* Οι συμμετοχές καιταγκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο γιατα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).
ΟΕλίας Ρικάρδο Φιγκερόα Μπραντέρ (ισπανικά : Elías Ricardo Figueroa Brander, γεννήθηκε 25 Οκτωβρίου 1946) είναι Χιλιανός πρώην ποδοσφαιριστής. Ο κορυφαίος του αθλήματος στην ιστορία της Χιλής,[1][2][3]και ένας από τους καλύτερους καιπιο πλήρεις αμυντικούς όλων των εποχών,[4][5][6] ψηφίστηκε 37ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα στις εκλογές της IFFHSκαι πρώτος της χώρας του.[7][8]
Τα σημαντικά προβλήματα υγείας που αντιμέτωπε στην παιδική του ηλικία δεν ήταν αρκετά γιανατον εμποδίσουν να έχει επιτυχημένη καριέρα στο άθλημα, ήδη από το τέλος της εφηβείας του. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία τουστη χώρα του αλλά το ενδιαφέρον μεγάλων συλλόγων του εξωτερικού τον οδήγησε αρχικά στηνΟυρουγουάηκαι κατόπιν στηΒραζιλία γνωρίζοντας διεθνή καταξίωση και κατέκτησε σχεδόν όλους τους συλλογικούς τίτλους. Ο εγκεφαλικός τρόπος παιχνιδιού του ήταν τέτοιος πουμετην παρουσία του επισκίασε αξιόλογους συμπαίκτες τουκαι αποτέλεσε πρότυπο για τις ικανότητές τουνα αγωνίζεται στο κέντρο της άμυνας διαθέτοντας πληρότητα σε όλες τις δραστηριότητες του παιχνιδιού. Οι τρεις τίτλοι καλύτερου ποδοσφαιριστή στηΝότια Αμερική είναι ο μεγαλύτερος αριθμός για αμυντικό σεΕυρώπηκαι Νότια Αμερική. Ο τρόπος παιχνιδιού του συγκρίθηκε συχνά με αυτόν του δύο φορές νικητή της Χρυσής ΜπάλαςΦραντς Μπεκενμπάουερ, ο οποίος δήλωσε περίφημα: «Είμαι ο Ευρωπαίος Φιγκερόα».[9]
Συμμετείχε σε τρεις διοργανώσεις Παγκοσμίου Κυπέλλουμετην ισχύ της εθνικής ομάδας της Χιλής ναμην επιτρέπει ανάλογη με τους συλλόγους επιτυχία. Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση ακολούθησε σύντομη καριέρα προπονητή σε τρεις από τους συλλόγους που αγωνίστηκε.
Από τη γέννησή τουο Φιγκερόα αντιμέτωπε προβλήματα υγείας (διφθερίτιδα, άσθμα) πουδεντου επέτρεψαν να περπατήσει χωρίς πατερίτσες μέχρι την ηλικία των τουλάχιστον έξι χρόνων. Η οικογένειά του μετακόμισε σε άλλη πόλη (Κιλπούε) μεπιο υγιεινό κλίμα προκειμένου να βοηθηθεί, κάτι που τελικά έγινε καισε ηλικία οκτώ ετών εντάχθηκε στοAlto Florida, ένα σύλλογο στη γειτονιά του. Εκεί ανακάλυψε τις φυσικές του ικανότητες καιτα χαρίσματά του, ενώ η ασθένεια έγινε ξανά παρούσα καισε ηλικία 11 ετών διαγνώστηκε μεπολιομυελίτιδα, μένοντας στο κρεβάτι για έναν ολόκληρο χρόνο. Τα δεκανίκια καιη βοήθεια των αδερφών του, σε ηλικία 13 ετών, επέστρεψε στην ομάδα της γειτονιάς τουκαιστη συνέχεια στα 14 πήγε στη Ντεπορτίβο Λισέο, όπου έμεινε μόνο για λίγους μήνες. Η σταδιακή ανάκαμψή τουτου επέτρεψε να ξεκινήσει παίζοντας ποδόσφαιρο ως τερματοφύλακαςκαι αργότερα ως αμυντικός μέσος.[10][11][12]
Ήταν τέτοιο το ταλέντο του έφηβου που κατάφερε να προπονηθεί μια μέρα στην κατηγορία των παίδων καιτο προπονητικό επιτελείο του είπε να επιστρέψει την επόμενη μέρα γιανα προπονηθεί μετην ομάδα νέων. Μετην ομάδα νέων η οποία χρησίμευσε ως προπονητικό αντίπαλος της Βραζιλίαςπου έχουν αγωνιστεί συμμετείχε στοΠαγκόσμιο Κύπελλο του 1962 στη Χιλή. Είχε την τιμή να μαρκάρει τους Πελέ, ΓκαρίντσακαιΝτίντισε ηλικία 15 ετών, κάτι που ήδη εκείνη την εποχή προκάλεσε περισσότερα από ένα εγκωμιαστικά σχόλια στους Βραζιλιάνους γιατη φυσική του επιβλητικότητα, τα καλά αντανακλαστικά καιτην ποιότητα του παιχνιδιού του.[13]
Ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία στις 26 Απριλίου του1964, όταν σε ηλικία 17 ετών εμφανίστηκε στην πρώτη κατηγορία του επαγγελματικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου της Χιλής, παίζοντας ως δανεικός από Σαντιάγο ΓουόντερερςστηνΟυνιόν Λα Καλέραμε αντίπαλο τηΓκριν Γκρος (Club de Deportes Green Cross).[14]Η απόδοσή τουσε έναν επόμενο αγώνα εναντίον της Κόλο Κόλοπουτου χάρισε το πρώτο του ψευδώνυμο. «Αντιμετωπίζουμε ένα δεκαεπτάχρονο αγόρι που παίζει σαν ώριμο αστέρι. Από σήμερα μπορώ νατον αποκαλώ μόνο Δον Ελίας Φιγκερόα», είπε ένας ραδιοφωνικός εκφωνητής μετο χαρακτηρισμό νατον ακολουθεί και μετά το τέλος της καριέρας του.[13][15] Μετά από μία σεζόν επέστρεψε στη Γουόντερερς καιο Χοσέ Πέρεθ, Αργεντινός προπονητής των μικρών ομάδων του συλλόγου, τον ξεκίνησε ως αμυντικό λόγω του ύψους τουκαι της έλλειψης παικτών σε αμυντική θέση.[16][17]
Οι επιτυχημένες εμφανίσεις του απέσπασαν το ενδιαφέρον πολλών ξένων συλλόγων και μετά το Πρωτάθλημα της Νότιας Αμερικής (μετέπειτα Κόπα Αμέρικα) στοΜοντεβιδέοτο 1967, μεταγράφηκε στηνΠενιαρόλ της Ουρουγουάης αργότερα εκείνο το έτος. Εκείνη την εποχή ήταν η καλύτερη ομάδα στον κόσμο ως νικήτρια τουΔιηπειρωτικού Κυπέλλου, ενώ καιτο πρωτάθλημα της Ουρουγουάης ήταν πολύ δυνατό.[18][19][20]Ο Φιγκερόα αγωνίστηκε σεμια ομάδα γεμάτη σπουδαίους παίκτες, αλλά αυτός εξελέγη ο καλύτερος παίκτης στο πρωτάθλημα το 1967, το 1968 και το 1971, ενώ σε όλες τις χρονιές ήταν μέλος της ιδανικής ομάδας του πρωταθλήματος.[21][22][23]Η άμυνα της ομάδας ήταν απροσπέλαστη καιμε τερματοφύλακα τον κορυφαίο στην ιστορία της Ουρουγουάης Λαδισλάο Μαζουρκιέβιτς πέτυχε το ρεκόρ γιατα περισσότερα λεπτά χωρίς να δεχθεί γκολ: 987 (11 αγώνες) το 1968.[24][25] Πέρασε ταπιο πετυχημένα χρόνια τουμετην Πενιαρόλ, κερδίζοντας το Πρωτάθλημα Ουρουγουάης το 1967, το 1968 και το 1969.[16][26]Το 1969 η Πενιαρόλ κατέκτησε το Διηπειρωτικό Σούπερ Κύπελλο Πρωταθλητριών μετονπιο κρίσιμο αγώνα εναντίον της ΣάντοςτουΠελέ εκτός έδρας (νίκη με 2–1), σεμια αναμέτρηση στην οποία ο Φιγκερόα ήταν ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου και θαυμάστηκε γιατο ταλέντο καιτην ηγετική του παρουσία.[27][28]Η μόνη του αποτυχία μετην Πενιαρόλ ήταν ότι δεν μπόρεσε να σηκώσει το Λιμπερταδόρες το 1970, όταν έφτασε στον τελικό και ηττήθηκε από την Εστουδιάντες. Ο Φιγκερόα ξεχώρισε ως τζέντλεμαν στο γήπεδο, δεν ήταν σκληρός παίκτης, αλλά στην Ουρουγουάη έμαθε να παίζει πιο δυνατά, να σκοράρει, να χρησιμοποιεί πιο σωστά το σώμα του.[29] Έγινε ο πρώτος Χιλιανός ποδοσφαιριστής που έφτασε σε τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες. Στο αποχαιρετιστήριό τουστα τέλη του 1971, οι φίλαθλοι της ομάδας έκλαιγαν στο αεροδρόμιο.
Το 1973 μετην Ιντερνασιονάλ Πόρτο Αλέγκρε
Το 1972 αποκτήθηκε από τη βραζιλιάνικη Ιντερνασιονάλ, όπου είχε εξίσου επιτυχημένη πορεία, κατακτώντας το πρωτάθλημα της Βραζιλίας το 1975 και το 1976. Το ενδιαφέρον της Ρεάλ Μαδρίτηςδεντον απασχόλησε παρά την υψηλότερη οικονομική προσφορά που δέχθηκε μιας καιτο βραζιλιάνικο πρωτάθλημα ήταν υψηλού επιπέδου εκείνη την εποχή, ίσως και υψηλότερο από όλα τα ευρωπαϊκά.[29][30][31] Ανέλαβε αρχηγός της ομάδας από το πρώτο παιχνίδι.[32]Το 1974 ο σύλλογος νίκησε καιστα 18 παιχνίδια τους γιανα διεκδικήσει τον τίτλο. Ο Φιγκερόα ήταν η κεντρική φιγούρα καιο αρχηγός της ομάδας καιοι οπαδοί του συλλόγου τον θυμούνται γιατο διάσημο «πεφωτισμένο γκολ» τουστη νίκη του συλλόγου απέναντι της Κρουζέιροστον τελικό του πρωταθλήματος του 1975, στις 14 Δεκεμβρίου. ΣτοΠόρτο Αλέγκρεη ημέρα είναι εντελώς συννεφιασμένη. Έντεκα λεπτά μετά την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, ο μέσος Βαλντομίρο κέρδισε φάουλ. Σε μία εντελώς συννεφιασμένη ημέρα και ενώ τοσκορ ήταν στο 0–0, ο Βαλντομίρο εκτέλεσε το φάουλ, στέλνοντας την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή. Ο Φιγκερόα με μία δυνατή κεφαλιά άνοιξε τοσκορ. Το παραλήρημα στις εξέδρες από 100.000 φιλάθλους, που είχαν γεμίσει το γήπεδο από τις 10 το πρωί, ήταν απόλυτο γιατον πρώτο τίτλο μετά από 66 χρόνια για ένα σύλλογο πουσε εθνικό επίπεδο δεν ήταν ούτε στους πρωταγωνιστές. Το μυστήριο είναι ότι, όπως έδειξαν τα βίντεο καιοι φωτογραφίες αργότερα, τη στιγμή κατά την οποία ο Χιλιανός αμυντικός σηκώθηκε στον αέρα γιανα κάνει την κεφαλιά, φωτίζεται μόνο αυτός από μία ισχυρή ακτίνα ηλιακού φωτός, που ερχόταν από τον ουρανό.[33][34][35] Εκλέχθηκε ο καλύτερος κεντρικός αμυντικός του πρωταθλήματος της Βραζιλίας κατά τη διάρκεια των ετών 1973, 1974, 1975 και 1976, κερδίζοντας τοBola de Prata, και ψηφίστηκε ο Παίκτης της Χρονιάς του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος το 1975 και 1976, κερδίζοντας το Βραβείο Bola de Ouro.[36][37] Κέρδισε περαιτέρω αναγνώριση όταν διαδέχθηκε τον Πελέ στην ανάδειξη του καλύτερου ποδοσφαιριστή της Νότιος Αμερικής της Χρονιάς το 1974, το 1975 και το 1976.[38][39]Το 1977 ήταν στην τρίτη θέση.[40] Ολοκλήρωσε την παρουσία τουστην Πενιαρόλ με 241 αγώνες, στους οποίους σημείωσε 6 γκολ.[21]Στη Βραζιλία, σεμια ψηφοφορία εμπειρογνωμόνων που διοργάνωσε το περιοδικό Placarτο 2001 τον ανέδειξαν ως τον «καλύτερο ξένο ποδοσφαιριστή στο πρωτάθλημα της Βραζιλίας τον 20ό αιώνα».[41]
Η λευκή επιταγή των Βραζιλιάνων δεν ήταν αρκετή γιατην παραμονή τουστη χώρα καιο Φιγκερόα επέστρεψε στην πατρίδα τουτο 1977, αγωνιζόμενος την Παλεστίνο. Είχε και πάλι προτάσεις από τη Ρεάλ Μαδρίτης καιτηΜπόκα Τζούνιορς, αλλά προσωπικοί λόγοι τον έκαναν να επιστρέψει γιανα αγωνιστεί μετη σχετικά αδύναμη τότε ομάδα.[32][42]Η νέα του ομάδα γνώρισε την καλύτερη περίοδο στην ιστορία της και κατέκτησε το πρωτάθλημα της Χιλής τοτο 1978, αναδείχθηκε δεο καλύτερος παίκτης στη χώρα και στις δύο αυτές αγωνιστικές περιόδους. Η ομάδα παρέμεινε αήττητη σε 44 αγώνες σε αυτό το χρονικό διάστημα. Επίσης, σημείωσε το μοναδικό γκολστον τελικό του Κυπέλλου το 1977.[16][43][44] Όπως πολλοί μεγάλοι ποδοσφαιριστές εκείνη την εποχή προς το τέλος της σταδιοδρομίας τους, το 1981 πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου αγωνίστηκε στο NASLγια μικρό διάστημα στους Φορτ Λόντερντεϊλ Στράικερς. Έχοντας ως συμπαίκτες τους Γκερντ ΜίλερκαιΤεόφιλο Κουμπίγιαςτο 1981, έφτασαν στον τελικό του πρωταθλήματος με αντίπαλο τους ΝιουΓιορκ Κόσμος, χωρίς επιτυχία.[45][46] Τελευταίος σταθμός στην καριέρα τουηΚόλο-Κόλο της πατρίδας του, όπου έμεινε μόνο τρεις μήνες στην ομάδα της πρωτεύουσας καιο τελευταίος αγώνας τουμετην Ουνιβερσιδάδ.[47][48]
Την 1η Ιανουαρίου 1983, ο Φιγκερόα ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την επαγγελματική δραστηριότητα. Την επόμενη χρονιά, στις 8 Μαρτίου 1984, διοργανώθηκε ο αποχαιρετιστήριος αγώνας ανάμεσα σεμια ομάδα της Χιλής καιμια επιλογή του υπόλοιπου κόσμου, τον οποίο παρακολούθησαν περισσότεροι από 70.000 θεατές. Συνολικά συγκέντρωσε 22 τίτλους σε επίσημες διοργανώσεις.[49]
Σε ηλικία 17 ετών κλήθηκε στην εθνική ομάδα νέων της Χιλήςκαι αγωνίστηκε στο Πρωτάθλημα Νέων Νότιας Αμερικής στηνΚολομβία. Έκανε το ντεμπούτο τουσε φιλικό αγώνα μετηΣοβιετική Ένωση στις 23 Φεβρουαρίου 1966 (ήττα στοΣαντιάγομε 2–0) αφήνοντας όμως πολύ καλές εντυπώσεις.[50][51][52]Το ίδιο καλοκαίρι ήταν στη βασική ενδεκάδα στην πρώτη μεγάλη διοργάνωση που συμμετείχε, αυτή τουΠαγκοσμίου Κυπέλλου του 1966. Η Χιλή έχασε από τηΙταλίακαικαιτη Σοβιετική Ένωση και έφερε ισοπαλία μετηΒόρεια Κορέακαι έτσι δεν προκρίθηκε στη δεύτερη φάση της διοργάνωσης, όμως ο Φιγκερόα έλαβε ήδη την αναγνώριση αποκαλούμενος από ορισμένους ως «ο κόκκινος τοίχος» (La Muralla Roja, από το χρώμα της φανέλας της εθνικής ομάδας της Χιλής).[10][53]ΜετηΧιλιανή εθνική ομάδα αγωνίστηκε 47 φορές μεταξύ του 1966 και του 1982.[54][55]
Ήταν για χρόνια αρχηγός της εθνικής ομάδας, και μάλιστα ήταν αρχηγός καιστα τρία Παγκόσμια Κύπελλαπου συμμετείχε (1966, 1974και1982). Τα χρόνια της καριέρας τουστη Βραζιλία δεν αγωνίστηκε μετην εθνική ομάδα και επανήλθε το 1973 για τα προκριματικά τουΠαγκοσμίου Κυπέλλου του 1974. Ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του ήταν απέναντι στη Σοβιετική Ένωση σε αγώνα μπαράζ των προκριματικών στηΜόσχα, όπου η παρουσία τουστην άμυνα ήταν καταλυτική στη διατήρηση έως το τέλος του αγώνα του ισόπαλου 0–0. Οι Σοβιετικοί αρνήθηκαν να αγωνιστούν στο δεύτερο αγώνα στοΣαντιάγκο λόγω της πολιτικής κατάστασης της χώρας καιη Χιλή προκρίθηκε, παρατασόμενη όμως στον αγωνιστικό χώρο και σημειώνοντας γκολ, σε ένα γήπεδο με 18.000 θεατές αλλά χωρίς αντίπαλο σε μία παρωδία αγώνα.[13][56]Στην τελική φάση ψηφίστηκε ως ο καλύτερος αμυντικός καιστην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης, παρά την αποτυχία της Χιλής να περάσει στο δεύτερο γύρο. Σε τρεις αναμετρήσεις δέχθηκε μόνο δύο γκολ, το ένα από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια κόσμου Δυτική Γερμανίακαιτο δεύτερο από τηνΑνατολική Γερμανία (αποτέλεσμα 1–1), ενώ ήρθε ισόπαλη μετηνΑυστραλία χωρίς τέρματα.[9][57]Το 1977 σε αγώνα μετονΙσημερινόστην προκριματική φάση γιατοΠαγκόσμιο Κύπελλο του 1978 σημείωσε δύο γκολ (από τα τρία συνολικά της διεθνούς καριέρας του) στη νίκη με 3–0.[55]Η Χιλή δεν προκρίθηκε στην τελική φάση. Ήταν επίσης αρχηγός της εθνικής Χιλής όταν κατετάγη δεύτερη το 1979 στοΚόπα Αμέρικα. Η Χιλή έφτασε στον τελικό με αντίπαλο τηνΠαραγουάη, μετην οποία έπρεπε να παίξει τρία παιχνίδια. Η ομάδα της Παραγουάης βασίζονταν στην επιθετική της γραμμή καιστον πρώτο τελικό αγώνα μετη Χιλή νίκησε με 3–0 στην Ασουνσιόν. Ο Φιγκερόα δεν αγωνίστηκε λόγω αποβολής στον ημιτελικό μετοΠερού, τη μοναδική στην καριέρα του. Για τους επόμενους αγώνες στο Σαντιάγο της Χιλής καιστοΜπουένος Άιρες, ο Φιγκερόα συμμετείχε κανονικά καιη Παραγουάη δεν μπόρεσε να σημειώσει γκολ. Ο τίτλος πήγε στην Παραγουάη με διαφορά τερμάτων.[23][58]
Έκλεισε την καριέρα τουστοΠαγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας το 1982, όπου η Χιλή αποκλείστηκε με τρεις ήττες στον πρώτο γύρο μετην απόδοση της ομάδας καιτου ίδιου να είναι κάτω του αναμενόμενου.[47][55][59] Εξακολουθεί να θεωρείται ως ο κορυφαίος Χιλιανός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών.[31][38][60]
Μετην εθνική Χιλής το 1966. Ο Φιγκερόα είναι όρθιος, δεύτερος από δεξιά
Ο τρόπος παιχνιδιού, οι ηγετικές του ιδιότητες καιη πειθαρχία, ήταν τα στοιχεία πουτον χαρακτήριζαν και έθεσαν τα πρότυπα για τους αμυντικούς στη Νότια Αμερική απλώς και μόνο μετονα είναι μπροστά από την εποχή του.
Η ικανότητά τουνα προβλέπει επιθέσεις ως αμυντικός μετην εξαιρετική ανάγνωση του παιχνιδιού ήταν τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού του. Ο Φιγκερόα είχε επίσης τη δυνατότητα να ξεκινήσει αντεπιθέσεις από την άμυνα χάρη στην ψυχραιμία τουμετη μπάλα, το όραμα καιτα καλά του περάσματα. Εξαιρετική ήταν καιη ικανότητά του στις πάσες. Τα ηγετικά του προσόντα καιη ικανότητά τουστον αέρα παραμένουν αξέχαστα.[29][47][61]Ο ίδιος είχε πει: «Όταν έπαιζα στη Βραζιλία, έκανα πάντα ένα παιχνίδι στο οποίο ο ακραίος μπακκαιο ακραίος επιθετικός κρατούσαν την μπάλα, ενώ εγώ προχωρούσα χωρίς μαρκάρισμα και έκανα μια κεντρική επιθετική διαδρομή».[62]Ο φημισμένος Βραζιλιάνος συγγραφέας Νέλσον Ροντρίγκες (Nelson Rodrigues), έγραψε: «Κομψός ως κόμης με σμόκιν, επικίνδυνος σαν τίγρη της Βεγγάλης, ο Ελίας Φιγκερόα ήταν ο τέλειος αμυντικός».[63]ΟΣέσαρ Λουίς Μενότι, η αξιοπιστία του οποίου δεν αμφισβητείται, είχε πει: «Νομίζω ότι ήταν ανώτερος του Μπεκενμπάουερ και αυτό έχει ειπωθεί».[64]
Είχε καιτη σκοτεινή του πλευρά. Έγινε - ίσως άθελά του - έμβλημα της κυβέρνησης του δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ, σεμια εποχή που ακόμα και διεθνείς παίκτες χρειάστηκε να φύγουν από τη χώρα μετά το 1973 λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων.[61] Τιμήθηκε το 1974 και έκανε σαφή την υποστήριξή τουστο δημοψηφίσματα του 1980 και του 1988. Μετον καιρό, οι κοντινοί του άνθρωποι αναγνωρίζουν ότι ήταν λάθος. Καιο Φιγκερόα σύντομα τείνει να ξεκαθαρίσει: «Ήμουν με όλους τους προέδρους της χώρας μου. Αν κάνω κάτι είναι γιατον λαό».[11]
Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής σταδιοδρομίας ακολούθησε σύντομη καριέρα προπονητή στη Χιλή αναλαμβάνοντας αρχικά του Γουόντερερς το 1993 και την Παλεστίνο για τις δύο επόμενες σεζόν.[17] Δουλέψε επίσης καιστην Ιντερνασιονάλ, τόσο ως προπονητής για μικρό χρονικό διάστημα, όσο και ως τεχνικός διευθυντής, ενώ εργάστηκε και σχολιαστής αγώνων και αρθρογράφος στην πατρίδα τουκαιτη Βραζιλία.[31]Το 2004 επελέγη στη λίστα FIFA 100.[65]Το 2011 ηCONMEBOLτον επέλεξε στην καλύτερη ενδεκάδα στην ιστορία του Κόπα Αμέρικα.[66][67]Η Σαντιάγο Γουόντερερς μετονόμασε το στάδιο της σε Στάδιο Ελίας Φιγκερόα Μπραντέρ προς τιμή τουτο 2012.[17][68]
Δημιούργησε τοGol IluminadoστηΦλόριντατωνΗΠΑ, ένα ίδρυμα πουθα ασχολείται μετην εκπαίδευση μέσω του αθλητισμού, της εθνοτικής ένταξης και της ανοχής, ειδικά προς τους αυτόχθονες πληθυσμούς καιτην καταπολέμηση της φτώχειας.[61]Το 2006 πρωταγωνίστησε στη διεξαγωγή φιλικού αγώνα στηΛαΠαζ μέσω του Ιδρύματος στη Νότια Αμερική γιανα ενισχύσει τις φτωχές τοπικές κοινότητες συγκέντρώνοντας 60 τόνους μη αλλοιώσιμων τροφίμων. Η πρωτοβουλία του οδήγησε στη δημιουργία του παγκόσμιου οργανισμού Football for Peace Global υπό την αιγίδα τουΟργανισμού Ηνωμένων Εθνών.[69]
↑«FIFA World Cup All Star teams» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2020.CS1 maint: Unfit url (link)
