Ιδρύθηκε το 1989 μετά την επανίδρυση της Λαϊκής Συμμαχίαςπου είχε ενσωματώσει κατά τη διάρκεια της ισπανικής μετάβασης στη δημοκρατία πολλούς τέως πολιτικούς της δικτατορίας του Φράνκο. Ωστόσο, υπό την καθοδήγηση τουΧοσέ Μαρία Αθνάρ κατάφερε να ανατρέψει την κυριαρχία τουΙσπανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματοςκαιτο 1996 να αναδειχθεί πρώτο κόμμα, κυβερνώντας μετην υποστήριξη της καταλανιστικής Σύγκλισης και Ένωσης. Μετά την σχετικά επιτυχή πορεία του, κατά τη δεύτερη θητεία τουτο 2000 με απόλυτη πλειοψηφία οδήγησε την Ισπανία στονπόλεμο του Ιράκκαισεπιο συντηρητικές θέσεις, κάτι που απέτρεψε την επανεκλογή τουτο 2004 όταν και ηττήθηκε από το ανανεωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα τουΡοδρίγεθ Θαπατέρο. Επανήλθε στην εξουσία το 2011 υπό την καθοδήγηση τουΜαριάνο Ραχόι, εν μέσω της οικονομικής κρίσης. Η νέα θητεία του έφερε στο φως πλήθος σκανδάλων που ωστόσο δεν απέτρεψαν το κόμμα από τοναβγει πρώτο στις βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου 2015 και στις επαναληπτικές του Ιουνίου 2016. Από την 29η Οκτωβρίου του ίδιου έτους, μετη θετική ψήφο τουΚόμματος των Πολιτών, τουΣυνασπισμού των Κανάριωνκαιτην αποχή της πλειοψηφίας των βουλευτών του Σοσιαλιστικού Κόμματος, διακυβέρνησε ως κυβέρνηση μειοψηφίας, κατάσταση που αναιρέθηκε μετην πετυχημένη πρότασης μομφής των Σοσιαλιστών τον Ιούνιο του 2018.
Από τον Ιούλιο του 2018 πρόεδρος του κόμματος και αντικαταστάτης του Μαριάνο Ραχόι είναι ο Πάμπλο Κασάδο.
Διατηρεί οργανώσεις σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο και εκλογικές συνεργασίες με διάφορα περιφερειακά και τοπικά κόμματα όπως η Ένωση του Ναβαρικού Λαού στη Ναβάρα.
Πρόγονος του Λαϊκού Κόμματος υπήρξε ηΛαϊκή Συμμαχίαπου ιδρύθηκε το 1976 μετά τη σύγκλιση διάφορων δεξιών κομμάτων υπό την ηγεσία τέως φρανκιστών πολιτικών. Πρόεδρος και σημαίνουσα προσωπικότητά της ήταν ο μετριοπαθής Μανουέλ Φράγα Ιριβάρνε, τέως υπουργός Τουρισμού της δικτατορίας. Εκλογικά αναδείχθηκε σταδιακά στη δεύτερη δύναμη του Ισπανικού Κοινοβουλίου της ισπανικής μετάβασης στη δημοκρατία μετά την κατάρρευση της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρουκαιτην ενσωμάτωση πολλών πολιτικών τουστη Συμμαχία, πολύ μακριά ωστόσο από το παντοδύναμο Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό ΚόμματουΦελίπε Γκονθάλεθ. Επίσης κυβέρνησε σε παραδοσιακά συντηρητικές περιφέρειες όπως ηΓαλικία, οιΒαλεαρίδεςκαιηΚανταβρίαανκαι ποτέ δεν υπήρξε πραγματική εναλλακτική επιλογή γιατη διακυβέρνηση της χώρας έναντι των Σοσιαλιστών.[9]Η εσωτερική κρίση μετά τις εκλογές του 1986 και την παραίτηση του Φράγα λύθηκε μετην αναδιάρθρωσή τουκαιτην ανάρρηση στην προεδρία τουΧοσέ Μαρία Αθνάρπου επέφερε την πολυπόθητη ανανέωση του κόμματος, μακριά από το φάντασμα της δικτατορίας.[10]Το κόμμα μετονομάστηκε σε Λαϊκό Κόμμα.
Η αντιπολίτευση τουΧοσέ Μαρία Αθνάρ μέχρι τα δύο πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 θεωρείται μέτρια και άκαρπη.[10]Το νέο κόμμα δεν κατάφερε να εκμεταλλευθεί τη σταδιακή απώλεια ψήφων του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος καιτη στροφή των νέων καιτων μεγάλων πόλεων προς το ίδιο ήδη από τις εκλογές του 1989.[11]Η εικόνα διάσπασης της εκλογικής ομάδας των Σοσιαλιστών και μετά τις εκλογές του 1993 όταν και κυβέρνησαν μετην υποστήριξη των καταλανιστών της Σύγκλισης και Ένωσηςκαιτα διάφορα σκάνδαλα που στοίχειωναν την κυβέρνηση μείωσαν ακόμη περισσότερο την εκλογική δύναμή τους.[12] Στις εκλογές του 1996, το Λαϊκό Κόμμα δεν κέρδισε μετη διαφορά που αναμενόταν, με μόνο 300.000 ψήφους διαφορά από το PSOE.[13]Οι 156 βουλευτές τουδεν αρκούσαν γιανα κυβερνήσει και διά τούτου χρειάστηκε η ψήφος της Σύγκλισης και Ένωσης, του Βασκικού Εθνικιστικού Κόμματος καιτουΣυνασπισμού των Κανάριων. Παράλληλα, η απειρία του κόμματος καιη μικρή διαφορά στις ψήφους δεν απέτρεπαν τους Σοσιαλιστές να ελπίζουν σεμια σύντομη κατάρρευση της δεξιάς και επιστροφής τους στην εξουσία.[13]
Η πρώτη κυβέρνηση του Αθνάρ επανδρώθηκε με επαγγελματίες πολιτικούς για τους οποίους η ιστορική μετάβαση στη δημοκρατία δεν είχε ουδεμία συμβολική σημασία.[14] Χαρακτηριστικά της, σχετικά ομαλής, περιόδου ήταν η ανάκαμψη της οικονομίας (που είχε ξεκινήσει ήδη από τους Σοσιαλιστές),[15]η συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων καιη τήρηση των δεσμεύσεων της συνθήκης του Μάαστριχτ.[16] Κύριος τομέας σύγκρουσης μεταξύ της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης ήταν η τάση της πρώτης να ασκεί έλεγχο σταΜΜΕ υπέρ της ίδιας.[17] Ταυτόχρονα, οι ιδιωτικοποιήσεις οδήγησαν στη γένεση ενός ιδιωτικού ολιγοπωλείου,[15] παρόντος μέχρι σήμερα στην Ισπανία. Επίσης ορίστηκε η κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας γιατο 2001.
Οι συνομιλίες του Βασκικού Εθνικιστικού Κόμματος μετηνΕΤΑ προκάλεσαν ρήξη στη συνεργασία τουμετο Λαϊκό Κόμμα καιτην απόσυρση της υποστρήριξης των Βάσκων.
Στις βουλευτικές εκλογές του 2000 το Λαϊκό Κόμμα έλαβε 183 έδρες στο κοινοβούλιο έναντι 125 των Σοσιαλιστών, αποκτώντας με αυτό τον τρόπο για πρώτη φορά απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.[18]Το μεγαλύτερο ζήτημα της δεύτερης θητείας του Χοσέ Μαρία Αθνάρ ως πρωθυπουργού της χώρας ήταν η σύγκλιση μετονΤζορτζ Μπους τον νεότεροκαιτονΤόνι Μπλερκαιη απόφαση της συμμετοχής στον παράνομο πόλεμο εναντίον του Ιράκ το 2003 παρά τις μεγάλες διαδηλώσεις καιτην ξεκάθαρα αντίθετη άποψη των πολιτών της χώρας. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις της Αλ Κάιντα σε τρένα του προαστιακού της 11 Μαρτίου 2004καιοι λανθασμένοι χειρισμοί της κυβέρνησης που κατηγόρησε τηνΕΤΑ θεωρείται ότι έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην ήττα του κόμματος από τονΧοσέ Λουίς Ροδρίγεθ Θαπατέρο στις εκλογές του ίδιου μήνα (148 έδρες έναντι των 164 των Σοσιαλιστών).
Διαδήλωση τουΛΚγιατην αποφυλάκιση ενός μέλους της ΕΤΑτο 2007
Νέος πρόεδρος του κόμματος και επομένως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ορίστηκε οΜαριάνο Ραχόι. Οι κύριοι τομείς αντιπαλότητας μεταξύ του Λαϊκού Κόμματος καιτων Σοσιαλιστών υπήρξαν τα θέματα της νομιμοποίησης των παράνομων μεταναστών, ο πολιτικός διάλογος μετηνΕΤΑκαιη προώθηση νέων καθεστώτων αυτονομίας για τις περιφέρειες, με αυτό της Καταλονίαςτο 2006 να προκαλεί τον μεγαλύτερο αναβρασμό. Στις βουλευτικές εκλογές του 2008 το PSOE διατήρησε την πρωτιά έναντι του PP με (169 και 154 έδρες αντίστοιχα). Η νέα ήττα προκάλεσε κύμα αμφισβήτησης του προέδρου Ραχόι. Το κόμμα βγήκε πρώτο στις ευρωεκλογές του 2009 (23 έναντι 21 εδρών) αλλά την ίδια εποχή πολλοί πολιτικοί συνελήφθησαν μετην κατηγορία της διαφθοράς σε ένα σκάνδαλο γνωστό ως υπόθεση Γκούρτελ.
Από την εκστρατεία τουΛΚ «Όχι Αύξηση στοΦΠΑ» (No mas iva) το 2010. [19] Τελικά, τοΦΠΑ ανέβηκε από 16% σε 18%, και έφτασε το 21%.
Η οικονομική κρίση καιοι λανθασμένοι χειρισμοί της κυβέρνησης οδήγησαν στην ήττα των Σοσιαλιστών στις βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου 2011και την ανάδειξη του Λαϊκού Κόμματος πρώτου με απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία (186 έδρες έναντι 110 του PSOE).
Οιγενικές εκλογές του 2015 διεξήχθησαν στις 20 Δεκεμβρίου.[4]Το αποτέλεσμα ήταν θετικό γιατο Λαϊκό Κόμμα, καθώς κατάφερε να παραμείνει το δημοφιλέστερο κόμμα, ωστόσο έχασε τις 64 από τις 187 έδρες που είχε καταλάβει στις προηγούμενες εκλογές και συνεπώς την αυτοδυναμία. Οι εκλογές οδήγησαν σε ένα εύθραυστο κοινοβούλιο, όπου κανένα κόμμα δεν είχε την πλειοψηφία.[5]Το πολιτικό αδιέξοδο ενισχύθηκε έπειτα από την άρνηση του Ραχόι να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού τονΙανουάριοτου2016καιτην αποτυχία του γενικού γραμματέα των Σοσιαλιστών, Πέδρο Σάντσεθ, να λάβει την υποστήριξη τουΜπορούμεσεμια πιθανή συνεργασία με τους Πολίτες καιτον Συνασπισμό των Κανάριων.[6]Εντω μεταξύ, ο Μαριάνο Ραχόι λειτουργούσε ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός.
Στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου 2016, το Λαϊκό Κόμμα αναδείχθηκε εκ νέου πρώτο. Η άρνηση των Σοσιαλιστών να υποστηρίξουν μια κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι καιη αδυναμία τους να έρθουν σε συμφωνία μετο Μπορούμε καιτου Καταλανούς εθνικιστές επέφερε ένα νέο πολιτικό αδιέξοδο. Μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου η προοπτική τρίτων συνεχόμενων εκλογών ήταν εμφανής. Εν τούτοις η εξέγερση της πλειοψηφίας των περιφερειακών βαρόνων του Σοσιαλιστικού Κόμματος με επικεφαλής την Σουσάνα Ντίαθ καιη απόπεμψη του Πέδρο Σάντσεθ,[7]που εξαρχής είχε υιοθετήσει αρνητική στάση έναντι οποιασδήποτε συνεννόησης μετο Λαϊκό Κόμμα, από τη θέση του γενικού γραμματέα, άλλαξε τη θέση των Σοσιαλιστών. Στις 29 Νοεμβρίου 2016, ο Μαριάνο Ραχόι έλαβε την ψήφο εμπιστοσύνης του Κοινοβουλίου της Ισπανίας μετη θετική ψήφο του Κόμματος των Πολιτών, του Συνασπισμού των Κανάριων καιτην αποχή της πλειοψηφίας των βουλευτών του Σοσιαλιστικού Κόμματος.[8]
Στις 25 Μαΐου 2018, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ισπανίας (PSOE) κατέθεσε πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης του Μαριάνο Ραχόι, μετά την καταδίκη του συντηρητικού κόμματος γιατην «υπόθεση Γκούρτελ».[20]Την 1η Ιουνίου 2018, η πρόταση μομφής υπερψηφίστηκε από την ολομέλεια μετην ψήφο 180 βουλευτών, 4 περισσότερων από την απαιτούμενη απόλυτη πλειοψηφία, και έτσι για πρώτη φορά στην ιστορία της Ισπανίας από τη μεταπολίτευση η κυβέρνηση έχασε την εμπιστοσύνη της από τη Βουλή καιο Μαριάνο Ραχόι έχασε την πρωθυπουργία μετά από 7 συνεχόμενα χρόνια.[21] Ως αποτέλεσμα, ο Ραχόι παραιτήθηκε από πρόεδρος του κόμματος. Στις ενδοκομματικές εκλογές που έλαβαν χώρα τον Ιούλιο του 2018 νέος πρόεδρος αναδείχθηκε ο τέως υπεύθυνος επικοινωνίας της κυβέρνησης Πάμπλο Κασάδο, ηττώντας έτερα σημαίνοντα μέλη του κόμματος όπως τηΜαρία Ντολόρες δε ΚοσπεδάλκαιτηΣοράγια Σάενθ ντε Σανταμαρία. Ο νέος πρόεδρος θεωρείται κοινωνός των ιδεών του Χοσέ Μαρία Αθνάρ καιμετην εκλογή τουτο Λαϊκό Κόμμα έλαβε μιαπιο δεξιά και συντηρητική κατεύθυνση.[22]
.svg)
.jpg)
_(2).jpg)
.jpg)
_Logo_(1989-1993).svg){kind=logo}
_Logo_(2008).svg){kind=logo}
_Logo_(2008-2015).svg){kind=logo}
2[
35
0