Στρατικοποίηση της οικονομίας - ελάχιστη παροχή τροφών - διεθνής αρωγή από Ηνωμένες Πολιτείες, Κίνα, Νότια Κορέα, Πακιστάν, Ιαπωνία καιΕυρωπαϊκή Ένωση[3]
ΟΛιμός της Βόρειας Κορέας (κορεατικά: 조선기근), επίσης γνωστός και ως ηΕπίπονη Παρέλαση ή Παρέλαση του Πόνου (고난의 행군),[4] ήταν μία περίοδος μαζικού υποσιτισμού, η οποία συνδυάστηκε καιμε γενική οικονομική κρίση από το 1994 έως καιτο 1998 στηΛαϊκή Δημοκρατία της Βόρειας Κορέας.[5]Η οδήγηση προς τον λιμό δεν είχε μόνο έναν δρόμο: αρχικά υπήρξε οικονομική κακοδιαχείριση και, φυσικά, έλλειψη της σοβιετικής αρωγής (αφού είχε διαλυθεί σαν κράτος μερικά χρόνια πίσω). Έτσι, σιγά σιγά η παραγωγή και εισαγωγή τροφίμων έπεσε κατακόρυφα και γρήγορα. Συν τοις άλλοις, μακρές περίοδοι ξηρασίας και πλημμυρών μόνο χειροτέρεψαν την ήδη επιφορτισμένη κατάσταση.[4][5]
Ο λιμός της Βόρειας Κορέας, έδειξε εκείνη την περίοδο, την ανικανότητα της κυβέρνησης να ελιχθεί στις διάφορες δυσκολίες, καθώς καιτο κακό οικονομικό της σύστημα, μετην καταστροφή να καταλήγει τεράστια. Οι θάνατοι που υπήρξαν από τον λιμό διαφέρουν, καθώς δεν υπάρχουν επίσημες αναφορές. Ωστόσο, πηγές αναφέρουν ότι πέθαναν είτε από υποσιτισμό είτε από ασθένειες που συσχετίζονται με αυτόν από 240.000 έως και 3.500.000 άνθρωποι, σε έναν πληθυσμό περί τα 22 εκατομμύρια.[6][7]Η κορύφωση των θανάτων έγινε γύρω στο 1997. Άλλη πηγή, το 2011, μία αμερικανική αναφορά, αναφέρει ότι από το 1993 έως καιτο 2000 πέθαναν από 500.000 έως και 600.000 άνθρωποι.[8]Η ονομασία Επίπονη Παρέλαση είχε προπαγανδιστική διάθεση από την κυβέρνηση, η οποία την πήρε από μία ιστορία τουΚιμΙλ-σουνγκ, κατά τη διάρκεια τουαντι-Ιαπωνικού αγώνα, όπου γνώρισε πείνα.[9]
Ανκαιδεν αναφέρεται από την κυβέρνηση το περιστατικό ως "λιμός" ή "υποσιτισμός",[10]για ευνόητους λόγους, το γεγονός αυτό ήταν ένα από τα κυριότερα που συνέβησαν στην ιστορία της χώρας, το οποίο ανάγκασε την κυβέρνηση και τους πολίτες να αλλάξουν τις αρχές τους με απροσδόκητους τρόπους.[4] Κατά τη διάρκεια του λιμού, η Βόρεια Κορέα είχε ζητήσει διεθνή αρωγή, χώρες όπως ηΝότια Κορέα, ηΚίνακαιοιΗνωμένες Πολιτείες ανταποκρίθηκαν, μεταξύ άλλων.[3] Μία άλλη αποτυχία της κυβέρνησης ήταν καιο τρόπος διανομής φαγητών που ακολουθούσε τότε, διαχωρίζοντας πολίτες ανά πόστο κι ανά γραμμάρια.[4]Στη χειρότερη χρονιά του λιμού λέγεται ότι το κράτος μπορούσε να τροφοδοτήσει μόνο το 6% του πληθυσμού. Τα παιδιά κάτω των δύο ετών, που έπαιρναν έτσι κι αλλιώς τα λιγότερα γραμμάρια, ήταν αυτά που επλήγησαν περισσότερο από τον λιμό καιτην κρίση της περιόδου.[11]Τα αποτελέσματα που επέφερε ο λιμός δεν είναι γνωστά και μόνο υποθέσεις γίνονται λόγω της απομόνωσης της χώρας.
↑ 5,05,1Stephan., Haggard (2007). Famine in North Korea : markets, aid, and reform. Noland, Marcus, 1959-. New York: Columbia University Press. ISBN9780231140003. OCLC166342476.
↑"Winter Set to Be Cruel in North Korea," ABC World Today, November 23, 2001, on http://www.abc.net.au/worldtoday/s424241.htm. Statistics for 1993 from UNICEF, Situation of Children and Women, (1991).
