Ο Λάιχερ έγινε ο ηγέτης και μυστικός οργανωτής της εξέγερσης της Τρεμπλίνκα. Στις 2 Αυγούστου 1943, μετά από μακρά περίοδο προετοιμασίας, οι κρατούμενοι έκλεψαν μερικά όπλα από το οπλοστάσιο και έκαναν απόπειρα ένοπλης απόδρασης από το στρατόπεδο.[4]Ο Λάιχερ σκοτώθηκε στις μάχες. Αρκετοί φρουροί Τραβνίκι σκοτώθηκαν και περίπου 150 Εβραίοι κρατούμενοι δραπέτευσαν.[5]Οι επιχειρήσεις δολοφονίας σε θαλάμους αερίων στο στρατόπεδο τελείωσαν αμέσως μετά την εξέγερση. Ο Λάιχερ έμεινε στη μνήμη των επιζώντων λανθασμένα είτε ως Δρ. Λέχερ (Dr. Lecher, sic),[5] είτε ως Δρ. Λάιχερτ (Dr. Leichert) από το Βένγκρουφ.[2][6]
Ο Μπέρεκ Λάιχερ γεννήθηκε στηνΤσενστοχόβα υπό τοΡωσικό Διαμελισμό, σεμια οικογένεια αφομοιωμένων Πολωνοβραίων. Ήταν το τέταρτο από τα έξι παιδιά του Σμουλ (Σμούελ) και της Τσάι (Τσάγια) Λάιχερ, το γένος Φρίντμαν. Ο πατέρας του μιλούσε γίντις, πολωνικάκαιρωσικά. Ζούσαν κοντά στο κέντρο της πόλης σε ένα σπίτι στη Παλιά Αγορά 11. Ο Μπέρεκ χρησιμοποιούσε περιστασιακά το πολωνοποιημένο όνομά του, Μπέρναρντ. Παρακολούθησε το πολυπολιτισμικό Κρατικό Γυμνάσιο αρρένων «Χένρικ Σιενκιέβιτς» το 1907. Ένα χρόνο μετά την αποφοίτησή του, το 1915, ο πατέρας του πέθανε. Ο Μπέρεκ μετακόμισε στηΒαρσοβίακαι γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή τουΠανεπιστημίου της Βαρσοβίας. Συντηρούσε τον εαυτό του οικονομικά δουλεύοντας ως δάσκαλος μερικής απασχόλησης.[2]
Ο Λάιχερ αποφοίτησε από την Ιατρική το 1924 και παντρεύτηκε την Εουγένια Μπάνας. Μετά από δύο χρόνια πρακτικής άσκησης στη Βαρσοβία, το 1927 εγκαταστάθηκαν στοΒίσκουφ, όπου ο πολωνικός και εβραϊκός πληθυσμός ήταν μοιρασμένος. Οι Λάιχερ παρέμειναν εκεί μέχρι τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία.[2]
Στην αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όλοι οι Πολωνοεβραίοι του Βίσκουφ, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας Λάιχερ, εκδιώχθηκαν από τους Ναζίσεμια μαζική επιχείρηση στις 4 Σεπτεμβρίου 1939. Οι γηραιότεροι 77 Εβραίοι, μαζί με 8 Πολωνούς που τους βοηθούσαν, σφραγίστηκαν σε έναν αχυρώνα και κάηκαν ζωντανοί. Αργότερα τον ίδιο μήνα, άλλοι 65 Εβραίοι πυροβολήθηκαν. Στη συνέχεια η πόλη ανακηρύχθηκε Γιούντενφραϊ.[7]Οι Λάιχερ μετακόμισαν στο Βένγκρουφ, το οποίο είχε ήδη υπερπλημμυρίσει από εκατοντάδες απελαθέντες.[2]Το καλοκαίρι του 1940, ο Λάιχερ εντάχθηκε στο τοπικό εβραϊκό συμβούλιο και οργάνωσε ένα νοσοκομείο. Το Φεβρουάριο του 1941 το γκέτο έκλεισε απ΄ έξω καιη πείνα επικράτησε μεταξύ των κρατουμένων του. Ο Λάιχερ έγραψε επιστολές στηνΑμερικανική Εβραϊκή Κοινή Επιτροπή Διανομής, αλλά μάταια.[2]
Η αεροφωτογραφία του 1944 της Τρεμπλίνκα ΙΙ μετά το κλείσιμο του στρατοπέδου. Η φωτογραφία επικαλύπτεται με αποσυναρμολογημένες κατασκευές, συμπεριλαμβανομένου του γερμανικού «οπλοστασίου» κάτω αριστερά μέχρι την αποβάθρα εκφόρτωσης (στο κέντρο, σημειώνεται μετο κόκκινο βέλος).
Ηεξόντωση των Εβραίωνμε ημιβιομηχανικά μέσα σεόλη τη χώρα ξεκίνησε στις αρχές του 1942 και συνεχίστηκε έως ότου εκκαθαρίστηκαν όλα ταγκέτοστην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Πολωνία. Η πρώτη δράση στο Γκέτο του Βένγκρουφ ξεκίνησε την αυγή της 21ης Σεπτεμβρίου[2]και ολοκληρώθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 1942,[8]με έως και 5.000 Εβραίους να εκδιώχνονται στοΣοκόουουφ Ποντλάσκι μετά από ένα κύμα ad hoc εκτελέσεων. Στη θέση του δημιουργήθηκε ένα μικρό γκέτο. Μετά την εκκαθάριση του μικρού γκέτο στο Βένγκρουφ στις 26–27 Απριλίου 1943, κατά την οποία δολοφονήθηκαν η σύζυγός τουκαιο 13χρονος γιος του, ο Λάιχερ μεταφέρθηκε στην Τρεμπλίνκα με ένα τρένο του Ολοκαυτώματοςτην 1η Μαΐου 1943.[2]
Η Τρεμπλίνκα κατασκευάστηκε ως μέρος της πιο θανατηφόρας φάσης της Τελικής Λύσης, γνωστής ως Επιχείρησης Ράινχαρντ, και λειτούργησε μεταξύ 23 Ιουλίου 1942 και 19 Οκτωβρίου 1943. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, περισσότεροι από 800.000 Εβραίοι – άνδρες, γυναίκες και παιδιά – δολοφονήθηκαν εκεί,[9][10]με άλλες εκτιμήσεις να ξεπερνούν τα 1.000.000 θύματα.[11]
Στην Τρεμπλίνκα, ο Λάιχερ τέθηκε επικεφαλής ενός μικρού ιατρείου γιατηΣούτσσταφφελ μετά την αυτοκτονία του προκατόχου του, Δρ. Γιούλιαν Χορονζίτσκι (γιαναμην παρεξηγηθούμε μετο «ψεύτικο» ιατρείο μετην ονομασία «Λαζάρετ» όπου λάμβανε χώρα ο φόνος μετα χέρια).[5] Ύστερα από επικοινωνία από το υπόγειο κίνημα, σύμφωνα μετον Σάμουελ Ράιζμαν, συμφώνησε επίσης να αναλάβει την ηγεσία στο μυστικό σχέδιο διαφυγής τους.[12]Η Οργανωτική Επιτροπή στοστρατόπεδο εξόντωσης Τρεμπλίνκα περιλάμβανε τους Ζελόμιρ Μπλοχ (ηγεσία),[13] Ρούντολφ Μασάρικ, Μαρτσέλι Γκαλέφσκι, Σάμουελ Ράιζμαν, Δρ. Ιρένα Λεφκόφσκα,[14] Λέον Χάμπερμαν και αρκετούς άλλους.[15]Το χρονοδιάγραμμα έγινε επιτακτικό αφού ο Χορονζίτσκι δέχθηκε ενέδρα από τονΚουρτ Φραντςκαι κατάπιε ένα θανατηφόρο δηλητήριο.[16]Ο Λάιχερ ξεκίνησε την εξέγερση μια καυτή καλοκαιρινή μέρα, όταν μια ομάδα Γερμανών και Ουκρανών έφυγε μετο αυτοκίνητο στονποταμό Μπουκγια μπάνιο.[5][12]
Στις 2 Αυγούστου 1943 (Δευτέρα, ημέρα μη χρήσης των θαλάμων αερίων), η βαριά πόρτα στο ναζιστικό «οπλοστάσιο» κοντά στις γραμμές του τρένου ξεκλειδώθηκε σιωπηλά από τους Εβραίους και περίπου 20 τουφέκια, 20 χειροβομβίδες και πολλά πιστόλια κλάπηκαν σε ένα καρότσι. Στις 3:45 μ.μ., περίπου 700 Εβραίοι κρατούμενοι ξεκίνησαν την επίθεση στις πύλες. Έριξαν βενζίνη σε ορισμένα κτίρια καιτα πυρπόλησαν, συμπεριλαμβανομένης της δεξαμενής βενζίνης, που εξερράγη.[5] Πολλοί από αυτούς προσπάθησαν να σκαρφαλώσουν πάνω από τον φράχτη, αλλά οι περισσότεροι σκοτώθηκαν από πυρά πολυβόλου. Μόνο μεταξύ 150 και 200 Εβραίοι κατάφεραν να περάσουν στην άλλη πλευρά.[12]Οι μισοί σκοτώθηκαν μετά από καταδίωξη με αυτοκίνητα και άλογα.[5][12] Μερικοί από αυτούς που διέφυγαν επιτυχώς μεταφέρθηκαν πέρα από το ποτάμι από τους παρτιζάνους τουΠολωνικού Εσωτερικού Στρατούπου κρύβονταν στο γύρω δάσος.[17] Μόνο περίπου 70 Εβραίοι είναι γνωστό ότι επέζησαν μέχρι το τέλος του πολέμου,[18] συμπεριλαμβανομένων των μελλοντικών συγγραφέων δημοσιευμένων απομνημονευμάτων της Τρεμπλίνκα: Γιάνκιελ Βιέρνικ, Χιλ Ράιχμαν, Ρίχαρντ ΓκλάζαρκαιΣάμουελ Βίλενμπεργκ.[12][19] Υπήρξε επίσης μια εξέγερση στοστρατόπεδο εξόντωσης Σομπίμπουρ δύο μήνες αργότερα.[16]
↑Staff writer (4 Φεβρουαρίου 2010). «The number of victims». Treblinka Extermination Camp. Muzeum Walki i Meczenstwa w Treblince. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2013.
↑Holocaust Encyclopedia (6 Ιανουαρίου 2011). «Treblinka: Chronology». United States Holocaust Memorial Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2013.
↑ 5,05,15,25,35,45,5Samuel Rajzman (1945) [March 10, 2009]. «Uprising in Treblinka». Punishment of war criminals, 120-125. 79th Cong., 1st sess. Washington, D.C.: GPO, 1945. Holocaust History.org [cit.] U.S. Congress. House Committee on Foreign Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2013. The flames devoured all the storerooms for clothes and shoes. Of the 700 workers on the camp grounds, only 150 to 200 succeeded in escaping.
↑Jerzy Śląski (1990). «VII. Pod Gwiazdą Dawida»(PDF). Polska Walcząca (στα Πολωνικά). PAX Warszawa Wydanie II. σελίδες 8–9. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο(PDF) στις 4 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2013.
.jpg)
.jpg)
