Σύμφωνα μετην κομβική «υπόθεση του νεφελώματος», η Ζώνη των αστεροειδών, όπως καιτο υπόλοιπο Ηλιακό Σύστημα, αναδύθηκε από το αρχέγονο ηλιακό νεφέλωμα.[5]Η βαρυτική έλξη του Δία απέτρεψε τη συγχώνευση των πρώιμων στοιχείων της Κύριας Ζώνης προς δημιουργία ενός πλανητικού σώματος.[6] Έτσι, αντί της σύμφυσής τους, τα περισσότερο χονδροειδή ουράνια σώματα της πρώιμης εκείνης φάσης συνετρίβησαν έπειτα από αλλεπάλληλες συγκρούσεις, με αποτέλεσμα το 99,9% της αρχικής μάζας της Ζώνης να χαθεί στα πρώτα 100 εκατομμύρια χρόνια ιστορίας του Ηλιακού Συστήματος.[7] Ορισμένα θραύσματα κινήθηκαν προς τα ενδότερα του Ηλιακού Συστήματος, προξενώντας πτώσεις μετεωριτών στους εσώτερους πλανήτες.[8]Οι τροχιές των αστεροειδών συνεχίζουν ως και σήμερα ναδιαταράσσονται αισθητά κάθε φορά πουηπερίοδος περιφοράς τους γύρω από τον Ήλιο εμφανίζει τροχιακό συντονισμόμετον Δία.[9][10]
Το μέγεθος των αστεροειδών της Κύριας Ζώνης ποικίλλει σε πολύ μεγάλο βαθμό, από μερικές εκατοντάδες μέτρα (π.χ. Δάκτυλος) μέχρι εκατοντάδες χιλιόμετρα (π.χ. ΠαλλάςκαιΕστία).[2]Η μισή, περίπου, μάζα της Ζώνης κατανέμεται στους τέσσερις μεγαλύτερους αστεροειδείς, τηΔήμητρα, την Εστία, την Παλλάδα καιτηνΥγιεία. Η συνολική μάζα της Ζώνης των αστεροειδών αντιστοιχεί στο 4% της μάζας της Σελήνης, κατά προσέγγιση.[11]Η Δήμητρα, το μόνο σώμα της Ζώνης των αστεροειδών που είναι αρκετά μεγάλο ώστε να θεωρηθεί πλανήτης νάνος, έχει διάμετρο των 950 χλμ, ενώ οι Εστία, Παλλάς και Υγιεία έχουν μέση διάμετρο που εγγίζει τα 600 χλμ.[12][13][14] Ενίοτε προκύπτουν συγκρούσεις μεταξύ των μεγαλύτερων αστεροειδών, από τις οποίες δημιουργούνται οικογένειες αστεροειδών, τα μέλη των οποίων έχουν παρόμοια τροχιακάκαι δομικά χαρακτηριστικά με τους αρχικούς αστεροειδείς.[15] Στις πιο διάσημες εξ αυτών συγκαταλέγεται ηΟικογένεια της Κορωνίδος, που έλαβε το όνομά της από τον αστεροειδή 158 Κορωνίς.[16]
Οι αστεροειδείς της Ζώνης δεν παρουσιάζουν ομοιόμορφη κατανομή, παρά σχηματίζουν ομάδες και συγκεντρώσεις αστεροειδών με ίδια στοιχεία τροχιάς καθώς και διεσπαρμένες ζώνες με ελάχιστα σώματα, γνωστές ως κενά Κέρκγουντ (Kirkwood).[17]Οι μεμονωμένοι αστεροειδείς της Ζώνης κατηγοριοποιούνται με βάση ταφάσματα εκπομπής τους, με τους περισσότερους να εμπίπτουν σε τρεις βασικές ομάδες, τους ανθρακούχους (τύπου C, εκτουcarbonaceous, «ανθρακώδεις»), τους πυριτικούς (τύπου S, εκτουstony, «πετρώδεις»)[18]και τους πλούσιους σεμέταλλα (τύπου M, εκτουmetallic, «μεταλλικοί»).[19]
Στις 22 Ιανουαρίου 2014, οι επιστήμονες του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος ανακοίνωσαν την πρώτη βέβαιη ανίχνευση υδρατμώνστη Δήμητρα, το μεγαλύτερο ουράνιο σώμα στη ζώνη των αστεροειδών.[20]Η ανίχνευση έγινε με παρατηρησιακές τεχνικές υπέρυθρης ακτινοβολίαςτου Διαστημικού Παρατηρητηρίου Χέρσελ (Herschel).[21]Το εύρημα ήταν απροσδόκητο, καθώς η γενικευμένη άποψη ήταν ότι συνήθως οικομήτες εμφανίζουν υδρατμούς και όχι οι αστεροειδείς, συνεπώς προέκυψε μια ανανεωμένη οπτική γιατη σύσταση των αστεροειδών της Ζώνης.[21]
↑Krasinsky, G. A.; Pitjeva, E. V.; Vasilyev, M. V.; Yagudina, E. I. (July 2002). «Hidden Mass in the Asteroid Belt» (στα αγγλικά). Icarus158 (1): 98–105. doi:10.1006/icar.2002.6837. Bibcode: 2002Icar..158...98K.
↑Yeomans, Donald K. (13 Ιουλίου 2006). «JPL Small-Body Database Browser» (στα Αγγλικά). NASA JPL. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Σεπτεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2010.
↑«NASA's Cosmos». web.archive.org (στα Αγγλικά). 24 Μαρτίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2022.
