Ηφιλοσοφία της μουσικής είναι η μελέτη των «θεμελιωδών ερωτημάτων σχετικά μετη φύση καιτην αξία της μουσικήςκαιτην εμπειρία μας με αυτή».[1]Ηφιλοσοφική μελέτη της μουσικής έχει μεγάλη συνάφεια με φιλοσοφικά ερωτήματα στημεταφυσικήκαιτηναισθητική. Η έκφραση γεννήθηκε τον 19οαι. και χρησιμοποιείται ιδιαίτερα ως ονομασία κλάδου από τη δεκαετία του 1980.[1]
Μερικά βασικά ερωτήματα στη φιλοσοφία της μουσικής είναι:
Ποιος είναι οορισμός της μουσικής; Ποιες είναι οι απαραίτητες και επαρκείς προϋποθέσεις γιανα χαρακτηριστεί κάτι μουσική;
Τι μας αποκαλύπτει η ιστορία της μουσικής γιατον κόσμο;
Ποια είναι η σχέση μουσικής καισυναισθημάτων; (Τον 19ο αιώνα ξεκίνησε μια συζήτηση γιατοανη αμιγώς οργανική μουσική μπορούσε να μεταφέρει συναισθήματα καινα απεικονίσει φανταστικές σκηνές)
Τι είναι το νόημα σε σχέση μετη μουσική;
Συνεισφορές στη μουσική φιλοσοφία έχουν γίνει από φιλοσόφους, μουσικοκριτικούς, μουσικολόγους, θεωρητικούς της μουσικής και άλλους μελετητές.
«Οι εξηγήσεις της έννοιας της μουσικής συνήθως ξεκινούν μετην ιδέα ότι η μουσική είναι οργανωμένος ήχος. Συνεχίζουν σημειώνοντας ότι αυτός ο χαρακτηρισμός είναι πολύ ευρύς, καθώς υπάρχουν πολλά παραδείγματα οργανωμένου ήχου πουδεν είναι μουσική, όπως η ανθρώπινη ομιλίακαι ήχοι που παράγουν μη ανθρώπινα όντα και μηχανές».[1] Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι γιανα δηλωθούν οι θεμελιώδεις πτυχές της μουσικής που είναι πιο συγκεκριμένοι από τον "ήχο": δημοφιλείς πτυχές είναι ημελωδία (τόνοιπου διαδέχονται ο ένας τον άλλον), ηαρμονία (τόνοι που θεωρούνται ομάδες - χωρίς απαραίτητα να ακούγονται ταυτόχρονα) γιανα σχηματίσουν συγχορδίες, ορυθμός, τομέτροςκαιτοηχόχρωμα (γνωστό και ως "χροιά").
Ωστόσο, ο μουσικός θόρυβος μπορεί να αποτελείται κυρίως από θόρυβο.[2]Ησυγκεκριμένη μουσική αποτελείται συχνά μόνο από ηχητικά δείγματα μη μουσικής φύσης, μερικές φορές σε τυχαία αντιπαράθεση. Η μουσική ambient μπορεί να αποτελείται από ηχογραφήσεις άγριας ζωής ή φύσης. Η άφιξη αυτών των πρωτοποριακών μορφών μουσικής κατά τον 20ό αιώνα ήταν μια μεγάλη πρόκληση για τις παραδοσιακές απόψεις περί μουσικής που βασίζονται σε μελωδίες και ρυθμούς, οδηγώντας στην ανάγκη για ευρύτερους ορισμούς.
Υπήρξε έντονη συζήτηση γιατην «απόλυτη μουσική» έναντι της «προγραμματικής μουσικής»[3] κατά την ύστερη ρομαντική εποχήστα τέλη του 19ουαι. Οι υποστηρικτές της «απόλυτης μουσικής» υποστήριζαν ότι η οργανική μουσική δεν μεταφέρει συναισθήματα ή εικόνες, αλλά ότι δεν είναι ρητά γραμμένη «για» τίποτα καιδεν είναι αναπαραστατική.[4]Η ιδέα της απόλυτης μουσικής αναπτύχθηκε στα τέλη του 18ουαι. στα γραπτά συγγραφέων του πρώιμου γερμανικού ρομαντισμού, όπως οι Βίλχελμ Χάινριχ Βακενρόντερ, Λούντβιχ ΤικκαιΕ. Τ. Α. Χόφμαν.[4][5]
Οι οπαδοί της «προγραμματικής μουσικής» πίστευαν ότι η μουσική μπορούσε να μεταφέρει συναισθήματα και εικόνες. Ένα παράδειγμα προγραμματικής μουσικής είναι ηΦανταστική συμφωνίατουΕκτόρ Μπερλιόζ, το τέταρτο μέρος της οποίας είναι η απεικόνιση μιας ιστορίας για έναν καλλιτέχνη που αυτοδηλητηριάζεται μεόπιοκαιστη συνέχεια εκτελείται. Η πλειονότητα των αντιδράσεων στην απόλυτη μουσική βασισμένη σε όργανα προήλθε από τον συνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ (που είναι γνωστός κυρίως για τις όπερέςτου) και από τους φιλοσόφους Φρίντριχ ΝίτσεκαιΓκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ. Τα έργα του Βάγκνερ ήταν κυρίως προγραμματικά και χρησιμοποιούσαν συχνά φωνητικά μέρη. Ο Νίτσε έγραψε πολλά σχόλια επικροτώντας τη μουσική του Βάγκνερ και υπήρξε καιο ίδιος ερασιτέχνης συνθέτης.[6]
Άλλοι ρομαντικοί φιλόσοφοι και υποστηρικτές της απόλυτης μουσικής, όπως οΓιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, είδαν τη μουσική όχι μόνο ως μια υποκειμενική ανθρώπινη «γλώσσα», αλλά ως ένα απόλυτο υπερβατικό μέσο εισόδου σεμια ανώτερη σφαίρα τάξης και ομορφιάς. Κάποιοι εξέφρασαν μια πνευματική σύνδεση μετη μουσική. Στο Δ΄ μέρος του έργου τουΟ κόσμος ως βούληση και ως παράσταση (1819), οΆρτουρ Σοπενχάουερ λέει ότι "η μουσική είναι η απάντηση στο μυστήριο της ζωής. Ηπιο βαθιά από όλες τις τέχνες, εκφράζει τις βαθύτερες σκέψεις της ζωής". Στο βιβλίο τουΤα άμεσα ερωτικά στάδια ή το μουσικό ερωτικό (1843), οΣέρεν Κίρκεγκορ εξετάζει το βάθος της μουσικής τουΒόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτκαιτην αισθησιακή φύση τουΝτον Τζοβάνι.
Στο βιβλίο τουτο 1997 How the Mind Works, ο Στίβεν Πίνκερ ονόμασε τη μουσική "ακουστικό τσίζκεϊκ",[7]μια φράση πουστα επόμενα χρόνια έχει χρησιμεύσει ως πρόκληση γιαμουσικολόγουςκαιψυχολόγουςπου πιστεύουν το αντίθετο.[8] Μεταξύ εκείνων πουτο σχολίασαν αυτό ήταν ο Φίλιπ Μπολστο βιβλίο τουThe Music Instinct, όπου σημείωσε ότι η μουσική φαίνεται να φτάνει στον πυρήνα τουτι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.[9]
Στην προμοντέρνα παράδοση, η αισθητική της μουσικής ή η μουσική αισθητική διερεύνησε τις μαθηματικές και κοσμολογικές διαστάσεις της ρυθμικής και αρμονικής οργάνωσης. Τον 18οαι., η εστίαση μετατοπίστηκε στην εμπειρία της μουσικής ακρόασης και επομένως σε ερωτήματα σχετικά μετην ομορφιά της καιτην απόλαυση που αποκομίζει ο άνθρωπος από τη μουσική. Η προέλευση αυτής της φιλοσοφικής μετατόπισης αποδίδεται συχνά στονΑλεξάντερ Γκότλιμπ Μπαουμγκάρτεντον 18οαι., ακολουθούμενο από τονΙμμάνουελ Καντ. Μέσω των γραπτών τους, ο αρχαίος όρος αισθητική, που σημαίνει αισθητηριακή αντίληψη, έλαβε τη σημερινή του σημασία. Τις τελευταίες δεκαετίες, οιφιλόσοφοι εστιάζουν περισσότερο σε θέματα εκτός της ομορφιάς και της απόλαυσης. Για παράδειγμα, η ικανότητα της μουσικής να εκφράζει συναισθήματα είναι ένα κεντρικό ζήτημα.
Ηαισθητική είναι επιμέρους κλάδος της φιλοσοφίας. Τον 20ό αι., σημαντικές συνεισφορές έγιναν από τους Πίτερ Κάιβι, Τζέρολντ Λέβινσον, Ρότζερ Σκρούτον και Στίβεν Ντέιβις. Ωστόσο, πολλοί μουσικοί, μουσικοκριτικοί και άλλοι μη φιλόσοφοι έχουν συμβάλει στην αισθητική της μουσικής. Τον 19οαι., ξεκίνησε μια σημαντική συζήτηση μεταξύ του Έντουαρντ Σάνσλικ, μουσικοκριτικού και μουσικολόγου, καιτου συνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ. ΟΧάρι Παρτςκαι κάποιοι άλλοι μουσικολόγοι, όπως ο Κάιλ Γκαν, έχουν μελετήσει και προσπάθησαν να εκλαϊκεύσουν τημικροτονική μουσικήκαιτη χρήση εναλλακτικών μουσικών κλιμάκων.
Στην αισθητική της μουσικής, υπήρξε ισχυρή τάση να τονιστεί η ύψιστη σημασία της συνθετικής δομής. Άλλα ζητήματα που αφορούν την αισθητική της μουσικής είναι οστίχος, ηαρμονία, ηύπνωση, τοσυναίσθημα, η χρονική δυναμική, οσυντονισμός, η παιχνιδιάρικη διάθεση καιηχροιά.
Συχνά πιστεύεται ότι η μουσική έχει την ικανότητα να επηρεάζει τα συναισθήματα, τοννουκαιτην ψυχολογία μας. Μπορεί να κατευνάσει τη μοναξιά μας ή να υποδαυλίσει τα πάθη μας. Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων αναφέρει στηνΠολιτείατου ότι η μουσική έχει άμεση επίδραση στηνψυχή. Ως εκ τούτου, θεωρεί ότι στην ιδανική πολιτεία η μουσική ρυθμίζεται στενά από το κράτος.
↑Nicholas Cook, Beethoven: Symphony No. 9 (Cambridge Music Handbooks), Cambridge University Press (24 June 1993). (ISBN9780521399241). "Beethoven's Ninth Symphony is acknowledged as one of the supreme masterpieces of the Western tradition. More than any other musical work it has become an international symbol of unity and affirmation."