ΟΓουλιέλμος Β΄ της Αγγλίας ή Γουλιέλμος Ρούφος (William II of England, 1056 - 2 Αυγούστου1100), ο τρίτος γιος τουΓουλιέλμου Α' της Αγγλίας, ήταν βασιλιάς της Αγγλίας από το1087 έως το 1100, με εξουσίες στοΔουκάτο της Νορμανδίαςκαι επιρροή στηΣκωτία. Ο Γουλιέλμος Β' ήταν γιος τουΓουλιέλμου του Κατακτητήκαι της Ματθίλδης της Φλάνδρας, ονομαζόταν Ρούφος από τα κόκκινα μαλλιά τουστην παιδική του ηλικία τα οποία αργότερα μεγάλωσαν.[1] Ήταν μια πολύπλοκη προσωπικότητα γνωστός τόσο γιατη θρησκευτικότητα όσο καιγιατη φαντασία του, δεν παντρεύτηκε, δεν έκανε ποτέ παιδιά ούτε νόθο, ούτε νόμιμο κάτι που οδήγησε πολλούς ιστορικούς στο συμπέρασμα ότι ήταν πιθανώς ομοφυλόφιλος.[2] Πέθανε χτυπημένος από ένα βέλος την ώρα που κυνηγούσε, υπάρχουν πολλές υποψίες ότι δολοφονήθηκε αλλά δεν υπάρχει καμιά σταθερή απόδειξη, τον διαδέχθηκε ο μικρότερος αδελφός τουΕρρίκος Α΄ της Αγγλίας.[3]
Ο Μπάρλοου γράφει "ένας τραχύτατος πολεμιστής χωρίς φυσικά χαρίσματα και φυσική αξιοπρέπεια με ελάχιστα δείγματα ευσέβειας ή θρησκευτικής ηθικής έδωσε τροφή στους επικριτές τουνατον κατηγορήσουν για ακολασίες και Σοδομισμό". Από την άλλη πλευρά ήταν σοφός κυβερνήτης και πολεμιστής, σύμφωνα μετον Μπάρλοου "οι ικανότητες τουστο κυνήγι ήταν προφανείς, κατόρθωσε να διατηρήσει σε ικανοποιητικό βαθμό τη δικαιοσύνη στην Αγγλία καιτην ειρήνη στη Νορμανδία. Επέκτεινε την Άγγλο-Νορμανδική κυριαρχία στην Ουαλία, στη Σκωτία, ανακατέλαβε τηΜαινκαι κατάφερε να επεκτείνει την πίεση τουστο Βεξίν".[4]
Η ακριβή ημερομηνία της γέννησης του Γουλιέλμου δεν είναι γνωστή, βρίσκεται την περίοδο 1056 - 1060. Ο Γουλιέλμος ήταν ο τρίτος από τους τέσσερις γιους των γονέων του, οι μεγαλύτεροι ήταν οΡοβέρτος Β΄ της ΝορμανδίαςκαιοΡιχάρδοςπου σκοτώθηκε σε ένα κυνήγι στα βασιλικά δάση (1075) ο μικρότερος αδελφός του ήταν ο Ερρίκος Α΄ της Αγγλίας.[5]Ο Γουλιέλμος διαδέχθηκε τον πατέρα τους στην Αγγλία (1087) ο μεγαλύτερος αδελφός του Ροβέρτος ήταν αντίστοιχα διάδοχος τουστηΝορμανδία.
Ο Γουλιέλμος είχε 5 ή 6 αδελφές από τις οποίες οι 4 είναι γνωστές:
Οι πηγές καταγράφουν μεγάλη ένταση ανάμεσα στους τρεις γιους του Γουλιέλμου του Κατακτητή όταν ο Γουλιέλμος καιο αδελφός του Ερρίκος έλουσαν τον μεγαλύτερο αδελφό τους Ροβέρτο με ένα δοχείο νερό κάποια στιγμή τη διετία 1077 - 1078. Στη συνέχεια ξέσπασε μεταξύ τους μεγάλος καυγάς με επίθεση του Ροβέρτου στα αδέλφια του μέχρι την επέμβαση του πατέρα τους ο οποίος μπόρεσε να τους χωρίσει.[6]Ο Γουλιέλμος του Μαλμέσμπουρι περιγράφει τον 12ο αιώνα τον Γουλιέλμο ως εξής "ήταν καλοφτιαγμένος με κίτρινα μαλλιά, ανοιχτό πρόσωπο, χρωματιστά μάτια, φοβερή δύναμη ανκαιδεν ήταν ψηλός και κοιλιά που προεξείχε".[7]
Η διαίρεση σταδυοτου αχανούς βασιλείου του Γουλιέλμου του κατακτητή σταδυο αδέλφια που είχαν εχθρικές σχέσεις μεταξύ τους έφερε πολλά προβλήματα στους βαρόνους τωνδυο βασιλείων οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να διαλέξουν τον έναν από τους δυο αδελφούς καινα εγκαταλείψουν τον άλλον μαζί μετο βασίλειο του.[8]Η μοναδική λύση θα ήταν η ένωση τωνδυο βασιλείων με έναν βασιλιά, τελικά προτίμησαν τον Ροβέρτο λόγω του αφελούς χαρακτήρα τουκαι επαναστάτησαν εναντίον του Γουλιέλμου (1088) υπό την ηγεσία τουΌντο του Μπαγιέ ετεροθαλούς αδελφού του Γουλιέλμου του Κατακτητή.[9]Ο Ροβέρτος δεν μπόρεσε να κάνει επιδρομή στην Αγγλία, ο Γουλιέλμος εξαγόρασε τους ευγενείς και κατάφερε να καταπνίξει την εξέγερση, επιτέθηκε στη Νορμανδία (1091) εξαναγκάζοντας τον Ροβέρτο να υποταχθεί. Ταδυο αδέλφια έλυσαν τελικά τις διαφορές τους καιο Γουλιέλμος συμφώνησε μετον αδελφό τουνατον βοηθήσει να ανακτήσει τα Αγγλικά εδάφη του ιδιαίτερα τοΜαιν. Η προσπάθεια τελικά απέτυχε αλλά ο Γουλιέλμος εξακολουθούσε να στηρίζει με φανατισμό τα συμφέροντα τουστη Γαλλία μέχρι το τέλος της ζωής του όπως φαίνεται από την απάντηση που έδωσε στον Ηλία τουΜαιν όταν του ζήτησε να πάρει τοΛεΜαν (1099).[10]
Ο Γουλιέλμος Ρούφος κατάφερε να δημιουργήσει το ισχυρότερο βασίλειο στην Ευρώπη την εποχή πουη αυτοκρατορία τωνΣαλίων βρέθηκε σε παρακμή. Οι επίσκοποι καιοι ηγούμενοι θα μπορούσαν σύμφωνα μετα Νορμανδικά έθιμα να είναι δεμένοι με φεουδαρχικούς όρκους την ίδια εποχή πουη σύγκρουση κράτους - εκκλησίας έφερε τον αφορισμό του αυτοκράτορα Ερρίκου Δ΄. Οι Άγγλο-Νορμανδοί βασιλείς απέκτησαν απεριόριστη εξουσία σε αντίθεση με τους Φράγκους βασιλείς της δυναστείας τωνΚαπετιδώνπου βρίσκονταν υπό την εξουσία της εκκλησίας, η διοίκηση καιοι νόμοι του βασιλιά ένωσαν το βασίλειο με ανεξαρτησία από την εξουσία του πάπα.
Σε λιγότερο από δυο χρόνια μετά από την άνοδο τουστον θρόνο ο Γουλιέλμος Β΄ έχασε τον βασικό του σύμβουλο τον Ιταλό-Νορμανδό Λανφράνκ, αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπερι, μετά τον θάνατο του Λανφράνκ (1089) ο Γουλιέλμος με μεγάλη καθυστέρηση διόρισε τον νέο αρχιεπίσκοπο με βάση τα προσωπικά του οφέλη. Ο βασιλιάς σε κατάσταση πανικού λόγω σοβαρής αρρώστιας διόρισε νέο αρχιεπίσκοπο τον Νορμανδο-Ιταλό Άνσελμο τον κορυφαίο θεολόγο της γενιάς του, ακολούθησε μια περίοδος μεγάλης εχθρότητας ανάμεσα στο κράτος καιστη εκκλησία αφού ο Άνσελμος έγινε φανατικότερος οπαδός των εκκλησιαστικών Γρηγοριανών μεταρρυθμίσεων σε σχέση μετον Λανφράνκ. Ο Γουλιέλμος καιο Άνσελμος διαφώνησαν μεταξύ τους σεμια σειρά από εκκλησιαστικά θέματα σε τόσο μεγάλο βαθμό πουο βασιλιάς αναγκάστηκε να δηλώσει γιατον Άνσελμο "χθες τον μίσησα σφοδρά, σήμερα τον μισώ περισσότερο και αύριο πιθανό νατον μισήσω πολύ περισσότερο".[11]Ο Αγγλικός κλήρος ο οποίος ανήκε στον βασιλιά δεν τολμούσε να υποστηρίξει τον Άνσελμο, το 1095 ο Γουλιέλμος συγκάλεσε συμβούλιο στο Ρόκινγκχαμ προσπαθώντας να αλλάξει γνώμη στον Άνσελμο αλλά ο επίσκοπος ήταν ακλόνητος, τον Οκτώβριο του 1097 εξορίστηκε μεταφέροντας το ζήτημα στον πάπα. Ο νέος Πάπας Ουρβανός Β΄ βρέθηκε σε σύγκρουση μετον αυτοκράτορα Ερρίκο Δ΄ ο οποίος υποστήριζε έναν αντίπαπα, ο Ουρβανός Β΄ ήρθε σε συμφωνία μετον Γουλιέλμο Ρούφο μετην οποία ο Γουλιέλμος θα αναγνώριζε τον Ουρβανό σαν πάπα από την άλλη ο Ουρβανός θα αναγνώριζε την εκκλησιαστική κατάσταση στην Αγγλία. Ο Άνσελμος παρέμεινε στην εξορία καιο Γουλιέλμος κατόρθωσε να εξασφαλίσει τα έσοδα από την αρχιεπισκοπή του Καντέρμπερι μέχρι το τέλος της βασιλείας του.[12]
Οι συγκρούσεις μεταξύ των βασιλέων και της εκκλησίας ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στην Αγγλική μεσαιωνική πολιτική με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη δολοφονία του Τόμας Μπέκετ όταν ήταν βασιλιάς οΕρρίκος Β΄ της Αγγλίαςκαι τις θρησκευτικές δραστηριότητες τουΕρρίκου Η΄ της Αγγλίας πολλούς αιώνες αργότερα. Οι κληρικοί τότε δεν είχαν εμπλακεί ακόμα σε τέτοιες πολιτικές, ακούγεται ότι όταν ο αρχιεπίσκοπος Λανφράνκ ζήτησε από τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή να φυλακίσει τον επίσκοπο Όντο του Μπαγιέ εκείνος αναφώνησε "Αυτός είναι κληρικός!". Ο Λανφράνκ του απάντησε "δενθα συλλάβεις τον επίσκοπο του Μπαγιέ αλλά θα περιορίσεις τον κόμη τουΚεντ".[13] Ωστόσο ανκαιδεν υπάρχουν καταγγελίες σύγχρονων ιστορικών γιατη συμπεριφορά του Γουλιέλμου Ρούφου είχε σημαντικό ρόλο στην ίδρυση του αβαείου του Μπέρμοντσει το οποίο χρηματοδότησε μετα τσιφλίκια του Μπέρμοντσει.
Ο Γουλιέλμος Β΄ κληρονόμησε την Άγγλο-Νορμανδική επαρχία όπως περιγράφεται στοDomesday Bookμια εργασία που έγινε υπό τις οδηγίες του πατέρα τουμε στόχο να δικαιολογήσει το φορολογικό του σύστημα καιτον έλεγχο τουστην Αγγλική μοναρχία. Είχε λιγότερα προσόντα από τον πατέρα τουσε θέματα αντιμετώπισης των εξεγέρσεων αλλά ήταν πάντοτε ικανός να ξεπεράσει τις συνέπειες. Το 1095 ο Ροβέρτος του Μόουμπραι, κόμης της Νορθουμβρίας αρνήθηκε να δεχτεί το τριετές δικαστήριο στο οποίο ο βασιλιάς ανήγγειλε τις αποφάσεις του στους λόρδους, ο Γουλιέλμος οδήγησε έναν στρατό εναντίον του Ροβέρτου πουτον νίκησε καιτον φυλάκισε ενώ ο Ροβέρτος τουΕ ένας άλλος ευγενής που κατηγορήθηκε για προδοσία τυφλώθηκε και ευνουχίστηκε.[14]
Στις εξωτερικές υποθέσεις ο Γουλιέλμος είχε μερικές επιτυχίες, πραγματοποίησε επίθεση εναντίον τουΜάλκολμ Γ΄ της Σκωτίας πιέζοντας τον Μάλκολμ νατου αποδόσει φόρο υποτέλειας (1091), την επόμενη χρονιά έκτισε το κάστρο τουΚαρλάιλκαι απέκτησε τον έλεγχο του Κάμπερλαν καιτου Γουέστμορλαν που είχαν διεκδικηθεί από τους Σκωτσέζους.[9]Οιδυο βασιλείς στη συνέχεια βρέθηκαν σε σύγκρουση σχετικά με τις θέσεις του Μάλκολμ στην Αγγλία, ο Μάλκολμ επιτέθηκε και λεηλάτησε τηΝορθουμβρία. Στις 13 Νοεμβρίου 1093 στημάχη του Άλνουικο Μάλκολμ έπεσε στην παγίδα των Νορμανδικών δυνάμεων υπό τον Ροβέρτο του Μόουμπραι και σκοτώθηκε μαζί μετονγιοτου Εδουάρδο, τον διαδέχθηκε οΝτόναλντ Γ΄ της Σκωτίας. Ο Γουλιέλμος υποστήριξε τονγιοτου Μάλκολμ Ντάνκαν Β΄ της Σκωτίαςπου αναδείχτηκε για λίγο καιστη συνέχεια υποστήριξε έναν άλλο γιοτου Μάλκολμ τονΈντγκαρ της Σκωτίας. Ο Έντγκαρ κατέκτησε το Λόθιαν (1094) καιστη συνέχεια εκθρόνισε τον Ντόναλντ μετη βοήθεια του Γουλιέλμου (1097) σεμια νέα εκστρατεία υπό την ηγεσία τουΈντγκαρ Έθελινγκ. Ο Έντγκαρ Έθελινγκ αναγνώρισε την κυριαρχία του Γουλιέλμου στο Λόθιαν και παραβρέθηκε στην αυλή του. Ο Γουλιέλμος έκανε δυο εκστρατείες στην Ουαλία (1097), δεν κατάφερε τίποτα το σημαντικό, οικοδόμησε μόνο μια σειρά από κάστρα σαν αμυντική γραμμή.[15]
Το 1096 ο αδελφός του Γουλιέλμου Ροβέρτος αποφάσισε τη συμμετοχή τουστηνΑ΄ Σταυροφορία, ήθελε χρήματα γιατη συμμετοχή τουγι'αυτό αποφάσισε να υποθηκεύσει στον αδελφό τουτο δουκάτο της Νορμανδίας μετο ποσό των 10.000 μάρκων. Σεμια προκλητική επίδειξη των δυνατοτήτων τουο Γουλιέλμος έβαλε στη συνέχεια έναν βαρύ φόρο σε ολόκληρη την Αγγλία, κυβέρνησε σαν αντιβασιλιάς της Νορβηγίας την περίοδο της απουσίας του Ροβέρτου ο οποίος επέστρεψε τον Σεπτέμβριο του 1100 έναν μήνα μετά τον θάνατο του Γουλιέλμου Ρούφου.
Σαν αντιβασιλιάς για λογαριασμό του αδελφού του Ροβέρτου Ρούφου ο Γουλιέλμος εξεστράτευσε στη Γαλλία την περίοδο 1097 - 1099, κατόρθωσε να υποτάξει το βόρειο Μαιν αλλά απέτυχε να κυριεύσει τη Γαλλοκρατούμενη περιοχή του Βεξίν, ο Γουλιέλμος του Μαλμέσμπουρι γράφει ότι την εποχή του θανάτου του σχεδίαζε επίθεση στηνΑκουιτανία.[16]
Τάφος του Γουλιέλμου Ρούφου στον Καθεδρικό ναό του Ουίντσεστερ
Ο Γουλιέλμος στις 2 Αυγούστου 1100 στη διάρκεια κυνηγιού στο Νέο δάσος κοντά στο Μπρόκενχαρστ σκοτώθηκε από ένα βέλος, οι συνθήκες του θανάτου του παραμένουν ασαφείς. ΤοΑγγλοσαξωνικό χρονικόστη νεώτερη του έκδοση σημειώνει "σκοτώθηκε από ένα βέλος πουτου έριξε κάποιος από τους άνδρες του".[17]Οι μετέπειτα ιστορικοί αναφέρουν τον δολοφόνο έναν άντρα μετο όνομα Γούολτερ Τίλερ ανκαι μετέπειτα προστέθηκαν πολλές πληροφορίες οι οποίες ήταν ανακριβείς.[18]Η πρώτη καταγραφή σχετικά μετην τοποθεσία της θέσης του Νέου δάσος προέρχεται από τονΤζον Λέλαντ (1530) που γράφει ότι ο Γουλιέλμος πέθανε στο Θόρουγκχαμ μια τοποθεσία πουτο όνομα της δεν είναι διαδεδομένο αλλά αναφέρεται στα πάρκα της φάρμας των κτημάτων του Μπωλιέ.[19][20]Το σώμα του βασιλιά εγαταλείφθηκε από τους ευγενείς στο σημείο που έπεσε, το βρήκε αργότερα κάποιος χωρικός. Ο μικρότερος αδελφός του Γουλιέλμου Ερρίκος έσπευσε αμέσως να στεφθεί βασιλιάς στοΛονδίνοπριν φτάσει οποιοσδήποτε επίσκοπος, η στέψη του έγιναν σε λίγες μέρες. Ο Γουλιέλμος του Μαλμέσμπουρι στις δικές του αναφορές γράφει ότι το σώμα του βασιλιά μεταφέρθηκε στον Καθεδρικό ναό του Ουιντσέστερ από λίγους αυλικούς του.[21]
Οι θρησκευόμενοι χρονικογράφοι αναφέρουν την πράξη της δολοφονίας του Γουλιέλμου σαν"τιμωρία θεού" επειδή ήταν εξαιρετικά ασεβής βασιλιάς που συγκρούστηκε με τις θείες εντολές.[22] Τους επόμενους αιώνες είχε γίνει αποδεκτό από τους ιστορικούς ότι ο δολοφόνος του βασιλιά Τίλερ ήταν δεινός τοξότης που πάντοτε έβρισκε με επιτυχία τον στόχο του. Ο Μπάρτλετ από την άλλη πλευρά γράφει ότι η εχθρότητα ανάμεσα στα αδέλφια ήταν η αιτία της δολοφονίας, ο μικρότερος αδελφός και διάδοχος του Ερρίκος βρισκόταν στη συνοδεία του Γουλιέλμου στο κυνήγι.[23]
Σύγχρονοι σχολιαστές άνοιξαν το ζήτημα του θανάτου του Γουλιέλμου μετον ισχυρισμό ότι δεν ήταν δολοφονία αλλά η θεωρία τους δεν έγινε αποδεκτή.[24]Ο Μπάρτλετ γράφει ότι το κυνήγι πάντα ήταν ένα άθλημα επικύνδινο και συχνά θανατηφόρο, δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι πρόκειται για δολοφονία.[25][26]ΟΤζον Τζιλλίνγκαμ (γεν. 1940) σημειώνει ότι ανο Ερρίκος είχε σχεδιάσει να σκοτώσει τον αδελφό τουθα μπορούσε να περιμένει νατο κάνει αργότερα. Φαίνεται ωστόσο να είχε ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα στον Γουλιέλμο καιστον αδελφό του Ροβέρτο ο οποίος θα επέτρεπε στον Ερρίκο να ανέβει στον θρόνο μεμια απλή δολοφονία.[27]Ο Τιρέλ κατόρθωσε να εξαφανιστεί αμέσως καιο Ερρίκος ωφελήθηκε στον μέγιστο βαθμό από τη δολοφονία του αδελφού του όπως έδειξαν οι πράξεις τουστη συνέχεια που έκανε αμέσως επιδρομή στο Ουίντσεστερ, λεηλάτησε τον βασιλικό θησαυρό καιτην επόμενη μέρα εξελέγη νέος βασιλιάς.[28][29]
Τα οστά του Γουλιέλμου βρέθηκαν διάσπαρτα στο βασιλικό θυσιαστήριο του Καθεδρικού ναού του Ουίντσεστερ, το κρανίο λείπει αλλά αναγνωρίστηκαν μερικά από τα μακριά οστά του μηρού.[30][31]Μια πέτρα γνωστή ως "πέτρα του Ρούφου"που βρέθηκε κοντά στο χωριό του Μίνστιντ σχετίζεται μετο σημείο που έπεσε ο βασιλιάς Γουλιέλμος Β΄. Η διεκδίκηση της τοποθεσίας του θανάτου του βασιλιά από το συγκεκριμένο σημείο εμφανίστηκε για πρώτη φορά τον 17ο αιώνα όταν οΚάρολος Β΄ της Αγγλίας επισκέφτηκε το δάσος.[32]Οι ιστορικές πηγές γράφουν ότι ο βασιλιάς χτυπήθηκε από ένα βέλος το οποίο προεξείχε πάνω σε ένα δέντρο, ο βασιλιάς Κάρολος Β΄ είχε υποδείξει το συγκεκριμένο δέντρο, το περιοδικό "Τζέντλεμανς Μάγκαζιν" έγραψε ότι το δέντρο έπεσε και κάηκε τον 18ο αιώνα.[32]Στη θέση του δέντρου ανεγέρθηκε αργότερα μνημείο που έμεινε γνωστό σαν"πέτρα του Ρούφου", το μνημείο είχε ύψος 1,78 μεμια πέτρινη μπάλα στην κορυφή.[32]ΟΓεώργιος Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου επισκέφτηκε το μνημείο (1789) και πρόσθεσε μια επιγραφή στην πέτρα γιανα απομνημονεύσει την επίσκεψη του, ένας σιδερένιος θώρακας κατασκευάστηκε (1841) γιανατο προστατέψει από τους βανδαλισμούς.[32]Η επιγραφή του βασιλιά Γεωργίου Γ΄ γράφει:
"Εδώ στέκεται η βελανιδιά κάτω από την οποία ένα βέλος το οποίο εκτοξεύτηκε από τονΣερ Βάλτερ Τιρέλ χτύπησε τον Γουλιέλμο Ρούφο στο στήθος, ο βασιλιάς πέθανε ακαριαία τη δεύτερη μέρα του Αυγούστου του 1100"Η σορός του βασιλιά Γουλιέλμου Β΄ του Ρούφου μεταφέρθηκε μεμια άμαξα στον Καθεδρικό ναό του Ουίντσεστερ στον οποίο έγινε η ταφή του.[33]
Ο Γουλιέλμος δεν ήταν μονάχα δυναμικός μαχητής αλλά επιπλέον ήταν πολύ σκληρός βασιλιάς και κυβερνήτης, το Αγγλοσαξωνικό χρονικό γράφει ότι "ήταν μισητός από όλο τον κόσμο".[34]Οι χρονικογράφοι περιγράφουν τον χαρακτήρα του Γουλιέλμου υπό το πρίσμα των συγκρούσεων τουμετην εκκλησία, οι χρονικογράφοι ήταν κληρικοί και μπορούμε άνετα να υποθέσουμε ότι ήταν προκατειλημμένοι εναντίον του. Ο κύριος υπουργός του ήταν ο Ρανούλφ Φλαμπάρτ ο οποίος διορίστηκε επίσκοπος του Νταρχάμ (1099) μια πολιτική κίνηση του βασιλιά γιανα δώσει ένα πλούσιο δώρο σε κάποιον οπαδό του. Οι σύγχρονοι ιστορικοί γράφουν με μελανό τρόπο την προεδρεία τουστο βασιλικό συμβούλιο, περιφρονούσε κάθε αντίθετη γνώμη, διατήρησε τη Νορμανδική παράδοση περιφρονώντας παντελώς την Αγγλία καιτα Αγγλικά έθιμα.[35]
Μετά τον θάνατο του οργίασαν οι φήμες για τους σεξουαλικούς του προσανατολισμούς καιτην πιθανότητα να ήταν ο Γουλιέλμος Ρούφος ομοφυλόφιλος, την εποχή που ζούσε ακόμα δεν έγραψε κανένας τίποτα σχετικό αλλά μετά τον θάνατο τουοι φήμες για ομοφυλοφιλία και Σοδομισμό οργίασαν.[36]Οι σύγχρονοι ιστορικοί είναι διχασμένοι στις γνώμες του σχετικά μετην ομοφυλοφιλική συμπεριφορά του Γουλιέλμου, το βέβαιο είναι όχι μονάχα ότι δεν παντρεύτηκε ποτέ αλλά δεν απέκτησε κανένα νόθο παιδί με καμιά ερωμένη, είχε δεχτεί απεριόριστες προτάσεις για γάμο αλλά τις απέρριψε όλες. Οι εξηγήσεις είναι είτε ότι δεν επιθύμησε ποτέ γυναίκα λόγω της ομοφυλοφιλίας του ή είχε πάρει θρησκευτικό όρκο παρθενίας όπως οΕδουάρδος ο Ομολογητήςη δεύτερη περίπτωση έχει αποκλειστεί λόγω των κακών του σχέσεων μετην εκκλησία.[36]
↑Lloyd, Arthur (2000). The Death of Rufus. The New Forest Ninth Centenary trust. pp. 19–20
↑Lloyd, Arthur (2000). The Death of Rufus. The New Forest Ninth Centenary trust. p. 1.
↑Lloyd, Arthur (2000). The Death of Rufus. The New Forest Ninth Centenary trust. pp. 11–12.
↑Plumtree, James. "Stories of the Death of Kings: Retelling the Demise and Burial of William I, William II and Henry I", Southern African Journal of Medieval and Renaissance Studies 21 (2012 for 2011), pp. 10-17
↑Robert Bartlett, England under the Norman and Angevin Kings 1075-1225 (2000) p 6
Barlow, Frank (2000). William Rufus (Second ed.). New Haven, CT: Yale University Press.
Bosanquet, G. (translator) (1964). Eadmer's History of Recent Events in England. Cresset.
Cantor, Norman F. (1993). The Civilization of the Middle Ages. Harper Collins.
Carpenter, David (2004). The Struggle for Mastery: The Penguin History of Britain 1066–1284. New York: Penguin.
Douglas, David C. (1964). William the Conqueror: The Norman Impact Upon England. Berkeley, CA: University of California Press.
Freeman, Edward Augustus (1882). The Reign of William Rufus and the Accession of Henry the First. Clarendon Press.
Garmonsway, G.N. (editor) (1972). The Anglo-Saxon Chronicle. Dent, UK: Dutton.
Grinnell-Milne, Duncan (1968). The Killing of William Rufus: An Investigation in The New Forest. Newton Abbot, UK: David & Charles.
Hollister, C. Warren (1973). "The Strange Death of William Rufus". Speculum. 48 (4): 637–653.
Mason, Emma (2008). King Rufus: The Life and Murder of William II of England. Stroud, Gloucestershire: History Press.
Mason, Emma (2005). William II: Rufus, the Red King. Stroud, UK: Tempus.
Mason, Emma (1977). "William Rufus: myth and reality". Journal of Medieval History. 3 (1): 1–20.
Plumtree, James (2012). "Stories of the Death of Kings: Retelling the Demise and Burial of William I, William II and Henry I". Southern African Journal of Medieval and Renaissance Studies. 21: 1–30.
Rodgers, John & Parson, Elsie Clews. "The New Forest". The English Woodland (Second ed.).
Timbs, John (1869). Historic Ninepins: A book of curiosities. London.
Tout, Thomas Frederick (1920). "William II., Rufus (1087–1100)". An Advanced History of Great Britain from the Earliest Times to 1918. Longmans, Green, and Company. p. 94.
Warren, W. L. (1959). "The Death of William Rufus". History Today. 9.
William of Malmesbury (1989). A History of the Norman Kings (1066–1125). Llanerch.
1Επικυρίαρχος της Βρετανίας. 2Επίσης κυβερνήτης της Ιρλανδίας. 3Επίσης κυβερνήτης της Σκωτίας. 4Λόρδος Προστάτης. Συζητήσιμοι ή αμφισβητήσιμοι κυβερνήτες είναι μεπλάγια γράμματα.
Σχετικά πολυμέσα
_-_Copy.jpg)
_obverse.jpg)
.svg)
.svg)