"Πέρα μακριά και πολύ καιρό πριν" (1920) από τον Γουίλι Πογκάνι.
Στησκανδιναβική μυθολογία, οΧάτι Χροδβίτνισσον (το πρώτο όνομα σημαίνει "Αυτός Που Μισεί" ή "Εχθρός"[1]) είναι ένας τερατώδης λύκος (βαργκρ). Ένας λύκος που, σύμφωνα μετηνΠεζή ΈντατουΣνόρρι Στούρλουσον, κυνηγάει τονΜάνι, το φεγγάρι, σε όλο τον νυχτερινό ουρανό, ακριβώς όπως ο λύκος Σκολλ κυνηγάει τηνΣολ, τον ήλιο, κατά τη διάρκεια της ημέρας, μέχρι την εποχή τουΡάγκναροκ, όταν θα καταπιούν αυτά τα ουράνια σώματα. Ο Σνόρρι δίνει επίσης ένα άλλο όνομα για έναν λύκο που καταπίνει το φεγγάρι, Μάναγκαρμρ ("Κυνηγόσκυλο της Σελήνης", ή "Σκύλος της Σελήνης").
Το πατρονυμικό Χροδβίτνισσον του Χάτι, το οποίο πιστοποιείται τόσο στηνΠοιητική Έντα "Γκρίμνισμαλ" όσο καιστην ενότητα Γκιουλφάγκινινγκ της Πεζής Έντας, δείχνει ότι είναι ο γιος του Φένριν, γιατον οποίο το Χρόδβιτνιρ ("Διάσημος λύκος") είναι ένα εναλλακτικό όνομα. Σύμφωνα μετον Σνόρρι, η μητέρα του Χάτι είναι η γυναίκα γίγαντας, η οποία δεν κατονομάζεται αλλά αναφέρεται στην Ποιητική Έντα "Βολούσπα", που κατοικεί στα ανατολικά τουΜίντγκαρντστο δάσος του Γιάρνβιδρ ("Σιδερένιο ξύλο") και "προωθεί την συγγένεια του Φένριρ". Ο Σνόρρι δηλώνει ότι αυτή η γυναίκα γίγαντας και μάγισσα φέρει πολλούς γίγαντες για γιους, όλους μετη μορφή λύκων, συμπεριλαμβανομένου τον Χάτι καιτονΣκολλ, που υπονοείται ως ο αδερφός του Χάτι. Σε δύο στίχους του "Βολούσπα" που αναφέρει ο Σνόρρι, ένας άγνωστος γιος αυτής της γυναίκας γίγαντας προφητεύεται να αρπάξει το φεγγάρι[2]και επίσης να φάει τη σάρκα των νεκρών, πιτσιλώντας τους ουρανούς με αίμα. Αντίθετα, η Ποιητική Έντα "Βαφθρούδνισμαλ" δηλώνει ότι ο ίδιος ο Φένιριρ θα καταστρέψει τον ήλιο.[3]
Ο Σνόρρι ονομάζει επίσης έναν λύκο που ονομάζεται Μάναγκαρμρ ("Κυνηγόσκυλο της Σελήνης", ή "Σκύλος της Σελήνης") ως τον ισχυρότερο απόγονο της γυναίκας γίγαντας και συνεχίζει να λέει ότι θα καταπιεί το φεγγάρι καιθα φάει τους νεκρούς. Αυτό είναι πιθανώς ένα εναλλακτικό όνομα γιατον Χάτι που πήρε ο Σνόρρι από τη λαογραφία.[3] Μπορεί να αποδοθεί και ως Μάναγκαρμ ή Μάνεγκαρμ.
↑tungls tjúgari, translated by Anthony Faulkes, Snorri Sturluson, Edda, Everyman Library, London: Dent, 1987, repr. 1998, (ISBN0-460-87616-3), p. 15, "sun's snatcher". However the word tungl, "heavenly body", had come to refer specifically to the moon, and the poem goes on to speak of the sun; Ursula Dronke, The Poetic Edda Volume 2 Mythological Poems, Oxford: Clarendon Press - Oxford University, 1997, repr. 2001, (ISBN0-19-811181-9), note to "Völuspá" 39/7–8, pp. 142–43.
