Εκσυγχρονισμένο BTR-70 από το ΑζερμπαϊτζάνBTR-70 της Εθνοφρουράς της Ουκρανίας, 2015.
Το BTR-70 άρχισε να αναπτύσσεται το 1971 ως ένας βελτιωμένος εκσυγχρονισμός του προηγούμενου BTR-60, μετηνπιο αξιοσημείωτη διαφορά είναι ότι εγκατέλειψε τον παλιό 6-κύλινδρο κινητήρα καιτον αντικατέστησε με έναν πολύ πιο σύγχρονο και ισχυρό κινητήρα ZMZ-4905 126 ίππων. Η άτρακτος επεκτάθηκε στο βαθμό πουτο BTR-70 είχε χώρο για πλευρικές καταπακτές εξόδου, οι οποίες βρίσκονταν μεταξύ του δεύτερου καιτου τρίτου άξονα. Η χρήση καταπακτών οροφής και μόνο γιατην αποσυναρμολόγηση καιτην ανάπτυξη των στρατιωτών της ομάδας τουφεκιού – όπως καιμετο προηγούμενο μοντέλο BTR-60 – αποτελούσε πάρα πολλούς κινδύνους για τους στρατιώτες. Δεν είχαν κάλυμμα πάνω από την οροφή κατά την έξοδο από το όχημα, ενώ υπήρξαν και τραυματισμοί από το χτύπημα των βαριών καλυμμάτων των καταπατών. Ως εκ τούτου, η ομάδα τουφεκιού τοποθετήθηκε πλάτη με πλάτη στο όχημα καιοι πόρτες ήταν ενσωματωμένες στην πλαϊνή θωράκιση μεταξύ του δεύτερου καιτου τρίτου άξονα. Τα ανοίγματα στον τοίχο του οχήματος επέτρεψαν στους στρατιώτες να πυροβολούν προς τα έξω από τις θέσεις τους στο προστατευμένο εσωτερικό του οχήματος. Επιπλέον, ενισχύθηκε η μετωπική θωράκιση. Αρχικά έλαβε το όνομα αναφοράς τουΝΑΤΟ BTR M1970.[2]
Ο οδηγός καθόταν στο μπροστινό αριστερό μέρος της μπανιέρας. Στα αριστερά του ήταν τα όργανα γιατην υδροκίνηση. Ο διοικητής καθόταν στα δεξιά του οδηγού και είχε μπροστά τουμια συσκευή παρατήρησης καιστα δεξιά τουτον ασύρματο, ανάλογα μετην οργάνωση της εν λόγω μονάδας, οδήγησε την ομάδα τουφέκι εκτός από το δικό του όχημα. Ο οδηγός καιο διοικητής είχαν ένα παράθυρο θέασης και αρκετούς γωνιακούς καθρέφτες στις θέσεις τους. Αν χρειαζόταν, τα παράθυρα μπορούσαν να κλείσουν με πλάκα θωράκισης, ώστε η παρατήρηση να γίνεται από το όχημα με τους γωνιακούς καθρέφτες. Ο πυροβολητής κάθισε πίσω από τον οδηγό και χειρίστηκε το οπλικό σύστημα στον πυργίσκο.
Μια ομάδα έως και επτά επιπλέον στρατιωτών μπορούσε να μεταφερθεί: Ενώ ήταν προστατευμένοι στο όχημα, μπορούσαν να κοιτάξουν προς τα έξω μετα τουφέκια τους: Έξι στρατιώτες πεζικού κάθονταν στο πίσω μέρος του οχήματος, τρεις από αυτούς μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους εμπρός αριστερά μέσω ανοιγμάτων στον τοίχο του οχήματος, τα άλλα τρία μπροστά δεξιά. Ένας άλλος στρατιώτης μπορούσε ναβρει χώρο ακριβώς πίσω από το κάθισμα του διοικητή του οχήματος. Μπόρεσε να ενεργήσει μετο όπλο του μέσα από ένα άνοιγμα στο μπροστινό μέρος του οχήματος προς τα δεξιά.
Το BTR-70 τροφοδοτείται από δύο κινητήρες ZMZ-4905 126 ίππων. Ο δεξιός κινητήρας ενεργούσε στον πρώτο καιτον τρίτο άξονα, ο αριστερός κινητήρας κινούσε ανάλογα το δεύτερο καιτο τέταρτο ζευγάρι τροχών. Καιοι δύο κινητήρες σχεδιάστηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να αποσυνδεθούν μεμονωμένα από το πλαίσιο, γεγονός που επέτρεψε τη συνέχιση της οδήγησης ακόμη καιανο κινητήρας ήταν ελαττωματικός. Η αλλαγή ταχυτήτων έγινε μέσω δύο μηχανικών κιβωτίων ταχυτήτων. Μόνο τα δύο μπροστινά ζεύγη τροχών οδηγούνταν.
Το οπλικό σύστημα αποτελούνταν από έναν μικρό πυργίσκο στην οροφή του οχήματος με ένα υπέρβαρο πολυβόλο KPWT 14,5 mm στη μέση του πυργίσκου και ένα πολυβόλο PKT 7,62 mm τοποθετημένο παράλληλα με αυτό στα δεξιά. Ο ίδιος ο πυροβολητής δεν καθόταν μέσα στον πύργο, αλλά κάτω από αυτόν. Η στόχευση πραγματοποιήθηκε μέσω ενός περισκοπικού φακού PP-61A μήκους σχεδόν 30 cm, το οποίο ήταν τοποθετημένο στα αριστερά του πολυβόλου των 14,5 mm και εμφάνιζε φωτιζόμενες κλίμακες βεληνεκούς καιγιατα δύο όπλα. Το KPWT είχε κλίμακα έως 2.000 μέτρα, το PKT έως και 1.500 μέτρα.
Μια συσκευή νυχτερινής όρασης TWNO-2 εγκαταστάθηκε γιατον οδηγό πάνω από τη θέση του. Η συσκευή μετατροπέα υπέρυθρων λειτουργούσε μόνο σε συνδυασμό με έναν υπέρυθρο προβολέα και επέτρεπε μόνο παρατηρήσεις σε απόσταση έως και 60 μέτρων. Ο διοικητής είχε στη θέση τουμια συσκευή παρατήρησης TPKU-2 πενταπλάσιας μεγέθυνσης. Εκτός από τον κυβερνήτη, αρχικά εγκαταστάθηκε ένα ραδιόφωνο R-123 VHF με ισχύ μετάδοσης 20 Watt και εμβέλεια περίπου 20 km, το οποίο αργότερα αντικαταστάθηκε επίσης από πιο ισχυρές συσκευές.
Όπως το BTR-60, το BTR-70 ήταν εξοπλισμένο με ένα λεγόμενο σύστημα προστασίας από πυρηνικά όπλα, το οποίο δημιουργούσε υπερπίεση στο όχημα και έτσι είχε σκοπό να αποτρέψει τη διείσδυση ραδιενεργών σωματιδίων.
Το BTR-70 ήταν μια σημαντική βελτίωση σε σχέση μετον προκάτοχό του, αλλά η ιδέα με δύο βενζινοκινητήρες διατηρήθηκε. Παρόλο πουοι δεξαμενές καυσίμου του BTR-70 ήταν διαχωρισμένες από το χώρο του κινητήρα, οι κινητήρες κατανάλωναν πολύ καύσιμο με 72 λίτρα σε 100 χλμ δρόμου ή 116 λίτρα εκτός δρόμου και εξακολουθούσαν να παρουσιάζουν σημαντικά υψηλότερο κίνδυνο πυρκαγιάς μετα ρεζερβουάρ βενζίνης σε σύγκριση μεστα πετρελαιοκίνητα οχήματα.
Επιπλέον, οι νέες πόρτες μεταξύ του δεύτερου καιτου τρίτου ζεύγους τροχών ήταν αρκετά μικρές και δυσκόλευαν τους σουτέρ ναμπουνκαιναβγουν.
Από το 1984, το BTR-70 έχει βελτιωθεί περαιτέρω και εκσυγχρονιστεί ως BTR-80καιστη συνέχεια ως οχήματα BTR-90.
↑Institute for Defence Analyses, various (1995). Soviet/Russian Armor and Artillery Design Practices: 1945-1995. Quantico: United States Marine Corps Intelligence Agency. p. 12. OCLC 33890115.
↑Chant, Christopher (1987). A Compendium of Armaments and Military Hardware. New York: Routledge & Kegan Paul. p. 58. ISBN 0-7102-0720-4. OCLC 14965544.
