Το Λεόπολ είναι ένα κέντρο της «Ρωσίας» κοντά στηνΠοδολία, στον χάρτη του 1554 τουΣεμπάστιαν ΜύνστερΒασιλική σφραγίδα του Γιούρι Α΄ της Γαλικίας (βασιλεία: 1301–1308) «S[igillum] Domini Georgi Regis Rusie» (αριστερά), «S[igillum] Domini Georgi Ducis Ladimerie» (δεξιά)Σύγχρονη ερμηνεία της βασιλικής σφραγίδας τουΓιούρι Α΄ της ΓαλικίαςΤο «Moneta Rvssiє» επινοήθηκε το 1382 με βάση τογκρόσενΝομίσματα τουΔουξΒλαντίσλαφ
Ο Μέγας Πρίγκιπας του Κιέβου, Ρόμαν ο Μέγας, ένωσε τα πριγκιπάτα τουΧάλιτσκκαι της Βολυνίαςσε ένα ενιαίο κράτος στις αρχές του 13ου αιώνα. Μετά την καταστροφή που προκλήθηκε από τηνμογγολική εισβολή στο Ρως του Κιέβου (1239 έως 1241), ο Πρίγκιπας Ντανίλο της Γαλικίας αναγκάστηκε να ορκιστεί πίστη στονΜπατού Χαν της Χρυσής Ορδήςτο 1246, όπως έκαναν άλλοι πρίγκιπες της Ρωσίας. Προσπάθησε να απαλλάξει το βασίλειό του από τον μογγολικό ζυγό, πλησιάζοντας επίσημα πιο κοντά στηΔυτική Ευρώπη, ωστόσο όταν ο Μπατού Χαντον διέταξε να καταστρέψει τα τείχη των πόλεων των ανατολικών πόλεων του, το έκανε.[2] Στέφθηκε «Rex Rusiae» από έναν παπικό λεγάτοτο 1253, και έγινε επίσημα Ορθόδοξος υποκείμενος τουΒατικανού. Επιχείρησε επίσης ανεπιτυχώς να δημιουργήσει στρατιωτικές συμμαχίες με άλλους Ευρωπαίους ηγεμόνες.[3]Η πολωνική κατάκτηση του βασιλείου το 1349 τερμάτισε την υποτέλειά τουστη Χρυσή Ορδή, αλλά τερμάτισε επίσης την αυτονομία του. Το πριγκιπάτο της Γαλικίας απορροφήθηκε πλήρως από την Καθολική Πολωνία.[4]Μετην προσάρτησή του, ο Πολωνός βασιλιάς Καζίμιρ Γ΄ ο Μέγας, υιοθέτησε τον τίτλο του βασιλιά της Πολωνίας και ηγεμόνα της Ρουθηνίαςκαιη περιοχή μετατράπηκε στοΒοεβοδάτο Ρουθηνίας (λατινικά: Palatinatus Russiae) το 1434.
ΤοΧρονικό Γαλικίας-Βολυνίας αντανακλούσε το πολιτικό πρόγραμμα της δυναστείας των Ρομάνοβιτς που κυβερνούσε τη Γαλικία-Βολυνία. Η Γαλικία–Βολυνία συναγωνίστηκε με άλλα κράτη διάδοχα του Ρως του Κιέβου (κυρίως τοΜεγάλο Δουκάτο του Βλαντίμιρ) γιανα διεκδικήσει την κληρονομιά του Κιέβου. Σύμφωνα μετο Χρονικό Γαλικίας-Βολυνίας, τοο βασιλιάς του Βασιλείου του Ρως, Δανιήλ, ήταν ο τελευταίος ηγεμόνας του Κιέβου πριν από τη μογγολική εισβολή και, επομένως, οι ηγεμόνες της Γαλικίας-Βολυνίας ήταν οι μόνοι νόμιμοι διάδοχοι του θρόνου του Κιέβου.[7] Μέχρι το τέλος του κράτους Γαλικίας-Βολυνίας, οι ηγεμόνες του διεκδίκησαν «όλη τηγητου Ρως». Η σφραγίδα του Βασιλιά Γιούρι Α΄ περιείχε τη λατινική επιγραφή domini georgi regis rusie.[7]
Σε αντίθεση με τις συνεπείς κοσμικές ή πολιτικές διεκδικήσεις τους γιατην κληρονομιά του Ρως του Κιέβου, οι ηγεμόνες της Γαλικίας δεν ανησυχούσαν γιατη θρησκευτική διαδοχή. Αυτό τους διαφοροποιούσε από τους αντιπάλους τους στο Μεγάλο Δουκάτο του Βλαντίμιρ, οι οποίοι επιδίωξαν και πέτυχαν, ήταν ο έλεγχος της Εκκλησίας του Κιέβου. Αντί να αμφισβητήσει την κυριαρχία του Μεγάλου Δουκάτου του Βλαντίμιρ στην Εκκλησία του Κιέβου, οι ηγεμόνες του Βασιλείου του Ρως απλώς ζήτησαν και απέκτησαν μια ξεχωριστή Εκκλησία από το Βυζάντιο.[7]
Η Γαλικία–Βολυνία διέφερε επίσης από τα βόρεια και ανατολικά πριγκιπάτα του πρώην Ρως του Κιέβου ως προς τη σχέση της με τους δυτικούς γείτονές της. Ο βασιλιάς Δανιήλ ήταν εναλλακτικά σύμμαχος ή αντίπαλος μετη γειτονική Σλαβική Πολωνία καιεν μέρει τη Σλαβική Ουγγαρία. Σύμφωνα μετον ιστορικό Γκεόργκι Βερνάντσκι, το Βασίλειο του Ρως, η Πολωνία καιη Ουγγαρία ανήκαν στον ίδιο ψυχολογικό και πολιτιστικό κόσμο. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θεωρούνταν γείτονας και υπήρχε μεγάλος επιμειξισμός μεταξύ των πριγκιπικών οίκων της Γαλικίας και εκείνων των γειτονικών καθολικών χωρών. Αντίθετα, οι Δυτικοί που αντιμετώπισε ο Αλέξανδρος, πρίγκιπας του Νόβγκοροντ, ήταν οιΤεύτονες Ιππότες, καιη εμπειρία του βορειοανατολικού Ρως στη Δύση ήταν αυτή των εχθρικών σταυροφόρων παρά των συμμάχων.[8]
↑Michael B. Zdan – The Dependence of Halych-Volyn' Rus' on the Golden Horde, The Slavonic and East European Review, Vol. 35, No. 85 (Jun., 1957), p. 522
↑"Oleg of Novgorod | History of Russia". historyofrussia.org. Retrieved 2016-02-14.
↑ 7,07,17,2Jarosław Pelenski. In P. Potichnyj (ed.) (1992). Ukraine and Russia in their historical encounter. Edmonton, Alberta: Canadian Institute of Ukrainian Studies Press, University of Alberta. pp.8–15
↑Vernadsky, George. (1970). The Mongols and Russia. A History of Russia, Vol. III. New Haven: Yale University Press pg. 157.
