Ο πατέρας του είχε κατακτήσει τη δεκαετία του 1260 το βασίλειο της Σικελίας (που περιλάμβανε καιτη Νάπολη) από τονΜαμφρέδο της Σικελίας. Ανατράπηκε στηΣικελία μετά την εξέγερση τουΣικελικού Εσπερινού (1282) από τη συμμαχία τουΠέτρου Γ΄ της Αραγωνίας, πουτον διαδέχθηκε εκεί, μετονΜιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο Αυτοκράτορα των Ρωμαίων. Ο Κάρολος (Β΄) συνελήφθη στηναυμαχία του Κόλπου της Νάπολης από τονΡουτζέρο ντι Λαούρια (5 Ιουνίου 1283). Όταν απεβίωσε ο πατέρας του (1285), ήταν αιχμάλωτος στην Αυλή του Πέτρου Γ΄, ο οποίος απεβίωσε την ίδια χρονιά (1285) καιτο βασίλειό του μοιράστηκε: την Αραγωνία κληρονόμησε ο μεγαλύτερος γιος τουΑλφόνσος Γ΄ της ΑραγωνίαςκαιτηΣικελίαο δεύτερος γιος τουΙάκωβος Β΄. Ο Κάρολος Β΄ ελευθερώθηκε (1288) μετη μεσολάβηση τουΕδουάρδου A΄ της Αγγλίας με αυστηρούς όρους, όπως να τιτλοφορείται "βασιλιάς της Νάπολης" και όχι της Σικελίας, να δώσει τρεις γιους τουκαι 60 ευγενείς από τηνΠροβηγκία ως ομήρους, να πληρώσει 30.000 μάρκα καινα επέστρεφε ο ίδιος στην αιχμαλωσία, ανδεν εκπλήρωνε τις υποσχέσεις τουσε τρία χρόνια.[1]
ΟΠάπας Μαρτίνος Δ΄που εμφανιζόταν ως επικυρίαρχος της Σικελίας, είχε δυσαρεστηθεί μετην κατάληψή της από τον Πέτρο Γ΄, έτσι έδωσε την Αραγωνία στον ανιψιό του Πέτρου Γ΄, Κάρολο κόμη του Βαλουά, αντί 20.000 αργυρών λιρών. Ο Κάρολος Β΄ προσπάθησε στη συνέχεια να πείσει τον γαμπρό του Κάρολο του Βαλουά να διεκδικήσει το βασίλειο της Αραγωνίας· πράγματι ο Κάρολος του Βαλουά, σε συμμαχία μετον βασιλιά της Καστίλης, ξεκίνησε την Αραγωνική Σταυροφορία. Ο Αλφόνσος Γ΄ αναγκάστηκε να υπογράψει την ταπεινωτική Συνθήκη του Ταρασκόν, στην οποία υποσχέθηκε να στείλει στρατό στηΣικελίαγιανα ζητήσει από τον αδελφό του Ιάκωβο Β΄ να απαρνηθεί τα δικαιώματά τουστον θρόνο της Σικελίας υπέρ του Καρόλου Β΄ καινα πληρώσει φόρο υποτέλειας στην Αγία Έδρα. Η συνθήκη δεν εφαρμόστηκε λόγω του θανάτου του Αλφόνσου Γ΄ χωρίς απογόνους (1291). ΤοΒασίλειο της Αραγωνίας κληροδοτήθηκε στον αδελφό του Ιάκωβο Β΄ της Σικελίας, ο οποίος έφυγε γιατην Αραγωνία, αφήνοντας στη Σικελία τον μικρότερο αδελφό τουΦρειδερίκο Β΄ ως αντιβασιλιά.
Ο νέος Πάπας Βονιφάτιος Η΄ (1294) μεσολάβησε μεταξύ του Καρόλου Β΄ καιτου Ιακώβου Β΄. Ο Ιάκωβος Β΄ υπέγραψε τηΣυνθήκη του Ανάγνι (1295), μετην οποία ο ίδιος θα νυμφευόταν τη Λευκή, κόρη του Καρόλου Β΄, θα παραχωρούσε τη Σικελία πάλι στον Κάρολο Β΄ και ως αντάλλαγμα ο πάπας θατον βοηθούσε να κατακτήσει τηνΚορσικήκαιτηΣαρδηνία.
Όταν ο Κάρολος Β΄ ταξίδεψε στη Σικελία νατην παραλάβει, συνάντησε βίαιη αντίσταση από τους κατοίκους, πουδεν ήθελαν με κανέναν τρόπο να κυβερνηθούν ξανά από τη δυναστεία των Ανζού (Ανδεγαυών): οι ίδιοι είχα σφαγιάσει τους Γάλλους στην εξέγερση του Σικελικού Εσπερινού. Οι εξεγερμένοι ανακήρυξαν ως νέο βασιλιά τον Φρειδερίκο Β΄, που είχε αφήσει στο νησί ο αδελφός του Ιάκωβος Β΄ ως αντιβασιλιά· ο πάπας τον πίεσε ναμην δεχτεί τον θρόνο, αλλά ο Φρειδερίκος Β΄ αρνήθηκε την πρόταση, κάτι πουτον έφερε σε σύγκρουση ακόμη καιμετον αδελφό του.
Ο πόλεμος γιατην κατάκτηση του νησιού ήταν πολύ σκληρός: ο Κάρολος Β΄ είχε συμμάχους τον πάπα, τον Κάρολο του Βαλουά, αλλά καιτον ίδιο τον Ιάκωβο Β΄ της Αραγωνίας, αδελφό του Φρειδερίκου Β΄. Παρόλα αυτά δεν κατέλαβε το νησί καιο γιος τουΦίλιππος Α΄ του Τάραντα πιάστηκε αιχμάλωτος στημάχη της Φαλκονάρα (1299). Τελικά συμφωνήθηκε ηΣυνθήκη της Καλταμπελλόττα (1302), μετην οποία ο Κάρολος Β΄ αποκήρυξε οριστικά τα δικαιώματά τουστο νησί της Σικελίας υπέρ του Φρειδερίκου Β΄, ο οποίος όμως θα νυμφευόταν την κόρη εκείνου Ελεονόρα· η συνθήκη επικυρώθηκε και από τον πάπα (1303). Ο Κάρολος Β΄ επέστρεψε στηΝάποληκαιτα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε μετην πρόοδο καιτον καλλωπισμό της πόλης. Τον διαδέχθηκε στον θρόνο της Νάπολης ο τρίτος γιος του Ροβέρτος οΣοφός, αφού οιδυο μεγαλύτεροι είχαν αποβιώσει πριν από τον ίδιον.
Κάρολος-Μαρτέλος 1271-1295, τιτουλάριος βασιλιάς της Ουγγαρίας.[3] Ιδρυτής τού κλάδου της Ουγγαρίας.
Μαργαρίτα 1273-1299, κόμισσα του Ανζού & τουΜαιν, παντρεύτηκε τον 2ο εξάδελφό της Κάρολο των Καπετιδών κόμη του Βαλουά και ιδρυτή του κλάδου των Βαλουά.[3]
Λουδοβίκος 1274-1298, επίσκοπος της Τουλούζης. Ανακηρύχθηκε άγιος.[3]
ΡοβέρτοςοΣοφός 1275-1343, βασιλιάς της Νάπολης.[3] Ιδρυτής τού κλάδου της Νάπολης.
Φίλιππος Α΄ 1278-1332, πρίγκιπας του Τάραντα και βασιλιάς της Αλβανίας.[3] Ιδρυτής τού κλάδου τού Τάραντα.