ΗΣυνθήκη Διαρκούς Ειρήνης (επίσης γνωστή ωςΣυνθήκη Αιώνιας Ειρήνης " ή απλώς Διαρκής Ειρήνη, ρωσικά: Вечный мир, λιθουανικά: Amžinoji taika , πολωνικά: Pokój wieczysty, γνωστή στηστην πολωνική παράδοση ως Ειρήνη του Γκζιμουουτόφσκι, πολωνικά: Pokój Grzymułtowskiego) υπεγράφη μεταξύ τουΒασιλείου της Ρωσίαςκαι της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας στις 6 Μαΐου 1686 στηΜόσχα από τονβοεβόδατουΠόζναν, Κζίστοφ Γκζιμουουτόφσκι, τον καγκελάριο (kanclerz) της Λιθουανίας, Μαρτσιάν Ογκίνσκι (αντιπροσώπους της Πολωνολιθουανικής Κοινοπολιτείας), καιτον Ρώσο Κνιάζ Βασίλι Βασίλιεβιτς Γκολίτς. Οι δύο χώρες οδηγήθηκαν στη συνεργασία μετά από μια σημαντική γεωπολιτική παρέμβαση στηνΟυκρανία από τηνΟθωμανική Αυτοκρατορία.[1]
Η Συνθήκη επιβεβαίωσε την προηγούμενη Συνθήκη του Ανδρούσοβοτου 1667. [1] Αποτελείται από ένα προοίμιο και 33 άρθρα. Η Συνθήκη εξασφάλισε την Ρωσική κατοχή της αριστερής όχθης της Ουκρανίας και της δεξιάς όχθης στη πόλη τουΚιέβου . [2] 146.000 ρούβλια έπρεπε να καταβληθούν στην Πολωνία ως αποζημίωση γιατην απώλεια της αριστεράς όχθης. Η περιοχή του κράτους της Ζαπορίζια, οι πόλεις Τσερνίχιβ, Στάραντούμπ (Стародуб), Σμολένσκκαιτα περίχωρά του παραχωρήθηκαν επίσης στη Ρωσία, ενώ η Πολωνία διατήρησε στην επικράτεια την δεξιά όχθη της Ουκρανίας. Καιτα δύο μέρη συμφώνησαν ναμην υπογράψουν ξεχωριστή συνθήκη μετην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μετην υπογραφή αυτής της Συνθήκης, η Ρωσία έγινε μέλος τουαντι-τουρκικού συνασπισμού, ο οποίος περιελάμβανε τηνΠολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, τηνΑγία Ρωμαϊκή ΑυτοκρατορίακαιτηΒενετία. Η Ρωσία δεσμεύθηκε να οργανώσει μιαστρατιωτική εκστρατεία εναντίον της Χανάτου της Κριμαίας, η οποία οδήγησε σεΡωσοτουρκικό πόλεμο (1686-1700).
Η Συνθήκη ήταν μια μεγάλη επιτυχία γιατη ρωσική διπλωματία. Συναντώντας ισχυρή αντίθεση στην Πολωνία, δεν επικυρώθηκε από τη Σέιμ (το κοινοβούλιο της Κοινοπολιτείας Πολωνίας-Λιθουανίας) έως το 1710. [2][3]Η νομική εγκυρότητα της επικύρωσής της αμφισβητήθηκε. [4] Σύμφωνα μετον Γιάτσεκ Στατσέφσκι, η Συνθήκη δεν επιβεβαιώθηκε με ψήφισμα της Σέιμ μέχρι τη σύγκληση της Σέιμ γιατην διαδοχή του Θρόνου (1764) . [5]
Επέφερε μια καμπή στις σχέσεις Ρωσίας-Πολωνίας και έπαιξε μεγάλο ρόλο στον αγώνα των λαών της Ανατολικής Ευρώπης ενάντια στηντουρκική-ταταρική επιθετικότητα. Στη συνέχεια, διευκόλυνε τη διαπάλη της Ρωσίας μετηΣουηδίαγια πρόσβαση στηΒαλτική Θάλασσα.
Τα σύνορα μεταξύ της Ρωσίας και της Κοινοπολιτείας που θεσπίστηκαν μετη Συνθήκη παρέμειναν σε ισχύ μέχρι τον πρώτο διαμελισμό της Πολωνίας το 1772.