ΟΦρειδερίκος ο Μέγας, βασιλιάς της Πρωσίας, σχεδίασε τοδιαμελισμόγιανα εμποδίσει την Αυστρία, η οποία ζήλευε τις ρωσικές επιτυχίες κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να πάει στον πόλεμο. Τα εδάφη στην Πολωνία διαιρέθηκαν από τους ισχυρότερους γείτονές της (Αυστρία, Ρωσία και Πρωσία) γιανα αποκαταστήσουν την περιφερειακή ισορροπία δυνάμεων στηνΚεντρική Ευρώπη μεταξύ αυτών των τριών χωρών.
Μετην Πολωνία ναμην μπορεί να αμυνθεί αποτελεσματικά καιτα ξένα στρατεύματα να βρίσκονται ήδη στη χώρα, το πολωνικό Σέιμ επικύρωσε το διαμελισμό το 1773 κατά τη διάρκεια τουΣέιμ του Διαμελισμού, το οποίο συγκλήθηκε από τις τρεις δυνάμεις.
Στα τέλη του 18ου αιώνα, ηΠολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία είχε περιοριστεί από το καθεστώς μιας μεγάλης ευρωπαϊκής δύναμης σε εκείνη μιας χώρας υπό μεγάλη ρωσική επιρροή που σχεδόν έγινε τοπροτεκτοράτο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (ή υποτελής ή κράτος-δορυφόρος), μετον Ρώσο τσάρονα επιλέγει ουσιαστικά τους Πολωνο-Λιθουανούς μονάρχες κατά τη διάρκεια των ελεύθερων εκλογών και αποφάσιζε το αποτέλεσμα πολλών εσωτερικών πολιτικών της Πολωνίας. Για παράδειγμα, τοΣέιμ του Ρεπνίντου 1767-68 πήρε το όνομά του από τον Ρώσο πρέσβη που είχε προεδρεύσει ανεπίσημα στις εργασίες του.[2][3]
Ο πρώτος διαμελισμός έγινε μετά την αλλαγή της ισορροπίας δυνάμεων στην Ευρώπη, με τις νίκες της Ρωσίας εναντίον τωνΟθωμανώνστονΡωσοτουρκικό πόλεμο (1768-1774)να ενισχύουν τη Ρωσία καινα θέτουν σε κίνδυνο τα συμφέροντα τωνΑψβούργωνστην περιοχή (ιδιαίτερα στη Μολδαβία καιτηΒλαχία). Η Αυστρία των Αψβούργων άρχισε τότε να σκέφτεται τη διεξαγωγή πολέμου εναντίον της Ρωσίας.[4][5]
Ο Βασιλιάς Φρειδερίκος Β΄ της Πρωσίαςδεν είχε καμία πρόθεση να εγκαταλείψει τη Σιλεσία, αφού την είχε αποκτήσει πρόσφατα στους Σιλεσιανούς Πολέμους, αλλά ενδιαφέρθηκε επίσης ναβρειμια ειρηνική λύση. ΗΡωσο-Πρωσική συμμαχίαθατον οδηγούσε σε έναν πιθανό πόλεμο εναντίον της Αυστρίας καιοΕπταετής Πόλεμος είχε αποδυναμώσει το θησαυροφυλάκιο καιτον στρατό της Πρωσίας. Όπως καιη Γαλλία, ενδιαφερόταν να προστατεύσει την αποδυναμωμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί πλεονεκτικά σε περίπτωση Πρωσικού πολέμου είτε κατά της Ρωσίας είτε κατά της Αυστρίας.
Ο αδελφός του Φρειδερίκου, ο Πρίγκιπας Ερρίκος, πέρασε το χειμώνα του 1770-71 ως εκπρόσωπος της πρωσικής αυλής στηνΑγία Πετρούπολη. Καθώς η Αυστρία είχε προσαρτήσει 13 πόλεις στην ουγγρική περιοχή Σέπες το 1769 κατά παράβαση της Συνθήκης της Λουμπόβλα, ηΑικατερίνη Β΄ της Ρωσίαςκαιο γενικός σύμβουλος της, Ιβάν Τσερνισόφ, πρότειναν στον Ερρίκο η Πρωσία να διεκδικήσει κάποια από τα πολωνικά εδάφη, όπως τη Βαρμία. Αφού ο Ερρίκος τον ενημέρωσε γιατην πρόταση, ο Φρειδερίκος πρότεινε τον διαμελισμό των πολωνικών συνόρων από την Αυστρία, την Πρωσία καιτη Ρωσία, μετο μεγαλύτερο μερίδιο να πηγαίνει στην Αυστρία, τη χώρα που αποδυναμώθηκε περισσότερο από τις πρόσφατες αλλαγές στην ισορροπία δυνάμεων.
Έτσι, ο Φρειδερίκος προσπάθησε να ενθαρρύνει τη Ρωσία να κατευθύνει την επέκτασή της προς τους αδύναμους και δυσλειτουργικούς Πολωνούς αντί για τους Οθωμανούς.[5]Ο Αυστριακός πολιτικός Βέντσελ Άντον φον Κάουνιτς έκανε μια αντιπρόταση γιατην Πρωσία να πάρει εδάφη από την Πολωνία με αντάλλαγμα να παραχωρήσει τη Σιλεσία στην Αυστρία, αλλά το σχέδιό του απορρίφθηκε από τον Φρειδερίκο.
Ανκαιγια μερικές δεκαετίες, από τοΣιωπηλό Σέιμ, η Ρωσία είχε δειτην αδύναμη Πολωνία ως δικό της προτεκτοράτο,[2]η Πολωνία είχε επίσης καταστραφεί από έναν εμφύλιο πόλεμο κατά τον οποίο οι δυνάμεις της Συνομοσπονδίας τουΜπαρ, που σχηματίστηκαν στοΜπαρ, προσπάθησαν να διαταράξουν τον ρωσικό έλεγχο στην Πολωνία.[5]Η πρόσφατη εξέγερση των χωρικών της ΚολιγίβστσινακαιτωνΚοζάκωνστηνΟυκρανία αποδυνάμωσε επίσης την πολωνική θέση. Άλλωστε, ο υποστηριζόμενος από τους Ρώσους Πολωνός βασιλιάς, Στανίσουαφ Αύγουστος Πονιατόφσκι, θεωρούνταν τόσο αδύναμος όσο και υπερβολικά ανεξάρτητος. Τελικά, η ρωσική αυλή αποφάσισε ότι η χρησιμότητα της Πολωνίας ως προτεκτοράτου είχε εξασθενίσει.[6]
Οι τρεις δυνάμεις δικαιολογούσαν επίσημα τις ενέργειές τους ως αποζημίωση γιατην αντιμετώπιση ενός ταραχώδους γείτονα καιτην αποκατάσταση της τάξης στην πολωνική αναρχία, καιη Συνομοσπονδία τουΜπαρ παρείχε μια βολική δικαιολογία, ανκαιοι τρεις ενδιαφέρθηκαν για εδαφικά κέρδη.[7]
Αφού η Ρωσία είχε καταλάβει ταΔουναβικά Πριγκιπάτα, ο Ερρίκος έπεισε τον Φρειδερίκο καιτην Αρχιδούκισσα Μαρία Θηρεσία ότι η ισορροπία δυνάμεων θα διατηρηθεί με τριμερή διαμελισμό της Κοινοπολιτείας αντί η Ρωσία να πάρει εδάφη από τους Οθωμανούς. Υπό την πίεση της Πρωσίας, η οποία ήθελε από καιρό να προσαρτήσει τη βόρεια πολωνική επαρχία της Βασιλικής Πρωσίας, οι τρεις δυνάμεις συμφώνησαν γιατον πρώτο διαμελισμό της Πολωνίας.
Αυτό έγινε υπό το φως της πιθανής αυστριακής-οθωμανικής συμμαχίας[8]με μόνο ενδεικτικές αντιρρήσεις από την Αυστρία,[6]ανκαιθα προτιμούσε να λάβει περισσότερα οθωμανικά εδάφη σταΒαλκάνια, μια περιοχή που ποθούσαν από καιρό οι Αψβούργοι. Οι Ρώσοι αποσύρθηκαν επίσης από τη Μολδαβία, μακριά από τα αυστριακά σύνορα.
Η απόπειρα της Συνομοσπονδίας τουΜπαρνα απαγάγει τον Βασιλιά Πονιατόφσκι στις 3 Νοεμβρίου 1771 έδωσε στις τρεις αυλές ένα ακόμη πρόσχημα γιανα επιδείξουν την «πολωνική αναρχία» καιτην ανάγκη των γειτόνων της να παρέμβουν καινα «σώσουν» τη χώρα και τους πολίτες της.[9]
Ήδη από το 1769-1771, τόσο η Αυστρία όσο καιη Πρωσία είχαν καταλάβει ορισμένα παραμεθόρια εδάφη της Κοινοπολιτείας, μετην Αυστρία να παίρνει την κομητεία Σέπες το 1769-1770 και την Πρωσία να ενσωματώνει το Λάουνμπουργκ καιτο Μπούτοφ.[6] Στις 19 Φεβρουαρίου 1772, η συμφωνία του διαμελισμού υπογράφηκε στηΒιέννη.[8]Μια προηγούμενη συμφωνία μεταξύ Πρωσίας και Ρωσίας είχε συναφθεί στηνΑγία Πετρούπολη στις 6 Φεβρουαρίου 1772.[8]
Στις αρχές Αυγούστου, ρωσικά, πρωσικά και αυστριακά στρατεύματα εισήλθαν ταυτόχρονα στην Κοινοπολιτεία και κατέλαβαν τις επαρχίες που είχαν συμφωνηθεί μεταξύ τους. Στις 5 Αυγούστου, τα τρία μέρη υπέγραψαν τη συνθήκη γιατα αντίστοιχα εδαφικά τους κέρδη.[5]
Τα συντάγματα της Συνομοσπονδίας τουΜπαρ, της οποίας το εκτελεστικό συμβούλιο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αυστρία, η οποία τους είχε υποστηρίξει,[8] μετά την ένταξη της Αυστρίας στην Πρωσική-Ρωσική συμμαχία, δεν κατέθεσαν τα όπλα. Πολλά φρούρια στη διοίκησή τους διατηρήθηκαν όσο το δυνατόν περισσότερο. ΤοΚάστρο ΒάβελστηνΚρακοβία έπεσε μόνο στα τέλη Απριλίου.[10][8]Το Φρούριο Τίνιετς διατηρήθηκε μέχρι το τέλος Ιουλίου 1772. ΗΤσενστοχόβα, με διοικητή τονΚάσιμιρ Πουλάσκι, κράτησε μέχρι τα τέλη Αυγούστου.[8][11] Τελικά, η Συνομοσπονδία τουΜπαρ ηττήθηκε, μετα μέλη της είτε να φεύγουν στο εξωτερικό είτε ναεκτοπίζονται στη Σιβηρία από τους Ρώσους.[12]
Η συνθήκη διαμελισμού επικυρώθηκε από τους υπογράφοντες στις 22 Σεπτεμβρίου 1772.[8] Ήταν μια σημαντική επιτυχία γιατονΦρειδερίκο Β΄ της Πρωσίας,[11][8] καθώς το μερίδιο της Πρωσίας μπορεί να ήταν το μικρότερο, αλλά ήταν επίσης σημαντικά ανεπτυγμένο και στρατηγικά σημαντικό.[6]Η Πρωσία πήρε το μεγαλύτερο μέρος της Πολωνικής Βασιλικής Πρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της Βαρμίας, η οποία επέτρεψε στον Φρειδερίκο να συνδέσει τηνΑνατολική ΠρωσίαμετοΜαργραβιάτο του Βραδεμβούργου. Η Πρωσία προσάρτησε επίσης τις βόρειες περιοχές της Μείζονος Πολωνίας κατά μήκος του ποταμού Νότετςκαι της βόρειας Κουγιαβίας, αλλά όχι τις πόλεις Ντάντσιγκ ΓκντανσκκαιΘορνΤόρουν.[5]Το 1773, τα εδάφη που προσαρτήθηκαν στην Πρωσία έγιναν η νέα επαρχία της Δυτικής Πρωσίας. Συνολικά, η Πρωσία κέρδισε 36.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και περίπου 600.000 κατοίκους. Σύμφωνα μετον Γέζι Σουρντικόφσκι, ο Φρειδερίκος ο Μέγας σύντομα εισήγαγε τους Γερμανούς αποίκους σε εδάφη που κατέκτησε και επέβαλε τηγερμανοποίησητων πολωνικών εδαφών.[13]Ο Φρειδερίκος Β΄ εγκατέστησε 26.000 Γερμανούς στην πολωνική Πομερανία, οι οποίοι επηρέασαν την εθνοτική κατάσταση στην περιοχή, η οποία είχε περίπου 300.000 κατοίκους.[13][14] Σύμφωνα μετονΚρίστοφερ Κλαρκ, σε ορισμένες περιοχές που προσαρτήθηκαν στην Πρωσία, όπως η Νότετς καιη Βασιλική Πρωσία, το 54% του πληθυσμού (75% στις αστικές περιοχές) ήταν γερμανόφωνοι Προτεστάντες.[15] Αυτή η κατάσταση τον επόμενο αιώνα θα χρησιμοποιούνταν από εθνικιστές Γερμανούς ιστορικούς γιανα δικαιολογήσουν το διαμελισμό,[15] αλλά δεν είχε σημασία για τους σύγχρονους υπολογισμούς. Ο Φρειδερίκος απέρριπτε τον γερμανικό πολιτισμό και ακολούθησε ιμπεριαλιστική πολιτική, ενεργώντας σύμφωνα μετα συμφέροντα ασφαλείας του κράτους του.[15]
Τα νεοαποκτηθέντα εδάφη συνέδεαν την Πρωσία μετη Γερμανία και είχαν μεγάλη οικονομική σημασία. Μετην κατάληψη της βορειοδυτικής Πολωνίας, η Πρωσία έκοψε αμέσως την Πολωνία από τη θάλασσα και απέκτησε τον έλεγχο πάνω από το 80% του συνολικού εξωτερικού εμπορίου της Κοινοπολιτείας.[16]Μετην επιβολή τεράστιων τελωνειακών δασμών, η Πρωσία επιτάχυνε την αναπόφευκτη κατάρρευση της Κοινοπολιτείας.[6]
Παρά την παράλογη κριτική γιατο διαμελισμό από την Αυστριακή αρχιδούκισσα, Αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία,[17][6]ο Αυστριακός πολιτικός Βέντσελ Άντον φον Κάουνιτς θεώρησε τονΑυστριακό Διαμελισμόμια μεγάλη αποζημίωση. Ανκαιη Αυστρία ήταν η λιγότερο ενδιαφερόμενη γιατο διαμελισμό, έλαβε το μεγαλύτερο μερίδιο του πρώην πολωνικού πληθυσμού καιτο δεύτερο μεγαλύτερο μερίδιο γης: 83.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και 2.650.000 κατοίκους. Η Αυστρία απέκτησε τοΖάτορ, το Άουσβιτς (Οσφιέντσιμ), μέρος της Ελάσσονος Πολωνίας (τμήματα των πόβιατ της Κρακοβίας καιτου Σαντόμιες - μετα πλούσια αλατωρυχεία της ΜπόχνιακαιτουΒιελίτσκα, αλλά όχι την ίδια την πόλη της Κρακοβίας) και ολόκληρη τηΓαλικία.[5]
Το μερίδιο της Ρωσίας, στα βορειοανατολικά, ήταν η μεγαλύτερη, αλλά η λιγότερο σημαντική οικονομικά περιοχή.[6]Μετο «διπλωματικό έγγραφο», περιήλθαν στην κατοχή της Ρωσίας τα εδάφη της Κοινοπολιτείας ανατολικά της γραμμής που σχηματίζεται περίπου από τους ποταμούς Νταουγκάβα, ΝτρουτκαιΔνείπερο, στο τμήμα της Λιβονίαςπου είχε παραμείνει στον έλεγχο της Κοινοπολιτείας, καθώς και τις λευκορωσικές πόλεις Βίτσεμπσκ, ΠόλοτσκκαιΜστσισλάβ.[5]Η Ρωσία κέρδισε 92.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και 1.300.000 κατοίκους, και αναδιοργάνωσε τα νεοαποκτηθέντα εδάφη της στοΚυβερνείο Πσκοφ, το οποίο περιελάμβανε επίσης δύο επαρχίες τουΚυβερνείου ΝόβγκοροντκαιτοΚυβερνείο Μογκιλιόφ.[18]ΟΖαχάρ Τσερνισόφ διορίστηκε Γενικός Κυβερνήτης των νέων περιοχών στις 28 Μαΐου 1772.[19]
Μετον πρώτο διαμελισμό, η Κοινοπολιτεία έχασε περίπου 211.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, με πληθυσμό άνω των τεσσάρων έως πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων, περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού των δεκατεσσάρων εκατομμυρίων πριν από τους διαμελισμούς.[5][20]
Αφού είχαν καταλάβει τα αντίστοιχα εδάφη τους, οι τρεις δυνάμεις διαμελισμού ζήτησαν από τον Βασιλιά Στανίσουαφ Αύγουστο ΠονιατόφσκικαιτοΣέιμνα εγκρίνουν τη δράση τους.[8]Ο βασιλιάς απηύθυνε έκκληση στα έθνη της Δυτικής Ευρώπηςγια βοήθεια και παρέμεινε μετη σύγκληση του Σέιμ. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις αντέδρασαν στο διαμελισμό με απόλυτη αδιαφορία και μόνο μερικές φωνές όπως οΈντμουντ Μπερκ εξέφρασαν ενστάσεις.[5][8]
Όταν δεν υπήρχε βοήθεια καιοι στρατοί των συνδυασμένων κρατών κατέλαβαν τηΒαρσοβία, την πρωτεύουσα, γιανα εξαναγκάσουν μετη δύναμη των όπλων την πρόσκληση της συνέλευσης, δενθα μπορούσε να επιλεγεί άλλη εναλλακτική λύση παρά η παθητική υποταγή στη θέλησή τους. Οι γερουσιαστές που συμβούλευαν ενάντια στο βήμα αυτό απειλήθηκαν από τους Ρώσους, εκπροσωπούμενους από τον πρέσβη Ότο Μάγκνους φον Στάκελμπεργκ, ο οποίος δήλωσε ότι εν όψει άρνησης, ολόκληρη η Βαρσοβία θα καταστραφεί από αυτούς. Άλλες απειλές περιλάμβαναν κατάσχεση κτημάτων και περαιτέρω αυξήσεις των διαμελισμένων εδαφών.[21] Σύμφωνα μετονΈντουαρντ Χένρι Λεβίνσκι Κόρουιν, μερικοί γερουσιαστές συνελήφθησαν από τους Ρώσους και εξορίστηκαν στηΣιβηρία.[8]
Οι τοπικές συνελεύσεις γης (Σέιμικ) αρνήθηκαν να εκλέξουν αναπληρωτές στο Σέιμ και μετά από μεγάλες δυσκολίες, λιγότεροι από τους μισούς από τον κανονικό αριθμό εκπροσώπων ήρθαν να παρακολουθήσουν τη σύνοδο υπό την ηγεσία των Διευθύνοντων του Σέιμ, Μίχαου Χιερόνιμ Ραντζίβιουκαι Άνταμ Πονίνσκι. Ο τελευταίος συγκεκριμένα ήταν ένας από τους πολλούς Πολωνούς ευγενείς που δωροδοκήθηκαν από τους Ρώσους γιανα ακολουθήσουν τις διαταγές τους.[8][22]Το Σέιμ έγινε γνωστό ως Σέιμ του Διαμελισμού. Γιανα αποτρέψει τη διαταραχή του Σέιμ μέσω τουliberum vetoκαιτην ήττα του σκοπού των εισβολέων, ο Πονίνσκι ανέλαβε να μετατρέψει το κανονικό Σέιμ σε συνομοσπονδιακό σέιμ στο οποίο επικρατούσε οκανόνας της πλειοψηφίας.[8]
Παρά τις προσπάθειες προσώπων όπως οιΤαντέους Ρέιταν, Σάμουελ Κόρσακ και Στανίσουαφ Μποχουσέβιτς γιανατην αποτρέψουν, η πράξη πραγματοποιήθηκε μετη βοήθεια των Πονίνσκι, Ραντζίβιου και τους επισκόπους Άντζεϊ Μουοντζιεγιόφσκι, Ιγκνάτσι Γιάκουμπ ΜασάλσκικαιΑντόνι Καζίμιες Οστρόφσκι (αρχιεπίσκοπος της Πολωνίας), οι οποίοι κατέλαβαν υψηλές θέσεις στηΓερουσία της Πολωνίας. Το Σέιμ εξέλεξε μια τριμελή επιτροπή γιανα ασχοληθεί μετα διάφορα θέματα που παρουσιάζονταν. Στις 18 Σεπτεμβρίου 1773, η επιτροπή υπέγραψε τη συνθήκη παραχώρησης, αποποιώντας όλες τις αξιώσεις της Κοινοπολιτείας γιατα χαμένα εδάφη.[8]
ΗΟθωμανική Αυτοκρατορία ήταν η μία από τις δύο μόνο χώρες στον κόσμο που αρνήθηκαν να αποδεχτούν το διαμελισμό, η άλλη ήταν ηΠερσική Αυτοκρατορία,[23]και κράτησε μια θέση στο διπλωματικό της σώμα για έναν Πρέσβη του Λεχιστάν (Πολωνία).
Οι συνεχιζόμενοι διαμελισμοί της Πολωνίας ήταν ένα σημαντικό θέμα ομιλίας σταΟμοσπονδιακά Έγγραφα,στα οποία η δομή της κυβέρνησης της Πολωνίας καιη ξένη επιρροή πάνω σε αυτήν χρησιμοποιήθηκαν σε διάφορα έγγραφα (Νο 14, Νο 19, Νο 22 και No 39 για παράδειγμα) ως προειδοποιητική ιστορία για τους συγγραφείς τουΣυντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών.
↑ 6,06,16,26,36,46,56,6Poland. (2008). Στην Encyclopædia Britannica. Ανακτληθηκε στις 5 Μαΐου 2008, από την Online Encyclopædia Britannica: http://www.britannica.com/eb/article-28200 . Section: History > The Commonwealth > Reforms, agony, and partitions > The First Partition
↑Σάρον Κόρμαν, The Right of Conquest: The Acquisition of Territory by Force in International Law and Practice, Oxford University Press, 1996, (ISBN0-19-828007-6), Google Print, σελ. 75
↑Σάρον Κόρμαν, The right of conquest: the acquisition of territory by force in international law and practice, Oxford University Press, 1996, (ISBN0-19-828007-6), Google Print, σελ. 74
↑Сергей А. Тархов. "Изменение административно-территориального деления за последние 300 лет". (ρωσικά).
↑Ю. В. Готье. "История областного управления в России от Петра I до Екатерины II", том II. Издательство Академии наук СССР, Москва/Ленинград 1941; p. 251.
↑Historia Encyklopedia Szkolna Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne Warszawa 1993 σελ. 525 "Opponents were threatened with executions, increase of partitioned territories, and destruction of the capital"
Τόμας Παλουσίνσκι, Czy Rosja uczestniczyła w pierwszym rozbiorze Polski czyli co zaborcy zabrali Polsce w trzech rozbiorach. Nowe określenie obszarów rozbiorowych Polski w kontekście analizy przynależności i tożsamości państwowej Księstw Inflanckiego i Kurlandzkiego, prawnopaństwowego stosunku Polski i Litwy oraz podmiotowości Rzeczypospolitej, Πόζναν 2006.
Ν.Μ. Χορν, ανασκόπηση τουThe First Partition of Polandτου Χέρμπερτ Χ. Κάπλαν, The English Historical Review, Τομ. 79, Νο. 313 (Οκτώβριος, 1964), σελ. 863-864 (η κριτική αποτελείται από 2 σελίδες), JSTOR
O. Χαλέτσκι, Κριτική εργασία(ες): Βρετανική δημόσια γνώμη καιο πρώτος διαμελισμός της Πολωνίας τουΝ.Μ. Χορν, American Slavic and East European Review, Τομ. 4, Νο. 3/4 (Δεκέμβριος, 1945), σελ. 205-207 JSTOR
Γ.Τ. Λουκόφσκι, Εγγύηση ή Προσάρτηση: Σημείωση σχετικά μετα ρωσικά σχέδια γιατην απόκτηση της Πολωνικής Επικράτειας πριν από τον πρώτο διαμελισμό της Πολωνίας, Ιστορική Έρευνα, Τόμος 56, Τεύχος 133, σελ. 60, Μάιος 1983, [1]