ΟΚάρλις Άουγκουστς Βίλχελμς Ούλμανις (Kārlis Augusts Vilhelms Ulmanis) ( [ˈkaːrlis ˈɑuɡusts ˈvilxɛlms ˈuɫmɑnis], (4 Σεπτεμβρίου 1877 – 20 Σεπτεμβρίου 1942) ήταν Λετονός πολιτικός. Ήταν ένας από τους πιο εξέχοντες Λετονούς πολιτικούς της Λετονίας πριν από τονΒ' Παγκόσμιο Πόλεμο κατά τη διάρκεια της περιόδου της ανεξαρτησίας του Μεσοπολέμου από τον Νοέμβριο του 1918 έως τον Ιούνιο του 1940. Υπηρέτησε τέσσερις φορές ως Πρωθυπουργός, την τελευταία φορά ως επικεφαλής ενός αυταρχικού καθεστώτος, κατά το οποίο στη συνέχεια υιοθέτησε καιτον τίτλο τουΠροέδρου της Λετονίας.
Η κληρονομιά της δικτατορίας του συνεχίζει να διχάζει την κοινή γνώμη στη Λετονία σήμερα.
Γεννημένος σεμια εύπορη αγροτική οικογένεια, ο Ούλμανις σπούδασε γεωργίαστοΕλβετικό Ομοσπονδιακό Τεχνολογικό Ινστιτούτο της ΖυρίχηςκαιστοΠανεπιστήμιο της Λειψίας. Στη συνέχεια εργάστηκε στηΛετονία ως συγγραφέας, λέκτορας και διευθυντής σε γεωργικές θέσεις. Ήταν πολιτικά ενεργός κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1905, φυλακίστηκε για λίγο στοΠσκοφκαιστη συνέχεια διέφυγε από τη Λετονία,γιανα αποφύγει τη φυλάκιση από τις ρωσικές αρχές. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου εξορίας, σπούδασε στοΠανεπιστήμιο της Νεμπράσκα-Λίνκολν στις Ηνωμένες Πολιτείες ως Καρλ Άουγκουστ Ούλμαν (Karl August Ulmann), αποκτώντας πτυχίο Bachelor of Science στη γεωργία. [6] Αφού εργάστηκε για λίγο σε αυτό το πανεπιστήμιο ως λέκτορας, ο Ούλμανις μετακόμισε στοΧιούστοντουΤέξας. Η γαλακτοκομική επιχείρηση, που είχε αγοράσει εκεί αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες. [7]
Ο Ούλμανις επέστρεψε στηΛετονία από την αμερικανική εξορία το 1913, αφού πληροφορήθηκε ότι ήταν πλέον ασφαλές για τους πολιτικούς εξόριστους να επιστρέψουν λόγω της κήρυξης γενικής αμνηστίας από τονΝικόλαο Β' της Ρωσίας. Αυτή η ασφάλεια ήταν βραχύβια καθώς ξέσπασε οΠρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ένα χρόνο αργότερα καιτο Κυβερνείο Κούρλαντ καταλήφθηκε μερικώς από τη Γερμανία το 1915.
Στα τελευταία στάδια τουΑ' Παγκοσμίου Πολέμου, ίδρυσε την Ένωση Λεττονών Αγροτών, ένα από τα δύο πιο εξέχοντα πολιτικά κόμματα στη Λετονία εκείνη την εποχή. Ο Ούλμανις ήταν ένας από τους κύριους ιδρυτές του Λαϊκού Συμβουλίου, το οποίο κήρυξε την ανεξαρτησία της Λετονίας στις 18 Νοεμβρίου 1918, μετον Ούλμανις ως Πρωθυπουργό της πρώτης Προσωρινής Κυβέρνησης της Λετονίας. Μετά τον πόλεμο της Λετονίας γιατην Ανεξαρτησία του 1919 - 1920, μια συνταγματική συνέλευση καθιέρωσε τη Λετονία ως κοινοβουλευτική δημοκρατία το 1920. Ο Ούλμανις υπηρέτησε ως Πρωθυπουργός σε πολλές μεταγενέστερες κυβερνητικές διοικήσεις της Λετονίας από το 1918 έως το 1934.
Τη νύχτα από 15–16 Μαΐου 1934, ο Ούλμανις, μετην υποστήριξη του Υπουργού Πολέμου Γιάνις Μπαλόντις, κήρυξε κατάσταση πολέμου και διέλυσε όλα τα πολιτικά κόμματα καιτοΣαϊμά (κοινοβούλιο). Το αναίμακτο πραξικόπημα διεξήχθη από στρατό και μονάδες της εθνικής φρουράς Αϊσάργκι (Aizsargi) πιστές στον Ούλμανις. Κινήθηκαν ενάντια σε βασικά κυβερνητικά γραφεία, εγκαταστάσεις επικοινωνιών και μεταφορών. Πολλοί εκλεγμένοι αξιωματούχοι και πολιτικοί (σχεδόν αποκλειστικά Σοσιαλδημοκράτες, καθώς και στελέχη της άκρας δεξιάς και αριστεράς) κρατήθηκαν, όπως και όλοι οι στρατιωτικοί, που αντιστάθηκαν στοπραξικόπημα. Περίπου 2.000 Σοσιαλδημοκράτες συνελήφθησαν αρχικά από τις αρχές, συμπεριλαμβανομένων των περισσότερων σοσιαλδημοκρατικών μελών της διαλυμένης Σαϊμά, καθώς και μέλη διαφόρων δεξιών ριζοσπαστικών οργανώσεων, όπως η Περκόνκρουστς.
Συνολικά, 369 Σοσιαλδημοκράτες, 95 μέλη των Περκόνκρουστς, φιλοναζί ακτιβιστές από τηγερμανική κοινότητα της Βαλτικήςκαι λίγοι πολιτικοί από άλλα κόμματα φυλακίστηκαν σε ένα στρατόπεδο φυλακών που ιδρύθηκε στην περιοχή Καρότσα της Λιέπαγια. Αφού αρκετοί Σοσιαλδημοκράτες, όπως ο Μπρούνο Κάλνινς, απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες για όπλα από τα δικαστήρια, οι περισσότεροι από τους φυλακισμένους άρχισαν να απελευθερώνονται μετην πάροδο του χρόνου. [8] Όσοι καταδικάστηκαν από τα δικαστήρια για προδοτικές πράξεις, όπως ο αρχηγός των Περκόνκρουστς Γκούσταβς Τσέλμινς, παρέμειναν πίσω από τα κάγκελα καθ' όλη τη διάρκεια της ποινής τους, τρία χρόνια στην περίπτωση του Τσέλμινς. [9]
Γιατα επόμενα τέσσερα χρόνια, ο Ούλμανις κυβέρνησε με διάταγμα, χωρίς κοινοβούλιο. Ένα διάταγμα ανέθεσε τα καθήκοντα της Σαϊμά στο υπουργικό συμβούλιο μέχρι τη σύνταξη ενός νέου συντάγματος. ΑνκαιονυνΠρόεδρος του κράτουςΆλμπερτς Κβιέσιςδεν υποστήριξε το πραξικόπημα, παρέμεινε στην εξουσία και συνεργάστηκε μετον Ούλμανις.
Στις 19 Μαρτίου 1936, το υπουργικό συμβούλιο του Ούλμανις συνέταξε νόμο, που προέβλεπε τον Ούλμανις να γίνει Πρόεδρος του Κράτους καθώς και Πρωθυπουργός μετά τη λήξη της θητείας του Κβιέσις. Αυτό παραβίαζε ξεκάθαρα το Σύνταγμα, το οποίο όριζε ότι ο πρόεδρος της Σαϊμά θα γινόταν αναπληρωτής πρόεδρος εν αναμονή των νέων εκλογών. Ωστόσο, κανείς δεν τόλμησε να αντιταχθεί. Όταν ο Κβιέσις εγκατέλειψε το αξίωμα στις 11 Απριλίου 1936, ο Ούλμανις συνδύασε τα αξιώματα του προέδρου καιτου πρωθυπουργού.
Το καθεστώς Ούλμανις ήταν μοναδικό μεταξύ άλλων ευρωπαϊκών δικτατοριών του Μεσοπολέμου. Ο Ούλμανις δεν δημιούργησε ένα κυβερνών κόμμα, ούτε μια νέα ιδεολογία. Ήταν μια προσωπική, πατερναλιστική δικτατορία στην οποία ο Ούλμανις–ο οποίος αυτοαποκαλούσε τον εαυτό του «αρχηγό του λαού»– ισχυρίστηκε ότι έκανε αυτό, που πίστευε ότι ήταν καλύτερο για τους Λετονούς. Όλη η πολιτική ζωή απαγορεύτηκε, ο πολιτισμός καιη οικονομία τελικά οργανώθηκαν σε έναν τύπο εταιρικού κρατισμού, που έγινε δημοφιλής εκείνα τα χρόνια από τον Μουσολίνι. Δημιουργήθηκαν Επαγγελματικά Επιμελητήρια, παρόμοια με Επιμελητήρια Επιχειρήσεων σε άλλες δικτατορίες.
Όλα τα πολιτικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένης της Ένωσης Αγροτών του Ούλμανις, τέθηκαν εκτός νόμου. Μέρος τουσυντάγματος της Δημοκρατίας της Λετονίαςκαιοι πολιτικές ελευθερίες ανεστάλησαν. Όλες οι εφημερίδες, που ανήκαν σε πολιτικά κόμματα ή οργανώσεις έκλεισαν [10]και όλες οι εκδόσεις υποβλήθηκαν σε λογοκρισία και κυβερνητική επίβλεψη από το Υπουργείο Δημοσίων Υποθέσεων με επικεφαλής τον Άλφρεντς Μπέρζινς. Ο στρατός καιη παραστρατιωτική οργάνωση Aizsargi ήταν αποκτήσει πλούσια προνόμια.
Ο Ούλμανις πιστεύεται συχνά ότι ήταν δημοφιλής ηγέτης, ειδικά μεταξύ των αγροτών καιτων Λετονών. Αυτό είναι συζητήσιμο. Το κόμμα τουδεν είχε κερδίσει ποτέ περισσότερο από 17 τοις εκατό των ψήφων σε καμία εκλογή και είχε δειτην υποστήριξή τουνα μειώνεται σταθερά τα χρόνια μετά τη συνταγματική συνέλευση του 1922. Στις εκλογές του 1931, η Ένωση Αγροτών κέρδισε μόνο το 12,2 τοις εκατό των ψήφων, ένα ιστορικό χαμηλό όλων των εποχών. Ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν ότι ένα από τα κύρια κίνητρα γιατο πραξικόπημα ήταν ο φόβος τουνα χάσει ακόμη περισσότερες ψήφους στις επερχόμενες εκλογές. Από τη στιγμή του πραξικοπήματος του μέχρι τον θάνατό του, για προφανείς λόγους, δεν υπήρχαν διαθέσιμα αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία ψήφου ή δημοτικότητας.
Ο Ούλμανις ήταν Λετονός εθνικιστής, ο οποίος υποστήριξε το σύνθημα "Λεττονία για τους Λετονούς", που σήμαινε ότι η Λετονία επρόκειτο να είναι ένα λετονικό εθνικό κράτος, όχι ένα πολυεθνικό κράτος με τις παραδοσιακές γερμανικές ελίτ της Βαλτικής καιτην εβραϊκή επιχειρηματική τάξη. Ταυτόχρονα, χρησιμοποιήθηκε το σύνθημα «ο ήλιος της Λετονίας λάμπει εξίσου πάνω από όλους» και καμία εθνική ομάδα δεν στοχοποιήθηκε ενεργά. Ένας περιορισμένος αριθμός γερμανικών, εβραϊκών και άλλων μειονοτικών εφημερίδων και οργανώσεων συνέχισε να υπάρχει όσο το επέτρεπαν οι περιορισμοί της αυταρχικής δικτατορίας. Οι εβραϊκές εφημερίδες χτυπήθηκαν ιδιαίτερα σκληρά. Στην πράξη μόνο η εφημερίδα του θρησκευτικού κόμματος Αγκουντάτ Ισραέλ "Haint" δεν ήταν απαγορευμένη, ενώ οι δημοφιλείς εκδόσεις "Dos Folk", "Frimorgn", "Riger Tog" και "Naier Fraitik" έκλεισαν.[10][11]Ο επίσημος κατάλογος του εμπορικού επιμελητηρίου του 1936 με εφημερίδες και περιοδικά δεν περιλαμβάνει ούτε ένα έντυπο Γίντις, Εβραϊκό ή Ιουδαϊκό. [12]
Ακολουθήθηκαν πολιτικές λετονοποίησης στον τομέα της εκπαίδευσης, περικοπή και κατάργηση των επιδοτήσεων γιατην εκπαίδευση των μειονοτήτων. [13] Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Ούλμανις, η εκπαίδευση δόθηκε έντονα καιτα ποσοστά αλφαβητισμούστη Λετονία έφθασαν σε υψηλά επίπεδα. Ειδικά στην περιοχή Λατγαλία της ανατολικής Λετονίας, ωστόσο, η εκπαίδευση χρησιμοποιήθηκε ενεργά ως εργαλείο αφομοίωσης [14][15]των μειονοτήτων. Πολλά νέα σχολεία χτίστηκαν, αλλά ήταν λετονικά σχολεία και έτσι αφομοιώθηκαν τα παιδιά της μειονότητας.
Τραπεζογραμμάτιο 50 Lati μετο πορτρέτο του Κάρλις Ούλμανις
Κατά τη διάρκεια της ηγεσίας του, η Λετονία κατέγραψε σημαντικά οικονομικά επιτεύγματα. Το κράτος ανέλαβε μεγαλύτερο ρόλο στην οικονομία καιοκρατικός καπιταλισμός εισήχθη αγοράζοντας και ενώνοντας μικρότερες ανταγωνιστικές ιδιωτικές εταιρείες σε μεγαλύτερες κρατικές επιχειρήσεις. Αυτή η διαδικασία ελεγχόταν από τη Πιστωτική Τράπεζα Λετονίας (Latvijas Kredītbanka), μια κρατική τράπεζα που ιδρύθηκε το 1935. Αναλήφθηκαν πολλά κτιριακά έργα μεγάλης κλίμακας - νέα σχολεία, διοικητικά κτήρια, υδροηλεκτρικός σταθμός Κέγκουμς. Λόγω της εφαρμογής της οικονομίας του συγκριτικού πλεονεκτήματος, τοΗνωμένο ΒασίλειοκαιηΓερμανία έγιναν οι κύριοι εμπορικοί εταίροι της Λετονίας, ενώ το εμπόριο μετηνΕΣΣΔ μειώθηκε. Η οικονομία, ιδιαίτερα οι τομείς της γεωργίαςκαι της μεταποίησης, μικροδιαχειρίζονταν σε ακραίο βαθμό. Ο Ούλμανις κρατικοποίησε πολλές βιομηχανίες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ταχεία οικονομική ανάπτυξη, κατά την οποία η Λετονία πέτυχε ένα πολύ υψηλό βιοτικό επίπεδο. Σεμια εποχή πουτο μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας υπέφερε ακόμη από τις επιπτώσεις της Μεγάλης Ύφεσης, η Λετονία μπορούσε να επισημάνει αυξήσεις τόσο στο ακαθάριστο εθνικό προϊόν ( ΑΕΠ ) όσο και στις εξαγωγές λετονικών αγαθών στο εξωτερικό. Αυτό, ωστόσο, συνέβη σε βάρος της ελευθερίας καιτων πολιτικών δικαιωμάτων.
Η πολιτική του Ούλμανις, ακόμη καιπριν από την άνοδό τουστην εξουσία, κατευθυνόταν ανοιχτά προς την εξάλειψη των μειονοτικών ομάδων από την οικονομική ζωή καιτην παροχή πρόσβασης στους Λετονούς λετονικής εθνότητας σε όλες τις θέσεις στην εθνική οικονομία. Αυτό μερικές φορές αναφερόταν ως "Λετονοποίηση" (Lettisation). [16] Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, περίπου το 90% των τραπεζών καιτων πιστωτικών ιδρυμάτων στη Λετονία ήταν κρατικές ή υπό λετονική διαχείριση το 1939, έναντι 20% το 1933. Ο Άλφρεντς Μπίρζνιεκς, ο υπουργός Γεωργίας, σεμια ομιλία που εκφωνήθηκε στοΒέντσπιλς στις 26 Ιανουαρίου 1936, είπε:
«Οι Λετονοί είναι οι μόνοι κύριοι αυτής της χώρας. Οι Λετονοί θα εκδώσουν οι ίδιοι τους νόμους καιθα κρίνουν μόνοι τους τι είναι δικαιοσύνη.»[17]
Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους ήχου της Λετονίας "Zvejnieka dēls" (Ο γιος των ψαράδων) ήταν μια ιστορία ενός νεαρού ψαρά, που προσπαθεί να απελευθερώσει άλλους ντόπιους ψαράδες από τη δύναμη ενός μεσάζοντα και τους δείχνει ότι το μέλλον βρίσκεται στη συνεργατική δουλειά. [18]Η ταινία βασίστηκε σε ένα ευρέως δημοφιλές μυθιστόρημα που έγραψε οΒίλις Λάτσις, ο οποίος το 1940 έγινε πρωθυπουργός της υπό σοβιετικής κατοχής Λετονικής ΣΣΔ .
Στις 23 Αυγούστου 1939, η Γερμανία τουΑδόλφου ΧίτλερκαιηΕΣΣΔτουΙωσήφ Στάλιν υπέγραψαν μια συμφωνία μη επίθεσης, γνωστή ως Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, η οποία περιείχε μια μυστική προσθήκη (που αποκαλύφθηκε μόλις το 1945), χωρίζοντας την Ανατολική Ευρώπη σε σφαίρες επιρροής. Έτσι, η Λετονία ανατέθηκε στη σοβιετική σφαίρα. Μετά από ένα σοβιετικό τελεσίγραφο τον Οκτώβριο του 1939, ο Ούλμανις υπέγραψε τη Σοβιετική-Λεττονική Συνθήκη Αμοιβαίας Βοήθειας και επέτρεψε τον σχηματισμό σοβιετικών στρατιωτικών βάσεων στη Λετονία. Στις 17 Ιουνίου 1940, η Λετονία καταλήφθηκε πλήρως από τη Σοβιετική Ένωση. Αντί να διακινδυνεύσει έναν πόλεμο πουδενθα κέρδιζε, ο Ούλμανις έδωσε μια πανεθνική ραδιοφωνική ομιλία διατάζοντας ναμην αντισταθεί στον Κόκκινο Στρατό, λέγοντας «εγώ θα παραμείνω στη θέση μουκαι εσείς στη δική σας». [19]
Τον επόμενο μήνα ο Ούλμανις συνεργάστηκε με τους Σοβιετικούς. Παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία τρεις ημέρες μετά το πραξικόπημα και διόρισε μια αριστερή κυβέρνηση με επικεφαλής τον Άουγκουστς Κιρχενστέινς —την οποία, στην πραγματικότητα, είχε επιλέξει η σοβιετική πρεσβεία. Στις 14–15 Ιουλίου διεξήχθησαν εκλογές υπό τον έλεγχο της Σοβιετικής Ένωσης γιαμια «Λαϊκή Σαϊμά», στις οποίες στους ψηφοφόρους παρουσιάστηκε ένας ενιαίος κατάλογος από μια συμμαχία, που κυριαρχούσαν οι κομμουνιστές. Η νέα «Λαϊκή Σαϊμά» συνεδρίασε στις 21 Ιουλίου με μία μόνο εντολή — ένα ψήφισμα που ανακήρυξε τη Λετονία σοβιετική δημοκρατία και ζητούσε την ένταξη στη Σοβιετική Ένωση, το οποίο έγινε ομόφωνα. [20] Αυτή η κίνηση ήταν παράνομη σύμφωνα μετο σύνταγμα της Λετονίας, το οποίο όριζε ότι μια σημαντική αλλαγή στη βασική συνταγματική τάξη θα μπορούσε να εφαρμοστεί μόνο αφού τα δύο τρίτα του εκλογικού σώματος την ενέκριναν μέσω δημοψηφίσματος. Από τότε πουη Λετονία αποσχίστηκε από τη Σοβιετική Ένωση το 1990, υποστήριξε ότι το ψήφισμα γιατην ένταξη στη Σοβιετική Ένωση ήταν παράνομο και ότι η Λαϊκή Σαϊμά εξελέγη σύμφωνα με έναν παράνομο και αντισυνταγματικό εκλογικό νόμο.
Ένας πιθανός τάφος του Κάρλις Ούλμανις στοΤουρκμένμπασι του Τουρκμενιστάνμεμια αναμνηστική πλάκα "στον Κάρλις Ούλμανις καισε όλο τον λαό της Λετονίας, που αναπαύεται στηγητου Τουρκμενιστάν"
Επίσης, στις 21 Ιουλίου, ο Ούλμανις αναγκάστηκε να παραιτηθεί και ζήτησε από τη σοβιετική κυβέρνηση σύνταξη και άδεια, γιανα μεταναστεύσει στηνΕλβετία. Αντίθετα, συνελήφθη και στάλθηκε στηΣταυροπόλ της Ρωσίας, όπου εργάστηκε στο αρχικό του επάγγελμα ως γεωπόνοςγια ένα χρόνο. Μετά την έναρξη του γερμανοσοβιετικού πολέμου, φυλακίστηκε τον Ιούλιο του 1941. Ένα χρόνο αργότερα, καθώς οι γερμανικοί στρατοί πλησίαζαν τηΣταυροπόλ, αυτός και άλλοι κρατούμενοι εκκενώθηκαν στη φυλακή στοΚρασνοβόντσκστο σημερινό Τουρκμενιστάν. Στο δρόμο για εκεί, προσβλήθηκε από δυσεντερίακαι σύντομα πέθανε στις 20 Σεπτεμβρίου 1942. Για πολύ καιρό ο τόπος ταφής του ήταν άγνωστος. Το 2011 τα γεωργιανά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι ο Ούλμανις μπορεί να είχε ταφεί στο νεκροταφείο της πόλης Γκόρι, σύμφωνα με έναν πρώην τυμβωρύχο, που ισχυρίστηκε ότι τον πήγαν συνοδεία αξιωματικών της KGB και έπρεπε να σκάψει τον τάφο γιατον Ούλμανις. [21] Ωστόσο, το 2017, ο ανιψιός του Ούλμανις, Γκούντις Ούλμανις, ανακοίνωσε ότι η έρευνα είχε διακοπεί καθώς ήταν προφανές ότι η τοποθεσία θα ήταν αδύνατο να βρεθεί. [22]
Η κληρονομιά του Κάρλις Ούλμανις γιατη Λετονία και τους Λετονούς είναι πολύπλοκη. Στη μεταπολεμική Λετονική ΣΣΔ,το σοβιετικό καθεστώς χαρακτήρισε τον Ούλμανις φασίστα, πουδεν ξεχωρίζει από τους Ναζί, κατηγορώντας τονγια διαφθορά καιγια αιματηρές καταστολές εναντίον των Λετονών εργατών. [23]Ο Ούλμανις, στην πραγματικότητα, είχε θέσει εκτός νόμου το φασιστικό κόμμα και είχε φυλακίσει τον αρχηγό του, Γκούσταβς Τσέλμινς.
Μεταξύ των μεταπολεμικών Λετονών μεταναστών με λετονικό πολιτιστικό υπόβαθρο στην εξορία, ο Ούλμανις εξιδανικεύτηκε από πολλούς από εκείνους που θεώρησαν την 6ετή αυταρχική του διακυβέρνηση ως μια Χρυσή Εποχή του Λετονικού έθνους. Ορισμένες παραδόσεις, που δημιουργήθηκαν από τον Ούλμανις, όπως οιDraudzīgais aicinājums (φιλανθρωπικές δωρεές στο πρώην σχολείο κάποιου), συνέχισαν να τηρούνται.
Κάρλις Ούλμανις στο γραμματόσημο του 2001
Στην ανεξάρτητη Λετονία σήμερα, ο Ούλμανις παραμένει μια δημοφιλής, ανκαι αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Πολλοί Λετονοί τον βλέπουν ως σύμβολο της ανεξαρτησίας της Λετονίας στη Λετονία πριν από τονΒ' Παγκόσμιο Πόλεμο καιοι ιστορικοί γενικά συμφωνούν σχετικά μετον θετικό πρώιμο ρόλο του ως πρωθυπουργού κατά τη διάρκεια των χρόνων διαμόρφωσης της χώρας. Ωστόσο, όσον αφορά την αυταρχική περίοδο, οι απόψεις διίστανται. Από τη μία πλευρά, είναι δυνατόν να πιστωθεί ο Ούλμανις γιατην άνοδο της οικονομικής ευημερίας των εθνικών Λετονών κατά τη δεκαετία του 1930 και να τονιστεί ότι υπό την κυριαρχία τουδεν υπήρχε το ίδιο επίπεδο μιλιταρισμού ή μαζικής πολιτικής καταπίεσης, που χαρακτήριζε άλλες δικτατορίες της εποχής. Από την άλλη πλευρά, ιστορικοί όπως ο βιογράφος του Ούλμανις, Έντγκαρς Ντάνσντορφς, είναι της άποψης ότι κάποιος που διέλυσε το Κοινοβούλιο και υιοθέτησε αυταρχικό καθεστώς δεν μπορεί να θεωρηθεί θετικό πρόσωπο, ακόμη κιαν αυτός ο κανόνας οδήγησε κατά κάποιο τρόπο στην ευημερία. [24]
Ένα σημάδι ότι ο Ούλμανις ήταν ακόμα πολύ δημοφιλής στη Λετονία κατά τα πρώτα χρόνια της ανακτημένης ανεξαρτησίας ήταν η εκλογή του ανιψιού του Γκούντις Ούλμανις ως Προέδρου της Λετονίας το 1993.
Ένας από τους σημαντικότερους δρόμους κυκλοφορίας στη Ρίγα, την πρωτεύουσα της Λετονίας, πήρε το όνομά του (Kārļa Ulmaņa gatve, που προηγουμένως ονομαζόταν από τονΕρνστ Τέλμαν). Το 2003, ένα μνημείο του Ούλμανις αποκαλύφθηκε σε ένα πάρκο στο κέντρο της Ρίγας. [25]
Δεν είναι γνωστά πολλά γιατην προσωπική ζωή του Ούλμανις. Είναι γνωστό ότι δεν παντρεύτηκε ποτέ καιδεν υπάρχουν αρχεία να βγαίνει με κάποιον. Όταν ρωτήθηκε κάποτε γιατο γιατί δεν είναι παντρεμένος ή δεν είχε άλλο σημαντικό πρόσωπο στην ιδιωτική του ζωή, η απάντησή του ήταν «Είμαι παντρεμένος μετη Λετονία και αυτό μου αρκεί». Κατά τη διάρκεια της ζωής του, υπήρχαν φήμες γιατη σεξουαλικότητά του, με μερικούς ισχυρισμούς ότι μπορεί να ήταν ομοφυλόφιλος. Οι φήμες τροφοδοτήθηκαν και από τις στενές σχέσεις του Ούλμανις με δύο από τους άνδρες υπαλλήλους του. Τις φήμες τροφοδότησε καιο ίδιος ο Κάρλις Ούλμανις μη δίνοντας πληροφορίες γιατην προσωπική του ζωή. Δεν απέκτησε απογόνους, ανκαιο αδερφός του είχε απογόνους. Ο ανιψιός του Ούλμανις, Γκούντις Ούλμανις, έγινε αργότερα πρόεδρος της Λετονίας. [26][27]
↑«Nebraska State Historical Society»(PDF). Nebraska State Historical Society. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2018.CS1 maint: Unfit url (link)
↑Bērziņš, Valdis, επιμ. (2003). 20. gadsimta Latvijas vēsture II: Neatkarīgā valsts 1918–1940 (στα Λετονικά). Riga: Latvijas Vēstures institūta apgāds. ISBN9984-601-18-8.
↑«1936 Chamber of Commerce list» (στα Λετονικά). Latvian chamber of commerce and industry. 1936. σελ. 295. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2019.
.jpg)
