Το 1931 ηHeinkel προσέλαβε τους χαρισματικούς σχεδιαστές αεροσκαφών Βάλτερ και Ζίγκφριντ Γκύντερ, οι οποίοι αρχικά ανέλαβαν την ανάπτυξη του He 49.[2] Επισήμως το He 49 ήταν απλώς ένα αεροσκάφος προκεχωρημένης εκπαίδευσης,[3] όμως στην πραγματικότητα επρόκειτο για πλήρως λειτουργικό μαχητικό. Το αρχικό πρωτότυπο, τοHe 49a, πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση το Νοέμβριο του 1932 και στην συνέχεια ακολούθησαν δύο ακόμα αεροσκάφη δοκιμών.[2]
Το He 49 εντάχθηκε σε παραγωγή ως He 51 για τηνLuftwaffe, η ύπαρξη της οποίας παρέμενε ακόμη μυστική, μετα πρώτα αεροσκάφη προπαραγωγής να παραδίδονται τον Μάιο του 1933.[4] Μαζικές παραδόσεις σε επιχειρησιακές μονάδες ξεκίνησαν τον επόμενο χρόνο.[4]Το He 51 ήταν διπλάνο συμβατικής σχεδίασης. Ήταν μεταλλικής κατασκευής καιοι επιφάνειες του είχαν υφασμάτινη επικάλυψη. Προωθούνταν από κινητήρα BMW VIκαι ήταν οπλισμένο με δύο πολυβόλατων 8 mm. Τα νέα μαχητικά αντικατέστησαν τα παλαιότερα διπλάνα Arado Ar 65και αποτέλεσαν μαζί μεταArado Ar 68τον κορμό της δύναμης μαχητικών της Luftwaffe εκείνη την περίοδο. Παρόλα αυτά το Heinkel ήταν ήδη παρωχημένο όταν ξεκίνησαν οι παραδόσεις του στις μονάδες: μετά από 150 αεροσκάφη της αρχικής έκδοσης, παρουσιάστηκε το τροποποιημένο He 51B καιστην συνέχεια το αεροσκάφος εγγύς υποστήριξης He 51C.[2] Επίσης ολοκληρώθηκαν 46 υδροπλάνα-μαχητικά He 51B-2.[5]
Στις 6 Αυγούστου 1936 έφτασαν στηνΙσπανίατα πρώτα έξι He 51 προς υποστήριξη των Εθνικιστών.[6]Η 18η Αυγούστου ήταν η πρώτη μέρα πουτα Heinkel συμμετείχαν ενεργά σε πολεμικές επιχειρήσεις και στέφθηκε με επιτυχία: τέσσερα μαχητικά των Δημοκρατικών καταρρίφθηκαν.[7]Οι παραδόσεις αεροσκαφών συνεχίστηκαν καθώς η σύρραξη εξελίσσονταν στον αιματηρό Ισπανικό Εμφύλιο. Συγκροτήθηκαν δύο Σμήνη με ισπανικά πληρώματα καθώς καιηΛεγεώνα Κόνδορπου ήταν επανδρωμένη από Γερμανούς "εθελοντές".[7]Η κατάσταση στον αέρα άλλαξε άρδην μετην μαζική έλευση των σύγχρονων σοβιετικών μαχητικών Polikarpov I-15καιPolikarpov I-16στην Ισπανία.[8]Στο οπλοστάσιο των Δημοκρατικών προστέθηκε επίσης το ταχύ βομβαρδιστικό αεροσκάφοςTupolev SB, που ήταν κατά 110 km/h ταχύτερο από το Heinkel.[9]Τα He 51 αποδείχθηκαν ολοσχερώς ανεπαρκή και τελικά ανέλαβαν νυκτερινές επιχειρήσεις.[10][9] Σταδιακά αξιοποιήθηκαν κυρίως γιατην υποστήριξη των χερσαίων δυνάμεων,[9][11] ενώ κύριο μαχητικό των Εθνικιστών έγινε για μεγάλο διάστημα το ιταλικό Fiat CR.32, μετην Λεγεώνα να επιστρέφει στις επιχειρήσεις με μαχητικά τον Απρίλιο του 1937 οπότε και παρέλαβε τα πρώτα Messerschmitt Bf 109.[12]
Παρόλο που ως μαχητικό δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο, το He 51 αποδείχθηκε πολύ χρήσιμο σαν αεροσκάφος εγγύς υποστήριξης. Ο περίφημος Βόλφραμ φον Ριχτχόφεν (Wolfram von Richthofen) αξιοποίησε την εμπειρία από την χρήση των He 51 στην Ισπανία γιανα αναπτύξει το επιχειρησιακό δόγμα και τις τακτικές αεροπορικής υποστηρίξεως των χερσαίων δυνάμεων που αποδείχθηκαν τόσο επιτυχείς στονΔεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.[13] Μετά το τέλος του πολέμου αριθμός αεροσκαφών παρέμεινε σε υπηρεσία μετηνΙσπανική Πολεμική Αεροπορία. ΗLuftwaffe απέσυρε όλα τα Heinkel από τις μονάδες μαχητικών μέχρι το 1938, ενώ αρκετά παρέμειναν σε χρήση ως εκπαιδευτικά για αρκετά χρόνια ακόμα.[1]
Donald, David, ed. Warplanes of the Luftwaffe. London: Aerospace, 1994. ISBN 1-874023-56-5.
Green, William and Gordon Swanborough. "The Cadre Creator ... Heinkel's Last Fighting Biplane". Air Enthusiast No. 36, May–August 1988, pp. 11–24. ISSN 0143-5450.
Green, William and Gordon Swanborough. The Complete Book of Fighters. New York: Smithmark, 1994. ISBN 0-8317-3939-8.
Hooton, E.R. Phoenix Triumphant: The Rise and Rise of the Luftwaffe. London: Arms & Armour Press, 1994. ISBN 1854091816.
Mondey, David. The Concise Guide to Axis Aircraft of World War II. London: Chancellor, 1996. ISBN 1-85152-966-7.
Taylor, John W.R. "Heinkel He 51". Combat Aircraft of the World from 1909 to the Present. New York: G.P. Putnam's Sons, 1969. ISBN 0-425-03633-2.
