Μετά τονπρώτο διαμελισμό της Πολωνίαςτο 1772, σεμια προσπάθεια να ενισχύσει την σημαντικά εξασθενημένη Κοινοπολιτεία, ο Βασιλιάς Στανίσουαφ Αύγουστος Πονιατόφσκι εφάρμοσε μια σειρά μεταρρυθμίσεων γιανα ενισχύσει το στρατιωτικό και πολιτικό σύστημα, την οικονομία καιτην κοινωνία της Πολωνίας. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις έφτασαν στο αποκορύφωμά τους μετη θέσπιση του Συντάγματος του Μαΐου το 1791, το οποίο καθιέρωσε μια συνταγματική μοναρχία με χωρισμό σε τρεις κλάδους της κυβέρνησης, ενίσχυσε την αστική τάξη και κατάργησε πολλά από τα προνόμια των ευγενών, καθώς και πολλούς από τους παλιούς νόμους της δουλοπαροικίας. Επιπλέον, γιανα ενισχύσει τη διεθνή θέση της Πολωνίας, ο Βασιλιάς Στανίσουαφ υπέγραψε το Πολωνο-Πρωσικό Σύμφωνο του 1790, παραχωρώντας περαιτέρω εδάφη στην Πρωσία με αντάλλαγμα μια στρατιωτική συμμαχία. Εξοργισμένη από αυτό που θεωρούνταν επικίνδυνες μεταρρυθμίσεις τύπου Ιακωβίνων, η Ρωσία εισέβαλε στην Πολωνία το 1792, ξεκινώντας τονΠόλεμο γιατην υπεράσπιση του Συντάγματος. Εγκαταλελειμμένη από τους Πρώσους συμμάχους της και προδομένη από τους Πολωνούς ευγενείςπου ήθελαν να αποκαταστήσουν τα προνόμια που είχαν χάσει βάσει του Συντάγματος του Μαΐου, η Πολωνία αναγκάστηκε να υπογράψει τοδεύτερο διαμελισμότο 1793, ο οποίος παραχώρησε το Ντόμπσιν, τηνΚουγιαβίακαι ένα μεγάλο μέρος της Μείζονος Πολωνίαςστην Πρωσία και όλες τις ανατολικές επαρχίες της Πολωνίας από τη Μολδαβία έως τηΛιβονίαστη Ρωσία, μειώνοντας την Πολωνία στο ένα τρίτο του αρχικού της μεγέθους πριν από τον πρώτο διαμελισμό.
Εξοργισμένες μετην περαιτέρω ταπείνωση της Πολωνίας από τους γείτονές της καιτην προδοσία από την πολωνική αριστοκρατία και ενθαρρυμένες από τηΓαλλική Επανάστασηπου εκτυλίσσοταν στη Γαλλία, οι πολωνικές μάζες στράφηκαν γρήγορα ενάντια στις δυνάμεις κατοχής της Πρωσίας και της Ρωσίας. Μετά από μια σειρά πανεθνικών ταραχών, στις 24 Μαρτίου 1794, ο Πολωνός πατριώτης Ταντέους Κοστσιούσκο, ανέλαβε τη διοίκηση των πολωνικών ενόπλων δυνάμεων και κήρυξε μια εθνική εξέγερση ενάντια στους ξένους κατακτητές της Πολωνίας, σηματοδοτώντας την έναρξη της Εξέγερσης του Κοστσιούσκο. ΗΑικατερίνη Β΄ της ΡωσίαςκαιοΦρειδερίκος Γουλιέλμος Β΄ της Πρωσίας ' έσπευσαν να ανταποκριθούν και, παρά τις αρχικές επιτυχίες των δυνάμεων του Κοστσιούσκο, η εξέγερση καταπνίγηκε τον Νοέμβριο του 1794. Σύμφωνα μετο μύθο, όταν ο Κοστσιούσκο έπεσε από τοάλογότουστηΜάχη του Ματσιεγιοβίτσε, λίγο πριν αιχμαλωτιστεί, είπε "Finis Poloniae", που σημαίνει στα λατινικά «[Αυτό είναι] το τέλος της Πολωνίας».
Αντιπρόσωποι της Αυστρίας, της Πρωσίας και της Ρωσίας συναντήθηκαν στις 24 Οκτωβρίου 1795 για να διαλύσουν την Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, με τις τρεις δυνάμεις διαμελισμού να υπογράφουν μια συνθήκη γιατο διαμελισμό της περιοχής στις 26 Ιανουαρίου 1797. Αυτό έδωσε στη Μοναρχία των Αψβούργων τον έλεγχο των εδαφών της Δυτικής Γαλικίαςκαι της Νότιας Μασοβίας, με περίπου 1,2 εκατομμύριο κατοίκους. Η Πρωσία έλαβε τηνΠοντλάχια, το υπόλοιπο της Μασοβίας καιτηΒαρσοβία, με 1 εκατομμύριο κατοίκους καιη Ρωσία έλαβε τα υπόλοιπα εδάφη, συμπεριλαμβανομένου τουΒίλνιουςκαι 1.2 εκατομμύριο κατοίκους. Σε αντίθεση με τους προηγούμενους διαμελισμούς, κανένας Πολωνός εκπρόσωπος δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος στη συνθήκη. Οι Αψβούργοι, η Ρωσία καιη Πρωσία ανάγκασαν τον Βασιλιά Στανίσουαφ να παραιτηθεί από το θρόνο καινα αποσυρθεί στηνΑγία Πετρούπολη, όπου πέθανε ως αιχμάλωτος-τρόπαιο της Αικατερίνης Β΄ το 1798. Οι νικητές συμφώνησαν επίσης να σβήσουν το όνομα της χώρας:
«Εν όψει της ανάγκης να καταργηθούν όλα όσα θα μπορούσαν να αναβιώσουν τη μνήμη της ύπαρξης του Βασιλείου της Πολωνίας, τώρα που έχει πραγματοποιηθεί η ακύρωση αυτού του πολιτικού φορέα... τα υψηλά συμβαλλόμενα μέρη συμφωνούν και δεσμεύονται ναμην συμπεριλάβουν ποτέ σε τίτλους ... το όνομα ή την ονομασία του Βασιλείου της Πολωνίας, το οποίο θα παραμείνει απαγορευμένο από σήμερα καιγια πάντα ...».[2]
Ο τρίτος διαμελισμός της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας τερμάτισε την ύπαρξη ενός ανεξάρτητου πολωνικού και λιθουανικού κράτους γιατα επόμενα 123 χρόνια.[3] Αμέσως μετά τον τρίτο διαμελισμό, οι δυνάμεις κατοχής ανάγκασαν πολλούς Πολωνούς πολιτικούς, διανοούμενους και επαναστάτες να μεταναστεύσουν σε όλη τηνΕυρώπη, σε αυτό που αργότερα έγινε γνωστό ως ηΜεγάλη Μετανάστευση. Αυτοί οιΠολωνοί εθνικιστές συμμετείχαν σε εξεγέρσεις κατά της Αυστρίας, της Πρωσίας και της Ρωσίας σε πρώην πολωνικά εδάφη, και πολλοί θα υπηρετούσαν τη Γαλλία ως μέρος των στρατών τουΝαπολέοντα. Επιπλέον, οι Πολωνοί ποιητέςκαι καλλιτέχνες θα έκαναν την επιθυμία για εθνική ελευθερία καθοριστικό χαρακτηριστικό του πολωνικού ρομαντιστικού κινήματος. Η Πολωνία ανέκτησε για λίγο τηνημι-αυτονομία το 1807, όταν ο Ναπολέοντας δημιούργησε τοΔουκάτο της Βαρσοβίας, αλλά αυτό ουσιαστικά τελείωσε μετοΣυνέδριο της Βιέννηςτο 1815. Το Συνέδριο δημιούργησε το Βασίλειο της Πολωνίας, που μερικές φορές ονομάζεται Πολωνία του Συνεδρίου, ως ρωσικό κράτος-μαριονέτα. Ακόμα κι αυτό, ωστόσο, έλαβε τέλος μετά από μιαπολωνική εξέγερση το 1831, οπότε η Ρωσία διέλυσε την Πολωνία του Συνεδρίου και επέβαλε πολλαπλά τιμωρητικά μέτρα στον πολωνικό πληθυσμό. Το 1867, η Ρωσία έκανε την Πολωνία επίσημο μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, σε αντίθεση με ένα κράτος-μαριονέτα. Η Πολωνία δενθα ανακτούσε την πλήρη ανεξαρτησία μέχρι το τέλος τουΑ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιώνκαιη κατάρρευση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας επέτρεψαν την ανάσταση της πολωνικής εθνικής κυριαρχίας.
Ντέιβις, Νόρμαν. God's Playground: A History of Poland. Αναθεωρημένη Έκδοση ed. Οξφόρδη: Clarendon Press, 2005.
Χαλέτσκι, Όσκαρ. Μια ιστορία της Πολωνίας. Νέα Υόρκη: D. McKay, 1976.
Λορντ, Ρόμπερτ. «Ο τρίτος διαμελισμός της Πολωνίας». The Slavonic Review Mar. 1925: 481–498. JSTOR. Ιστός. 16 Δεκεμβρίου 2011.
Στιντ, Χένρι Ουίκχαμ, W. Alison Phillips και David Hannay. «Μια σύντομη ιστορία της Αυστροουγγαρίας και της Πολωνίας». Λονδίνο: Encyclopædia Britannica, 1914.
