Μετά τον θάνατο του πατέρα τουτο 1311 στηΜάχη του Αλμυρού, τον διαδέχτηκε υπό την επιτροπεία της μητέρας τουστο Δουκάτο των Αθηνών, που είχε καταληφθεί από τηνΚαταλανική Εταιρεία, καιστηνΑργο-Ναυπλία, φέουδο που παρέμενε στην οικογένεια, υποτελές στοΠριγκιπάτο της Αχαΐας. Το 1311, η μητέρα του κλείστηκε στην οχυρωμένη ακρόπολη της Αθήνας μαζί μετον ανήλικο Γκωτιέ και αντέταξε άμυνα κατά των Καταλανών, περιμένοντας βοήθεια από τους υπόλοιπους Φράγκους. Βλέποντας ότι δενθα έρθει βοήθεια, εγκατέλειψαν την Αθήνα με προορισμό τη Γαλλία[6].
Το 1318 μετη βοήθεια της Βενετίας προσπάθησε χωρίς επιτυχία να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη[7].
Συμμάχησε μετοΒασίλειο της Νάποληςκαιτο 1325 νυμφεύτηκε την ανιψιά τουΡοβέρτου της Νάπολης, τηΜαργαρίτα των Καπετιδών-Ανζού (1298 - 1340), κόρη τουΦίλιππου Β΄ πρίγκιπα του Τάραντα, ο οποίος παραχώρησε ως προίκα τα δικαιώματά τουστοΔεσποτάτο της Ηπείρου[8]. Ηγήθηκε Ανδεγαυικού στρατού τον Αύγουστο του 1331, σεμια προσπάθεια να ανακτήσει το Δουκάτο των Αθηνών από τους Καταλανούς. Επιτέθηκε στο δεσποτάτο της Ηπείρου για λογαριασμό του Ροβέρτου, αναγκάζοντας τονΙωάννη Ορσίνηνατου παραχωρήσει τηΛευκάδακαιτην πόλη της Βόνιτσαςκαινα αναγνωρίσει την επικυριαρχία των Ανδεγαυών. Ωστόσο, απέτυχε στη συνέχεια εναντίον των Καταλανών στην Αττική καιτη Βοιωτία και επέστρεψε στην Ιταλία και έπειτα στη Γαλλία.
Το 1342 στην Ιταλία τον κάλεσε η άρχουσα τάξη των πλούσιων εμπόρων της Φλωρεντίας, γιανα κυβερνήσει την πόλη τους. Η μεγάλη οικονομική κρίση στη Φλωρεντία ανάγκασε τους ευγενείς να ζητήσουν βοήθεια από τον Γκωτιέ, ο οποίος παρόλο που είχε κληθεί από τους ευγενείς γιανα αναλάβει τη διακυβέρνηση ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, οι κατώτερες τάξεις, αγανακτισμένες από την ανικανότητα των προκατόχων του Γκωτιέ, τον ανακήρυξαν άρχοντα (signore) ισοβίως. Εκείνος όμως κυβέρνησε δεσποτικά, αγνοώντας τα συμφέροντα της ίδιας της τάξης των εμπόρων πουτον έφεραν στην εξουσία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο "Δούκας των Αθηνών" να εξαγριώσει τους φλωρεντινούς και έπειτα από μόλις δέκα μήνες στην εξουσία τον ανάγκασαν να παραιτηθεί. Ο Γκωτιέ εκδιώχθηκε από τη Φλωρεντία και κατάφερε να διαφύγει ακόμα καιμε κίνδυνο της ζωής του.
Στις 9 Μαΐου 1356 διορίσθηκε από τονΙωάννη Β΄ της Γαλλίας μέγας Σταυλάρχης τουΒασιλείου, από τους μεγαλύτερους τιμητικούς στρατιωτικούς τίτλους της Γαλλίας. Σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της μάχης του Πουατιέ στις 19 του Σεπτεμβρίου 1356.
Δεν είχε παιδιά πουνα επιβίωσαν μετά τον θάνατό τουκαι τους τίτλους του κληρονόμησε η αδελφή τουΙσαβέλλα του Μπριένκαι μέσω αυτής ο σύζυγός της Γκωτιέ Γ΄ του Ανγκιάν (Gautier III d'Enghien) (1302-1356).
Νυμφεύτηκε τη Μαργαρίτα των Καπετιδών-Ανζού, κόρη τουΦιλίππου A΄ πρίγκιπα του Τάραντα.
Το 1340 απεβίωσε η Μαργαρίτα καιο Γκωτιέ ΣΤ΄ έκανε δεύτερο γάμο μετην Ιωάννα, κόρη του 4ου εξαδέλφου τουΡαούλ Α΄ των Μπριέν κόμη τουΕ. Οι δύο κόρες τους Ιωάννα και Μαργαρίτα απεβίωσαν νωρίς.
The History of Florence from the Founding of the City through the Renaissance, New York: Harcourt Brace, 1936.
Luttrell, Anthony (1966). "The Latins of Argos and Nauplia: 1311-1394". Papers of the British School at Rome. British School at Rome.
Nicol, Donald MacGillivray (2010). The Despotate of Epiros 1267–1479: A Contribution to the History of Greece in the Middle Ages. Cambridge: Cambridge University Press.
Sestan, Ernesto (1972). "BRIENNE, Gualtieri di". Dizionario Biografico degli Italiani, Volume 14: Branchi–Buffetti (in Italian). Rome: Istituto dell'Enciclopedia Italiana.
Setton, Kenneth M. (1976). The Papacy and the Levant (1204–1571), Volume I: The Thirteenth and Fourteenth Centuries. Philadelphia, Pennsylvania: The American Philosophical Society.
.svg)
Σχετικά πολυμέσα.jpg)
.svg)
_(selon_Gelre).svg){kind=small}
