ΟΜανουέλ ντε Σαρατέα (ισπανικά: Manuel de Sarratea, Μπουένος Άιρες, 11 Αυγούστου 1774 – Λιμόζ, Γαλλία, 21 Σεπτεμβρίου 1849), ήταν Αργεντινόςδιπλωμάτης, πολιτικόςκαιστρατιωτικός. Ήταν γιος του Μαρτίν ντε Σαρατέα (1743–1813), του πλουσιότερου εμπόρου του Μπουένος Άιρες της Τομάσα Χοσέφα ντε Αλτολαγκίρε. Η αδελφή του Μαρτίνα ντε Σαρατέα (1772–1805) παντρεύτηκε τονΣαντιάγκο ντε Λινιέ, αντιβασιλέα του Ρίο ντεΛα Πλάτα.
Το 1812, μετά την αλλαγή της κυβέρνησης στοΜοντεβιδέο, η συνθήκη ακυρώθηκε καιο πόλεμος κατά των βασιλοφρόνων στην πόλη συνεχίστηκε. Οι περισσότεροι από τους στρατιώτες Κριόλο είχαν εγκαταλείψει την περιοχή, ακολουθώντας τονκαουντίγιο τους, Χοσέ Αρτίγας. Ο Σαρατέα ανέλαβε τη διοίκηση του στρατού στη Μπάντα Οριεντάλ, καθιστώντας πρωταρχική του αποστολή να πάρει πίσω τα στρατεύματα από τον Αρτίγας. Προσπάθησε νατον πείσει και όταν αυτό απέτυχε προσπάθησε νατον δωροδοκήσει, επίσης χωρίς επιτυχία. Στη συνέχεια κήρυξε τον Αρτίγας προδότη, αλλά το μέτρο αυτό απορρίφθηκε από τα υπόλοιπα μέλη της τριανδρίας.[4]
Η Τριανδρία κυριαρχήθηκε από τον υπουργό Ριβαδαβία, μέχρι την πτώση της τον Οκτώβριο του 1812. Ο Σαρατέα συνέχισε να είναι επικεφαλής του στρατού της Μπάντα Οριεντάλ μέχρι το πρώτο μέρος του επόμενου έτους, οπότε και αντικαταστάθηκε από τονΧοσέ Ροντό. Μόνο όταν ο Σαρατέα, πρώην μέλος της Τριανδρίας, αποχώρησε, ο Αρτίγας καιοι άνδρες του επέστρεψαν στην πολιορκία του Μοντεβιδέο.[5]
Ο Σαρατέα παρέμεινε ανενεργός για περισσότερα από δύο χρόνια, μέχρι πουο διοικητής Γερβάσιο Ποσάδαςτον έστειλε σε διπλωματική αποστολή στηΜαδρίτηκαιτοΛονδίνο. Φτάνοντας στηνΙσπανία πρότεινε στον πρόσφατα αποκαταστημένο βασιλιά Φερδινάνδο Ζ΄την υποταγή τωνΗνωμένων Επαρχιώνστο ισπανικό στέμμα υπό καθεστώς αυτονομίας. Αντ' αυτού αντιμετωπίστηκε ως εκπρόσωπος μιας ομάδας επαναστατών και αναγκάστηκε να φύγει καινα μεταβεί στην Αγγλία.[6]
Ο Σαρατέα επέστρεψε στο Μπουένος Άιρες στα μέσα του 1816 και διορίστηκε υπουργός εξωτερικών σχέσεων της κυβέρνησης του Ανώτατου Διοικητή, Χουάν Μαρτίν ντε Πουιρεδόν. Αργότερα παραιτήθηκε για λόγους υγείας και σύναψε επαφές μετην πολιτική αντιπολίτευση τωνPorteño, οπότε απελάθηκε και εξορίστηκε στοΜοντεβιδέομε διαταγή του ίδιου Διοικητή.[7]
Μετά τημάχη της Σεπέδα εντάχθηκε στον ομοσπονδιακό στρατό υπό τη διοίκηση τουΕστανισλάο ΛόπεςκαιτουΦρανσίσκο Ραμίρες. Στη συνέχεια τον έστειλαν ως αντιπρόσωπό τους στοΚαμπίλντο του Μπουένος Άιρες, το οποίο έπεισε νατον ορίσει επαρχιακό κυβερνήτη. Ανέλαβε τη θέση του κυβερνήτη στις 18 Φεβρουαρίου 1820 και αμέσως μετά υπέγραψε τησυμφωνία του Πιλάρμε τους ομοσπονδιακούς αρχηγούς, μέσω της οποίας ηεπαρχία του Μπουένος Άιρες συμφώνησε να αναγνωριστεί ως ισότιμη με τις άλλες Ηνωμένες Επαρχίες.[7]
Ως μία από τις μυστικές ρήτρες της συνθήκης, υποσχέθηκε την παράδοση οπλισμού στους ομοσπονδιακούς καουντίγιο. Όταν οι στρατιωτικοί του Μπουένος Άιρες διαπίστωσαν ότι επρόκειτο να παραδώσει οπλισμό, ξεσηκώθηκαν εναντίον τουκαιτον καθαίρεσαν στις 6 Μαρτίου, αντικαθιστώντας τονμετον στρατηγό Μπαλκάρσε. Άντεξε μόνο μία εβδομάδα ως κυβερνήτης, όταν ο στρατηγός Ραμίρες απείλησε με επίθεση στην πόλη ανδεν παρέδιδε τον υποσχεθέντα οπλισμό.[8]
Ο Σαρατέα ανέλαβε και πάλι την κυβέρνηση στις 11 Μαΐου και έδωσε επίσης στον Ραμίρες ορισμένες στρατιωτικές μονάδες υπό τη διοίκηση του συνταγματάρχη Μανσίγια. Ο Σαρατέα δεν μπόρεσε να περιορίσει τη μόνιμη κατάσταση αναρχίας στην επαρχία, ούτε να κερδίσει την υπακοή καιτην εμπιστοσύνη των στρατιωτικών, οπότε αναγκάστηκε να παραιτηθεί στα τέλη Μαΐου.[7]
Εντάχθηκε στο στρατό του Ραμίρες στην εκστρατεία του κατά του Αρτίγας, καιη ήττα του Αρτίγας ήταν ίσως η μεγαλύτερη προσωπική του επιτυχία. Αργότερα συμμετείχε στις προετοιμασίες γιατον πόλεμο πουθα διεξήγαγε ο Ραμίρες εναντίον του Μπουένος Άιρες, της Σάντα Φεκαι της Κόρδοβα, ο οποίος κατέληξε σε καταστροφή. Στη συνέχεια ο Σαρατέα αποσύρθηκε για ένα διάστημα από την πολιτική.[9]
Στις 31 Αυγούστου 1825, οΧουάν Γκρεγκόριο ντε Λας Χέρας, διόρισε τη Σαρατέα ως Encargado de Negocios de las Provincias Unidas del Río de la Plata cerca de Gran Bretaña (Εμπορικός αντιπρόσωπος των Ηνωμένων Επαρχιών του Ποταμού Πλάτα στη Μεγάλη Βρετανία).[10]
Ο πρόεδρος Ριβαδαβία τον έστειλε το 1826 να είναι και πάλι εκπρόσωπος των Ηνωμένων Επαρχιών στο Λονδίνο. Εκεί υποστήριξε τη βρετανική πολιτική του διαχωρισμού της Μπάντα Οριεντάλ από τις υπόλοιπες επαρχίες, η οποία επιτεύχθηκε το 1828. Ο κυβερνήτης Μανουέλ Ντορέγκοτον κράτησε ως πρεσβευτή καιοΧουάν Μανουέλ ντε Ρόσαςτον διόρισε αργότερα πρεσβευτή στη Βραζιλία καιτη Γαλλία.[7]
Σχετικά πολυμέσα