ΗΡιγκβέντα ή Ριγκβέδα (ή καιΡγκβέντα, από τασανσκριτικάΡγκ "έπαινος" και βέντα "γνώση") είναι μια αρχαία ινδική συλλογή Βεδικών σανσκριτικών ύμνων. Είναι ένα από τα τέσσερα ιερά κανονικά κείμενα (utiruti) τουΙνδουισμούπου είναι γνωστά ως Βέδες.[1][2]
Η Ριγκβέντα είναι το παλαιότερο γνωστό Βεδικό σανσκριτικό κείμενο.[3]Τα πρώτα στρώματά του είναι από τα παλαιότερα υπάρχοντα κείμενα σε οποιαδήποτε ινδοευρωπαϊκή γλώσσα[4]καιτα κείμενα της Ριγκβέντα έχουν μεταδοθεί προφορικά από τη2η χιλιετία π.Χ.[5][6]Τα φιλολογικά και γλωσσικά στοιχεία δείχνουν ότι το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου συνίστατο στη βορειοδυτική περιοχή της Ινδικής υποηπείρου, πιθανότατα μεταξύ του 1500 και 1200 π.Χ.,[7]ανκαι δόθηκε μια ευρύτερη προσέγγιση της χρονολόγισής τουτο 1700–1100 π.Χ..[8]
Σύμφωνα με τους Τέιμισον και Μπρέρετον, στη μετάφραση της Ριγκβέντα του2014, η χρονολόγηση αυτού του κειμένου "ήταν και είναι πιθανό να παραμείνει ζήτημα διαμάχης και επανεξέτασης". Οι προτάσεις χρονολογίας μέχρι στιγμής συνάγονται από τοστιλκαιτο περιεχόμενο μέσα στους ίδιους τους ύμνους.[9]Οι φιλολογικές εκτιμήσεις τείνουν να χρονολογούν το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου στο δεύτερο μισό της δεύτερης χιλιετίας. Συνθέτονταν σεμια πρώιμη Ινδοάρια γλώσσα, έτσι οι ύμνοι πρέπει να είναι μεταγενέστεροι τουΙνδο-Ιρανικού διαχωρισμού, που χρονολογείται περίπου στο 2000 π.Χ.[10]Μια λογική ημερομηνία κοντά στη σύνθεση του πυρήνα της Ριγκβέντα είναι εκείνη των εγγράφων της πόλης Μιτάνι της βόρειας ΣυρίαςκαιτουΙράκ, περ. 1450–1350 π.Χ.), τα οποία αναφέρουν επίσης Βεδικούς θεούς όπως η Βαρούνα, η Μίτρα καιη Ίντρα.[11][12] Άλλα στοιχεία δείχνουν επίσης μια σύνθεση κοντά στο 1400 π.Χ..[13]
Χάρτης των περιοχών καιτον φυλών που αναφέρονται στη Ριγκβέντα.
Η Ριγκβέντα είναι το αρχαιότερο ινδοάριο κείμενο. Για αυτόν τον λόγο, ήταν στο επίκεντρο της προσοχής της δυτικής λογιότητας από την εποχή τωνΜαξ Μιούλερ και Ρούντολφ Ροθκαι ύστερα. Η Ριγκβέντα καταγράφει ένα πρώιμο στάδιο της Βεδικής θρησκείας. Υπάρχουν ισχυρές γλωσσικές και πολιτισμικές ομοιότητες μετην πρώιμη ιρανική Αβέστα,[14]που προέρχεται από την πρωτοϊνδοϊρανική εποχή και συνδέεται συχνά μετον πρώιμο πολιτισμό του Ανδρόνοβο περί τα 2000 Π.Κ.Χ.[10]
Η Ριγκβέντα δεν προσφέρει καμία άμεση απόδειξη κοινωνικού ή πολιτικού συστήματος στη Βεδική εποχή, είτε συνηθισμένο είτε ελίτ. Μόνο υποδείξεις όπως ηκτηνοτροφίακαιοι ιπποδρομίες είναι διακριτές καιτο κείμενο προσφέρει πολύ γενικευμένες ιδέες γιατην αρχαία ινδική κοινωνία. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη, δηλώνει ο Τζέιμισον καιο Μπρέρετον, για οποιοδήποτε περίπλοκο, διάχυτο ή δομημένο σύστημα κάστας. Η κοινωνική διαστρωμάτωση φαίνεται εμβρυϊκή και περισσότερο ως ένα κοινωνικό ιδανικό παρά μια κοινωνική πραγματικότητα.[15]
Οι ύμνοι της Ριγκβέντα αναφέρουν ρύζικαιχυλό[16] ωστόσο δεν υπάρχει συζήτηση γιατην καλλιέργεια του ρυζιού. Ο όρος άγιας (áyas, μέταλλο) εμφανίζεται στο κείμενο, αλλά δεν είναι σαφές ποιο μέταλλο ήταν.[17]Οσίδηροςδεν αναφέρεται στη Ριγκβέντα, κάτι πουοι μελετητές χρησιμοποίησαν γιανα χρονολογήσουν τη δημιουργία της Ριγκβέντα πριν από το 1000 π.Χ.[18]Ο ύμνος 5.63 αναφέρει "το μέταλλο που είναι επενδυμένο με χρυσό", υποδηλώνοντας ότι η επεξεργασία μετάλλων είχε προχωρήσει στον πολιτισμό των Βεδών.[19]
Μερικά από τα ονόματα των θεών που βρέθηκαν στη Ριγκβέντα βρίσκονται μεταξύ άλλων συστημάτων πεποιθήσεων που βασίζονται στην πρωτο-ινδοευρωπαϊκή θρησκεία, ενώ οι περισσότερες από τις λέξεις που χρησιμοποιούνται έχουν κοινές ρίζες με λέξεις από άλλες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες.[20] Ωστόσο, περίπου 300 λέξεις στη Ριγκβέντα δεν είναι ούτε Ινδοάριες ούτε Ινδοευρωπαϊκές, δηλώνει ο Σανσκριτικός και Βεδικός λογοτεχνικός μελετητής Φριτς Στάαλ.[21]
Το παλαιότερο κείμενο συντάχθηκε σε βορειοδυτικές περιοχές της ηπείρου της Ινδίας καιταπιο φιλοσοφικά μεταγενέστερα κείμενα συντάχθηκαν κατά πάσα πιθανότητα στην περιοχή γύρω από τη σημερινή Χαρυάνα.[18]
Τα "οικογενειακά βιβλία" (2 ως 7) συνδέονται με διάφορες φυλές και αρχηγούς, περιέχοντας ύμνους από μέλη της ίδιας φυλής σε κάθε βιβλίο αλλά και άλλες φυλές εκπροσωπούνται επίσης στη Ριγκβέντα. Τα οικογενειακά βιβλία συνδέονται με συγκεκριμένες περιοχές και αναφέρονται στους εξέχοντες βασιλιάδες Μπαράτα και Πουρίμ. Η παράδοση συνδέει έναν ρίσι (φωτισμένος σοφός του Ινδουισμού) με κάθε ύμνο της Ριγκβέντα. Συνολικά, 10 οικογένειες ρίσι αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το 95 τοις εκατό των ύμνων.[22]
Η κωδικοποίηση της Ριγκβέντα πραγματοποιήθηκε αργά στη Ριγκβεδική ή μάλλον στην πρώιμη μετα-Ριγκβεδική περίοδο περί τα 1200 π.Χ., από μέλη της πρώιμης φυλής Κούρου, όταν το κέντρο του Βεδικού πολιτισμού ανατολικά από τοΠαντζάμπστο σημερινό Ούταρ Πραντές.[23]Η Ριγκβέντα κωδικοποιήθηκε μετη σύνταξη των ύμνων, συμπεριλαμβανομένης της διάταξης των μεμονωμένων ύμνων σε δέκα βιβλία, σύμφωνη μετη σύνθεση των νεότερων Βέντα Σαμίτα.[24] Σύμφωνα μετον Ουίτζελ, η αρχική συλλογή πραγματοποιήθηκε μετά τη νίκη των βασιλέων της φυλής Μπαράτα στηΜάχη των Δέκα Βασιλέων, υπό τον βασιλιά Σουδάς, έναντι άλλων βασιλιάδων της φυλής Πουρίμ. Αυτή η συλλογή ήταν μια προσπάθεια να συμφιλιωθούν διάφορες φατρίες που ενώθηκαν στο βασίλειο του Κουρού υπό έναν βασιλιά της φυλής Μπαράτα.[25]
Όπως καιμε τις άλλες Βέδες, το αναδιατυπωμένο κείμενο έχει παραδοθεί σε διάφορες εκδόσεις, συμπεριλαμβανομένης της Παντάπατα (Padapatha), στην οποία κάθε λέξη είναι απομονωμένη σε μορφή παύσης και χρησιμοποιείται για έναν μόνο τρόπο απομνημόνευσης, καιτο Σαμιτάπατα (Samhitapatha), το οποίο συνδυάζει λέξεις σύμφωνα με τους κανόνες του σαντί (η διαδικασία περιγράφεται στο Πρατισάχια) και είναι το απομνημονευμένο κείμενο που χρησιμοποιείται γιατην απαγγελία της Ριγκβέντα. Τα Παντάπατα και Πρατισάχια αγκυροβολούν το πραγματικό νόημα του κειμένου καιτο σταθερό κείμενο διατηρήθηκε με απαράμιλλη πιστότητα για περισσότερο από μια χιλιετία μόνο από την προφορική παράδοση. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό, η προφορική παράδοση όρισε πολύ δομημένη προφορά, που περιλαμβάνει τη διάσπαση των σανσκριτικών ενώσεων σε στελέχη και καμπές, καθώς και ορισμένες παραλλαγές. Αυτή η αλληλεπίδραση με ήχους προκάλεσε μια επιστημονική παράδοση μορφολογίας και φωνητικής.[26][11]
Στην έκδοση του1877του Άουφρεχτ, οι 1028 ύμνοι της Ριγκβέντα περιέχουν συνολικά 10.552 στίχους ή 39.831 πάντας. Το Σατάπατα Βραχμάνα (βιβλίο με ερμηνευτικά σχόλια) δίνει τον αριθμό των συλλαβών στις 432.000, ενώ το μετρικό κείμενο του1994των Νούτεν και Χόλαντ έχει συνολικά 395.563 συλλαβές (ή κατά μέσο όρο 9,93 συλλαβές ανά πάντας). Η μέτρηση του αριθμού των συλλαβών δεν είναι απλή λόγω προβλημάτων μετηνπρο-Ριγκβεντική προφορά συλλαβών (όπως μετη λέξη súvar (σούβαρ) που προφέρεται και ως svàr (σβαρ)).[27]
Οι ύμνοι του Ριγκβέντα συνθέθηκαν και διατηρήθηκαν από την προφορική παράδοση. Απομνημονεύθηκαν και μεταδόθηκαν προφορικά με «απαράμιλλη πιστότητα» σε γενιές για πολλούς αιώνες. Σύμφωνα μετην Μπάρμπαρα Ουέστ, πιθανότατα γράφτηκε για πρώτη φορά τον 3ο αιώνα π.Χ.. Τα χειρόγραφα ήταν φτιαγμένα από φλοιό σημύδας ή φύλλα φοίνικα, τα οποία αποσυντίθενται και ως εκ τούτου αντιγράφηκαν τακτικά κατά τη διάρκεια των γενεών γιανα βοηθήσουν στη διατήρηση του κειμένου.[28]
Στη δυτική χρήση, η Ριγκβέντα αναφέρεται συνήθως ως Ριγκβέντα Σαμίτα, ενώ τα κείμενα της Βραχμάνα αναφέρονται ως "Ριγκβέντα Βραχμάνας" (κ.λπ.). Από τεχνικής απόψεως, ωστόσο, το "Ριγκβέντα" αναφέρεται σε ολόκληρο το σώμα των κειμένων που μεταδίδονται μαζί μετο τμήμα Σαμίτα. Διαφορετικά σώματα σχολιασμού μεταδόθηκαν στα διαφορετικά σάχα. Μόνο ένα μικρό μέρος αυτών των κειμένων έχει διατηρηθεί: Τα κείμενα μόνο δύο από τα πέντε σάχα που αναφέρονται από τη Ριγκβέντα Πρατισάχια έχουν επιβιώσει.
ΟιΒέδεςστο σύνολό τους χαρακτηρίζονται ως "σρούτι" στην ινδουιστική παράδοση. Αυτό έχει συγκριθεί μετην έννοια της θεϊκής αποκάλυψης στη δυτική θρησκευτική παράδοση, αλλά ο Στάαλ υποστηρίζει ότι «πουθενά δεν αναφέρεται ότι ηΒέδα αποκαλύφθηκε», και ότι σρούτι σημαίνει απλά «αυτό που ακούγεται, μετην έννοια ότι μεταδίδεται από πατέρα σεγιο ή από δάσκαλο σε μαθητή.".[29] H Ριγκβέντα, ή άλλες Βέδες, δεν υποστηρίζουν πουθενά ότι είναι απαουρουσέγιακαι αυτός ο σεβαστικός όρος εμφανίζεται μόνο αιώνες μετά το τέλος της Βεδικής περιόδου στα κείμενα της σχολής της ινδουιστικής φιλοσοφίας Μιμάμσα.[30]Το κείμενο της Ριγκβέντα υποδηλώνει ότι «συντάχθηκε από ποιητές, ανθρώπινα άτομα των οποίων τα ονόματα ήταν λέξεις του νοικοκυριού» στην εποχή των Βεδών, δηλώνει ο Στάαλ.[29]
Το1994, ο Μπάρεντ Α. βαν Νούτεν καιο Γκάρυ Μπ. Χόλαντ δημοσίευσαν την πρώτη απόπειρα αποκατάστασης της Ριγκβέντα στο σύνολό της. Προσδιόρισαν στοιχεία που τους φαίνονται ακατάλληλοι συνδυασμοί και αποκρύπτουν την έννοια του κειμένου. Αναδόμησαν το κείμενο σε ποιητική μορφή.[31]
editio princeps: Friedrich Max Müller, The Hymns of the Rigveda, with Sayana's commentary, London, 184975, 6 vols., 2nd ed. 4 vols., Oxford, 189092.
Theodor Aufrecht, 2nd ed., Bonn, 1877.
Sontakke, N. S. (1933). Rgveda-Samhitā: Śrimat-Sāyanāchārya virachita-bhāṣya-sametā. Sāyanachārya (commentary) (First έκδοση). Vaidika Samśodhana Maṇḍala. The Editorial Board for the First Edition included N. S. Sontakke (Managing Editor), V. K., M. M., and T. S.
B. van Nooten und G. Holland, Rig Veda, a metrically restored text, Department of Sanskrit and Indian Studies, Harvard University, Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts and London, England, 1994.
Rgveda-Samhita, Text in Devanagari, English translation Notes and indices by H. H. Wilson, Ed. W. F. Webster, originally in 1888, Published Nag Publishers 1990, 11A/U.A. Jawaharnagar, Delhi-7.
ed. Müller (original commentary of Sāyana in Sanskrit based on 24 manuscripts).
ed. Sontakke et al., published by Vaidika Samsodhana Mandala, Pune (2nd ed. 1972) in 5 volumes.
Rgveda-Samhitā Srimat-sāyanāchārya virachita-sametā, ed. by Sontakke et al., published by Vaidika Samśodhana Mandala, Pune-9, 1972, in 5 volumes (It is original commentary of Sāyana in Sanskrit based on over 60 manuscripts).
Thomas Oberlies, Die Religion des Rgveda, Wien 1998.
Oldenberg, Hermann (1894). Hymnen des Rigveda. 1. Teil: Metrische und textgeschichtliche Prolegomena. Berlin 1888. (please add), Wiesbaden 1982.
—Die Religion des Veda. Berlin 1894; Stuttgart 1917; Stuttgart 1927; Darmstadt 1977
—Vedic Hymns, The Sacred Books of the East Vol l. 46 ed. Friedrich Max Müller, Oxford 1897
Adolf Kaegi, The Rigveda: The Oldest Literature of the Indians (trans. R. Arrowsmith), Boston, Ginn and Co. (1886), 2004 reprint: (ISBN978-1-4179-8205-9).
Mallory, J. P. (1989). Indo-Iranian Languages in Encyclopedia of Indo-European Culture. Fitzroy Dearborn (δημοσιεύθηκε 1997).
Anthony, David W. (2007), The Horse The Wheel And Language. How Bronze-Age Riders From the Eurasian Steppes Shaped The Modern World, Princeton University Press
Avari, Burjor (2007), India: The Ancient Past, London: Routledge, ISBN978-0-415-35616-9
Witzel, Michael (1997), «The Development of the Vedic Canon and its Schools: The Social and Political Milieu», Inside the Texts, Beyond the Texts: New Approaches to the Study of the Vedas, Harvard Oriental Series, Opera Minora; vol. 2, Cambridge: Harvard University Press
Wood, Michael (2007), The Story of India Hardcover, BBC Worldwide, ISBN9780563539155
↑Witzel, M. (5 Νοεμβρίου 2011). «Early Sanskritization – Origin and development of the Kuru state». web.archive.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2020. As a possible date ad quem for the RV one usually adduces the Hittite-Mitanni agreement of the middle of the 14th cent. B.C. which mentions four of the major Rgvedic gods: mitra, varuNa, indra and the nAsatya azvin.CS1 maint: Unfit url (link)
↑Oldenberg, Hermann (1894). Hymnen des Rigveda. 1. Teil: Metrische und textgeschichtliche Prolegomena. Berlin 1888. (please add), Wiesbaden 1982. σελ. 14
↑Stephanie Jamison, Joel Brereton (2014). The Rigveda: The earliest religious poetry of India. Oxford University Press. σελ. 57–59. ISBN978-0199370184.
↑Joel Brereton, Stephanie Jamison (2014). The Rigveda : The earliest religious poetry of India. Oxford University Press. σελ. 40, 180, 1150 και 1162. ISBN978-0199370184.
↑Chakrabarti, D.K. The Early Use of Iron in India (1992) Oxford University Press
↑ 18,018,1Stephanie Jamison and Joel Brereton (2014), The Rigveda : the earliest religious poetry of India, Oxford University Press, ISBN 978-0199370184, σελ. 5
↑Stephanie Jamison and Joel Brereton (2014), The Rigveda : the earliest religious poetry of India, Oxford University Press, (ISBN978-0199370184), σελ. 744.
↑Stephanie Jamison and Joel Brereton (2014), The Rigveda : the earliest religious poetry of India, Oxford University Press, (ISBN978-0199370184), σελίδες 50–57
↑Witzel, Michael (1997), "The Development of the Vedic Canon and its Schools: The Social and Political Milieu", Inside the Texts, Beyond the Texts: New Approaches to the Study of the Vedas, Harvard Oriental Series, Opera Minora; vol. 2, Cambridge: Harvard University Press, σελ. 262.
↑Witzel, Michael (1997), "The Development of the Vedic Canon and its Schools: The Social and Political Milieu", Inside the Texts, Beyond the Texts: New Approaches to the Study of the Vedas, Harvard Oriental Series, Opera Minora; vol. 2, Cambridge: Harvard University Press, σελ. 261
↑Witzel, Michael (1997), "The Development of the Vedic Canon and its Schools: The Social and Political Milieu", Inside the Texts, Beyond the Texts: New Approaches to the Study of the Vedas, Harvard Oriental Series, Opera Minora; vol. 2, Cambridge: Harvard University Press, σελ. 263-264.
Σχετικά πολυμέσα.png)
,_Adhyaya_1,_lines_1.1.1_to_1.1.9,_Sanskrit,_Devanagari.jpg)