Ησεξουαλική επίθεση είναι μια πράξη κατά την οποία ένα άτομο αγγίζει σκόπιμα σεξουαλικά ένα άλλο άτομο χωρίς τη συγκατάθεση αυτού του ατόμου ή εξαναγκάζει ή αναγκάζει φυσικά ένα άτομο να κάνει σεξουαλική πράξη κατά τη θέλησή του.[1] Πρόκειται γιαμια μορφή σεξουαλικής βίας, η οποία περιλαμβάνει τηπαιδική σεξουαλική κακοποίηση, τοχούφτωμα, τοβιασμό, κ.α. [2][3]
Γενικά, η σεξουαλική επίθεση ορίζεται ως ανεπιθύμητη σεξουαλική επαφή.[4]Το Εθνικό Κέντρο Θυμάτων Εγκλήματος αναφέρει:[5]
Η σεξουαλική επίθεση έχει πολλές μορφές, που περιλαμβάνει επιθέσεις όπως βιασμός ή απόπειρα βιασμού, καθώς και τυχόν ανεπιθύμητη σεξουαλική επαφή ή απειλές. Συνήθως μια σεξουαλική επίθεση συμβαίνει όταν κάποιος αγγίζει οποιοδήποτε μέρος του σώματος ενός άλλου ατόμου με σεξουαλικό τρόπο, ακόμη και μέσω ρούχων, χωρίς τη συγκατάθεση του ατόμου.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο ορισμός της σεξουαλικής επίθεσης διαφέρει πολύ μεταξύ των επιμέρους πολιτειών. Ωστόσο, στις περισσότερες πολιτείες η σεξουαλική επίθεση συμβαίνει όταν υπάρχει έλλειψη συναίνεσης από ένα από τα εμπλεκόμενα άτομα. Η συναίνεση πρέπει να πραγματοποιείται μεταξύ δύο ενηλίκων πουδεν είναι ανίκανοι καιη συγκατάθεση μπορεί να αλλάξει, όταν αποσυρθεί, ανά πάσα στιγμή κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης.
Ηπαιδική σεξουαλική κακοποίηση είναι μια μορφή κακοποίησης παιδιών στην οποία ένας ενήλικας ή ένας μεγαλύτερος έφηβος κακοποιεί ένα παιδί για σεξουαλική διέγερση.[6][7]Οι μορφές παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης περιλαμβάνουν τονα ζητηθεί ή να πιεστεί ένα παιδί να συμμετάσχει σε σεξουαλικές δραστηριότητες (ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα), την άσεμνη έκθεση τωνγεννητικών οργάνωνσε ένα παιδί, την προβολή πορνογραφίαςσε ένα παιδί, την πραγματική σεξουαλική επαφή με ένα παιδί, την φυσική επαφή μετα γεννητικά όργανα του παιδιού, την θέαση των γεννητικών οργάνων του παιδιού χωρίς φυσική επαφή ή τη χρήση ενός παιδιού γιατην παραγωγή παιδικής πορνογραφίας,[8][9] συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής κακοποίησης σε ζωντανή διαδικτυακή ροή.[10]
Οι επιπτώσεις της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης περιλαμβάνουν κατάθλιψη,[11]διαταραχή μετατραυματικού στρες,[12]άγχος,[13] τάση γιαεπαναθυματοποίησηστην ενηλικίωση,[14] σωματική βλάβη στο παιδί και αυξημένο κίνδυνο μελλοντικής διάπραξης διαπροσωπικής βίας μεταξύ ανδρών, μεταξύ άλλων προβλημάτων.[15][16]Η σεξουαλική κακοποίηση από ένα μέλος της οικογένειας είναι μια μορφή αιμομιξίας. Είναι πιο συχνή από άλλες μορφές παιδικής σεξουαλικής επίθεσης και μπορεί να οδηγήσει σεπιο σοβαρό και μακροχρόνιο ψυχολογικό τραύμα, ειδικά στην περίπτωση της γονικής αιμομιξίας.[17]
Περίπου 15 έως 25 τοις εκατό των γυναικών και 5 έως 15 τοις εκατό των ανδρών κακοποιήθηκαν σεξουαλικά όταν ήταν παιδιά.[18][19][20][21][22][23]Οι περισσότεροι παραβάτες σεξουαλικής κακοποίησης είναι εξοικειωμένοι μετα θύματά τους. Περίπου το 30% των δραστών είναι συγγενείς του παιδιού - συνήθως αδέρφια, πατέρες, μητέρες, αδελφές και θείοι ή ξαδέλφια. Περίπου το 60% είναι άλλες γνωριμίες, όπως φίλοι της οικογένειας, μπέιμπι σίτερ ή γείτονες. Οι ξένοι είναι οι παραβάτες σε περίπου 10 τοις εκατό των περιπτώσεων παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης.
Μελέτες έχουν δείξει ότι η ψυχολογική βλάβη είναι ιδιαίτερα σοβαρή όταν η σεξουαλική επίθεση διαπράττεται από γονείς εναντίον παιδιών λόγω της αιμομικτικής φύσης της επίθεσης..[17]Η αιμομιξία μεταξύ ενός παιδιού ή ενός εφήβου και ενός συγγενικού ενήλικα έχει αναγνωριστεί ως ηπιο διαδεδομένη μορφή παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης με τεράστια δυνατότητα βλάβης σε ένα παιδί. Συχνά, η σεξουαλική επίθεση σε ένα παιδί δεν αναφέρεται από το παιδί για πολλούς από τους ακόλουθους λόγους:
τα παιδιά είναι πολύ μικρά γιανα αναγνωρίσουν τη θυματοποίηση τους ή νατο αναφέρουν με λόγια
απειλήθηκαν ή δωροδοκήθηκαν από τον θύτη
νιώθουν σύγχυση φοβούμενοι τον θύτη
φοβούνται ότι κανείς δενθα τους πιστέψει
κατηγορούν τον εαυτό τους ή πιστεύουν ότι η κακοποίηση είναι τιμωρία
αισθάνονται ένοχοι για τις συνέπειες στον θύτη[24]
Πολλές πολιτείες έχουν ποινικοποιήσει τη σεξουαλική επαφή μεταξύ δασκάλων ή διευθυντών του σχολείου και μαθητών, ακόμη καιανο μαθητής είναι άνω της ηλικίας συγκατάθεσης.[25]
Ηενδοοικογενειακή βία είναι βία ή άλλη κακοποίηση από ένα άτομο εναντίον ενός άλλου σε οικιακό περιβάλλον, όπως στο γάμο ή τη συμβίωση. Συσχετίζεται έντονα μετη σεξουαλική επίθεση. Η ενδοοικογενειακή κακοποίηση όχι μόνο μπορεί να είναι συναισθηματική, σωματική, ψυχολογική και οικονομική, αλλά μπορεί να είναι σεξουαλική. Μερικά από τα σημάδια της σεξουαλικής κακοποίησης είναι παρόμοια με αυτά της ενδοοικογενειακής βίας.[26]
Περίπου το 30 τοις εκατό των ατόμων ηλικίας 65 ετών και άνω που δέχονται σεξουαλική επίθεση στις ΗΠΑτο αναφέρουν στην αστυνομία.[27]Οι επιτιθέμενοι μπορεί να περιλαμβάνουν ξένους, επιστάτες, ενήλικα παιδιά, συζύγους και συγκατοίκους εγκαταστάσεων.
Την θωπεία ως μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης συνιστά το άγγιγμα ή το χάιδεμα ενός άλλου ατόμου με σεξουαλικό τρόπο χωρίς τη συγκατάθεση ή και παρά την άρνηση του ατόμου.
Εκτός νόμου, ο όρος βιασμός (σεξουαλική επαφή ή άλλες μορφές σεξουαλικής διείσδυσηςπου πραγματοποιούνται εναντίον ενός ατόμου χωρίς τη συγκατάθεση αυτού του ατόμου) χρησιμοποιείται συχνά εναλλάξιμα μετη σεξουαλική επίθεση.[28][29]Ανκαι σχετίζονται στενά, οι δύο όροι είναι τεχνικά διακριτοί στις περισσότερες δικαιοδοσίες. Η σεξουαλική επίθεση περιλαμβάνει συνήθως βιασμό και άλλες μορφές μη συναινετικής σεξουαλικής δραστηριότητας[4][30]
Η Άμπεϊ Αντονία και άλλοι ανάφεραν ότι οι γυναίκες θύματα είναι πολύ πιο πιθανό να δεχθούν επίθεση από έναν γνωστό, όπως έναν φίλο ή συνάδελφο, έναν σύντροφο, έναν πρώην φίλο ή σύζυγο ή άλλο οικείο σύντροφο παρά από έναν εντελών άγνωστο.[31]Σεμια μελέτη νοσοκομειακών θεραπειών σε δωμάτιο έκτακτης ανάγκης για βιασμό, ο Κάουφμαν Α. και άλλοι ανέφεραν ότι οι άνδρες θύματα ως ομάδα υπέστησαν περισσότερο σωματικό τραύμα και ήταν πιθανότερο να ήταν θύματα πολλαπλών επιθέσεων από πολλαπλούς επιτιθέμενους. Αναφέρθηκε επίσης ότι οι άνδρες θύματα είχαν περισσότερες πιθανότητες να κρατούνται αιχμάλωτοι για περισσότερο χρόνο.[32]
Στις ΗΠΑ, ο βιασμός είναι ένα έγκλημα που διαπράττεται κυρίως κατά των νέων.[33]Μια εθνική τηλεφωνική έρευνα σχετικά μετη βία κατά των γυναικών που διεξήχθη από τοΕθνικό Ινστιτούτο ΔικαιοσύνηςκαιταΚέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων διαπίστωσε ότι το 18% των γυναικών που ερωτήθηκαν είχαν βιώσει ολοκληρωμένο βιασμό ή απόπειρα βιασμού κάποια στιγμή στη ζωή τους. Από αυτές, το 22% ήταν νεότερες των 12 ετών καιτο 32% ήταν μεταξύ 12 και 17 ετών όταν βιάστηκαν για πρώτη φορά.[34][23]
ΣτοΗνωμένο Βασίλειο, ηαπόπειρα βιασμού υπό το νόμο περί ποινικών προσπαθειών του 1981 αποτελεί «σεξουαλικό αδίκημα» σύμφωνα μετο άρθρο 31 παράγραφος 1 του νόμου περί ποινικής δικαιοσύνης του 1991.[35]
Η αφαίρεση τουπροφυλακτικού κατά τη διάρκεια της συνουσίας χωρίς τη συγκατάθεση του ερωτικού συντρόφου, μπορεί να αντιμετωπιστεί ως σεξουαλική επίθεση ή βιασμός.[36]
Ησεξουαλική παρενόχληση είναι οεκφοβισμός ή οεξαναγκασμός σεξουαλικής φύσης. Μπορεί επίσης να οριστεί ως η ανεπιθύμητη ή ακατάλληλη υπόσχεση ανταμοιβών σε αντάλλαγμα σεξουαλικών χαρών.[37]Ο νομικός και κοινωνικός ορισμός τουτι συνιστά σεξουαλική παρενόχληση διαφέρει πολύ ανά πολιτισμό. Η σεξουαλική παρενόχληση περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα συμπεριφορών, από φαινομενικά ήπιες παραβάσεις έως σοβαρές μορφές κακοποίησης. Ορισμένες μορφές σεξουαλικής παρενόχλησης αλληλεπικαλύπτονται μετη σεξουαλική επίθεση.[38]
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η σεξουαλική παρενόχληση είναι μια μορφή διάκρισης που παραβιάζει τον Τίτλο VII του Νόμου περί Πολιτικών Δικαιωμάτων του 1964. Σύμφωνα μετην Επιτροπή Ίσων Ευκαιριών Απασχόλησης (Equal Employment Opportunity Commission, EEOC): «Οι ανεπιθύμητες σεξουαλικές προόδοι, τα αιτήματα για σεξουαλικές χάρες και άλλες λεκτικές ή σωματικές συμπεριφορές σεξουαλικής φύσης αποτελούν σεξουαλική παρενόχληση όταν η υποβολή ή απόρριψη αυτής της συμπεριφοράς επηρεάζει ρητά ή έμμεσα την απασχόληση ενός ατόμου, παρεμποδίζει αδικαιολόγητα την απόδοση εργασίας ενός ατόμου ή δημιουργεί ένα εκφοβιστικό, εχθρικό ή προσβλητικό εργασιακό περιβάλλον».[39]
Στις Ηνωμένες Πολιτείες:
Το 79% των θυμάτων είναι γυναίκες, το 21% είναι άνδρες
Το 51% παρενοχλείται από έναν επόπτη
Οι επιχειρήσεις, το εμπόριο, οι τράπεζες καιτα χρηματοοικονομικά είναι οι μεγαλύτεροι κλάδοι όπου υπάρχει σεξουαλική παρενόχληση
Το 12% έλαβε απειλές απόλυσης εάν δεν συμμορφώνονταν μετα αιτήματά τους
26.000 άτομα στις ένοπλες δυνάμεις δέχτηκαν επίθεση το 2012[18]
302 από τις 2.558 υποθέσεις που διώχθηκαν από τα θύματα καταδικάστηκαν
Το 38% των περιπτώσεων διαπράχθηκε από κάποιον υψηλότερου βαθμού
Η σεξουαλική παρενόχληση είναι μια μορφή διάκρισης λόγω φύλου που παραβιάζει τον Τίτλο VII του Νόμου περί Πολιτικών Δικαιωμάτων του 1964.
Ο Τίτλος VII του Νόμου περί Πολιτικών Δικαιωμάτων του 1964 είναι ένας ομοσπονδιακός νόμος που απαγορεύει στους εργοδότες να κάνουν διακρίσεις εις βάρος των εργαζομένων με βάση τοφύλο, τη φυλή, το χρώμα, την εθνική καταγωγή καιτηθρησκεία. Ισχύει γενικά για εργοδότες με 15 ή περισσότερους υπαλλήλους, συμπεριλαμβανομένων των ομοσπονδιακών, πολιτειακών και τοπικών κυβερνήσεων. Ο τίτλος VII ισχύει επίσης για ιδιωτικά και δημόσια κολέγια και πανεπιστήμια, γραφεία απασχόλησης και οργανώσεις εργασίας.[19]
«Θα είναι παράνομη πρακτική απασχόλησης για έναν εργοδότη… να κάνει διακρίσεις εναντίον οποιουδήποτε ατόμου σε σχέση μετην αποζημίωση, τους όρους, τις προϋποθέσεις ή τα προνόμια εργασίας του, λόγω της φυλής, του χρώματος, της θρησκείας, του φύλου ή της εθνικής καταγωγής αυτού του ατόμου».[20]
Η ομαδική σεξουαλική επίθεση λαμβάνει χώρα σε δημόσιους χώρους καισε πλήθη. Περιλαμβάνει μεγάλες ομάδες ανδρών που περιβάλλουν και επιτίθενται σεμια γυναίκα, χουφτώνουν, διείσδυση μετο χέρι καιτρίβονται, αλλά συνήθως σταματούν πριν βιάσουν μετοπέος.
Ενώ η σεξουαλική επίθεση, συμπεριλαμβανομένου του βιασμού, μπορεί να οδηγήσει σε σωματικό τραύμα, πολλοί άνθρωποι που βιώνουν σεξουαλική επίθεση δενθα υποστούν οποιοδήποτε σωματικό τραυματισμό.[40]Οι μύθοι του βιασμού υποδηλώνουν ότι το στερεοτυπικό θύμα της σεξουαλικής βίας είναι μια μελανιασμένη και κακοποιημένη νεαρή γυναίκα. Το κεντρικό ζήτημα σε πολλές περιπτώσεις βιασμού ή άλλης σεξουαλικής επίθεσης είναι εάν καιτα δύο μέρη συμφώνησαν ή όχι γιατη σεξουαλική δραστηριότητα ή ανκαιτα δύο μέρη είχαν την ικανότητα νατο πράξουν. Έτσι, η φυσική δύναμη που οδηγεί σε ορατό σωματικό τραυματισμό δεν είναι πάντα ορατή. Αυτό το στερεότυπο μπορεί να είναι καταστροφικό επειδή τα άτομα που έχουν υποστεί σεξουαλική επίθεση αλλά δεν έχουν σωματικό τραύμα μπορεί να είναι λιγότερο διατεθειμένα νατο αναφέρουν στις αρχές ή να αναζητήσουν υγειονομική περίθαλψη.[41] Ωστόσο, οι γυναίκες που βίωσαν βιασμό ή σωματική βία από έναν σύντροφο είχαν περισσότερες πιθανότητες από ότι άτομα πουδεν είχαν βιώσει αυτήν τη βία να αναφέρουν συχνά πονοκεφάλους, χρόνιους πόνους, δυσκολία στον ύπνο, περιορισμό της δραστηριότητας, κακή σωματική υγεία και κακή ψυχική υγεία.[42]
Λόγω του βιασμού ή της σεξουαλικής επίθεσης ή της απειλής, υπάρχουν πολλές επακόλουθες επιπτώσεις στο εισόδημα καιστο εμπόριο σε μακροοικονομικό επίπεδο. Κάθε σεξουαλική επίθεση (εξαιρουμένης της παιδικής κακοποίησης) κοστίζει 5.100 $ σε απτές απώλειες (απώλεια παραγωγικότητας, ιατρική και ψυχική υγειονομική περίθαλψη, αστυνομικές υπηρεσίες/πυροσβεστικές υπηρεσίες και ζημιά περιουσίας), συν 81.400 $ σε χαμένη ποιότητα ζωής.[43] Αυτό το ζήτημα αντιμετωπίστηκε στοΑνώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών. Στη διαφωνούμενη γνώμη τουγιατην υπόθεση του Ανωτάτου Δικαστηρίου τωνΗΠΑ, Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον Μόρισον, ο Τζάστις Σούτερ εξήγησε ότι το 75% των γυναικών δεν πάνε ποτέ μόνες για ταινίες τη νύχτα και σχεδόν το 50% δενθα χρησιμοποιήσουν τις δημόσιες συγκοινωνίες λόγω φόβου βιασμού ή σεξουαλικής επίθεσης. Ανέφερε επίσης ότι λιγότερο από το 1% των θυμάτων αποζημιώνονται καιτο 50% των γυναικών χάνουν τη δουλειά τους ή παραιτούνται μετά το τραύμα. Το δικαστήριο αποφάσισε στην υπόθεση Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον Μόρισον, ότι τοΚογκρέσοδεν είχε την εξουσία να θεσπίσει μέρος του νόμου γιατη βία κατά των γυναικών, επειδή δεν είχε άμεσο αντίκτυπο στο εμπόριο. ΗΕμπορική Ρήτρατου Άρθρου Ιτου Τμήματος VII τουΣυντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών παρέχει εξουσία και δικαιοδοσία στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση σε θέματα διακρατικού εμπορίου. Ως αποτέλεσμα, το θύμα δεν μπόρεσε να μηνύσει τον επιτιθέμενό της στο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο.
Η σεξουαλική επίθεση έχει επίσης αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις για τους επιζώντες σε μικροεπίπεδο. Για παράδειγμα, οι επιζώντες σεξουαλικής επίθεσης συχνά απαιτούν άδεια από τη δουλειά[44]και αντιμετωπίζουν αυξημένα ποσοστά ανεργίας.[45]Οι επιζώντες από βιασμό από έναν οικείο σύντροφο χάνουν κατά μέσο όρο 69 $ την ημέρα λόγω μη αμειβόμενης άδειας από τη δουλειά.[46]Η σεξουαλική επίθεση συνδέεται επίσης με πολλές αρνητικές συνέπειες στην απασχόληση, συμπεριλαμβανομένης της μη αμειβόμενης άδειας εργασίας, της μειωμένης απόδοσης της εργασίας, της απώλειας θέσης εργασίας και της αδυναμίας εργασίας, τα οποία μπορούν να οδηγήσουν σε χαμηλότερα κέρδη για τους επιζώντες.[47]
Στην αίθουσα επειγόντων περιστατικών, τααντισυλληπτικά φάρμακα ανάγκης προσφέρονται σε γυναίκες που βιάστηκαν από άνδρες επειδή περίπου το 5% αυτών των βιασμών οδηγεί σεεγκυμοσύνη.[48] Προληπτική φαρμακευτική αγωγή κατά τωνσεξουαλικά μεταδιδόμενων λοιμώξεων χορηγείται σε θύματα όλων των τύπων σεξουαλικής επίθεσης (ειδικά για τις πιο κοινές ασθένειες, όπως ταχλαμύδια, ηγονόρροια, ητριχομονάδωσηκαιηβακτηριακή κόλπωση) και συλλέγεται δείγμα αίματος γιατον έλεγχο γιαΣΜΝ (όπως ιός ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας (HIV), ηπατίτιδα Βκαισύφιλη). Οποιοσδήποτε επιζών με εκδορές εμβολιάζεται γιατέτανο εάν έχουν παρέλθει 5 χρόνια από τον τελευταίο εμβολιασμό. Η βραχυχρόνια θεραπεία μεβενζοδιαζεπίνη μπορεί να βοηθήσει στο οξύ άγχος καιτα αντικαταθλιπτικά μπορεί να είναι χρήσιμα για συμπτώματα διαταραχής μετατραυματικού στρες, κατάθλιψης και κρίσεων πανικού. Η απευαισθητοποίηση της κίνησης των ματιών καιη επανεπεξεργασία (EMDR) έχει επίσης προταθεί ως ψυχιατρική θεραπεία γιατα θύματα σεξουαλικής επίθεσης.[49] Όσον αφορά τη μακροχρόνια ψυχολογική θεραπεία, η θεραπεία παρατεταμένης έκθεσης έχει δοκιμαστεί ως μέθοδος μακροχρόνιας θεραπείας της διαταραχής μετατραυματικού στρες για θύματα σεξουαλικής κακοποίησης.[50]
Μετά την επίθεση, τα θύματα μπορεί να γίνουν στόχοι διαδικτυακού εκφοβισμούστον κυβερνοχώρο. Επιπλέον, η αξιοπιστία τους μπορεί να αμφισβητηθεί. Κατά τη διάρκεια ποινικών διαδικασιών, οιαπαγορεύσεις δημοσίευσηςκαιοι νόμοι περί προστασίας βιασμών ενδέχεται να λειτουργούν γιατην προστασία των θυμάτων από υπερβολικό δημόσιο έλεγχο. Οι αρνητικές κοινωνικές αντιδράσεις στις αποκαλύψεις σεξουαλικής επίθεσης των θυμάτων έχουν τη δυνατότητα να οδηγήσουν σε συμπτώματα διαταραχής μετατραυματικού στρες. Ηκοινωνική απομόνωση, μετά από σεξουαλική επίθεση, μπορεί να οδηγήσει το θύμα να βιώσει μείωση της αυτοεκτίμησήςτουκαι πιθανότητα να απορρίψει ανεπιθύμητες σεξουαλικές προόδους στο μέλλον.[51]
Η σεξουαλική παρενόχληση καιη επίθεση μπορούν να προληφθούν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση,[52]στοκολέγιο,[53][54]στο χώρο εργασίας[55]καισε δημόσια προγράμματα εκπαίδευσης. Τουλάχιστον ένα πρόγραμμα για άνδρες αδελφότητας παρήγαγε «διαρκή αλλαγή συμπεριφοράς».[56] Τουλάχιστον μία μελέτη έδειξε ότι δημιουργικές στοχευμένες εκστρατείες με συνθήματα και εικόνες με συγκατάθεση στην αγορά είναι αποτελεσματικά εργαλεία γιατην ευαισθητοποίηση σχετικά μετη σεξουαλική επίθεση σεπανεπιστημιουπόλειςκαι σχετικά μέρη.[57]
Αρκετά ερευνητικά προγράμματα πρόληψης βιασμών έχουν δοκιμαστεί και επαληθευτεί μέσω επιστημονικών μελετών. Τα προγράμματα πρόληψης βιασμών που έχουν τα ισχυρότερα εμπειρικά δεδομένα στην ερευνητική βιβλιογραφία περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:
Τα Προγράμματα Ανδρών και Γυναικών, επίσης γνωστό ως προγράμματα One in Four, γράφτηκαν από τονΤζον Φούμπερτ και επικεντρώνονται στην αύξηση της ενσυναίσθησης προς τους επιζώντες του βιασμού καιστην παρακίνηση των ανθρώπων να παρέμβουν ως παρευρισκόμενοι σε καταστάσεις σεξουαλικής επίθεσης. Τα δημοσιευμένα στοιχεία δείχνουν ότι τα άτομα υψηλού κινδύνου που είδαν το Πρόγραμμα Ανδρών και Γυναικών διέπραξαν 40% λιγότερες πράξεις σεξουαλικής εξαναγκαστικής συμπεριφοράς από εκείνους πουδεντο έκαναν. Επίσης, διέπραξαν πράξεις σεξουαλικού εξαναγκασμού που ήταν 8 φορές λιγότερο σοβαρές από μια ομάδα ελέγχου.[58] Περαιτέρω έρευνα δείχνει επίσης ότι τα άτομα που είδαν το Πρόγραμμα Ανδρών και Γυναικών ανέφεραν περισσότερη αποτελεσματικότητα στην παρέμβαση και μεγαλύτερη προθυμία να βοηθήσουν ως παρευρισκόμενοι αφού είδαν το πρόγραμμα.[59] Υπάρχουν αρκετές πρόσθετες μελέτες που τεκμηριώνουν την αποτελεσματικότητά του.[53][60][61]
ΤοBringing in the Bystander γράφτηκε από τη Βικτόρια Μπάνγιαρντ. Το επίκεντρο είναι τοποιοι είναι οι παρευρισκόμενοι, πότε βοήθησαν και πώς να παρέμβει κάποιος ως παρευρισκόμενος σε επικίνδυνες καταστάσεις. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ένα σύντομο συστατικό μύησης ενσυναίσθησης καιμια υπόσχεση να παρέμβουμε στο μέλλον. Αρκετές μελέτες δείχνουν ισχυρές ενδείξεις ευνοϊκών αποτελεσμάτων, συμπεριλαμβανομένης της αυξημένης αποτελεσματικότητας των παρευρισκομένων, της αυξημένης προθυμίας για παρέμβαση ως παρευρισκόμενος και της μειωμένης αποδοχής του μύθου του βιασμού.
ΤοMVP: Mentors in Violence Prevention γράφτηκε από τον Τζάκσον Κατζ. Αυτό το πρόγραμμα επικεντρώνεται στη συζήτηση ενός παρευρισκόμενου άνδρα πουδεν παρενέβη όταν η γυναίκα ήταν σε κίνδυνο. Δίνεται έμφαση στην ενθάρρυνση των ανδρών να είναι ενεργά παρευρισκόμενοι παρά να παραμένουν δίπλα όταν παρατηρούν κακοποίηση. Το μεγαλύτερο μέρος της παρουσίασης αφορά την επεξεργασία υποθετικών σεναρίων. Τα αποτελέσματα που αναφέρονται στην ερευνητική βιβλιογραφία περιλαμβάνουν χαμηλότερα επίπεδα σεξισμού και αυξημένη πεποίθηση ότι οι συμμετέχοντες θα μπορούσαν να αποτρέψουν τη βία κατά των γυναικών.
Το πρόγραμμα Green Dot γράφτηκε από την Ντόροθι Έντουαρντς. Αυτό το πρόγραμμα περιλαμβάνει τόσο κινητήριες ομιλίες όσο και εκπαίδευση που επικεντρώνονται στην παρέμβαση των παρευρισκομένων. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η συμμετοχή στο πρόγραμμα συνδέεται μετη μείωση της αποδοχής του μύθου του βιασμού καιτην αυξημένη παρέμβαση των παρευρισκομένων.
Η πόλη τουΈντμοντοντουΚαναδά, ξεκίνησε μια εκστρατεία δημόσιας εκπαίδευσης με στόχο πιθανούς δράστες. Αφίσες σε τουαλέτες μπαρκαι κέντρα δημόσιας συγκοινωνίας υπενθύμισαν στους άντρες ότι «δεν είναι σεξ όταν είναι μεθυσμένη» και «Δεν είναι σεξ όταν αλλάζει γνώμη». Η εκστρατεία ήταν τόσο αποτελεσματική που εξαπλώθηκε σε άλλες πόλεις. «Ο αριθμός των αναφερόμενων σεξουαλικών επιθέσεων μειώθηκε κατά 10% στοΒανκούβερ, μετά την προβολή των διαφημίσεων σε όλη την πόλη. Ήταν η πρώτη φορά σε αρκετά χρόνια που σημειώθηκε πτώση στη δραστηριότητα σεξουαλικής επίθεσης».[62]
Ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμακαιο Αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν παρουσίασαν τον Σεπτέμβριο του 2014 μια εθνική εκστρατεία κατά της σεξουαλικής επίθεσης με τίτλο «Εξαρτάται από εμάς». Η εκστρατεία περιελάμβανε συμβουλές κατά της σεξουαλικής επίθεσης, καθώς και ευρείας κλίμακας ιδιωτικές και δημόσιες δεσμεύσεις για αλλαγή της πρόκλησης σεμια πολιτιστική μετατόπιση, με έμφαση στον ακτιβισμό των μαθητών, γιατην επίτευξη ευαισθητοποίησης και πρόληψης σε εθνικό επίπεδο. Η UC Berkeley, τοNCAAκαιη Viacom ανακοίνωσαν δημόσια τη συνεργασία τους.[63]
Μια έκθεση τωνΗνωμένων Εθνώνπου συντάχθηκε από κυβερνητικές πηγές έδειξε ότι περισσότερες από 250.000 περιπτώσεις βιασμού ή απόπειρας βιασμού καταγράφηκαν από τηναστυνομία ετησίως. Τα αναφερόμενα δεδομένα κάλυψαν 65 χώρες.
Αναφερόμενες εκτιμήσεις στις Ηνωμένες ΠολιτείεςΑναφερόμενες εκτιμήσεις στις ένοπλες υπηρεσίες τωνΗΠΑ
Η εθνική έρευνα του Υπουργείου Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών γιατην Έρευνα Θυματοποίησης Εγκλημάτων αναφέρει ότι κατά μέσο όρο υπάρχουν 237.868 θύματα (ηλικίας 12 ετών και άνω) σεξουαλικής επίθεσης και βιασμού κάθε χρόνο. Σύμφωνα μετο Rape, Abuse & Incest National Network, κάθε 107 δευτερόλεπτα κάποιος στην Αμερική δέχεται σεξουαλική επίθεση.[64]Η σεξουαλική επίθεση στο στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών είναι επίσης ένα σημαντικό θέμα. Ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι το μοναδικό επαγγελματικό και κοινωνικά περιεκτικό πλαίσιο της στρατιωτικής θητείας μπορεί να αυξήσει την καταστροφική φύση της σεξουαλικής επίθεσης και, ως εκ τούτου, απαιτείται βελτιωμένη υποστήριξη για αυτά τα θύματα.[65]
Η Εθνική Έρευνα γιατην Θυματοποίηση Εγκλημάτων που διεξήχθη από το Υπουργείο Δικαιοσύνης τωνΗΠΑ (Bureau of Justice Statistics) διαπίστωσε ότι από το 1995 έως το 2013, οι άνδρες αντιπροσώπευαν το 17% των θυμάτων σεξουαλικής επίθεσης και βιασμού σε πανεπιστημιουπόλεις καιτο 4% των σεξουαλικών επιθέσεων και βιασμών εκτός πανεπιστημιούπολης.[68]
ΛΟΑΤ
ΤαΛΟΑΤ άτομα, με εξαίρεση τις λεσβίες, είναι πιο πιθανό να βιώσουν σεξουαλική επίθεση σε πανεπιστημιουπόλεις από ετεροφυλόφιλα άτομα.[69]
1 στις 8 γυναίκες λεσβίες και σχεδόν το 50% τωναμφιφυλόφιλων γυναικών και ανδρών βιώνουν σεξουαλική επίθεση στη διάρκεια της ζωής τους.
Σχεδόν 4 στους 10 ομοφυλόφιλους άνδρες βιώνουν σεξουαλική βία στη διάρκεια της ζωής τους.
64% τωντρανσέξουαλ έχουν βιώσει σεξουαλική επίθεση στη ζωή τους.[70]
Επιπτώσεις
3 φορές περισσότερες πιθανότητες να υποφέρουν από κατάθλιψη
6 φορές περισσότερες πιθανότητες να υποφέρουν από διαταραχή μετατραυματικού στρες
13 φορές περισσότερες πιθανότητες κατάχρησης αλκοόλ
26 φορές περισσότερες πιθανότητες κατάχρησης ναρκωτικών
4 φορές περισσότερες πιθανότητες να σκεφτεί αυτοκτονία[66]
Η αναφορά σεξουαλικής επίθεσης:
κατά μέσο όρο το 68% των σεξουαλικών επιθέσεων δεν αναφέρονται.[64]
Το 98% των βιαστών δενθα περάσουν χρόνο στη φυλακή.
Οι επιτιθέμενοι: Σύμφωνα μετη μελέτη του Υπουργείου Δικαιοσύνης τωνΗΠΑγιατα σεξουαλικά αδικήματα και τους παραβάτες του 1997,
Η ηλικία ενός βιαστή είναι κατά μέσο όρο τα 31 έτη
Το 52% των παραβατών είναι λευκοί
22% των βιαστών που φυλακίστηκαν αναφέρουν ότι είναι παντρεμένοι
Οι ανήλικοι αντιπροσώπευαν το 16% των συλληφθέντων βιασμού το 1995 και το 17% αυτών που συνελήφθησαν για άλλα σεξουαλικά αδικήματα
Το 2001,
Το 11% των βιασμών αφορούσε τη χρήση όπλου
Το 3% χρησιμοποίησε όπλο
Το 6% χρησιμοποίησε ένα μαχαίρι
Το 2% χρησιμοποίησε μια άλλη μορφή όπλου
84% των θυμάτων ανέφεραν τη χρήση σωματικής βίας μόνο[71]
Σύμφωνα μετη Μελέτη Εθνικής Δικαιοσύνης τωνΗΠΑγιατη Μελέτη γιατην Θυματοποίηση Εγκλημάτων του 2005,
Περίπου τα 2/3 των βιασμών διαπράχθηκαν από κάποιον γνωστό στο θύμα
Το 73% των σεξουαλικών επιθέσεων διαπράχθηκαν από έναν μη άγνωστο
↑«Sexual Assault Fact Sheet»(PDF). Office on Women's Health. Department of Health & Human Services. 21 Μαΐου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο(PDF) στις 12 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 11 Μαρτίου 2018.
↑Assault, Black's Law Dictionary, 8th Edition. See also Ibbs v The Queen, High Court of Australia, 61 ALJR 525, 1987 WL 714908 (σεξουαλική επίθεση ορίζεται ως σεξουαλική διείσδυση χωρίς συγκατάθεση); Sexual Offences Act 2003 Chapter 42 s 3 Sexual assault (Ηνωμένο Βασίλειο), (σεξουαλική επίθεση ορίζεται ως σεξουαλική επαφή χωρίς συγκατάθεση), και Chase v. R. 1987 CarswellNB 25 (Ανώτατο Δικαστήριο του Καναδά) (η σεξουαλική επίθεση ορίζεται ως βία χωρίς τη συγκατάθεση σεξουαλικού χαρακτήρα)
↑Μπράουν, Ρικ; Νάπιερ, Σάρα; Σμιθ, Ράσελ Γ. (2020), Australians who view live streaming of child sexual abuse: An analysis of financial transactions, Αυστραλιανό Ινστιτούτο Εγκληματολογίας, ISBN9781925304336σελ. 1–4.
↑Λέβιταν, Ρόμπερτ Ν.; Ρέκτορ, Νιλ A.; Σέλντον, Τες; Γκόρινγκ, Πάουλα (2003). «Childhood adversities associated with major depression and/or anxiety disorders in a community sample of Ontario: Issues of co-morbidity and specificity». Depression and Anxiety17 (1): 34–42. doi:10.1002/da.10077. PMID12577276.
↑Julia Whealin (22 Μαΐου 2007). «Child Sexual Abuse». National Center for Post Traumatic Stress Disorder, US Department of Veterans Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2009.
↑Τιάντεν, Πατρίτσια· Θόενες, Νάνσι. «Prevalence, Incidence, and Consequences of Violence Against Women: Findings From the National Violence Against Women Survey Control and Prevention»(PDF). National Criminal Justice Reference Service. Εθνικό Ινστιτούτο Δικαιοσύνης Centers for Disease Control and Prevention. σελ. 2. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο(PDF) στις 25 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2018. rape is a crime committed primarily against youth: 18 percent of women surveyed said they experienced a completed or attempted rape at some time in their life and 0.3 percent said they experienced a completed or attempted rape in the previous 12 months. Of the women who reported being raped at some time in their lives, 22 percent were under 12 years old and 32 percent were 12 to 17 years old when they were first raped.
↑Κένεντι Κ.Μ., Heterogeneity of existing research relating to sexual violence, sexual assault and rape precludes meta-analysis of injury data. Περιοδικό Ιατροδικαστικής και Νομικής Ιατρικής. (2013), 20(5):447–459
↑Κένεντι Κ.Μ., The relationship of victim injury to the progression of sexual crimes through the criminal justice system, Περιοδικό Ιατροδικαστικής και Νομικής Ιατρικής 2012:19(6):309-311
↑Μαντί, Ντουπέν (2014). «Developing and Implementing a Sexual Assault Violence Prevention and Awareness Campaign at a State-Supported Regional University». American Journal of Health Studies29 (4): 264.
↑Miller, Cohen, & Weirsema (1996). «Victim Costs and Consequences: A New Look»(PDF). Εθνικό Ινστιτούτο Δικαιοσύνης. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο(PDF) στις 15 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2016.CS1 maint: Πολλαπλές ονομασίες: authors list (link)
↑Loya, Rebecca M. (2015-10-01). «Rape as an Economic Crime The Impact of Sexual Violence on Survivors' Employment and Economic Well-Being». Journal of Interpersonal Violence30 (16): 2793–2813. doi:10.1177/0886260514554291. ISSN0886-2605. PMID25381269.
↑Βαρκαρόλις, Ελίζαμπεθ (2013). Essentials of psychiatric mental health nursing. Σαιντ Λούις: Elsevier. σελίδες 439–442.
↑Schiff, M; Nacasch, N; Levit, S; Katz, N; Foa, EB (2015). «Prolonged exposure for treating PTSD among female methadone patients who were survivors of sexual abuse in Israel». Social Work & Health Care54 (8): 687–707. doi:10.1080/00981389.2015.1058311. PMID26399489.
↑Smothers, Melissa Kraemer; Smothers, D. Brian (2011). «A Sexual Assault Primary Prevention Model with Diverse Urban Youth». Journal of Child Sexual Abuse20 (6): 708–27. doi:10.1080/10538712.2011.622355. PMID22126112.
↑Vladutiu, C. J.; Martin, S. L.; Macy, R. J. (2010). «College- or University-Based Sexual Assault Prevention Programs: A Review of Program Outcomes, Characteristics, and Recommendations». Trauma, Violence, & Abuse12 (2): 67–86. doi:10.1177/1524838010390708. PMID21196436.
↑Garrity, Stacy E. (2011). «Sexual assault prevention programs for college-aged men: A critical evaluation». Journal of Forensic Nursing7 (1): 40–8. doi:10.1111/j.1939-3938.2010.01094.x. PMID21348933.
↑Thomas, KA; Sorenson, SB; Joshi, M (2016). «"Consent is good, joyous, sexy": A banner campaign to market consent to college students». Journal of American College Health64 (8): 639–650. doi:10.1080/07448481.2016.1217869. PMID27471816.
↑Foubert, John D.; Newberry, Johnathan T; Tatum, Jerry (2008). «Behavior Differences Seven Months Later: Effects of a Rape Prevention Program». Journal of Student Affairs Research and Practice44 (4). doi:10.2202/1949-6605.1866.
↑Langhinrichsen-Rohling, J.; Foubert, J. D.; Brasfield, H. M.; Hill, B.; Shelley-Tremblay, S. (2011). «The Men's Program: Does It Impact College Men's Self-Reported Bystander Efficacy and Willingness to Intervene?». Violence Against Women17 (6): 743–59. doi:10.1177/1077801211409728. PMID21571743.
↑Foubert, J. D.; Godin, E. E.; Tatum, J. L. (2009). «In Their Own Words: Sophomore College Men Describe Attitude and Behavior Changes Resulting from a Rape Prevention Program 2 Years After Their Participation». Journal of Interpersonal Violence25 (12): 2237–57. doi:10.1177/0886260509354881. PMID20040715.
↑Foubert, John D.; Cremedy, Brandynne J. (2007). «Reactions of Men of Color to a Commonly Used Rape Prevention Program: Attitude and Predicted Behavior Changes». Sex Roles57 (1–2): 137–44. doi:10.1007/s11199-007-9216-2.
↑Dichter ME, Wagner C, True G. Women veterans' experiences of intimate partner violence and non-partner sexual assault in the context of military service: implications for supporting women's health and well-being. Journal of Interpersonal Violence. 2016 Sep 20. [Epub ahead of print]
↑Fedina, Lisa; Holmes, Jennifer Lynne; Backes, Bethany L. (2016). «Campus Sexual Assault: A Systematic Review of Prevalence Research From 2000 to 2015». Trauma, Violence, & Abuse19 (1): 76–93. doi:10.1177/1524838016631129. PMID26906086.
Ουίσαρτ, Γκάι (2003). «The sexual abuse of people with learning difficulties: Do we need a social model approach to vulnerability?». The Journal of Adult Protection5 (3): 14–27. doi:10.1108/14668203200300021.
.jpg)