IAI Harop
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
kompozytowa |
| Załoga |
0 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 x silnik spalinowy |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
3 m |
| Długość |
2,5 m |
| Masa | |
| Własna |
135 kg |
| Osiągi | |
| Długotrwałość lotu |
6 h |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 23 kg głowica bojowa | |
| Użytkownicy | |
| Turcja | |
IAI Harop – izraelski, bezzałogowy aparat latający (UAV - Unmanned Aerial Vehicle), będący rozwinięciem innego produktu firmy Israel Aerospace Industries, IAI Harpy. Harop ma 23-kilogramową głowicę bojową przeznaczoną do niszczenia stacji radiolokacyjnych. Rodzaj amunicji krążącej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Aparat różni się od swojego poprzednika większym rozmiarem, posiada skrzydła o większej rozpiętości oraz wydłużoną część nosową na której zamontowane jest usterzenie poziome. Harop startuje z kontenera transportowego przy użyciu przyspieszaczy startowych. Nośnikiem obok transporterów kołowych mogą być również okręty a producent oferuje możliwość przystosowania do przenoszenia przez samoloty. Na skrzydle, w tylnej części aparatu, umieszczony jest silnik napędzający dwułopatowe śmigło pchające. W skład wyposażenia wchodzi głowica obserwacyjna POP-250, wyposażona w kamerę światła dziennego i kamerę termowizyjną, bierny układ naprowadzania na źródła promieniowania radarowego. Dzięki takiej konfiguracji wyposażenia Harop jest zdolny do zwalczania celów ruchomych lub atakowania niedziałających ale zidentyfikowanych stacji radarowych. Nowa konstrukcja płatowca, w porównaniu do wcześniejszego Harpy, pozwoliła na zwiększenie długotrwałości lotu do 6 godzin oraz zasięgu, rzędu 1000 km. W przypadku braku celów do porażenia, aparat powraca do wyznaczonego obszaru skąd jest odzyskiwany i używany ponownie w kolejnej misji[1].
Służba
[edytuj | edytuj kod]Aparat znalazł się na wyposażeniu Indyjskich Sił Zbrojnych, które zostały jego pierwszym oficjalnym użytkownikiem, Azerbejdżańskich Sił Zbrojnych, będących drugim oficjalnym użytkownikiem oraz Tureckich Sił Zbrojnych. Azerbejdżan był pierwszym krajem, który użył swój system w realnym konflikcie. Aparat został po raz pierwszy użyty bojowo w marcu 2016 roku podczas walk prowadzonych w konflikcie azersko-armeńskim o Górski Karabach. Azerbejdżańskie Haropy wykorzystywane były w roli amunicji krążącej jak również, dzięki głowicy obserwacyjnej, w roli bezzałogowych maszyn rozpozawczo-obserwacyjnych. Co najmniej jeden aparat został zestrzelony przez stronę ormiańską. W 2005 roku Harop zaoferowany został British Army w ramach ogłoszonego przez nią programu Loitering Munition Capability Demonstration. Jego celem było pozyskanie amunicji zdolnej do rażenia celów punktowych w odległości do 150 km od własnych, wysuniętych pozycji. Inicjatorem pozyskania tego typu rozwiązania było zaangażowanie brytyjskiej armii w działania w Afganistanie. Ostatecznie Wielka Brytania opracowała własny system amunicji krążącej - Fire Shadow. W 2011 roku Harop wziął udział w testach w Niemczech w ramach rozpoczętego w tym kraju w 2009 roku programu WABEP (Weapons System for Standoff Engagement of Individual and Point Targets). W ramach prób, aparat z powodzeniem współpracował z samolotem bezzałogowym KZO. KZO wykorzystywany był do rozpoznania, wykrycia i identyfikacji celu. Dane o jego położeniu przekazywane były do systemu kontroli misji Harop, który przejmował rozpoznanie i wykonywał atak.[2][1][3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Dawid Kamizela, Od Harpy po Green Dragon - izraelska amunicja krążąca, "Nowa Technika Wojskowa", nr 5 (2017), s. 70-73, ISSN 1230-1655
- ↑ Tomasz Kwasek, EUROSATORY 2016 uzbrojenie rakietowe i obrona przeciwlotnicza oraz bezzałogowe systemy lotnicze, „Nowa Technika Wojskowa”, nr 8 (2016), s. 32-38, ISSN 1230-1655
- ↑ Dawid Kamizela, Fire Shadow - brytyjska amunicja krążąca, „Nowa Technika Wojskowa”, nr 12 (2017), s. 66–68, ISSN 1230-1655
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]