, εγκατέστησαν στηΝορμανδίαμια τοπική αντιβασιλεία. Ο Κάρολος παρ' όλα αυτά αρνήθηκε να αναγνωρίσει τον Άγγλο ανιψιό του ως βασιλιά, ζητώντας δικαιολογημένα τον τίτλο γιατον εαυτό του.
Τον Ιούλιο του 1421 έμαθε ότι ο Ερρίκος Ε΄ με έναν μεγάλο Αγγλικό στρατό ξεκινούσε επίθεση από τοΜαντ-λα-Ζολί, εγκατέλειψε την πολιορκία τουΣαρτργιανατον αντιμετωπίσει.[5] Πήγε νότια από τον Λίγηρα υποτην προστασία της Γιολάνταςπου ήταν γνωστή ως "η βασίλισσα των τεσσάρων βασιλείων". Παντρεύτηκε την κόρη της Μαρία του Ανζού (22 Απριλίου 1422), την είχε αρραβωνιαστεί τον Δεκέμβριο του 1413 σε μιά τελετή στοΠαλάτι του Λούβρου.[6]Ο Κάρολος Ζ΄ διεκδίκησε τον τίτλο του βασιλιά της Γαλλίας αλλά παρέμεινε στη Νότια Γαλλία, από φόβο δεν πραγματοποίησε καμιά εκστρατεία εναντίον των Άγγλων. Επέτρεπε έτσι στην Αγγλία μετην απουσία τουνα ισχυροποιήσει τη δύναμη της στη βόρεια Γαλλία. Προσπάθησε να συγκεντρώσει δυνάμεις διοικώντας μια αυλή περιπλανώμενη στηνΚοιλάδα του Λίγηρα. Πήρε τον ειρωνικό τίτλο του"βασιλιά της Μπουρζ" πέρα από τον τίτλο του Δελφίνου από το όνομα της πόλης που ζούσε τον περισσότερο καιρό.[7] Σποραδικά μετακινήθηκε στηνΙβηρικήμε στόχο να εξασφαλίσει στρατιωτική βοήθεια σε μελλοντικές εκστρατείες στη βόρεια Γαλλία.
Οι πολιτικές συνθήκες πήραν θεαματικά στροφή υπέρ των Γάλλων σεμια περίοδο πουο Δελφίνος βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση (1429), ηΟρλεάνη βρισκόταν από τον Οκτώβριο του 1428 υπό πολιορκία. Ο Άγγλος αντιβασιλιάς Ιωάννης του Λάνκαστερ (θείος του Ερρίκου ΣΤ΄), προωθήθηκε προς το δουκάτο τουΜπαρπουτο κυβερνούσε ο Ρενέ, κουνιάδος του Καρόλου, με τους στρατιώτες του Καρόλου για άλλη μια φορά να τρομοκρατούνται. Τότε σε ένα μικρό χωριό, το Ντομρεμύ, στα σύνορα μεταξύ ΛωρραίνηςκαιΚαμπανίας, μια έφηβη κοπέλα, ηΖανντ' Αρκ ή Ιωάννα της Λωρραίνης διακήρυξε ότι ήταν απεσταλμένη του θεού ζητώντας από τον Ρενέ στρατό και ενισχύσεις γιατον δελφίνο Κάρολο. Ζήτησε από τον τοπικό διοικητή να μαζέψει προμήθειες και στρατό, ισχυρίστηκε ότι είδε ένα όραμα με Αγίους και αγγέλους που της ανέθεσαν τη θεία αποστολή.[8] Εφοδιάστηκε από τον δούκα με ένα γράμμα και πέντε βετεράνους στρατιώτες, και κατευθύνθηκε στο Σινόν, τον τόπο διαμονής του Καρόλου, όπου έφτασε στις 10 Μαρτίου.[8]Ο Κάρολος αμφέβαλλε αρχικά γιατην αξιοπιστία της κοπέλας πουδεν είχε ξαναδεί. Γιανατη δοκιμάσει πήγε νατην υποδεχτεί μετα ρούχα ενός απλού αυλικού. Παρόλα αυτά ηΖαντον αναγνώρισε αμέσως, λέγοντας του: "να έχεις μια γλυκιά ζωή αφέντη βασιλιά μου!". Ο Κάρολος πίστευσε πραγματικά ότι η κοπέλα ήταν απεσταλμένη του θεού, γέμισε εμπιστοσύνη και πίστη ότι θα ολοκληρωθούν τα σχέδια του.
Μετά τη συνάντηση της μετον Κάρολο η Ιωάννα οδήγησε τον Μάρτιο του 1429 τις Γαλλικές δυνάμεις στην Ορλεάνη μεμια ομάδα από σπουδαίους στρατηγούς. Οι Άγγλοι έλυσαν την πολιορκία (8 Μάϊου 1429), αυτό ήταν το πρώτο βήμα στη στροφή του πολέμου, κατόπιν γνώρισαν μεγάλη συντριβή στη"μάχη του Πατάι" (18 Ιουνίου 1429) και έχασαν τις μισές από τις δυνάμεις τους. Οι Άγγλοι δραπέτευσαν σε περιοχή ελεγχόμενη από Βουργουνδούς καιο Κάρολος στέφτηκε βασιλιάς στον Καθεδρικό ναό του Ρενς σαν Κάρολος Ζ΄ της Γαλλίας (17 Ιουλίου 1429). ΟΙωάννης Β΄ του Λινύμε στρατεύματα από τηΒουργουνδία συνέλαβε την Ιωάννα στηνΚομπιένη (24 Μάϊου 1430) καιτην παρέδωσε στους Άγγλους.[9]Σε ένα δικαστήριο που ακολούθησε με επιφανείς Άγγλους κληρικούς όπως ο Πιέρ Κοσόν καταδικάστηκε σε θάνατο για μαγεία, κάηκε στον πάσσαλο (30 Μάϊου 1431).[10]Η Ιωάννα της Λωρραίνης καιη σύζυγος του Μαρία του Ανζού πουτον βοήθησε μέσω των δυνάμεων της πεθεράς του Γιολάντας ήταν οι δύο γυναίκες που πρόσφεραν τις πολυτιμότερες υπηρεσίες στον Κάρολο, η μεγάλη αγάπη της ζωής του ήταν η ερωμένη τουΑγνή Σορέλ. Ο Κάρολος Ζ΄ καιο δούκας της Βουργουνδίας Φίλιππος ο Αγαθός υπέγραψαν τη"Συνθήκη του Άρρας" (1435), με αυτή τα δύο αντίπαλα ξαδέλφια συμφιλιώθηκαν και αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν μαζί τους Άγγλους. Μετη Συνθήκη αυτή ο Κάρολος Ζ΄ πέτυχε τον βασικό του στόχο, νατον αναγνωρίσει όλη η οικογένεια του βασιλιά των Γάλλων καινα ενώσει τη χώρα του.[11] Μέσα σε δύο δεκαετίες ανακατέλαβε ολόκληρη τη Γαλλία από τους Άγγλους, εκτός από το βορειότερο σημείο, το ακρωτήρι τουΚαλαί.
Τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Καρόλου Ζ΄ έμειναν γνωστά για τις συγκρούσεις μετον διάδοχο τουΛουδοβίκο ΙΑ' της Γαλλίας, ο οποίος του ζητούσε περισσότερες εξουσίες αλλά ο Κάρολος το αρνήθηκε. Ο Λουδοβίκος συγκρούστηκε σκληρά μετον πατέρα του ιδιαίτερα την ερωμένη του Αγνή Σορέλ, σε μία περίπτωση την οδήγησε απειλητικά με ένα σπαθί στο κρεβάτι του Καρόλου. Όταν γεννήθηκε ο μικρότερος αδελφός του Κάρολος (1446) ο δελφίνος Λουδοβίκος εξορίστηκε στηνΝτωφινέκαιδεν συνάντησε ξανά τον πατέρα του. Ο Λουδοβίκος αρνήθηκε όλα τα αιτήματα του πατέρα τουνα επιστρέψει στη βασιλική αυλή, δραπέτευσε στην αυλή του δούκα της Βουργουνδίας Φιλίππου του Αγαθού (1556). Το 1458 ο Κάρολος αρρώστησε, όταν μία πληγή στο γόνατο (από διαβήτη ή σύφιλη) δεν έκλεινε, προκαλώντας του ψηλό πυρετό. Ο Κάρολος νόμιζε ότι πλησιάζει το τέλος τουκαι κάλεσε τονγιοτου Λουδοβίκο που βρισκόταν στηνΑβέν-συρ-Ελπνα έρθει από την εξορία καινα αναλάβει την εξουσία, αφού πρώτα συμφιλιωθούν. Ο Λουδοβίκος αρνήθηκε έντονα και κάλεσε τους διασημότερους αστρολόγους να προβλέψουν πότε θα πεθάνει ο πατέρας του, ώστε να επιστρέψει στηΓαλλία μετά το θάνατο εκείνου, τον ασθενή βασιλιά επέβλεπε ο μικρότερος γιος του Κάρολος.
Οι αστρολόγοι απάντησαν στον Λουδοβίκο, ότι ο πατέρας τουθα πέθαινε σε δυόμισι χρόνια. Πραγματικά για δυόμισι χρόνια η κατάσταση της υγείας του βασιλιά χειροτέρευε, αλλά δεν πέθαινε, μένοντας ωστόσο κατάκοιτος. Μετά από δυόμισι χρόνια ένα νέο απόστημα, που άρχισε ολοένα να μεγαλώνει, εμφανίστηκε στο στόμα του. Τότε ο Κάρολος κατάλαβε ότι πλησιάζει το τέλος τουκαι έκανε νέα έκκληση στονγιοτουνα έρθει. Ο ισχυρογνώμων και κακόβουλος προς τον πατέρα του διάδοχος, για άλλη μια φορά αρνήθηκε λέγοντας ότι θα επιστρέψει μόνο μετά τον θάνατο εκείνου. Τελικά το απόστημα μεγάλωσε, τόσο πολύ πουο Κάρολος δεν μπορούσε ούτε καννα μιλήσει καινα φάει. Έτσι στις 22 Ιουλίου 1461 πέθανε από ασιτία, τάφηκε στηΒασιλική Σαιν-Ντενί.
Η βασιλεία του Καρόλου Ζ΄ παρά το γεγονός ότι επισκιάζεται από τον μαρτυρικό θάνατο της Ιωάννας της Λωρραίνης θεωρείται θετική, οΕκατονταετής Πόλεμος έληξε θετικά για τους Γάλλους κάτι πουδεν κατάφεραν όλοι οι προκάτοχοι του. ΟΝικολό Μακιαβέλι ισχυρίζεται στα Χρονικά του ότι ανο γιος του Λουδοβίκος ΙΑ΄ συνέχιζε την ίδια πολιτική η Γαλλία θα γινόταν ανίκητη.
Σχετικά πολυμέσα
