novus

Λατινικά (la)

Ετυμολογία

novus < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *néwos. Συγγενές μみゅーεいぷしろん τたうοおみくろん (αρχαία ελληνική) νέος, τたうοおみくろん σανσκριτικό नव (náva) κかっぱαあるふぁιいおた τたうοおみくろん αρχαίο αγγλικό nīwe (αγγλικά new)

Επίθετο

novus ^(la)

1. νέος, καινούργιος
2. φρέσκος
3. πρόσφατος
4. ασυνήθιστος

Κλίση

	ενικός			πληθυντικός
	αρσενικό	θηλυκό	ουδέτερο	αρσενικό	θηλυκό	ουδέτερο
ονομαστική	novus	nova	novum	novī	novae	nova
γενική	novī	novae	novī	novōrum	novārum	novōrum
δοτική	novō	novae	novō	novīs	novīs	novīs
αιτιατική	novum	novam	novum	novōs	novās	nova
κλητική	nove	nova	novum	novī	novae	nova
αφαιρετική	novō	novā	novō	novīs	novīs	novīs
(Επίθετα) (Μετοχές) (Αντωνυμίες) (Γερουνδιακά)

Συνώνυμα

• recens
• novellus

Αντώνυμα

• senex
• antiquus

Θετικός	Συγκριτικός	Υπερθετικός
Επίθετο
novus	(novior)/recentior	novissimus
Επίρρημα
nove/noviter	(novius)	novissime