Marshalleilanden
| Republic of the Marshall Islands Aolepān Aorōkin Majeļ | ||||
|---|---|---|---|---|
_(Polynesia_centered).svg)
| ||||
| Basisgegevens | ||||
| Officiële taal | Engels, Marshallees | |||
| Hoofdstad | Majuro | |||
| Regeringsvorm | Republiek | |||
| Staatshoofd | Hilda Heine | |||
| Religie | Christelijk | |||
| Oppervlakte | 181 km²[1] (-% water) | |||
| Inwoners | 53.158 (2011)[2] 77.917 (2020)[3] (430,5/km² (2020)) | |||
| Bijv. naamwoord | Marshalleilands/Marshallees | |||
| Inwoneraanduiding | Marshalleilander/Marshallees (m./v.) Marshalleilandse/Marshallese (v.) | |||
| Overige | ||||
| Volkslied | Forever Marshall Islands | |||
| Munteenheid | Amerikaanse dollar (USD)
| |||
| UTC | +12 | |||
| Nationale feestdag | 1 mei | |||
| Web | Code | Tel. | .mh | MHL | 692 | |||
| Voorgaande staten | ||||
| ||||
|
Portaal
 Landen & Volken | ||||
De Marshalleilanden (Marshallees: Aolepān Aorōkin M̧ajeļ, Engels: Republic of the Marshall Islands), officieel de Republiek der Marshalleilanden, zijn een eilandengroep en sinds 1986 een onafhankelijke staat in de Stille Oceaan ten noorden van Nauru en Kiribati, ten oosten van Micronesia en ten zuiden van het eiland Wake.
De eilanden zijn vernoemd naar de Britse ontdekkingsreiziger-kapitein John Marshall, die er in 1788 voet aan wal zette.
Geschiedenis
[bewerken | brontekst bewerken]De Marshalleilanden waren ongeveer 1000 voor Christus zeker al bewoond. Spanjaarden ontdekten de eilanden in 1529. In 1885 werd de archipel een Duits protectoraat, als deel van Duits-Nieuw-Guinea. Tijdens de Eerste Wereldoorlog veroverde Japan de eilanden; in 1920 werd die overname goedgekeurd in het Verdrag van Versailles en later door de Volkerenbond gesanctioneerd (het Zuid-Pacifisch Mandaatgebied). Op 31 januari 1944 veroverden de Verenigde Staten de eilandengroep. Na de Tweede Wereldoorlog werd het een trustschap van de Verenigde Naties onder Amerikaans bestuur (het Trustschap van de Pacifische Eilanden).
Tussen 1946 en 1958 hielden de Verenigde Staten talloze kernproeven boven het atol Bikini, met gevolgen voor de bewoners en die van het nabijgelegen atol Rongelap.[4] Het Amerikaanse Ministerie van Binnenlandse Zaken sloot later ter compensatie een miljoenenovereenkomst voor de bewoners van Rongelap. Namens het Amerikaanse Ministerie van Landbouw vaart er jaarlijks een Amerikaans militair schip, uitgerust met een stralingslaboratorium en de benodigde apparatuur, langs de eilanden om de gezondheid van de bewoners te onderzoeken en te testen op de gevolgen van ioniserende straling. Op het eiland Runit van het atol Enewetak is het nucleaire afval opgeslagen in een afgedekte bomkrater. Een rapport uit 2013, dat werd opgesteld in opdracht van het Amerikaanse Ministerie van Energie, vermeldt dat radioactief materiaal uit de krater lekte waardoor de lokale bewoners van Enewetak in hun bestaan worden bedreigd. Bij de sanering is het afdekken van de poreuze bodem van de krater nagelaten vanwege de hoge kosten.[5]
Na het verkrijgen van zelfstandig bestuur in 1979 werden de eilanden in 1986 volledig onafhankelijk, waarbij de Verenigde Staten de veiligheid van de eilandengroep blijven garanderen. Hoewel de eilandengroep onafhankelijk is en de Verenigde Staten formeel slechts de Ronald Reagan Ballistic Missile Defense Test Site op het atol Kwajalein huren, is de invloed van de Verenigde Staten er groot. Zo is de officiële taal Engels en de Amerikaanse dollar de officiële munt.
Valuta
[bewerken | brontekst bewerken]In de Declaration and Issuance of the Sovereign Currency Act 2018 heeft de regering van de Marshalleilanden vastgelegd dat naast de Amerikaanse dollar de cryptovaluta Sovereign (SOV) is toegestaan als wettig betaalmiddel.[6][7] Dit maakt de Marshalleilanden het eerste onafhankelijke land met een cryptomunt als wettig betaalmiddel.
Geografie
[bewerken | brontekst bewerken]De archipel bestaat uit 30 atollen en 1100 eilanden. Het meest bevolkte atol van het land, Kwajalein, is het grootste atol ter wereld. Hoewel Kwajalein-eiland 'slechts' 2.500 inwoners telt, huisvest het eveneens deel van het Kwajalein-atol uitmakende eilandje Ebeye op een oppervlak van 0,36 km² ruim 15.000 mensen, en is daarmee een van de meest dichtbevolkte gebieden ter wereld.
Bevolking
[bewerken | brontekst bewerken]In 1862 werd de bevolking van de Marshalleilanden ingeschat op 10.000.[8] In 1960 was de bevolking ongeveer 15.000. De volkstelling van 2011 telde 53.158 inwoners. Meer dan twee derde van de inwoners van de Marshalleilanden wonen in de hoofdstad, Majuro, en het tweede stedelijke centrum, Ebeye (gelegen op Kwajalein). Dit aantal is exlusief het aantal Marshallezen dat naar het buitenland geëmigreerd is; de Compact of Free Association stelt hen in staat vrij te verhuizen naar de Verenigde Staten en daar te werken.[9]
De meeste inwoners van de Marshalleilanden zijn Marshallees. Marshallezen zijn van Micronesische oorsprong en men denkt dat zij enkele duizenden jaren geleden vanuit Azië naar de Marshalleilanden zijn gemigreerd. Een minderheid van de Marshallezen heeft enig recente Aziatische afkomst (vooral Japans). Ongeveer de helft van de bevolking van het land woont in Majuro en Ebeye.[10][11]
Taal
[bewerken | brontekst bewerken]De officiële talen van de Marshalleilanden zijn het Engels en het Marshallees. Beide talen worden veel gesproken.[12]
Staatsinrichting
[bewerken | brontekst bewerken]- Staatshoofd: president Hilda Heine, sinds 3 januari 2024
- Regeringsleider: idem
- Parlement: eenkamerparlement met een vierjarige termijn
De Marshalleilanden worden bestuurlijk verdeeld in de (bestuurlijke) atollen:
- Ailinginae - Ailinglaplap - Ailuk - Arno - Aur - Bikar - Bikini - Bokak - Ebon - Enewetak - Erikub - Jabat - Jaluit - Jemo - Kili - Kwajalein - Lae - Lib - Likiep - Majuro (hoofdplaats Majuro) - Maloelap - Mejit - Mili - Namorik - Namu - Rongelap - Rongrik - Toke - Ujae - Ujelang - Utirik - Wotho - Wotje
Klimaatverandering
[bewerken | brontekst bewerken]Klimaatverandering is in dit gebied merkbaar door de stijging van de zeespiegel.[13] Ook heeft het warmer wordende zeewater een nadelige invloed op het koraal, dat tot nu juist een verdedigende rol speelde. In 2019 zond de NTR de vierdelige documentaireserie "Na ons de zondvloed" uit: deel 4 laat zien hoe regering en mensen op de Marshalleilanden met "climate change" omgaan. En hun keus voor "morgen": zullen zij eilanden ophogen of zullen zij hun eilanden moeten verlaten?[14]
Verkeer en vervoer
[bewerken | brontekst bewerken]Vliegverkeer
[bewerken | brontekst bewerken]De Marshalleilanden tellen 26 luchthavens met regelmatige commerciële verbindingen; twee daarvan zijn internationaal: die in de hoofdstad Majuro en in Kwajalein. Beide luchthavens zijn internationaal verbonden met Guam, Micronesia en de Verenigde Staten, routes die alle worden verzorgd door het Amerikaanse United Airlines. De binnenlandse vluchten worden alle verzorgd door de nationale Marshalleilandse maatschappij Air Marshall Islands; enkel de verbinding tussen Majuro en Kwajalein wordt én door deze maatschappij én eveneens door Continental Micronesia verzorgd.
Documentaire
[bewerken | brontekst bewerken]- Na ons de zondvloed, deel 4, NTR, vierdelige tv-serie, presentator Kadir van Lohuizen.
Externe link
[bewerken | brontekst bewerken]- Het einde van de wereld (VPRO, 1995)
- ↑ (en) Verenigde Naties 2013
- ↑ a b (en) Laatste census 3 april 2011 (via V.N.)
- ↑ Niet-officiële schatting CIA Factbook juli 2020, berekend door US Bureau of the Census (gearchiveerd)
- ↑ THE END OF THE WORLD Marshall Islands (1995) op YouTube
- ↑ A poison in our island, ABC, Mark Willacy, 26 november 2017 19:19pm (update 3 mei 2019 7:07am). Geraadpleegd 10 juli 2019. Gearchiveerd op 10 juni 2019.
- ↑ [1] (22 mei 2018).
- ↑ Zie [2] (23 april 2018). Gearchiveerd op 20 maart 2021.
- ↑ Beardslee, L. A. (1870). Marshall Group. North Pacific Islands. U.S. Government Printing Office, Washington DC, pp. 33. Gearchiveerd op February 24, 2021. Geraadpleegd op 1 november 2015.
- ↑ Gwynne, S.C. (5 October 2012). Paradise With an Asterisk. Gearchiveerd op 16 August 2013. Outside Magazine
- ↑ David Vine (2006). The Impoverishment of Displacement: Models for Documenting Human Rights Abuses and the People of Diego Garcia. Human Rights Brief 13 (2): 21–24 df=mdy-all. Gearchiveerd van origineel op 8 februari 2013. Geraadpleegd op 10 april 2022.
- ↑ David Vine (January 7, 2004) Exile in the Indian Ocean: Documenting the Injuries of Involuntary Displacement
. Ralph Bunche Institute for International Studies. Web.gc.cuny.edu. Retrieved on September 11, 2013.
- ↑ The World Factbook: Marshall Islands. cia.gov. Central Intelligence Agency (June 28, 2017). Gearchiveerd op February 4, 2021. Geraadpleegd op July 10, 2017. Look under tab for "People and Society".
- ↑ https://www.demorgen.be/nieuws/inwoners-marshalleilanden-zijn-ongerust-de-zee-klinkt-steeds-bozer~b4a08221/. Gearchiveerd op 9 februari 2023.
- ↑ zie bij "Documentaireserie"
· 
· 
.svg){kind=small}
· · · · 