Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές.Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 28/12/2016.
Αύγουστος ντε Μαρμόν (γαλλ. Auguste Frédéric Louis de Viesse Marmont) Δούκας της Ραγούσης
ΟΑύγουστος Φρειδερίκος Λουδοβίκος ντε Βις Μαρμόν (Auguste Frédéric Louis de Viesse Marmont) (1774 - 1852) ήταν Γάλλος ευγενής καιστρατάρχηςτουΝαπολέοντα από τον οποίο έλαβε καιτον τιμητικό τίτλο του Δούκα της Ραγούσης (Duc de Raguse) (Ντουμπρόβνικ). Παρά ταύτα εξελίχθηκε αποστάτης, εγκαταλείποντάς τον κατά τις δραματικές στιγμές τουΠαρισιούτο1814, αναλαμβάνοντας στη συνέχεια αρχηγός της βασιλικής φρουράς. Στην Ιστορία της Γαλλίας ο απονεμηθείς τίτλος του, φέρεται ως συνώνυμο της προδοσίας.
Ο Αύγουστος ντε Μαρμόν καταγόταν από οικογένεια ευγενών, όχι ιδιαίτερα σημαντικών. Όταν εκδηλώθηκε ηΓαλλική Επανάστασητο1789 ήταν 15 ετών οι ιδέες της οποίας μάλλον τον επηρέασαν. Σπουδάζοντας αρχικά στη σχολή Ντιζόν είχε μια γνωριμία μετον Ναπολέοντα μετά την οποία και ακολούθησε στρατιωτικό επάγγελμα φοιτώντας στη σχολή πυροβολικού του Σαλόν. Αργότερα κατά την πολιορκία της Τουλόνο Ναπολέων διακρίνοντας τις στρατιωτικές του αρετές τον προσέλαβε υπασπιστή τουστην εκστρατεία της Ιταλίας. ΟΑ. ντε Μαρμόν επιδεικνύοντας παντού ανδρεία αλλά και μεγάλη αντίληψη στρατηγικής προήχθη νεότατος σε στρατηγό μετον βαθμό τον οποίο και συνόδευσε τον Ναπολέοντα στην Αίγυπτο.
Επιστρέφοντας συμμετείχε στο πραξικόπημα της 18ης Μπρυμαίρ όπου και ανέλαβε σύμβουλος της επικρατείας, διατηρώντας τη διοίκηση του πυροβολικού στη μάχη του Μαρέγγου στην Ιταλία. Το 1801 ανέλαβε επιθεωρητής του πυροβολικού καιτο 1805 έγινε ανώτατος αξιωματικός στη Λεγεώνα της Τιμής. Μετην εγκατάσταση της Γαλλικής Αυτοκρατορίας απεστάλη, το 1805, ως αρχηγός του γαλλικού αυτοκρατορικού στρατού στη κατάληψη της Ολλανδίας όπου και μετείχε στη μάχη της Ουλμ, καταλαμβάνοντας τηΣτυρία. Ακολούθως ανέλαβε αρχηγός του γαλλικού εκστρατευτικού σώματος στηΔαλματία, καταλαμβάνοντας την περιοχή της Ραγκούσας εδιώκοντας από εκεί τους Ρώσους, παραμένοντας επί τετραετία διοικητής της περιοχής. Γιατην επιτυχία του αυτή ο Ναπολέων του απένειμε, το 1808, τον τίτλο του Δούκα της Ραγκούσας ή Ραγούσας.
Μετην επανάληψη του γαλλο-αυστριακού πολέμου, το 1809, διατάχθηκε να προελάσει στηνΚροατίακαινα συμπράξει μετο στρατό της Ιταλίας. Μετά τη νικηφόρα έκβαση στημάχη του Βαγκράμ (5-6 Ιουλίου) καταδίωξε τους Αυστριακούς μέχρι Σνάια πλην όμως δεν κατάφερε να τους καταβάλει ευρισκόμενος σε σχετική αποσύνθεση λόγω απωλειών αναμένοντας ενισχύσεις του Ναπολέοντα όπου και προήχθη χαριστικά στρατάρχης της Γαλλίας. Στη συνέχεια ανέλαβε διοικητής της Ιλλυρίαςκαι λίγο αργότερα (Ιούλιος 1810) διατάχθηκε να μεταβεί στηνΠορτογαλίασε αντικατάσταση του διοικητή Αντρέ Μασσενά όπου και εκεί είχε αρκετές επιτυχίες κατά των Άγγλων, όπως στη μάχη της Σαλαμάνκας, υποχρεώνοντας τον στρατηγό Ουέλιγκτον σε υποχώρηση. Θέλοντας όμως μόνος τουνα διεξάγει τη μάχη της Αραπίλης, μη περιμένοντας τις ενισχύσεις που έφθαναν από τον Βασιλέα Ιωσήφ Βοναπάρτη υπέστη μεγάλη καταστροφή, όπου και αναγκάσθηκε μετά από τραυματισμό τουνα εγκαταλείψει την αρχηγία των εκεί δυνάμεων. Ακολούθως μετακλήθηκε από τον Ναπολέοντα και ορίσθηκε αρχηγός σώματος στρατού σε επιχειρήσεις στη Γερμανία που συνετέλεσε σε αρκετές νίκες. Μετά όμως την ολέθρια μάχη της Λειψίας, περνώντας τονΡήνο υποχώρησε στη Γαλλία (1813).
Κατά τημάχη του Παρισιού (1814) έπαιξε σπουδαίο ρόλο στη συνθηκολόγηση και παράδοση της πόλης στις δυνάμεις του λεγόμενου έκτου συνασπισμού των ηγεμόνων της Ευρώπης, χαρακτηρισθείσα η πράξη του λιποταξία. Αμέσως μετά την παράδοση του Παρισιού υποστήριξε την άμεση σύσταση προσωρινής κυβέρνησης μέχρι την άφιξη και ανάληψη Βασιλέως τουΟίκου των Βουρβόνωνοι οποίοι στη συνέχεια τον αντάμειψαν. Όταν ανήλθε στο θρόνο οΛουδοβίκος ΙΗ΄ διορίσθηκε αρχηγός της βασιλικής φρουράς καιτο 1820 χρίστηκε Ιππότης του Τάγματος του Αγίου Πνεύματος και Ανώτατος Αξιωματικός του Τάγματος του Αγίου Λουδοβίκου. Το 1826 μετέβη στη Ρωσία ως έκτακτος πρέσβης Η επανάσταση όμως που ακολούθησε το 1830 και ανέτρεψε τους Βουρβόνους τον διέγραψε από τους στρατιωτικούς καταλόγους. Μετά από αυτή την εξέλιξη αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τη Γαλλία συνοδεύοντας τον βασιλέα στην εξορία καιο ίδιος να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του περιπλανώμενος σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, τηΜικρά Ασίακαιτην Αίγυπτο καταλήγοντας στηΒιέννη όπου και έγινε ιδιαίτερα δεκτός καιμε τιμές. Λίγο πριντο τέλος της ζωής του ασχολήθηκε με συγγραφή βιβλίων στρατιωτικών αναμνήσεων καθώς καιτων εντυπώσεων από τις διάφορες περιηγήσεις του.
Ο Αύγουστος ντε Μαρμόν είχε νυμφευθεί το 1798 την Ορτάνς ντε Περεγκώ, κόρη μεγαλοτραπεζίτη την οποία και χώρισε το 1817, χωρίς ν' αποκτήσουν παιδιά. Πέθανε στις 2 Μαρτίουτου1852 διαμένοντας στηΒενετία. Τάφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του Σατιγιόν-συρ-Σάιν. Το όνομά του φέρεται στηνΑψίδα του Θριάμβουστο Παρίσι ενώ μνημείο του υφίσταται στη Λειψία.
"Αναμνήσεις" (Απομνημονεύματα), "Esprit des institutions militaires" 8 τόμοι, ιδιαίτερης στρατιωτικής αξίας στην έρευνα γιατα γεγονότα της εποχής, δημοσιεύτηκαν τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του.
Σατιγιόν-συρ-Σάιν, Βασίλειο της Γαλλίας
Σχετικά πολυμέσα