Εβραίοι[12] (εβραϊκά: עברים, μεταγραφή: ιβρί/χεβέρ, ελληνικά: περνάω πέρα) ή Ισραηλίτες[13] ονομάζονται τα μέλη του εβραϊκού λαού, επίσης γνωστού ως Ιουδαϊκό έθνος ή γιοιτου Ισραήλ, μιας εθνικοθρησκευτικής ομάδας που κατάγεται από τους Αρχαίους Ισραηλίτεςκαιτα μέλη της οποίας ασκούν κατά παράδοση τονΙουδαϊσμό. ΗΒίβλος, η οποία γράφτηκε από Εβραίους, καταγράφει κατά κύριο λόγο την εθνική και θρησκευτική τους ιστορία. Ο εβραϊκός πληθυσμός σήμερα αριθμεί περισσότερο από 15 εκατομμύρια άτομα παγκόσμια, η πλειοψηφία των οποίων ζουνστοΙσραήλκαι τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ως Ιουδαίοι[14] (εβραϊκά: יְהוּדִים, μεταγραφή: Γεχουντίμ, ελληνικά: παιδιά του Ισραήλ) περιγράφονται είτε οι ακόλουθοι της θρησκείαςτουΙουδαϊσμού, είτε εκείνοι που έχουν εβραϊκή καταγωγή.[15]
Η προέλευση των Εβραίων χρονολογείται παραδοσιακά γύρω στο 1800 π.Χ. μετηβιβλική αναφορά στην ίδρυση του Ιουδαϊσμού.
ΗΣτήλη του Μερνεφθά, η οποία χρονολογείται γύρω στο 1200 π.Χ., είναι ένα από τα παλαιότερα αρχαιολογικά αρχεία των Εβραίων στο Ισραήλ, όπου ανέπτυξαν τημονοθεϊστική θρησκεία του Ιουδαϊσμού και απόλαυσαν περιόδους αυτοδιάθεσης. Ως αποτέλεσμα των κατακτήσεων και επεκτάσεων που δέχτηκαν από τον 8ο αιώνα π.Χ. έκανε την εμφάνισή της ηεβραϊκή Διασπορά.
Οι ήττες στους Ιουδαιορωμαϊκούς πολέμουςτου 70 και του 135 συνέβαλαν σημαντικά στο μέγεθος του πληθυσμού καιστη γεωγραφική κατανομή της διασποράς, αφού σημαντικοί αριθμοί του εβραϊκού πληθυσμού της Γης του Ισραήλ εξορίστηκαν και πουλήθηκαν ως σκλάβοι σε όλη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Έκτοτε οι Εβραίοι έχουν κατοικήσει σε όλη τηνΕυρώπηκαιτην ευρύτερη Μέση Ανατολή, επιβιώνοντας διαμέσου εκδηλώσεων ρατσισμού, κακουχιών, φτώχειας, ακόμη και κυμάτων γενοκτονίας (βλέπε το άρθρο Αντισημιτισμός), με κάποιες περιόδους πολιτιστικής, οικονομικήςκαι ατομικής άνθησης.
Μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα, οι όροι ΕβραίοςκαιΙουδαίος ήταν πρακτικά συνώνυμοι καιοΙουδαϊσμός ήταν ο κύριος συνεκτικός παράγοντας των Εβραίων, ανκαιδεν ήταν απολύτως απαραίτητο να ισχύει η Ιουδαϊκή θρησκευτική ταυτότητα ώστε να ανήκει κάποιο άτομο στον εβραϊκό λαό. Ακολουθώντας τηνΕποχή του Διαφωτισμούκαιτο εβραϊκό της αντίστοιχο, τηΧασκαλά, συνέβη μία σταδιακή μεταβολή κατά την οποία πολλοί Εβραίοι άρχισαν να θεωρούν ότι τονα αποτελεί ένα άτομο μέλος του εβραϊκού έθνους ήταν κάτι διαφορετικό από τονα είναι ακόλουθος της ιουδαϊκής πίστης.
Το εβραϊκό όνομα Ιουδαίος (στηνεβραϊκήΓεχούντι, πληθυντικός αριθμός Γεχουντίμ) διαδόθηκε όταν ηΒασιλεία του Ισραήλ διαιρέθηκε στο βόρειο Βασίλειο του Ισραήλκαιστο νότιο Βασίλειο του Ιούδα. Ο όρος αναφερόταν αρχικά στον λαό του νοτίου βασιλείου, ανκαιο όρος Μπ'νέι Ισραέλ (bn'e' Israél, Γιοιτου Ισραήλ ή Ισραηλίτες) εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται καιγια τις δύο ομάδες. Όταν οιΑσσύριοι κατέλαβαν το βόρειο βασίλειο αφήνοντας το νότιο βασίλειο ως το μόνο Ιουδαϊκό κράτος, η λέξη Γεχουντίμ σταδιακά επικράτησε να αναφέρεται στον λαό που είχε την Ιουδαϊκή πίστη ως σύνολο, παρά σε εκείνους συγκεκριμένα που προέρχονταν από τηνΙουδαία.
Η λέξη Ιουδαίος χρησιμοποιείται με ταυτόσημη έννοια, όπως καισε άλλες γλώσσες, «Jew» στα αγγλικά, «Jude» στα γερμανικά, «Juif» στα γαλλικά, αλλά και αντίστοιχα μετην ελληνική λέξη Εβραίος, «Hebrew» στα αγγλικά, «Ebreo» στα ιταλικά κ.λπ.
ΟΙουδαϊσμός καθοδηγεί τους ακολούθους του τόσο στις πράξεις όσο καιστα πιστεύω, και έχει περιγραφεί όχι μόνο ως θρησκεία αλλά και ως τρόπος ζωής, πράγμα που καθιστά δύσκολο τον διαχωρισμό μεταξύ του Ιουδαϊσμού, της εβραϊκής κουλτούρας και της εβραϊκής εθνικής καταγωγής. Γενικά, ένας σύγχρονος διαχωρισμός είναι ο εξής:
α) Άτομα που ακολουθούν τονΙουδαϊσμόκαι έχουν εβραϊκό εθνικό υπόβαθρο (κάποιες φορές συμπεριλαμβάνονται άτομα πουδεν έχουν αυστηρή γενεαλογική σχέση μέσω μητέρας)
β) άτομα πουδεν έχουν Εβραίους γονείς αλλά ασπάστηκαν τονΙουδαϊσμό
γ) εκείνοι οι Εβραίοι που, ανκαιδεν ακολουθούν τον Ιουδαϊσμό ως θρησκεία, αυτοπροσδιορίζονται ως Εβραίοι λόγω της οικογενειακής καταγωγής και της προσωπικής πολιτιστικής και ιστορικής ταύτισής τους μετον εβραϊκό λαό.
Κατά τον Ιουδαϊσμό, Εβραίος είναι όποιος έχει Εβραία μητέρα. Η θρησκεία του πατέρα δεν παίζει ρόλο. Μπορεί και κάποιος από ξένη μητέρα να ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό, οφείλει όμως να ακολουθήσει μια διαδικασία κατήχησης, η οποία διαρκεί συνήθως πάνω από ένα χρόνο. Οι Εβραίοι, θεωρώντας τον εαυτό τους "εκλεκτό λαό του Θεού", ουδέποτε επιδίωξαν να διαδώσουν τη θρησκεία τους σε άλλους λαούς καινα προσηλυτίσουν.
Ιστορικές έννοιες της Εβραϊκής ταυτότητας βασίζονται παραδοσιακά σεχαλακικούς (δηλαδή του Παραδοσιακού Νόμου) ορισμούς αναφορικά μετη γενεαλογική γραμμή μέσω της μητέρας καιτη μεταστροφή στον Ιουδαϊσμό. Οι ιστορικοί ορισμοί τού ποιος είναι Εβραίος ανάγονται στην εποχή της κωδικοποίησης της προφορικής παράδοσης στοΒαβυλωνιακό Ταλμούδ. Βιβλικές ερμηνείες τμημάτων τουΤανάκ, όπως τα εδάφια Δευτερονόμιο 7:1-5 (ΜΝΚ), χρησιμοποιούνται ως προειδοποίηση εναντίον της επιγαμίας μεταξύ Εβραίων καιμη Εβραίων, διότι «[ομη Εβραίος γαμπρός ή νύφη]θα κάνει τονγιοσουνα πάψει ναμε ακολουθεί, καιθα υπηρετήσουν άλλους θεούς». Τα εδάφια Λευιτικό 24:10-16 αναφέρονται στονγιοπου προήλθε από τον γάμο μιας Εβραίας και ενός Αιγύπτιου ως μέρος της "σύναξης του Ισραήλ", ενώ στα εδάφια Έσδραςκεφ. 9 και 10 αναφέρεται ότι ζητήθηκε από τους άρρενες Ισραηλίτες να ορκιστούν ότι θα απέβαλλαν τις συζύγους καιτα παιδιά που προέρχονταν από επιγαμίες με γυναίκες από τα γύρω ειδωλολατρικά έθνη. Από την εποχή της Χασκαλάκαι έπειτα, αμφισβητήθηκαν οι χαλακικές ερμηνείες αναφορικά μετην πιστοποίηση της εβραϊκής ταυτότητας.
Η επτάφωτος λυχνία ή Μενορά καιη Κιππά (κάλυμμα του κεφαλιού) δύο από τα κυριότερα σύμβολα της εβραϊκής θρησκείας
Ο Ιουδαϊσμός καθοδηγεί τους ακολούθους του όσον αφορά τις πράξεις καιτα πιστεύω, μάλιστα έχει περιγραφεί ότι δεν είναι απλώς θρησκεία αλλά επίσης τρόπος ζωής, πράγμα που καθιστά μάλλον δύσκολο τον διαχωρισμό μεταξύ του Ιουδαϊσμού, της εβραϊκής κουλτούρας και της εβραϊκής εθνικής ταυτότητας. Σε διάφορες περιόδους και τόπους, όπως στοναρχαίο ελληνικό κόσμο, στηνΕυρώπηπρινκαι μετά τονΔιαφωτισμό (βλέπε Χασκαλά) και στις Ηνωμένες ΠολιτείεςκαιτοΙσραήλ σήμερα, έχουν κάνει την εμφάνισή τους φαινόμενα εβραϊκής κουλτούρας τα οποία χαρακτηρίζονται εν μέρει τυπικώς εβραϊκά, χωρίς να είναι με καμία έννοια συγκεκριμένα θρησκευτικά. Κάποιοι από τους παράγοντες γιατο γεγονός αυτό προέρχονται μέσα από τον Ιουδαϊσμό, άλλοι από τον συγχρωτισμό των Εβραίων με τους γύρω τους, άλλοι από τις εσωτερικές κοινωνικές και πολιτισμικές δυναμικές της κοινότητας, οι οποίοι έρχονται σε σύγκρουση μετην ίδια τη θρησκεία.
Σεφαρδίτες, που σημαίνει «Ισπανοί» ή «Ιβήριοι» στα εβραϊκά, υποδηλώνοντας τηνΙσπανία, τηνΠορτογαλίακαιτηΒόρεια Αφρική ως τόπους προέλευσης αυτής της ομάδας, αλλά καιταΒαλκάνια (συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας), δηλαδή εκεί όπου κατέφυγαν οι Εβραίοι μετά τον διωγμό τους από την Ισπανία.
Καιοι δύο όροι αναφέρονται τόσο στη θρησκευτική όσο καιστην εθνοτική διαφοροποίηση.
Άλλες εβραϊκές εθνοτικές ομάδες περιλαμβάνουν τους εξής:
Μιζραχίτες Εβραίοι (ο όρος αυτός συμπίπτει εν μέρει μετον όρο Σεφαρδίτες, τονίζοντας όμως τη βορειοαφρικανική καιμεσανατολική παρά τηνισπανική ιστορική προέλευση, ενώ περιλαμβάνει και τους Μαχρεμπίτες),
ΤοΙσραήλ είναι το μοναδικό κράτος όπου οι Εβραίοι αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού. Ιδρύθηκε ως ανεξάρτητο δημοκρατικόκράτος στις 14 Μαΐουτου1948. Από τα 120 μέλη του κοινοβουλίου του, της Κνεσέτ, τα 9 μέλη είναι Ισραηλινοί Άραβεςκαιτα 2 μέλη είναι Ισραηλινοί Δρούζοι. Τον καιρό που κήρυξε την ανεξαρτησία του, περίπου 600.000 Εβραίοι ζούσαν στο Ισραήλ. Από τότε ο Εβραϊκός πληθυσμός της χώρας αυξήθηκε κατά περίπου ένα εκατομμύριο ανά δεκαετία καθώς περισσότεροι μετανάστες έφταναν και περισσότεροι Ισραηλινοί γεννιόνταν, με αποτέλεσμα μία από τις σημαντικότερες παγκόσμιες μετακινήσεις εβραϊκών πληθυσμών κατά τα τελευταία 2.000 χρόνια.
Τα κύματα μετανάστευσης προς τις Ηνωμένες Πολιτείεςστην αρχή του 19ου αιώνα, η σφαγή του εβραϊκού στοιχείου στην Ευρώπη κατά τοΟλοκαύτωμακαιη εγκαθίδρυση του κράτους τουΙσραήλ (και της μετέπειτα Εβραϊκής εξόδου από τα Αραβικά εδάφη) είχαν όλα μαζί ως αποτέλεσμα σημαντικές μετακινήσεις μεταξύ των πληθυσμιακών κέντρων του παγκόσμιου εβραϊκού στοιχείου κατά τον 20ό αιώνα.
Προς το παρόν, η μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, με σχεδόν 5,7 εκατομμύρια Εβραίους. Καισε άλλα μέρη της αμερικανικής ηπείρου υπάρχουν επίσης μεγάλοι εβραϊκοί πληθυσμοί, όπως στονΚαναδάκαιτηνΑργεντινή, και μικρότεροι πληθυσμοί στηΒραζιλία, τοΜεξικό, τηνΟυρουγουάη, τηΒενεζουέλα, τηΧιλήκαισε διάφορες άλλες χώρες.
Ο μεγαλύτερος πληθυσμός Εβραίων στηνΔυτική Ευρώπη βρίσκεται στηΓαλλίαμε 600.000 Εβραίους, η πλειονότητα των οποίων είναι μετανάστες (ή απόγονοι μεταναστών) από βορειοαφρικανικές αραβικές χώρες όπως ηΑλγερία, τοΜαρόκοκαιηΤυνησία. Υπάρχουν πάνω από 265.000 Εβραίοι στοΗνωμένο Βασίλειο. ΣτηνΑνατολική Ευρώπη υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 500.000 έως και πάνω από 2 εκατομμύρια Εβραίοι στην πρώην Σοβιετική Ένωση, χωρίς να είναι δυνατό να καθοριστούν τα ακριβή στοιχεία. Η γρηγορότερα αναπτυσσόμενη εβραϊκή κοινότητα στον κόσμο, εκτός του Ισραήλ, είναι στηΓερμανία, και ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα, τοΒερολίνο. Δεκάδες χιλιάδες Εβραίοι από το πρώην Ανατολικό Μπλοκ έχουν εγκατασταθεί στη Γερμανία μετά την πτώση τουΤείχους του Βερολίνου.
Οι αραβικές χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής αποτέλεσαν κατοικία περίπου 900.000 Εβραίων το 1945. Οι συστηματικές διώξεις μετά την ίδρυση τουΙσραήλ έκαναν σχεδόν όλους εκείνους τους Εβραίους να καταφύγουν στο Ισραήλ, στηΒόρεια Αμερικήκαιστην Ευρώπη τη δεκαετία του 1950. Σήμερα, περίπου 8.000 Εβραίοι παραμένουν σε αραβικά κράτη. ΤοΙράν έχει περίπου 25.000 Εβραίους, από τους 100.000 που είχε πριν από τηνεπανάσταση του 1979. Μετά την επανάσταση, κάποιοι από τους Ιρανούς Εβραίους μετανάστευσαν στο Ισραήλ ή στην Ευρώπη, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς μετανάστευσαν (μαζί με τους μη Εβραίους Ιρανούς συμπατριώτες τους) στις Ηνωμένες Πολιτείες (και ειδικά στοΛος Άντζελες).
Ήδη από την εποχή τωνΑρχαίων Ελλήνων, ένα μέρος των Εβραίων είχε αφομοιωθεί μέσα στην ευρύτερη μη εβραϊκή κοινωνία γύρω τους, είτε ως αποτέλεσμα της επιλογής τους είτε διά της βίας, παύοντας να ασκούν τον Ιουδαϊσμό και χάνοντας την εβραϊκή τους ταυτότητα. Κάποιες εβραϊκές κοινότητες, για παράδειγμα οιΚαϊφένγκ Εβραίοι της Κίνας, εξαφανίστηκαν ολοκληρωτικά, αλλά η αφομοίωση παρέμεινε σχετικά χαμηλή στο μεγαλύτερο μέρος της περασμένης χιλιετίας, καθώς συχνά δεν επιτρεπόταν στους Εβραίους να ενταχθούν στις ευρύτερες κοινότητες μέσα στις οποίες ζούσαν. Η έναρξη του Εβραϊκού Διαφωτισμού (Χασκαλά) του 18ου αιώνα καιη επακόλουθη νομιμοποίηση των εβραϊκών πληθυσμών της Ευρώπηςκαι της Αμερικήςτου 19ου αιώνα άλλαξαν την κατάσταση, επιτρέποντας στους Εβραίους σταδιακά όλο και περισσότερο να συμμετάσχουν και ενσωματωθούν στην κοινωνία. Το αποτέλεσμα ήταν μεγαλύτερο ρεύμα αφομοίωσης, καθώς Εβραίοι παντρεύονταν μεμη Εβραίους συντρόφους και έπαυαν να συμμετέχουν στην εβραϊκή κοινότητα. Το ποσοστό τέτοιων επιγαμιών ποικίλλει ιδιαίτερα: Στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι λίγο κάτω του 50%, στοΗνωμένο Βασίλειο περίπου 50% καιστηνΑυστραλίακαιτοΜεξικόστο 10%, ενώ στηΓαλλία ανέρχεται σε 75%. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο περίπου το ένα τρίτο των παιδιών από τέτοιους γάμους ακολουθούν τις πρακτικές του Ιουδαϊσμού. Επιπροσθέτως, καθώς οιμη θρησκευόμενοι Εβραίοι γενικά τείνουν να παντρεύονται πιο αργά καινα αποκτούν λιγότερα παιδιά σε σχέση μετον γενικό πληθυσμό, η εβραϊκή κοινότητα σε πολλές χώρες γερνάει. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολλές χώρες της Διασποράςτων Εβραίων έχουν σταθερά ή ελάχιστα πτωτικούς αριθμούς πληθυσμών, καθώς οι Εβραίοι συνεχίζουν να αφομοιώνονται στις χώρες όπου ζουν.
Στη διάρκεια της ιστορίας, πολλοί ηγέτες, αυτοκρατορίες και έθνη έχουν διώξει τους εβραϊκούς πληθυσμούς τους ή προσπάθησαν να τους εξοντώσουν ολοκληρωτικά. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν ποίκιλλαν από εξορία μέχρι και απροκάλυπτη γενοκτονία, ενώ μέσα στα ίδια αυτά κράτη βρίσκονταν συχνά επαπειλούμενοι με τέτοιες ακραίες μεθόδους. Μερικά παραδείγματα της ιστορίας τουαντισημιτισμού είναι τα εξής: ΗΜεγάλη Εβραϊκή Εξέγερση κατά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ηΠρώτη Σταυροφορίαπου κατέληξε στη σφαγή των Εβραίων, ηΙσπανική Ιερά Εξέταση καθοδηγούμενη από τονΤορκεμάδακαιτοAuto da fé εναντίον των Εβραίων Μαράνος (Εβραίοι που υποκρίνονταν ότι μεταστράφηκαν στον Καθολικισμό γιανα γλιτώσουν το διωγμό), οι σφαγές στην Ουκρανία, ταπογκρόμμετην υποστήριξη τωνΤσάρων της Ρωσίας, όπως καιοι εκτοπισμοί από την Ισπανία, την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία και από άλλα κράτη στα οποία είχαν εγκατασταθεί Εβραίοι. Ο διωγμός αποκορυφώθηκε μετηνΤελική ΛύσητουΑδόλφου Χίτλερ, η οποία οδήγησε στοΟλοκαύτωμακαιτη σφαγή περίπου 6 εκατομμυρίων Εβραίων από το 1939 έως το 1945. Σύμφωνα μετονΤζέιμς Κάρρολ, οι Εβραίοι αριθμούσαν περίπου το 10% του συνολικού πληθυσμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Με εκείνο το ρυθμό, ανδεν υπήρχε η παρεμβολή άλλων παραγόντων, θα υπήρχαν 200 εκατομμύρια Εβραίοι στον κόσμο σήμερα αντί των περίπου 15 εκατομμυρίων.
ΤοΙσραήλ είναι η μοναδική χώρα με σταθερά αυξανόμενο εβραϊκό πληθυσμό λόγω της κανονικής πληθυσμιακής ανάπτυξης, ανκαιοι εβραϊκοί πληθυσμοί σε άλλες χώρες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής έχουν τελευταία αυξηθεί εξαιτίας της μετανάστευσης. Στις χώρες της Διασποράς, σχεδόν σε καθεμιά από αυτές ο εβραϊκός πληθυσμός γενικά είτε μειώνεται είτε παραμένει σταθερός, αλλά οι εβραϊκές κοινότητες τωνΟρθόδοξωνκαιτωνΧαρεντί (Υπερορθόδοξων) Εβραίων, των οποίων τα μέλη συνήθως απαγορεύουν τονέλεγχο των γεννήσεων (δηλαδή την αντισύλληψη) για θρησκευτικούς λόγους, έχουν ραγδαία πληθυσμιακή αύξηση με ποσοστά που αγγίζουν το 4% ετησίως για τους Χαρεντί Εβραίους στο Ισραήλ και παρόμοια ποσοστά σε άλλες χώρες.
ΟΟρθόδοξοςκαιοΣυντηρητικός Ιουδαϊσμός αποδοκιμάζουν τον προσηλυτισμό μη Εβραίων, αλλά πολλές εβραϊκές ομάδες έχουν προσπαθήσει να προσεγγίσουν τις αφομοιωμένες εβραϊκές κοινότητες της Διασποράς με σκοπό να αυξήσουν τον αριθμό των Εβραίων. Επιπροσθέτως, καθώς οΜεταρρυθμιστικός Ιουδαϊσμός κατά βάση ευνοεί την αναζήτηση νέων μελών της πίστης, η θέση αυτή δεν έχει μεταφραστεί σε ενεργό προσηλυτισμό αλλά έχει πάρει τη μορφή μιας προσπάθειας να προσεγγιστούν μη Εβραίοι σύντροφοι των μικτών ζευγαριών. Υπάρχει επίσης μία τάση στα Ορθόδοξα κινήματα να προσεγγίζουν μη θρησκευόμενους Εβραίους με σκοπό να ενισχύσουν την εβραϊκή τους ταυτότητα, ώστε να περιοριστεί η πιθανότητα μικτών γάμων. Ως αποτέλεσμα των προσπαθειών αυτών και άλλων εβραϊκών ομάδων κατά τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, υπάρχει μία τάση τωνμη θρησκευόμενων Εβραίων να γίνουν συνεπέστεροι στα θρησκευτικά τους καθήκοντα, γνωστή ως κίνηση Μπαάλ Τεσουβά, ανκαιοι δημογραφικές επιπτώσεις της τάσης αυτής είναι άγνωστες. Επιπροσθέτως, υπάρχει μία αναπτυσσόμενη κίνηση Εβραίων μέσω Επιλογής από Εθνικούςοι οποίοι αποφασίζουν να κατευθυνθούν προς τη μεταστροφή τους στον Ιουδαϊσμό.
ΤαΕβραϊκά είναι η ιερή (ή λειτουργική) γλώσσα του Ιουδαϊσμού (αναφερόμενη ως λασόν χα κοντές, «η αγία γλώσσα») και είναι μία από τις δύο επίσημες γλώσσες του Κράτους του Ισραήλ (η άλλη είναι ταΑραβικά). Η αναβίωση έγινε από τονΕλιέζερ Μπεν Γεχούντα, ο οποίος πήγε στηνΠαλαιστίνητο1881, σεμια εποχή που κανείς δεν μιλούσε την εβραϊκή γλώσσα. Οι Εβραίοι της Διασποράς (εκτός Ισραήλ) σήμερα μιλούν τις τοπικές γλώσσες των χωρών τους. ΗΓίντις είναι η ιστορική γλώσσα πολλών Ασκεναζιτών Εβραίων καιηΛαντίνο πολλών Σεφαρδιτών Εβραίων.
Αναφορές στον Εβραϊκό λαό απαντούν στηΒίβλο, καθώς καιστοΚοράνι. Η ιστορία των Εβραίων είναι αρκετά παλιά και συνδέεται άμεσα μετη θρησκεία του Ιουδαϊσμού καιτουΧριστιανισμού. Κατά παράδοση νομαδικός λαός, που έφυγε από τηνΑίγυπτο προϊστορικά γιατηΓη της Επαγγελίας (την Υπεσχημένη Γη), ακολουθώντας τις οδηγίες του Θεού, υπό τονΜωυσή. Αυτή η ιστορία, ηΈξοδος, αποτέλεσε βασικό τμήμα τωνΕβραϊκών Γραφών, τουπιο γνωστού θρησκευτικού βιβλίου πριν από την έλευση τουΙησού.
Μελετητές της εβραϊκής εθνογένεσης, όπως οιΑζάρ Γκατ, Στήβεν Γκρόσμπυ, David Goodblatt και Steven Weitzman, υποστηρίζουν την αρχαιότητα του εβραϊκού έθνους. Ως θεμέλια αυτής της εθνογένεσης θεωρούνται η Βίβλος, η εβραϊκή γλώσσα καιη γραφή. Σημαντική ώθηση στην εβραϊκή εθνική συνείδηση έδωσε το γεγονός ότι στην αρχαιότητα έζησαν ως υπήκοοι αυτοκρατοριών όπου την εξουσία είχαν άλλα έθνη, όπως οι Έλληνες (ελληνιστική εποχή) καιοι Ρωμαίοι. Κατά τον Goodblatt, παρ’ όλο που πολλοί αρχαίοι Εβραίοι δεν μιλούσαν την εβραϊκή γλώσσα, και μόνο η ύπαρξη της γλώσσας σε προφορική και γραπτή μορφή δημιουργούσε την ιδέα της εβραϊκής εθνικής ταυτότητας. Ακόμα καιοι αγράμματοι αναγνώριζαν τα σύμβολα τουεβραϊκού αλφαβήτου. Αυτό τους έκανε να πιστεύουν ότι αποτελούν ένα έθνος διακριτό από τους γείτονες. Σημαντική θεωρείται καιη χρήση των ονομάτων Ισραήλ, ΙούδακαιΣιών, καιο ρόλος των ιερέων σαν οδηγών του έθνους. Ο Goodblatt υποστηρίζει ότι ο εβραϊκός εθνικισμός εμφανίζεται στηναυτο-περιγραφή των Εβραίων της περιόδου του Δεύτερου Ναού (5ος - 1ος αι. π.Χ.). Οι Doron Mendels[16]και Aviel Roshwald[17], υποστηρίζουν επίσης την άνοδο ενός είδους εθνικισμού μεταξύ των αρχαίων Εβραίων. [18][19][20][21]
Οι Εβραίοι γνώρισαν διώξεις στη δυτική Ευρώπη κατά το Μεσαίωνα. Ο τελευταίος και μεγαλύτερος διωγμός τους κατά την εποχή εκείνη συνέβη το1492στην Ισπανία, όταν οι ντόπιοι Εβραίοι εκδιώχθηκαν, μεταναστεύοντας έτσι σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Αρκετοί έφτασαν στηνΠολωνία, ενώ αρκετοί εγκαταστάθηκαν στηΘεσσαλονίκη, εγκαθιδρύοντας μια εβραϊκή κοινότητα που άκμασε μέχρι τη ναζιστική κατοχή της πόλης.
Τοπιο γνωστό γεγονός που επηρέασε όχι μόνο την πορεία του Ισραήλ, αλλά καιτην πορεία του σημερινού κόσμου, είναι τοΟλοκαύτωμα κατά τη διάρκεια τουΒ΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τους ΝαζίτουΧίτλερ, όταν οι Εβραίοι της κατεχόμενης Ευρώπης γνώρισαν τη συστηματική δίωξη και εξόντωση, με συνολικά έξι εκατομμύρια θύματα.
Σήμερα αρκετά εκατομμύρια Εβραίοι κατοικούν στοΙσραήλ (που σημαίνει "Ο Θεός Μάχεται· Μαχητής (Εκείνος που Εγκαρτερεί) μετον Θεό") στηΜέση Ανατολή. Το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε το1948, έπειτα από απόφαση τουΟΗΕ, γεγονός που οδήγησε σε εισβολή 5 όμορων αραβικών κρατών στην Παλαιστίνη γιανα πνίξουν το κράτος του Ισραήλ στη γέννησή του. Στον επακολουθήσαντα πόλεμο, το Ισραήλ βγήκε νικητής. Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ έγινε χωρίς την ταυτόχρονη ίδρυση αραβικού κράτους στηγη της Παλαιστίνης (όπως προέβλεπε η απόφαση 181 του ΟΗΕ), δηλαδή "ένα αραβικό και ένα εβραϊκό κράτος". Παράλληλα, ούτε οιΆραβες της Παλαιστίνης δε δέχτηκαν την απόφαση τουΟΗΕκαι ως αποτέλεσμα αυτό θέμα αποτελεί έως σήμερα πηγή διπλωματικών αντιπαραθέσεων και στρατιωτικών διενέξεων.
Σήμερα, οι μεγαλύτερες πόλεις του Ισραήλ, ηΙερουσαλήμκαιτοΤελ Αβίβ, γνωρίζουν ανάπτυξη, αλλά τοΠαλαιστινιακό πρόβλημα εξακολουθεί να μένει άλυτο και αποτελεί ουσιαστικό πρόβλημα γιατην ειρήνη στην περιοχή για παραπάνω από μισό αιώνα πλέον. ΗΔυτική Όχθη του ΙορδάνηκαιηΛωρίδα της Γάζας αποτελούν περιοχές καθημερινής σύγκρουσης μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών.
↑[www.jstor.org/stable/40207028 Weitzman, Steven. “On the Political Relevance of Antiquity: A Response to David Goodblatt's Elements of Ancient Jewish Nationalism.” Jewish Social Studies, vol. 14, no. 3, 2008, σ. 166 (περί εθνικισμού), 168, JSTOR]
Baron, Salo Wittmayer (1952). A Social and Religious History of the Jews, Volume II, Ancient Times, Part II. Philadelphia, Pa: Jewish Publication Society of America.
Poliakov, Leon (1974). The History of Anti-semitism. New York: The Vanguard Press.
Ruderman, David B. Early Modern Jewry: A New Cultural History (Princeton University Press; 2010) 326 pages. Examines print culture, religion, and other realms in a history emphasizing the links among early modern Jewish communities from Venice and Kraków to Amsterdam and Smyrna.
Sharot, Stephen (1997). «Religious Syncretism and Religious Distinctiveness: A Comparative Analysis of Pre-Modern Jewish Communities». Στο: Endelman, Todd M. Comparing Jewish Societies. Ann Arbor, Mich.: University of Michigan Press. ISBN0-472-06592-0.
Stillman, Norman (1979). The Jews of Arab Lands: A History and Source Book. Philadelphia: Jewish Publication Society of America. (ISBN0-8276-0198-0)
Ισραήλ
Ηνωμένες Πολιτείες
Γαλλία
Καναδάς
Ηνωμένο Βασίλειο
Αργεντινή
Ρωσία
Γερμανία
Αυστραλία
Βραζιλία
Νότια Αφρική
Ουκρανία
Ουγγαρία
Μεξικό
Ολλανδία
Βέλγιο
Ιταλία
Ελβετία
Χιλή
Σουηδία
.png){kind=small}
.jpg)
Βικιεπιχείρηση
. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-46073-5.