Η παρακάτω περίληψη πλοκήςτου έργου που αφορά το λήμμα είναι ημιτελής.Μπορείτε ναεπεξεργαστείτε το λήμμα ώστε να περιλαμβάνει την πλήρη πλοκή του έργου (συμπεριλαμβανομένου του τέλους) ώστε να δίνει εγκυκλοπαιδική αξία στο λήμμα. Η Βικιπαίδεια δεν είναι κατάλογος πωλήσεων ή ενοικιάσεων βιβλίων ή ταινιών ώστε να περιλαμβάνει μόνο τις πληροφορίες από το οπισθόφυλλο ή τη συσκευασία ενός έργου.
Κολασμένη αγάπη Με διπλή ταυτότητα (Double Indemnity)
Η ταινία έλαβε την εύνοια των κριτικών μετά τηνπρεμιέρα της και προτάθηκε για 7 βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων καιΌσκαρ Καλύτερης Ταινίας χωρίς όμως να κερδίσει κάποιο. Το 2007 έλαβε την 29η θέση στη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών που θεσπίστηκε από τοΑμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, ενώ το 1992 χαρακτηρίστηκε από τηνΒιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» και επιλέχθηκε να ενταχθεί στοΕθνικό Μητρώο Κινηματογράφουτων Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.[1]
Το 1938, ο Γουόλτερ Νεφ (Φρεντ ΜακΜάρεϊ), ένας έμπειρος ασφαλιστής συναντά τη Φύλις Ντίτριχσον (Μπάρμπαρα Στάνγουικ) σύζυγο ενός από τους πελάτες τουμετην οποία συνάπτει ερωτική σχέση. Η Φύλις του προτείνει νατη βοηθησει να σκοτώσει τον σύζυγό της, κάνοντας τονφόνονα φανεί ως ατύχημα προκειμένου να ξεγελάσουν τις αρχές καιτην ασφαλιστική εταιρία, ώστε να λάβει την αποζημίωση που της αναλογεί από την ασφάλεια ζωής του συζύγου της. Ο Γουόλτερ σκαρφίζεται ένα σχέδιο σύμφωνα μετο οποίο η γυναίκα πρόκειται να λάβει διπλή αποζημίωση, με βάσει μια δικλείδα του συμβολαίου του συζύγου της. Όταν ο κύριος Ντίτριχσον (Τομ Πάουερς) βρίσκεται νεκρός στις ράγες του τρένου, η αστυνομία δέχεται ότι ο φόνος προκλήθηκε από ατύχημα, αλλά ο Μπάρτον Κις (Έντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον), φίλος και συνεργάτης τουΝεφστην ασφαλιστική εταιρία έχει άλλη άποψη, καθώς υποπτεύεται ότι η Φύλις σκότωσε το σύζυγό της μετη βοήθεια ενός άλλου άνδρα.
Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα τουΤζέιμς Μ. Κέιν, η ταινία θεωρείται ως το αρχέτυπο του είδους νουάρ, καθώς είχε τεράστια επιρροή όσον αφορά τη διαμόρφωση του είδους κατά τα μέσα της δεκαετίας του '40. Ο Τζέιμς Μ. Κέιν έγραψε το μυθιστόρημα εμπνευσμένος από πραγματικό έγκλημα που έγινε το 1927 και αφορούσε μια παντρεμένη γυναίκα από τηΝέα Υόρκηπου σκότωσε τον σύζυγό της μετη βοήθεια του εραστή της. Ο Κέιν βρέθηκε στη δίκη του ζευγαριού ως νέος δημοσιογράφος[2]. Η κατηγορούμενη Ρουθ Σνάιντερ είχε πείσει τον εραστή της Τζουντ Γκρέι να σκοτώσει το σύζυγό της αφού πρώτα τον έβαλε να υπογράψει μια ασφάλεια ζωής, προκειμένου να εισπράξει την αποζημίωση μετά το θάνατό του. Οιδυο τους έλαβαν ως ποινή θάνατο στηνηλεκτρική καρέκλακαιη φωτογραφία της εκτέλεσης της Σνάιντερ αποτέλεσε τηνπιο διάσημη της δεκαετίας του '20[3]. Ο Κέιν δημοσίευσε το μυθιστόρημά τουσε 8 συνέχειες στο περιοδικό Libertyτο 1935. Είχε ήδη αποκτήσει τεράστια φήμη μετά τη δημοσίευση του μυθιστορήματός τουΟ ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές έναν χρόνο πριν. Ο Κέιν έβαλε τον αντζέτη τουνα στείλει αντίγραφα του μυθιστορήματος σε όλα τα κινηματογραφικά στούντιο, τα οποία συναγωνίζονταν γιανα αποκτήσουν τα δικαιώματα τουγια 25.000 δολάρια. Έπειτα ένα γράμμα έφτασε στους διευθυντές των εταιριών από το Γραφείο Λογοκρισίας τωνΗ.Π.Α. που τους απαγόρευε την κινηματογράφιση του μυθιστορήματος χαρακτηρίζοντάς το ως ανήθικο[4]. Μερικά χρόνια αργότερα το μυθιστόρημα συμπεριλήφθη στη συλλογή του συγγραφέα που κυκλοφόρησε με τίτλο Three of the Kindκι ένα από τα στελέχη της Paramount αγόρασε τα δικαιώματά τουγια λογαριασμό τουΜπίλι Γουάιλντερ έναντι 15.000 δολαρίων[5]. Η αντίδραση του Γραφείου Λογοκρισίας ήταν η ίδια με 8 χρόνια πριν, αλλά τόσο οι παραγωγοί της Paramount, όσο καιο σκηνοθέτης αποφάσισαν να συνεχίσουν τα σχέδιά τους. Ο Γουάιλντερ έγραψε ένα αρχικό σενάριο μετο συνεργάτη του Τσαρλς Μπράκετ καιτο παρουσίασε στους λογοκριτές κι εκείνοι συμφώνησαν μετην πραγματοποίηση της ταινίας με προϋπόθεση την αφαίρεση κάποιων σκηνών[6].
Στο Χόλιγουντ η κινηματογράφηση της ταινίας θεωρούνταν αδύνατη, καθώς το Γραφείο Λογοκρισίας έβαζε μεγάλους περιορισμούς. Παρά το γεγονός ότι ο Μπράκετ είχε συνεργαστεί μετον Γουάιλντερ στη συγγραφή του αρχικού σεναρίου, αποφάσισε να αποσυρθεί από το εγχείρημα (γεγονός που προκάλεσε την πρώτη ρήξη μεταξύ τωνδυο μονίμων συνεργατών, οι οποίοι επρόκειτο να διαλύσουν οριστικά τη συνεργασία τους μετά την ολοκλήρωση της ταινίας Η λεωφόρος της Δύσης (Sunset Boulvard)το 1950. Τη θέση του πήρε οΡέιμοντ Τσάντλερ, ο οποίος ήταν γνωστός γιατη συγγραφή του αστυνομικού μυθιστορήματος Ο μεγάλος ύπνοςτο οποίο γυρίστηκε μερικά χρόνια αργότερα από τονΧάουαρντ Χοκςκαιμε τίτλο Πάθος και αίμα (The Big Sleep). Ο Γουάιλντερ είχε προσεγγίσει πρώτα τον Κέιν, ο οποίος λόγω συμβολαίου που είχε με άλλη εταιρία παραγωγής αναγκάστηκε να απορρίψει την προσφορά[7]. ΟΓουάιλντερ απογοητεύτηκε μετά την πρώτη του συνάντηση μετον Τσάντλερ, καθώς αντί ναβρει κάποιον πουνα μοιάζει με συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων βρήκε κάποιον ντυμένο ως λογιστή. Ο Τσάντλερ που ήταν πρωτάρης στο Χόλιγουντ ζήτησε 1.000 δολάρια έχοντας την εντύπωση ότι επρόκειτο να εργαστεί μόνο γιαμια εβδομάδα. Όταν μετά το πρώτο σαββατοκύριακο παρουσίασε στον Γουάιλντερ αυτά που είχε γράψει, ο σκηνοθέτης δεν έμεινε ευχαριστημένος καιτου είπε ότι στο εξής οιδυο επρόκειτο να δουλέψουν μαζί αργά και μεθοδικά[8]. Η συνεργασία τους διήρκεσε 4 μήνες καιοιδυο τους δεντα πήγαιναν καλά (κάποια στιγμή ο Τσάντλερ θέλησε να παραιτηθεί). Ο Τσάντλερ δεν συμπαθούσε τον Γουάιλντερ, αντιθέτως ο Γουάιλντερ θαύμαζε το χάρισμα του σκηνοθέτη με τις λέξεις. Ο Τσάντλερ ήταν εκείνος που διαπίστωσε ότι οι διάλογοι του Κέιν δεθα μεταφέρονταν με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη και έκανε τις κατάλληλες αλλαγές. Το σενάριο κατέληξε να είναι πιο προκλητικό από την ιστορία του Κέιν[9]. Στο τέλος της συνεργασίας τους ο Γουάιλντερ είπε αστειευόμενος Ο Τσάντλερ ήταν μέλος των Ανώνυμων Αλκοολικών κι εγώ τον έσπρωξα ξανά στο αλκοόλ[10]. Όμως η πρώτη τους συνεργασία οδήγησε καισε δεύτερη όταν ο Γουάιλντερ αποφάσισε να συνεργαστεί μετον συγγραφέα ένα χρόνο αργότερα γιατο σενάριο της ταινίας Το χαμένο Σαββατοκύριακο (The Lost Weekend), που πραγματεύεται τονεθισμό στο αλκοόλ.
Ο Κέιν έμεινεευχαριστημένος από τη διασκευή του μυθιστορήματός τουκαι λέγεται ότι δήλωσε ότι επρόκειτο γιατη μοναδική μεταφορά έργου τουπου περιέχει στοιχεία πουθατου άρεσε να είχε συλλάβει εκείνος πρώτος καινατα είχε προσθέσει στο μυθιστόρημά του[11].
Όσον αφορά τη διανομή των ρόλων, ηΜπάρμπαρα Στάνγουικ ήταν η πρώτη επιλογή του σκηνοθέτη γιατο ρόλο της αδίστακτης Φίλις Ντίτριχσον. Η ηθοποιός όμως φαινόταν διστακτική να αναλάβει τον ρόλο της μοιραίας γυναίκας, καθώς μέχρι εκείνη την περίοδο είχε υποδυθεί αποκλειστικά πολύπαθες ηρωίδες που κέρδιζαν τη συμπάθεια του κοινού. Τελικά οΓουάιλντερτην έπεισε να αναλάβει τον ρόλο καιη αναγνώριση που έλαβε έπειτα την έκανε ναμην μετανιώσει ποτέ γιατην απόφαση που πήρε[12]. Ο Γουόλτερ Νεφ ήταν όχι μόνο καθίκι, αλλά αδύναμο καθίκι και πολλοί σταρ της περιόδου όπως οΆλαν Λαντ, οΤζέιμς Κάγκνεϊ, οΣπένσερ Τρέισι, οΓκρέγκορι Πεκ, οΦρέντρικ ΜαρτςκαιοΤζορτζ Ραφτ απέρριψαν το ρόλο[13]κιο Γουάιλντερ αποφάσισε νατον αναθέσει στονΦρεντ ΜακΜάρεϊ, που μέχρι εκείνη την περίοδο υποδυόταν συμπαθείς χαρακτήρες σε ανάλαφρες κωμωδίες. Ο ΜακΜάρεϊ δεν ήταν σίγουρος ότι είχε το ταλέντο γιανα ερμηνεύσει το ρόλο κι αρχικά τον απέρριψε[14]. Ο Γουάιλντερ όμως επέμεινε ότι ο ηθοποιός έπρεπε να ερμηνεύσει τον ρόλο καιτου άσκησε μεγάλη πίεση μέχρι να δεχτεί[15]. Ο ρόλος άνοιξε νέους υποκριτικούς ορίζοντες στην καριέρα του ηθοποιού που έδωσε μια δυνατή ερμηνεία. ΟΈντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον ήταν επίσης διστακτικός να αναλάβει το ρόλο του Μπάρτον Κις, καθώς ήταν πρώτο όνομα από το 1930 και στην ταινία θα έπαιζε τον τρίτο σημαντικότερο χαρακτήρα. Αργότερα δήλωσε ότι είχε πλέον φτάσει σε ηλικία που έπρεπε να αναλαμβάνει ρόλους καρατερίστα πουσε πολλές περιπτώσεις κλέβουν την παράσταση. Η αμοιβή του ήταν ούτως ή άλλως ίση τωνδυο πρωταγωνιστών για λιγότερο χρόνο εργασίας.
Σύμφωνα μετονκώδικα Χέιζ, το ζεύγος των εγκληματιών έπρεπε να πληρώσει γιατα αδικήματά τουκαιδεν υπήρχε περίπτωση νατο σκάσει ατιμώρητο κι ενώ το μυθιστόρημα του Κέιν κλείνει μετηναυτοκτονίατωνδυο εραστών, η ταινία τελειώνει μετην ομολογία τουΝεφκαιμε τους δυο πρώην συνεργάτες να αναχωρούν γιατην αστυνομία. Ο Γουάιλντερ είχε γυρίσει και πρόσθετη σκηνή τέλους μετονΝεφστονθάλαμο αερίων, η οποία τελικά κόπηκε στομοντάζ[16], καθώς ο σκηνοθέτης φαντάστηκε ότι δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος γιανα τερματιστεί από την τρυφερή σκηνή μεταξύ τωνδυο φίλων. [15]
Στην επιτυχία της ταινίας συνέβαλε φωτογραφία τουΤζον Ζάιτς, που χαρακτηρίζεται από το φως και τις σκιές που παραπέμπουν στονγερμανικό εξπρεσιονισμό. Συχνά παρουσιάζονται ασπρόμαυρες σκιές από αντανάκλαση από τις κλειστές περσίδες (συμβολισμός γιατα σίδερα της φυλακής)[17], στα πρόσωπα των κεντρικών ηρώων, κάτι που προμηνύει την τραγική τους μοίρα και καταδίκη. ΟΓουάιλντερ είχε επίσης την ιδέα γιατην ξανθιά περούκα που φορά ηΣτάνγουικστην ταινία που τονίζει το αδίστακτο του χαρακτήρα της. Η περούκα ήταν τόσο ψεύτικη και φτηνή όσο καιο χαρακτήρας της Φίλις ενώ το βραχιόλι που φορά γύρω από τον αστράγαλο η ηθοποιός λάνσαρε μόδα[12][18]. Η ταινία διείσδυσε για πρώτη φορά στην ιστορία του κινηματογράφου στους λόγους, την ευκαιρία καιτα μέσα που έχει κανείς ώστε να διαπράξει φόνο[19].
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους τον Σεπτέμβριο του 1944 και έκανε εισπράξεις 5.000.000. Οι κριτικοί την επαίνεσαν και θεωρείται και μέχρι και σήμερα ως ένα από τα αριστουργήματα τουαμερικανικού κινηματογράφου. ΟΆλφρεντ Χίτσκοκ έγραψε στον Γουάιλντερ: Από την προβολή της ταινίας Κολασμένη αγάπη δυο είναι οι σημαντικότερες λέξεις στο χώρο του κινηματογράφου Μπίλι και Γουάιλντερ[20].
Το 1998 κατέταξε την ταινία στην 38η θέση στη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, ενώ όταν επανελήφθη η ψηφοφορία το2007η ταινία μετατοπίστηκε από την 38η θέση στην 29η.
↑McGilligan, Patrick (1986). Backstory: Interviews with Screenwriters of Hollywood's Golden Age. Los Angeles: University of California Press. ISBN 0-520-05689-2. p.127
9/6/1944
Σχετικά πολυμέσα
