Απαντάται φυσικά στον κάκτο πεγιότ(Lophophora williamsii),[1]στονκάκτο του Αγίου Πέτρου(Echinopsis pachanoi),[2]η περουβιανή δάδα (Echinopsis peruviana),[3]και άλλα είδη του κάκτου. Βρίσκεται επίσης σε μικρές ποσότητες σε ορισμένα μέλη της οικογένειας των φασολιών, Fabaceae, συμπεριλαμβανομένης της Acacia berlandieri.[4] Ωστόσο, οι ισχυρισμοί που αφορούν είδη ακακίας έχουν αμφισβητηθεί καιδεν υποστηρίζονται σε πρόσθετη ανάλυση.
Το πεγιότ έχει χρησιμοποιηθεί για τουλάχιστον 5.700 χρόνια από τους ιθαγενείς Αμερικανούςστο Μεξικό.[5]Οι Ευρωπαίοι σημείωσαν τη χρήση του πεγιότ σε θρησκευτικές τελετές των ιθαγενών από τις πρώτες, ιδίως από τους ΟυιτσόλστοΜεξικό. Άλλοι κάκτοι που περιέχουν μεσκαλίνη, όπως οΣαν Πέδρο, έχουν μακρά ιστορία χρήσης στη Νότια Αμερική, από τοΠερού έως τονΙσημερινό.
Αποξηραμένα τμήματα («κουμπιά») κάκτου πεγιότ που κατασχέθηκαν από την αστυνομία.
Στα παραδοσιακά παρασκευάσματα με πεγιότ, η κορυφή του κάκτου αποκόπτεται, αφήνοντας τη μεγάλη ρίζα μαζί με έναν δακτύλιο πράσινης περιοχής φωτοσύνθεσης γιατην ανάπτυξη νέων κεφαλών. Αυτά τα κεφάλια στη συνέχεια στεγνώνουν γιανα γίνουν κουμπιά σε σχήμα δίσκου. Τα κουμπιά μασόνται γιανα παράγουν τη δράση ή εμποτίζονται σε πόσιμο νερό. Ωστόσο, η γεύση του κάκτου είναι πικρή, επομένως οι σύγχρονοι χρήστες συχνά το αλέθουν σε σκόνη καιθατο ρίχνουν σε κάψουλες γιανα αποφύγουν νατο δοκιμάσουν. Η συνήθης ανθρώπινη δόση είναι 200-400 χιλιοστόγραμμα θειικής μεσκαλίνης ή 178-356 χιλιοστόγραμμα υδροχλωρικής μεσκαλίνης.[6]Το κάθε κουμπί διαμέτρου 75 χιλιοστών περιέχει κατά μέσο όρο περίπου 25 mg μεσκαλίνη.[7]
Η μεσκαλίνη απομονώθηκε για πρώτη φορά και ταυτοποιήθηκε το 1897 από τον Γερμανό χημικό Άρτουρ Χέφτερ[8]και συντέθηκε για πρώτη φορά το 1918 από τονΕρνστ Σπαιτ.[9]
Το 1955, ο Άγγλος πολιτικός Κρίστοφερ Μέιχιου συμμετείχε σε ένα πείραμα γιατοPanoramaτουBBC, στο οποίο έλαβε 400 mg μεσκαλίνης υπό την επίβλεψη του ψυχίατρου Χάμφρι Όσμοντ. Ανκαιη ηχογράφηση κρίθηκε πολύ αμφιλεγόμενη και τελικά παραλείφθηκε από την εκπομπή, ο Μέιχιου επαίνεσε την εμπειρία, αποκαλώντας την «τοπιο ενδιαφέρον πράγμα που έκανα ποτέ».[10]
Η μεσκαλίνη έχει ευρύ φάσμα προτεινόμενης ιατρικής χρήσης, συμπεριλαμβανομένης της θεραπείας του αλκοολισμού[11]και της κατάθλιψης,[12] επειδή αυτές οι διαταραχές συνδέονται με ανεπάρκεια σεροτονίνης.[13] Ωστόσο, η κατάστασή της ως ελεγχόμενης από το Παράρτημα Ι ουσίας στη Σύμβαση για τις Ψυχοτροπικές Ουσίες περιορίζει τη διαθεσιμότητα του φαρμάκου στους ερευνητές. Εξαιτίας αυτού, έχουν πραγματοποιηθεί πολύ λίγες μελέτες σχετικά μετη δραστηριότητα της μεσκαλίνης και τις πιθανές θεραπευτικές επιδράσεις στον άνθρωπο από τις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Η μεσκαλίνη βιοσυντίθεται από τυροσίνηη οποία, μετη σειρά της, συντίθεται από φαινυλαλανίνη από το ένζυμο υδροξυλάσης της φαινυλαλανίνης. ΣτηLophophora williamsii (πεγιότ), ηντοπαμίνη μετατρέπεται σε μεσκαλίνη μέσω βιοσυνθετικής οδού που περιλαμβάνει m-O-μεθυλίωση και αρωματική υδροξυλίωση.[14]
Η τυροσίνη καιη φαινυλαλανίνη χρησιμεύουν ως μεταβολικοί πρόδρομοι στη σύνθεση της μεσκαλίνης. Η τυροσίνη μπορεί είτε να υποστεί αποκαρβοξυλίωση μέσω της αποκαρβοξυλάσης της τυροσίνης γιανα παράγει τυραμίνηκαιστη συνέχεια να υποστεί οξείδωση στον άνθρακα 3 από τη μονοφαινολική υδροξυλάση ή πρώτα να υδροξυλιωθεί από τη τυροσίνη υδροξυλάση γιανα σχηματίσει L-DOPAκαινα αποκαρβοξυλιωθεί από την DOPA αποκαρβοξυλάση. Αυτά δημιουργούν ντοπαμίνη, η οποία στη συνέχεια υπόκεινται σε μεθυλίωση από μια κατεχόλη-Ο-μεθυλτρανσφεράση (COMT) από έναν εξαρτώμενο από S-αδενοσυλομεθειονίνη (SAM) μηχανισμό. Το προκύπτον ενδιάμεσο στη συνέχεια οξειδώνεται και πάλι από ένα ένζυμο υδροξυλάσης, πιθανώς την υδροξυλάση της μονοφαινόλης πάλι, στον άνθρακα 5, και μεθυλιώνεται από την COMT. Το προϊόν, μεθυλιωμένο στις δύο μετα-θέσεις σε σχέση μετοναλκυλ υποκαταστάτη, υπόκειται μια τελική μεθυλίωση στον 4 άνθρακα από μια γουαϊακόλη-Ο-μεθυλτρανσφεράση, η οποία επίσης λειτουργεί με έναν εξαρτώμενο από τη SAM μηχανισμό. Αυτό το τελικό στάδιο μεθυλίωσης οδηγεί στην παραγωγή μεσκαλίνης.
Η φαινυλαλανίνη χρησιμεύει ως πρόδρομος μετατρεπόμενη πρώτα σε L- τυροσίνη από υδροξυλάση L-αμινοξέος. Μόλις μετατραπεί, ακολουθεί την ίδια διαδρομή όπως περιγράφεται παραπάνω.[15][16]
Η μεσκαλίνη συντέθηκε για πρώτη φορά το 1919 από τονΕρνστΣπαιτ από το 3,4,5-τριμεθοξυβενζοϋλοχλωρίδιο.[17] Μετά από αυτό, έχουν αναπτυχθεί πολλές προσεγγίσεις που χρησιμοποιούν διαφορετικά υλικά έναρξης. Σημαντικά παραδείγματα περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:
Αναδιάταξη Χόφμαν του 3,4,5-τριμεθοξυφαινυλοπροπιοναμιδίου.[18]
Αντίδραση κυανοϋδρίνης μεταξύ κυανιούχου καλίουκαι 3,4,5-τριμεθοξυβενζαλδεϋδης ακολουθούμενη από ακετυλίωση και αναγωγή.[19][20]
Αντίδραση Ανρί 3,4,5-τριμεθοξυβενζαλδεϋδης μενιτρομεθάνιο ακολουθούμενη από αναγωγή των νιτροενώσεων μέσω της ω-νιτροτριμεθοξυτυρίνης[21][22][23][24][25][26][27]
Οζονόλυση της ελεμικίνης ακολουθούμενη από αναγωγική αμίνωση.[28]
Μείωση εστέρα του ευδεσμικού οξέος «s μεθυλ-εστέραπου ακολουθείται από αλογόνωση, σύνθεση νιτριλίου Kolbe, και αναγωγή νιτριλίου.[29][30][31]
Αναγωγή αμιδίου του 3,4,5-τριμεθοξυφαινυλακεταμιδίου.[32]
Αναγωγή του 3,4,5-τριμεθοξυ- (2-νιτροβινυλο) βενζολίου με υδρίδιο λιθίου αλουμινίου.[33]
Η ανοχή αυξάνεται με επαναλαμβανόμενη χρήση, που διαρκεί για μερικές ημέρες. Η μεσκαλίνη προκαλεί διασταυρούμενη ανοχή με άλλα σεροτονινεργικά ψυχεδελικά όπως τοLSDκαιηψιλοκυβίνη.[34]
Περίπου η μισή αρχική δοσολογία απεκκρίνεται μετά από 6 ώρες, αλλά μερικές μελέτες δείχνουν ότι δεν μεταβολίζεται καθόλου πριν από την απέκκριση. Η μεσκαλίνη φαίνεται ναμην υπόκειται σε μεταβολισμό από το CYP2D6[35]και μεταξύ 20% και 50% της μεσκαλίνης απεκκρίνεται στα ούρα αμετάβλητο καιτο υπόλοιπο απεκκρίνεται ως η μορφή καρβοξυλικού οξέος της μεσκαλίνης, πιθανό αποτέλεσμα της αποδόμησης ΜΑΟ.[36]ΗLD 50 της μεσκαλίνης μετρήθηκε σε διάφορα ζώα: 212 mg/kg (ποντίκια), 132 mg/kg (αρουραίοι) και 328 mg/kg (ινδικά χοιρίδια). Στους ανθρώπους η μέση θανατηφόρα δόση θεωρείται ότι είναι 880mg/kg.[37]
Η μεσκαλίνη προκαλεί ψυχεδελική κατάσταση παρόμοια με εκείνη που παράγεται από τοLSDκαιτηψιλοκυβίνη, αλλά με μοναδικά χαρακτηριστικά. Οι υποκειμενικές επιδράσεις μπορεί να περιλαμβάνουν αλλοιωμένες διαδικασίες σκέψης, αλλοιωμένη αίσθηση χρόνου και αυτογνωσίας και οπτικά φαινόμενα κλειστού και ανοιχτού ματιού[38]
Η υπεροχή του χρώματος είναι διακριτική, εμφανίζεται λαμπρή και έντονη. Τα επαναλαμβανόμενα οπτικά μοτίβα που παρατηρήθηκαν κατά τη διάρκεια της εμπειρίας της μεσκαλίνης περιλαμβάνουν ρίγες, σκακιέρες, γωνιακές αιχμές, πολύχρωμες κουκκίδες και πολύ απλά φράκταλπου γίνονται πολύ περίπλοκα. ΟΆλντους Χάξλεϊ περιέγραψε αυτά τα αυτοσχέδια άμορφα σχήματα σαν κινούμενα βιτρό που φωτίζονται από το φως που περνά από τα βλέφαρα. Όπως το LSD, η μεσκαλίνη προκαλεί στρεβλώσεις της μορφής και της καλειδοσκοπικής εμπειρίας, αλλά εκδηλώνεται πιο καθαρά μετα μάτια κλειστά και κάτω από συνθήκες χαμηλού φωτισμού.[39]Η μεσκαλίνη μπορεί να προκαλέσει παρατεταμένη διαταραχή παραισθησιογόνου αντίληψης.
Ο Χάινριχ Κλύβερ επινόησε τον όρο "φιγούρα ιστού αράχνης" τη δεκαετία του 1920 για να περιγράψει μία από τις τέσσερις σταθερές γεωμετρικές οπτικές ψευδαισθήσεις που βίωσε στο αρχικό στάδιο ενός ταξιδιού μεσκαλίνης: «Χρωματιστά νήματα που τρέχουν μαζί σε ένα περιστρεφόμενο κέντρο, το οποίο μοιάζουν με ιστό αράχνης». Οι άλλοι τρεις είναι ο σχεδιασμός της σκακιέρας, η σήραγγα καιη σπείρα. Ο Κλύβερ έγραψε ότι «πολλά» άτυπα «οράματα βρίσκονται υπό στενή επιθεώρηση, παρά μόνο παραλλαγές αυτών των μορφών σταθερών.»[40]
Όπως μετο LSD, ησυναισθησία μπορεί να συμβεί ειδικά μετη βοήθεια της μουσικής.[41] Ένα ασυνήθιστο αλλά μοναδικό χαρακτηριστικό της χρήσης μεσκαλίνης είναι η «γεωμετρία» τρισδιάστατων αντικειμένων. Το αντικείμενο μπορεί να φαίνεται πεπλατυσμένο και παραμορφωμένο, παρόμοιο μετην παρουσίαση ενός κυβιστικού πίνακα.[42]
Η μεσκαλίνη προκαλεί ένα μοτίβο συμπαθητικής διέγερσης, μετοπεριφερικό νευρικό σύστημανα είναι ο κύριος στόχος αυτής της ουσίας.[41]
Η μεσκαλίνη παράγεται όταν προϊόντα φυσικής νευρωνικής σηματοδότησης με βάση τηνκατεχολαμίνη θηλαστικών όπως ηντοπαμίνηκαιηνοραδρεναλίνη υπόκεινται σε επιπλέον μεταβολισμό μέσω μεθυλίωσης καιοι παραισθησιογόνες ιδιότητες της μεσαλίνης προέρχονται από τις δομικές ομοιότητες με αυτούς τους δύο νευροδιαβιβαστές. Στα φυτά, αυτή η ένωση μπορεί να είναι το τελικό προϊόν μιας οδού που χρησιμοποιεί κατεχολαμίνες ως μέθοδο απόκρισης στο στρες, παρόμοιο μετο πώς τα ζώα μπορούν να απελευθερώνουν ενώσεις όπως ηκορτιζόλη όταν βρίσκονται σε κατάσταση άγχους. Ηin vivo λειτουργία των κατεχολαμινών δεν έχει διερευνηθεί, αλλά μπορεί να λειτουργήσει ως αντιοξειδωτικό, ως αναπτυξιακά σήματα και ως αναπόσπαστα συστατικά κυτταρικού τοιχώματος που αντιστέκονται στην αποδόμηση από παθογόνα. Η απενεργοποίηση των κατεχολαμινών μέσω μεθυλίωσης παράγει αλκαλοειδή όπως η μεσκαλίνη.[15]
Η μεσκαλίνη δρα παρόμοια με άλλους ψυχεδελικούς παράγοντες.[43]Δρα ως αγωνιστής,[44] συνδεόμενος μεκαι ενεργοποιώντας τους υποδοχείς σεροτονίνης 5-ΗΤ2Aμε υψηλή συγγένεια.[45]Ο τρόπος μετον οποίο η ενεργοποίηση του υποδοχέα 5-HT 2A οδηγεί σε ψυχεδελία είναι ακόμη άγνωστος, αλλά είναι πιθανό ότι περιλαμβάνει κάπως διέγερση νευρώνωνστονπρομετωπιαίο φλοιό.[46]Η μεσκαλίνη είναι επίσης γνωστό ότι συνδέεται και ενεργοποιεί τον υποδοχέα σεροτονίνης 5-HT2C.[47]
Η διφθορομεσκαλίνη καιη τριφθορομεσκαλίνη είναι πιο ισχυρές από τη μεσκαλίνη, όπως καιτο ομόλογο αμφεταμίνης της τριμεθοξυαμφεταμίνης.[48][49]Η εσκαλίνη καιη προσκαλίνη είναι επίσης αμφότερες πιο ισχυρές από τη μεσκαλίνη, δείχνοντας τη σημασία του υποκαταστάτη στη θέση 4 σε σχέση μετη δέσμευση του υποδοχέα.[50]
↑«Arthur Heffter». Character Vaults. Erowid.org. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2013.
↑Späth, Ernst (February 1919). «Über dieAnhalonium-Alkaloide I. Anhalin und Mezcalin» (στα German). Monatshefte für Chemie und Verwandte Teile Anderer Wissenschaften40 (2): 129–154. doi:10.1007/BF01524590. ISSN0343-7329.
↑Sari, Y.; Johnson, V. R.; Weedman, J. M. Role of the serotonergic system in alcohol dependence: from animal models to clinics. Progress in molecular biology and translational science2011, 98, 401-443.
↑Dewick, Paul M. (2009). Medicinal Natural Products: A Biosynthetic Approach. United Kingdom: John Wiley & Sons. σελίδες 335–336. ISBN978-0-471-49641-0.
↑Späth, Ernst (1919). «Über die Anhalonium-Alkaloide». Monatshefte für Chemie und Verwandte Teile Anderer Wissenschaften40 (2): 129–154. doi:10.1007/BF01524590.
↑Slotta, K. H.; Heller, H. (1930). «Über β-Phenyl-äthylamine, I. Mitteil.: Mezcalin und mezcalin-ähnliche Substanzen». Berichte der Deutschen Chemischen Gesellschaft (A and B Series)63 (11): 3029–3044. doi:10.1002/cber.19300631117.
↑Kindler, Karl; Peschke, Wilhelm (1932). «Über neue und über verbesserte Wege zum Aufbau von pharmakologisch wichtigen Aminen VI. Über Synthesen des Meskalins». Archiv der Pharmazie270 (7): 410–413. doi:10.1002/ardp.19322700709.
↑Benington, Fred; Morin, Richard (1951). «An Improved Synthesis of Mescaline». Journal of the American Chemical Society73 (3): 1353. doi:10.1021/ja01147a505.
↑Hahn, Georg; Rumpf, Fritz (1938). «Über β-[Oxy-phenyl]-äthylamine und ihre Umwandlungen, V. Mitteil.: Kondensation von Oxyphenyl-äthylaminen mit α-Ketonsäuren». Berichte der Deutschen Chemischen Gesellschaft (A and B Series)71 (10): 2141–2153. doi:10.1002/cber.19380711022.
↑Ramirez, F.; Erne, Max (1950). «Über die Reduktion von β-Nitrostyrolen mit Lithiumaluminiumhydrid». Helvetica Chimica Acta33 (4): 912–916. doi:10.1002/hlca.19500330420.
↑Szyszka, G.; Slotta, K. H. (1933). «Über β-Phenyl-äthylamine.III. Mitteilung: Neue Darstellung von Mescalin». Journal für Praktische Chemie137 (9–12): 339–350. doi:10.1002/prac.19331370907.
↑Burger, Alfred; Ramirez, Fausto A. (1950). «The Reduction of Phenolic β-Nitrostyrenes by Lithium Aluminum Hydride». Journal of the American Chemical Society72 (6): 2781–2782. doi:10.1021/ja01162a521.
↑Hahn, Georg; Wassmuth, Heinrich (1934). «Über β-[Oxyphenyl]-äthylamine und ihre Umwandlungen, I. Mitteil.: Synthese des Mezcalins». Berichte der Deutschen Chemischen Gesellschaft (A and B Series)67 (4): 696–708. doi:10.1002/cber.19340670430.
↑Makepeace, Tsao (1951). «A New Synthesis of Mescaline». Journal of the American Chemical Society71 (11): 5495–5496. doi:10.1021/ja01155a562.
↑Dornow, Alfred; Petsch, Günther (1952). «Über die Darstellung des Oxymezcalins und Mezcalins 2. Mitteilung». Archiv der Pharmazie285 (7): 323–326. doi:10.1002/ardp.19522850704.
↑Banholzer, K.; Campbell, Tod W.; Schmid, H. (1952). «Notiz über eine neue Synthese von Mezcalin, N-Methyl- und N-Dimethylmezcalin». Helvetica Chimica Acta35 (5): 1577–1581. doi:10.1002/hlca.19520350519.
↑Kovacic, P.; Somanathan, R. Novel, unifying mechanism for mescaline in the central nervous system: electrochemistry, catechol redox metabolite, receptor, cell signaling and structure activity relationships. Oxidative medicine and cellular longevity2009, 2, 181-190.
↑Appel, J. B.; Callahan, P. M. Involvement of 5-HT receptor subtypes in the discriminative stimulus properties of mescaline. European Journal of Pharmacology1989, 159, 41-46.
↑«Dihydrobenzofuran analogues of hallucinogens. 4. Mescaline derivatives». J. Med. Chem.40 (19): 2997–3008. September 1997. doi:10.1021/jm970219x. PMID9301661.
↑Nichols, D. E. Studies of the relationship between molecular structure and hallucinogenic activity. Pharmacology Biochemistry and Behavior1986, 24, 335-340.
Πολυμέσα σχετικά