Διαδέχθηκε την ίδια χρονιά τον μεγαλύτερο αδελφό τουΛουδοβίκο της ΣικελίαςστηΣικελίακαιτον πρώτο ξάδελφο τουΦρειδερίκο Α΄ των ΑθηνώνστηνΑθήνακαιτηνΥπάτη, πέθαναν καιοιδυο 17ετής και 15ετής αντίστοιχα από τηΜαύρη πανώλη. Μετην άνοδο τουταδυο Ελληνικά δουκάτα έγιναν τμήμα του βασιλείου της Σικελίας.[3]
Διαδέχθηκε τον Λουδοβίκο 14ετής με αντιβασίλισσα τη μεγαλύτερή τους αδελφή Ευφημία η οποία έμεινε ως την ενηλικίωσή του (1357). Κατά τη διάρκεια της αντιβασιλείας της το βασίλειο ήταν υπό την εξουσία των ισχυρών βαρώνων, ιδιαίτερα του Αρτάλε Α΄ Αλαγκόνα. Τα προβλήματα που αντιμετώπιζε με τους πολέμους καιτη Μαύρη πανώλη τον ανάγκασαν να ζητήσει στρατιωτική βοήθεια από τον γαμπρό τουΠέτρο Δ΄ της Αραγωνίαςπου είχε παντρευτεί την αδελφή τουΕλεονώρα της Σικελίαςμε αντάλλαγμα τα δύο Ελληνικά δουκάτα (1357). Η βοήθεια τελικά δεν ήρθε ποτέ καιη δωρεά ακυρώθηκε.[3]
Οι μακρινοί του υπήκοοι στην Αθήνα του ζήτησαν την αντικατάσταση του Γενικού Βικάριου του Δουκάτου των Αθηνών Ραϋμόνδου Μπερναρντί, ταδυο Δουκάτα αντιμετώπιζαν μεγάλους κινδύνους λόγω μόνιμης απουσίας του ίδιου του Δούκα. Οι απεσταλμένοι πρότειναν να διοριστεί νέος βικάριος οΟρλάνδος της Αραγώνας νόθος γιος του βασιλικού Οίκου της Σικελίας ή ένας από τους γιους τουΑλφόνσο Φαδρίκ: οΙάκωβος Φαδρίκ ή οΙωάννης Φαδρίκ. Ο Φρειδερίκος Γ΄ δέχτηκε την πρόταση και διόρισε νέο Γενικό Βικάριο του Δουκάτου τον Ιάκωβο Φαδρίκ (1356).[4]Ο Φρειδερίκος Γ΄ διέταξε να δώσουν γενναίες ανταμοιβές στον Αλφόνσο Φαδρίκ γιατην άμυνα του Δουκάτου. Ο σημαντικότερος αγώνας του ήταν εναντίον του αντάρτη κληρονομικού Πρωτοστράτωρ Ερμενγκόλ ντε Νοβέλες που είχε μεγάλη δύναμη στο Δουκάτο, είχε την υποστήριξη των Ελλήνων και απειλούσε την εξουσία των Καταλανών. Ο Φρειδερίκος Γ΄ διέταξε να αφαιρέσουν από τον Ερμενγκόλ το Σιδηρόκαστρο και από την Οικογένεια Νοβέλες το σπαθί του Πρωτοστάτορα το οποίο κέρδισε στη θέση τους οΡογήρος Α΄ ντε Λούρια.[4]
Ο Ιάκωβος Φαδρίκ κέρδισε επίσης τηνΚομητεία των ΣαλώνωνκαιτοΛιδωρίκιπου κατείχαν παλιότερα ο πατέρας τουκαιο μεγαλύτερος αδελφός τουΠέδρο Φαδρίκ αλλά κατασχέθηκαν από τοΣτέμμα της Αραγωνίας (1350 - 1355). Τα γεγονότα δείχνουν ότι υπήρχε σοβαρή σύγκρουση ανάμεσα στους τιμαριούχους της Καταλωνίας και τους άλλους ευγενείς, ο τίτλος του Βικάριου έπρεπε να ενισχυθεί σημαντικά επειδή ο Πρωτοστάτορας δημιουργούσε μεγάλα προβλήματα στον μονάρχη που ζούσε μακριά από το Δουκάτο.[5]Η εξουσία του Ιακώβου Φαδρίκ δεν κράτησε πολύ, απεσταλμένοι από το Δουκάτο των Αθηνών ζήτησαν από τν βασιλιά νατον αντικαταστήσει αλλά καιο ίδιος ο Φρειδερίκος Γ΄ είχε υποψίες εναντίον του λόγω της ανταρσίας παλιότερα του πατέρα του. ΟΓκονσάλβο Χιμένεθ δε Αρένος διορίστηκε νέος Βικάριος των Αθηνών (1359) καιτον αντικατέστησε αργότερα την ίδια χρονιά οΜατθαίος Μονκάδα.[5]Ο Φρειδερίκος Γ΄ ήθελε να ενιχύσει περισσότερο τον Βικάριο παραχωρώντας τουτοΆργος, τοΝαύπλιοκαιτοΜαρκιωνία της Βοδονίτσας αλλά δεν μπορούσε νατο κάνει επειδή είχαν άλλους κατόχους.
Το 1369 διέταξε όλους του Εβραίους να φέρουν ένα κόκκινο τμήμα υφάσματος λίγο μεγαλύτερο από μια βασιλική σφραγίδα, οι άνδρες το έφεραν κάτω από το πηγούνι καιοι γυναίκες επάνω στο στήθος τους. Το 1372 ο πάπας Γρηγόριος ΙΑ', τυπικά επικυρίαρχος του βασιλείου της Σικελίας-Νάπολης, επικύρωσε τη"Συνθήκη της Βιλενέβ"στηνΑβινιόν όπου έθεσε ειρήνη μεταξύ της Σικελίας και της Νάπολης: ο τίτλος τουβασιλιά της Σικελίας (που παλαιότερα περιελάμβανε τη Σικελία καιτη Νάπολη) έμενε στο βασιλιά της Νάπολης, ενώ ο βασιλιάς της νήσου έπρεπε να χρησιμοποιεί τον τίτλο βασιλιάς της Τρινακρίας, αρχαίο όνομα της Σικελίας, δικαίωμα διαδοχής είχαν μόνο οι απόγονοι του Φρειδερίκου Γ' και όχι αδέλφια του ή άλλοι συγγενείς.
Τον διαδέχθηκε το μόνο του τέκνο, ηΜαρίαστην ηλικία των 15 ετών.[2][6]
Το 1363 απεβίωσε η Κωνσταντία καιτο 1372 ο Φρειδερίκος Γ΄ νυμφεύτηκε για 2η φορά, τηνΑντωνία τουΜπω, κόρη τουΦραγκίσκου δούκα της Άντρια και της Μαργαρίτας των Καπετιδών-Ανζού,[7] χωρίς να αποκτήσει τέκνα.
Θέλησε να νυμφευτεί για 3η φορά, αλλά απεβίωσε το 1377.
.svg)
Σχετικά πολυμέσα
.svg)
.svg){kind=small}
Δυναστεία 
Δυναστεία Μπριέν (1308–1360)§
Δυναστεία ντ΄ Ενγκιέν (1360–1311/94)§
Καταλανική Κυριαρχία (1311–1388)
Δυναστεία Ατσαγιόλι (1388–1395 και 1402–1458)†