ΟΕδμόνδος του Γούντστοκ, 1ος κόμης τουΚεντ (Edmond de Woodstock, 5 Αυγούστου1301 - 19 Μαρτίου1330) από τονΟίκο του Ανζού, 1ος Κόμης τουΚεντ από την πέμπτη δημιουργία ήταν μικρότερος γιος τουΕδουάρδου Α΄ της Αγγλίαςκαι της δεύτερης συζύγου τουτουΜαργαρίτα της Γαλλίας.Ο Εδμόνδος ήταν ετεροθαλής αδελφός τουΕδουάρδου Β΄ της Αγγλίαςκαι πεθερός τουΕδουάρδου του μαύρου πρίγκηπα, εκτελέστηκε (1330) από τον ανιψιό τουΕδουάρδο Γ΄ της Αγγλίας. Ο πατέρας του ήθελε νατου δώσει μεγάλες παροχές και τίτλους αλλά ακυρώθηκαν επειδή ο Εδουάρδος Β΄ τους έδωσε στον ερωμένο του Πιρς Γκάβεστον, ο Εδμόνδος έμεινε όμως πιστός στον ετεροθαλή αδελφό του, είχε σημαντικό ρόλο στη διοίκηση και βοήθησε στην καταστολή της επανάστασης (1321 - 1322) γι'αυτό ο Εδουάρδος Β΄ του παραχώρησε την κομητεία τουΚεντ.
Σταδιακά δυσαρεστήθηκε καιο ίδιος γιατη μεγάλη εύνοια στην οικογένεια Ντεσπένσερ, συμμετείχε και αυτός στην επανάσταση εναντίον του Εδουάρδου Β΄ τουστο πλευρό της Ισαβέλλας καιτου Ρογήρου Μόρτιμερ όταν ο βασιλιάς εκθρονίστηκε (1326). Ο Εδμόνδος στη συνέχεια απέτυχε να έχει ενεργό ρόλο στη διοίκηση του βασιλείου και όταν αποκαλύφθηκε ότι σχεδίαζε συνωμοσία εναντίον του νεαρού ανιψιού του εκτελέστηκε (1330).
Ο πατέρας του είχε πολλά παιδιά από την πρώτη σύζυγο τουΕλεονώρα της Καστίλης αλλά από τους γιους επέζησε μονάχα ο μικρότερος Εδουάρδος, μετά τον θάνατο της παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τη Γαλλίδα πριγκίπισσα Μαργαρίτα μετην οποία απέκτησε τονΤόμας (1300) καιτον Εδμόνδο (1301) σε ηλικία 62 ετών, όταν πέθανε ο ίδιος ήταν μόλις 6 ετών.[4]Ο Εδμόνδος ήταν εγγονός από μητέρα τουΦιλίππου Γ΄ του Τρομερού, πήρε το ψευδώνυμο Γούντστοκ από τον τόπο που γεννήθηκε όπως τα περισσότερα μέλη των Πλανταγενετών.[5]
Ο Εδουάρδος Α΄ έδειξε έντονο ενδιαφέρον για τους μικρότερους γιους τουανκαι έμενε αλλού, πριν τον θάνατο του τους παραχώρησε πολλά εδάφη, χρήματα και τίτλους, στον Εδμόνδο τον Μάιο του 1307 υποσχέθηκε 7.000 μάρκα ετήσιο εισόδημα στα οποία πρόσθεσε αμέσως άλλα 1000.[6][7] Κληροδότησε την κομητεία του Νόρφλοκ στον Τόμας καιτην κομητεία της Κορνουάλης στον Εδμόνδο αλλά πέθανε πριν ολοκληρωθεί η παραχώρηση. Όταν ανέβηκε στον θρόνο ο Εδουάρδος Β΄ παρέδωσε την Κορνουάλη στον Πιρς Γκάβεστον ακυρώνοντας τη διαθήκη του πατέρα του, αυτό εξόργισε τα μικρά ετεροθαλή αδέλφια του.[8]Ο βασιλιάς γιανατα εξευμενίσει ξεκίνησε αμέσως μεγάλες παραχωρήσεις (1315, 1319) και τους έδωσε ετήσιο εισόδημα 2.000 μάρκων, ο Εδμόνδος δέχθηκε το κάστρο του Γκλόστερ ενώ δημιούργησε για λογαριασμό τους την κομητεία τουΚεντ στις 28 Ιουλίου 1321.[9]
H σχέση του Εδουάρδου Β΄ μετον Γκάβεστον δημιούργησε σκληρό κύμα συγκρούσεων στη βασιλική αυλή καιη εκτέλεση του Γκάβεστον από τους βαρόνους (1312) έφερε τη χώρα στα πρόθυρα του εμφύλιου.[10]Ο Εδμόνδος μετην ενηλικίωση του έγινε φανατικός οπαδός του ετεροθαλούς αδελφού τουμε βασική προτεραιότητα τη συμφιλίωση, ήταν ο πρωταγωνιστής στην υπογραφή της Συνθήκης τουΛικπου εκτόνωσε προσωρινά την κατάσταση (1318).[11]Την άνοιξη του 1320 ήταν επικεφαλής της αποστολής που συνάντησε τον πάπα Ιωάννη ΚΒ΄στη θερινή του κατοικία στηνΑβινιόνμε αίτημα να απαλλάξει τον Εδουάρδο Β΄ από τους όρκους στους βαρόνους, την ίδια χρονιά συνόδευσε τον αδελφό τουστηνΑμιένη όπου έδωσε όρκο υποτέλειας στον Γάλλο βασιλιά, τον Οκτώβριο του 1320 έκανε τη σύσταση του πρώτου Κοινοβουλίου.[12]Η πολιτική ένταση κλιμακώθηκε την περίοδο 1321 - 1322, ο πρίγκηπας Εδμόνδος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καταστολή της εξέγερσης των βαρόνων εναντίον των Ντεσπένσερ. [13] Όταν ο βασιλικός οικονόμος Μπαρθόλομιου ντε Μπάντλμερ στράφηκε εναντίον του βασιλιά ο Εδμόνδος του Γούντστοκ τον υποστήριξε, στο Κοινοβούλιο τον Ιούλιο του 1321 ο Εδμόνδος συμφώνησε προσωρινά στην εξορία των Ντεσπένσερ, λίγο αργότερα δήλωσε ότι το έκανε υπό πίεση καιτον Νοέμβριο ακύρωσε την εξορία.[14]
Τον Οκτώβριο ο Εδμόνδος ανέλαβε τον αγώνα εναντίον του Μπαρθόλομιου ντε Μπάντλμερ συμμετέχοντας στην πολιορκία τουκάστρου του ΛιντςστοΚεντ όπου ο Μπαρθόλομιου αναγκάστηκε να παραδοθεί, οΤόμας, 2ος κόμης του Λάνκαστερ πρώτος ξάδελφος του Εδουάρδου Β΄ και εγγονός τουΕρρίκου Γ΄ της Αγγλίας ήταν αρχηγός των εξεγερμένων βαρόνων.[15]Ο Εδμόνδος ο οποίος συμμετείχε στην Ουαλική εκστρατεία μαζί μετον κόμη του Σάρρεϋ ανέλαβε να συλλάβει τον Λάνκαστερ στοκάστρο του Πόντεφρακτ, η σύλληψη του Λάνκαστερ έγινε στις 17 Μαρτίου 1322 στημάχη του Μπόρομπριτζ από τον Άντριου Χάρκλεϊ, 1ο κόμη του Κάρλαϊλ.[16]Ο Εδμόνδος ανήκε στο δικαστικό συμβούλιο που καταδίκασε τον ξάδελφο του Λάνκαστερ σε θάνατο για προδοσία.
Η μάχη στους αντάρτες φαίνεται ότι προσωρινά είχε κερδηθεί, ο Εδμόνδος κατέλαβε τοκάστρο του Γουόλινγκφορντ από τον Μαυρίκιο του Μπέρκλεϊ τον Ιανουάριο του 1323 κάτι πουτου έδωσε μεγάλη προσωπική επιτυχία. Πήρε στηνΟυαλίατα εδάφη που κατασχέθηκαν από τον Ρογήρο Μόρτιμερ αλλά τη μερίδα του λέοντος στα λάφυρα της νίκης τα πήραν οι Ντεσπένσερ, πατέρας και γιος είχαν αντίστοιχα εισοδήματα 3.000 και 7.000 λίρες ενώ ο Εδμόνδος του Γούντστοκ μόνο 1.570.[17]
Τον Αύγουστο του 1322 ακολούθησε νέα αποτυχημένη εκστρατεία στη Σκωτία με συντριβή των Άγγλων από τις δυνάμεις τουΡοβέρτου Μπρους στις 14 Οκτωβρίου 1322, ο Εδουάρδος Β΄ γιανα αποφύγει τη σύλληψη δραπέτευσε στηΓιορκ.[18]Η ανικανότητα του βασιλιά ακόμα καιστη διαπραγμάτευση ανάγκασε τον Άντριου Χάρκλεϊ ο οποίος είχε συλλάβει τον Λάνκαστερ να κλείσει μονομερή συμφωνία μετον Ροβέρτο Μπρους εν άγνοια του, ο Εδουάρδος Β΄ όταν το έμαθε οργισμένος διέταξε το κρέμασμα καιτον αποκεφαλισμό του παρά τις υπηρεσίες πουτου είχε προσφέρει.[19][20]Ο Εδμόνδος ανέλαβε τη διαπραγμάτευση με τους Σκωτσέζους και στις 30 Μαΐου 1323 έκλεισε ειρήνη 13 ετών μετον Ροβέρτο Μπρους.
Οι σχέσεις της Αγγλίας μετη Γαλλία βρέθηκαν σε κρίση μετην άνοδο στον θρόνο τουΚαρόλου Δ΄ της Γαλλίαςο οποίος απαίτησε από τον κουνιάδο τουμετην απειλή κατάσχεσης να έρθει νατου δώσει όρκο υποτέλειας γιατηνΑκουιτανία. Ο Εδουάρδος Β΄ δεν επιθυμούσε τον πόλεμο και έστειλε τον Εδμόνδο μετον Αλέξανδρο ντε Μπίκνορ αρχιεπίσκοπο του Δουβλίνου στοΠαρίσιγια διαπραγματεύσεις οι οποίες απέτυχαν. Ο Άγγλος βασιλιάς στις 20 Ιουλίου 1324 διόρισε τον Εδμόνδο αρχιστράτηγο των Αγγλικών δυνάμεων στη Γαλλία αλλά οι ενισχύσεις πουτου υποσχέθηκε δεν ήρθαν ποτέ.[21][22][23]Στη σύντομη μάχη που ακολούθησε οι Γάλλοι τους συνέτριψαν καταλαμβάνοντας όλα τα Αγγλικά εδάφη στη χερσόνησο, στις 22 Σεπτεμβρίου ο Εδμόνδος του Γούντστοκ αναγκάστηκε να παραδοθεί καινα ζητήσει εξάμηνη ανακωχή.[24]
Η Ισαβέλλα της Γαλλίας (1295-1358) μετον Ούγο Ντεσπένσερ τον νεώτερο καιτον κόμη του Αραντέλ πριντην εκτέλεση τους - μικρογραφία του 15ου αιώνα.
Ο Εδουάρδος Β΄ έστειλε τη σύζυγο τουΙσαβέλλα της Γαλλίας (1295-1358)να διαπραγματευτεί μετον Γάλλο βασιλιά αλλά η βασίλισσα με δόλο υπερασπίστηκε τον αδελφό της, έκλεισε συμφωνία μετην οποία αναγκάστηκε ο Άγγλος βασιλιάς να στείλει τον μικρό τους γιοκαι διάδοχο Εδουάρδο να δώσει όρκο υποτέλειας στον θείο τουγιατην Ακουιτανία. Η Ισαβέλλα πήγε μαζί μετονγιο της στη Γαλλία καιδεν επέστρεψε, στοΠαρίσι βρήκε τον εξόριστο βαρόνο Ρογήρο Μόρτιμερ και μαζί μετον αδελφό της ξεκίνησε την εκστρατεία ανατροπής του Εδουάρδου Β΄, ο Εδμόνδος του Γούντστοκ που ήταν πάντα πιστός στον βασιλιά αιφνίδια άλλαξε στάση και πήγε στο πλευρό της Ισαβέλλας.[25]Ο Εδουάρδος Β΄ όταν έμαθε την αλλαγή στάσης του ετεροθαλούς αδελφού του έκανε τον Μάρτιο του 1326 κατάσχεση των εδαφών τουστην Αγγλία.[26]
Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου η Ισαβέλλα καιο Μόρτιμερ επιτέθηκαν με μεγάλο στρατό στην Αγγλία, τους ενίσχυσε οΓουλιέλμος Α΄ του Αινώ αφού πρώτα έγινε ο γάμος του μικρού διαδόχου Εδουάρδου μετην κόρη τουΦιλίππη του Αινώ. Σύμμαχοι τους ήταν ο Εδμόνδος, ο αδελφός του Τόμας καιοΕρρίκος, 3ος κόμης του Λάνκαστερ πρώτος ξάδελφος του βασιλιά και αδελφός του εκτελεσθέντος Τόμας Λάνκαστερ. Υποστήριξε τον ανιψιό του Εδουάρδο Γ΄, δέχτηκε τους τίτλους καιτα εδάφη που ανήκαν στους Ντεσπένσερ καιστον κόμη του Αραντέλ που εκτελέστηκαν. Ο Εδμόνδος καιο Ερρίκος Λάνκαστερ δέχτηκαν εδάφη στα σύνορα μετη Σκωτία αλλά σύντομα ο Εδμόνδος τα έχασε όλα από τον Ερρίκο Λάνκαστερ, αυτό ενόχλησε έντονα τον Εδουάρδο Γ΄ που επιτέθηκε στη μητέρα τουκαιτον ερωμένο της Ρογήρο Μόρτιμερ.[27]Το φθινόπωρο του 1328 ο Εδμόνδος του Γούντστοκ, ο αδελφός του Τόμας καιο Ερρίκος του Λάνκαστερ συνωμότησαν εναντίον της Ισαβέλλας καιτου Μόρτιμερ αλλά όταν είδαν ότι δεν υπάρχει αποτέλεσμα εγκατέλειψαν την προσπάθεια.[28]
Η θέση του Εδμόνδου κατόπιν έπεσε στη βασιλική αυλή, συνόδευσε τη βασίλισσα Φιλίππη στη στέψη της τον Ιανουάριο του 1330 αλλά οι εμφανίσεις του ήταν όλο και λιγότερες, όταν κυκλοφόρησαν οι φήμες ότι ο Εδουάρδος Β΄ ήταν ακόμα ζωντανός συμμετείχε σε συνωμοσία εναντίον του βασιλιά. Οι φήμες κυκλοφόρησαν με πρωτοβουλία της Ισαβέλλας καιτου Μόρτιμερ γιανα ρίξουν τον Εδμόνδο στην παγίδα. Το κοινοβούλιο καταδίκασε τον Εδμόνδο του Γούντστοκ σε θάνατο ως προδότη τον Μάρτιο του 1330, όταν το άκουσε έπεσε στα πόδια του νεαρού Εδουάρδου Γ΄ καιτον παρακάλεσε να επέμβει νατου χαρίσουν τη ζωή καιο ίδιος θα περπατήσει από το Ουίντσεστερ στο Λονδίνο με ένα σκοινί στον λαιμό.[29]Ο νεαρός βασιλιάς αρνήθηκε τις παρακλήσεις του επειδή φοβήθηκε ότι αν ήταν πραγματικά ζωντανός ο πατέρας τουθατο πληρώσει ο ίδιος μετον θρόνο του, κανένας όμως δεν τολμούσε να σηκώσει το χέρι τουνα αποκεφαλίσει έναν πρίγκηπα από τη δυναστεία των Πλανταγενετών. Ο Εδμόνδος αποκεφαλίστηκε από έναν καταδικασμένο σε θάνατο αφού πρώτα του είχαν υποσχεθεί ότι αντο κάνει θατου χαρίσουν τη ζωή, το σώμα του τάφηκε αρχικά στη Φραγκισκιανή εκκλησία του Ουίντσεστερ, από εκεί μεταφέρθηκε στοΑββαείο του Ουέστμινστερ (1331).[30]
Μετά την εκτέλεση του Εδμόνδου του Γούντστοκ οι τίτλοι καιτα κτήματα του πέρασαν στον 4χρονο γιοτου Εδμόνδο και όταν πέθανε πρόωρα την επόμενη χρονιά (1331) στον μικρότερο αδελφό του Ιωάννη.
Barrow, G. W. S. (1965). Robert Bruce and the Community of the Realm of Scotland. London: Eyre & Spottiswoode.
Denholm–Young, Noël (1969). The Country Gentry in the Fourteenth Century: With Special Reference to the Heraldic Rolls of Arms. Oxford: Clarendon.
Given-Wilson, Chris (1996). The English Nobility in the Late Middle Ages. London: Routledge.
Haines, Roy Martin (2003). King Edward II: Edward of Caernarfon, His Life, His Reign, and Its Aftermath, 1284–1330. Montreal, London: McGill-Queens University Press.
Lawne, Penny (2010). "Edmund of Woodstock, Earl of Kent (1301–1330): a study of personal loyalty". In Chris Given-Wilson (ed.). Fourteenth Century England VI. Boydell & Brewer. pp. 27–48.
Marshall, Alison (2006). "The childhood and household of Edward II's half-brothers, Thomas of Brotherton and Edmund of Woodstock". In Gwilym Dodd and Anthony Musson (eds.). The Reign of Edward II: New Perspectives. Boydell & Brewer. pp. 190–204.
McKisack, May (1959). The Fourteenth Century: 1307–1399. Oxford: Oxford University Press.
Maddicot, J.R. (1970). Thomas of Lancaster, 1307–1322. Oxford: Oxford University Press.
Phillips, J.R.S. (1972). Aymer de Valence, Earl of Pembroke 1307–1324. Oxford: Oxford University Press.
Powicke, Maurice; E.B. Fryde (1961). Handbook of British Chronology (2nd ed.). London: Royal Historical Society.
Prestwich, Michael (1980). The Three Edwards: War and State in England 1272–1377. London: Weidenfeld and Nicolson.
Prestwich, Michael (1997) [1988]. Edward I (updated ed.). New Haven: Yale University Press.
Prestwich, Michael (2007). Plantagenet England: 1225-1360 (new ed.). Oxford: Oxford University Press.
Tuck, Anthony (1985). Crown and Nobility 1272-1461: Political Conflict in Late Medieval England. London: Fontana.
Waugh, Scott L. (2004). "Edmund, first earl of Kent (1301–1330)". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford: Oxford University Press.
Σχετικά πολυμέσα
