Λίγο μετά τη γέννησή του, ο πατέρας του Μιχαήλ Πρίγκιπας Κάρολος είχε εμπλακεί σεμια αμφιλεγόμενη σχέση μετη Μάγκντα Λουπέσκου. Το 1925 ο Κάρολος τελικά πιέστηκε να παραιτηθεί από τα δικαιώματά τουστον θρόνο και αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι μετη Λουπέσκου. Το 1927 ο Μιχαήλ ανέβηκε στον θρόνο μετά τον θάνατο του παππού του, Φερδινάνδου Α΄. Καθώς ήταν ακόμα ανήλικος, δημιουργήθηκε ένα συμβούλιο αντιβασιλείας που απαρτιζόταν από τον θείο του Πρίγκιπα Νικόλαο, τον Πατριάρχη Μίρον Κρίστεα καιτον πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Γκεόργκε Μπουζντουγκάν. Το συμβούλιο αποδείχθηκε αναποτελεσματικό καιτο 1930 ο Κάρολος επέστρεψε στη Ρουμανία και αντικατέστησε ως βασιλιάς τονγιοτου. Έτσι ο Μιχαήλ ξαναέγινε διάδοχος του θρόνου καιτου δόθηκε ο πρόσθετος τίτλος του Μεγάλου Βοεβόδα της Άλμπα Ιούλια.
Ο Κάρολος Β΄ εκθρονίστηκε το 1940 και ο Μιχαήλ έγινε και πάλι βασιλιάς. Υπό την κυβέρνηση του στρατιωτικού δικτάτορα Ιόν Αντονέσκουη Ρουμανία ευθυγραμμίστηκε μετηΝαζιστική Γερμανία. Το 1944 ο Μιχαήλ συμμετείχε σεπραξικόπημα εναντίον του Αντονέσκου, διόρισε τον Κονσταντίν Σανατέσκου ως αντικαταστάτη τουκαιστη συνέχεια διακήρυξε τη συμμαχία τουμε τους Συμμάχους. Τον Μάρτιο του 1945 πολιτικές πιέσεις ανάγκασαν τον Μιχαήλ να διορίσει μια φιλοσοβιετική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Πέτρου Γκρόζα. Από τον Αύγουστο του 1945 έως τον Ιανουάριο του 1946 ο Μιχαήλ έκανε «βασιλική απεργία» και προσπάθησε ανεπιτυχώς να αντιταχθεί στην ελεγχόμενη από τους Κομμουνιστές κυβέρνηση του Γκρόζα, αρνούμενος να υπογράψει καινα εγκρίνει τα διατάγματά της. Τον Νοέμβριο ο Μιχαήλ παρέστη στον γάμο των εξαδέλφων του, της μελλοντικής Βασίλισσας Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου ΒασιλείουκαιτουΠρίγκιπα Φίλιππου της Ελλάδαςστο Λονδίνο. Λίγο αργότερα, το πρωί της 30ής Δεκεμβρίου 1947, ο Γκρόζα ζήτησε συνάντηση μετον Μιχαήλ, τον οποίο ανάγκασε να παραιτηθεί. Ο Μιχαήλ αναγκάστηκε να εξοριστεί, δημεύτηκε η περιουσία τουκαιτου αφαιρέθηκε η ιθαγένεια. Παντρεύτηκε την Πριγκίπισσα Άννα τωνΒουρβόνων-Πάρμαςτο 1948, μετην οποία απέκτησε πέντε κόρες, ενώ τελικά εγκαταστάθηκε στην Ελβετία.
Η κομμουνιστική δικτατορία τουΝικολάε Τσαουσέσκουκατέρρευσε το 1989καιτον επόμενο χρόνο ο Μιχαήλ επιχείρησε να επιστρέψει στη Ρουμανία αλλά συνελήφθη και αναγκάστηκε να φύγει κατά την άφιξή του. Το 1992 του επετράπη να επισκεφθεί τη Ρουμανία γιατο Πάσχα, οπότε τον υποδέχτηκαν τεράστια πλήθη. Μια ομιλία που έδωσε από το παράθυρο του ξενοδοχείου του συγκέντρωσε περίπου ένα εκατομμύριο ανθρώπους στο Βουκουρέστι. Ενοχλημένη από τη δημοτικότητα του Μιχαήλ η κυβέρνηση αρνήθηκε νατου επιτρέψει περαιτέρω επισκέψεις. Το 1997, μετά την ήττα τουΙλιέσκου από τονΕμίλ Κονσταντινέσκου, επαναχορηγήθηκε στον Μιχαήλ η ιθαγένεια καιτου επετράπη να επισκεφθεί και πάλι τη Ρουμανία. Μεγάλο μέρος της περιουσίας του, όπως το Ανάκτορο της Ελισάβετ, επεστράφη τελικά στην οικογένειά του.
Ο Μιχαήλ γεννήθηκε στο Κάστρο Φοϊσόρ, στη Σινάια της Ρουμανίας, γιος τουΚάρολου Β΄ της Ρουμανίας, τότε Πρίγκιπα του Στέμματος (διαδόχου) της Ρουμανίας και της 2ης εξαδέλφης αυτού Ελένης πριγκίπισσας της Ελλάδας. Γεννήθηκε ως εγγονός του τότε Βασιλιά Φερδινάνδου της Ρουμανίας. Όταν ο πατέρας του Κάρολος το έσκασε μετην ερωμένη του Έλενα "Mάγδα" Λουπέσκου και παραιτήθηκε από τα δικαιώματά τουστον θρόνο τον Δεκέμβριο του 1925, ο Μιχαήλ ανακηρύχθηκε άμεσος διάδοχός τουκαι ανέβηκε στον θρόνο της Ρουμανίας μετά τον θάνατο του παππού του, Φερδινάνδου τον Ιούλιο του 1927.
Μια αντιβασιλεία που περιλάμβανε τον θείο του, Πρίγκιπα Nικόλαο, τον Πατριάρχη Μίρον Κριστέα καιτον Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας (Γκεόργκε Μπουζντουγκάν, από τον Οκτώβριο του 1929 Κονσταντίν Σερετεάνου) ενεργούσε για λογαριασμό του πεντάχρονου Μιχαήλ, όταν διαδέχθηκε τον Φερδινάνδο το 1927. Το 1930 ο Κάρολος Β΄ επέστρεψε στη χώρα μετά από πρόσκληση των πολιτικών, που ήταν δυσαρεστημένοι μετην Αντιβασιλεία και ανακηρύχθηκε βασιλιάς από το Κοινοβούλιο, που όρισε τον Μιχαήλ διάδοχο του θρόνου μετον τίτλο "Μεγάλος Βοεβόδας της Άλμπα Ιούλια". Τον Νοέμβριο του 1939 ο Μιχαήλ έγινε μέλος της Ρουμανικής Γερουσίας, καθώς το Σύνταγμα του 1938 του εξασφάλιζε μια έδρα εκεί στην ηλικία των δεκαοκτώ.
Τον Σεπτέμβριο του 1940 τογερμανόφιλοαντιμπολσεβικικό καθεστώς του πρωθυπουργού Στρατάρχη Ιόν Αντονέσκου οργάνωσε πραξικόπημα εναντίον του Καρόλου Β΄, πουο Στρατάρχης υποστήριζε ότι ήταν "αντιγερμανός". Ο Αντονέσκου ανέστειλε το Σύνταγμα, διέλυσε το Κοινοβούλιο και επανέφερε ως βασιλιά τον 18χρονο Μιχαήλ, μετη λαϊκή αναγνώριση. Ανκαιτο Σύνταγμα αποκαταστάθηκε το 1944 και το Κοινοβούλιο της Ρουμανίας το 1946 ο Μιχαήλ ούτε μεταγενέστερα έδωσε επίσημο όρκο, ούτε η βασιλεία του εγκρίθηκε αναδρομικά από το Κοινοβούλιο. Ο Μιχαήλ στέφθηκε μετο Ατσάλινο Στέμμα και χρίσθηκε Βασιλιάς της Ρουμανίας από τονΟρθόδοξο Πατριάρχη της Ρουμανίας Νικόδημο Μουντιάνουστον Πατριαρχικό Καθεδρικό ναό τουΒουκουρεστίουτην ημέρα της ανάρρησής του, 6 Σεπτεμβρίου 1940. Παρά το γεγονός ότι ο Βασιλιάς Μιχαήλ ήταν τυπικά η Ανώτατη Αρχή του Στρατού και είχε το δικαίωμα να διορίζει τον Πρωθυπουργό με πλήρεις εξουσίες, ονομαζόμενος 'Ηγέτης του λαού' (Conducător), στην πραγματικότητα αναγκάστηκε να παραμείνει μόνο κατ' όνομα μέχρι τον Αύγουστο του 1944. Ο Μιχαήλ γευμάτισε δύο φορές μετονΑδόλφο Χίτλερμετον πατέρα τουστηΒαυαρίατο 1937 και μετη μητέρα τουστοΒερολίνοτο 1941 και συναντήθηκε επίσης μετονΜπενίτο Μουσολίνιτο 1941 στην Ιταλία.
Ρουμανικό γραμματόσημο του 1942, που τιμά την επέτειο ενός έτους από την απελευθέρωση της Βεσσαραβίας από τηΣοβιετική κατοχή, μετον Μιχαήλ καιτον Αντονέσκου κάτω από την επιγραφή Un an de desrobire ("Ενα έτος από την απελευθέρωση") καιτο φρούριο του Μπέντερ στο βάθος
Το 1944 οΒ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος εξελισσόταν αρνητικά για τις δυνάμεις του Άξονα αλλά οΙον Αντονέσκου εξακολουθούσε να ελέγχει τη Ρουμανία. Τον Αύγουστο του 1944 η Σοβιετική κατάκτηση της Ρουμανίας είχε γίνει αναπόφευκτη, αναμενόμενη σε λίγους μήνες. Στις 23 Αυγούστου 1944 ο Μιχαήλ συμμετείχε με τους συμμαχόφιλους πολιτικούς, πολλούς αξιωματικούς του στρατού και ένοπλους κομμουνιστές πολίτες σεπραξικόπημα εναντίον του Αντονέσκου. Ο Βασιλιάς Μιχαήλ διέταξε τη σύλληψή του από τη φρουρά των βασιλικών ανακτόρων. Την ίδια νύχτα ο νέος Πρωθυπουργός, Γενικός Εισαγγελέας Κονσταντίν Σενετέσκου - που διορίστηκε από τον Βασιλιά Μιχαήλ - ανέθεσε τη φρούρηση του Αντονέσκου στους κομμουνιστές (παρά τις υποτιθέμενες οδηγίες γιατο αντίθετο από τον βασιλιά), οι οποίοι τον παρέδωσαν στους Σοβιετικούς. Την 1η Σεπτεμβρίου σεμια ραδιοφωνική εκπομπή προς το ρουμανικό έθνος καιτον στρατό, ο Μιχαήλ ανακοίνωσε κατάπαυση του πυρός, καθώς ο Κόκκινος Στρατός διασπούσε το μέτωπο της Μολδαβίας, διακήρυξε τη νομιμοφροσύνη της Ρουμανίας στους Συμμάχους, ανακοίνωσε την αποδοχή της ανακωχής που προσέφεραν το Ηνωμένο Βασίλειο, οι Ηνωμένες Πολιτείες καιηΕΣΣΔκαι κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία. Ωστόσο αυτό δεν απέτρεψε μια σύντομη σοβιετική κατοχή και σύλληψη περίπου 130.000 Ρουμάνων στρατιωτών, που μεταφέρθηκαν στη Σοβιετική Ένωση όπου πολλοί έχασαν τη ζωή τους σε στρατόπεδα-φυλακές. Ανκαιη συμμαχία της χώρας με τους Ναζί τερματίστηκε, τοπραξικόπημα επέσπευσε την προέλαση τουΚόκκινου Στρατούστη Ρουμανία. Η ανακωχή υπογράφηκε τρεις εβδομάδες αργότερα στις 12 Σεπτεμβρίου 1944, υπό όρους που ουσιαστικά υπαγόρευσαν οι Σοβιετικοί. Σύμφωνα με τους όρους της ανακωχής η Ρουμανία αναγνώρισε την ήττα της από τηνΕΣΣΔκαι τέθηκε υπό την κατοχή των Συμμαχικών δυνάμεων, με τους Σοβιετικούς ως εκπροσώπους τους να ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης, τις επικοινωνίες, τα ταχυδρομεία καιτην πολιτική διοίκηση στα μετόπισθεν. Το πραξικόπημα ουσιαστικά σήμαινε συνθηκολόγηση, άνευ όρων παράδοση. Έχει υποστηριχθεί ότι τοπραξικόπημα μπορεί να συντόμευσε τονΒ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατά έξι μήνες, σώζωντας έτσι εκατοντάδες χιλιάδες ζωές.
Στο τέλος του πολέμου απονεμήθηκε στον βασιλιά Μιχαήλ ο ανώτατος βαθμός της Λεγεώνας της Τιμής από τονΠρόεδρο τωνΗΠΑΧάρυ Τρούμαν. Τιμήθηκε επίσης μετο Σοβιετικό Παράσημο της Νίκης από τονΙωσήφ Στάλιν "γιατη θαρραλέα πράξη της ριζικής αλλαγής της πολιτικής της Ρουμανίας, ρήξης μετη Γερμανία τουΧίτλερκαι συμμαχίας μεταΕνωμένα Έθνη, τη στιγμή πουδεν υπήρχε ακόμη σαφής ένδειξη γιατην ήττα της Γερμανίας", σύμφωνα μετην επίσημη περιγραφή κατά την απονομή. Μετον θάνατο του Μιχαήλ Ρόλα-Ζυμιέρσκι το 1989, ο Μιχαήλ απέμεινε ο μόνος επιζών τιμηθείς μετο Παράσημο της Νίκης.
Τον Μάρτιο του 1945 πολιτικές πιέσεις ανάγκασαν τον Βασιλιά Μιχαήλ να διορίσει μια φιλοσοβιετική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Πέτρου Γκρόζα. Τα επόμενα δύο χρόνια ο Μιχαήλ λειτούργησε πάλι ως διακοσμητικό στοιχείο. Από τον Αύγουστο του 1945 έως τον Ιανουάριο του 1946, κατά τη διάρκεια της αργότερα γνωστής ως «βασιλικής απεργίας», ο Βασιλιάς Μιχαήλ προσπάθησε ανεπιτυχώς να αντιταχθεί στην κυβέρνηση Γκρόζα, αρνούμενος να υπογράψει τα διατάγματά της. Υποχωρώντας σε Σοβιετικές, Βρετανικές και Αμερικανικές πιέσεις τελικά εγκατέλειψε την αντίθεσή τουστην κομμουνιστική κυβέρνηση και σταμάτησε να ζητά την παραίτησή της.
Δεν απένειμε χάρηστον πρώην Στρατάρχη Αντονέσκου, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο "γιατην προδοσία του ρουμανικού λαού προς όφελος της ναζιστικής Γερμανίας, γιατην οικονομική και πολιτική υποδούλωση της Ρουμανίας στη Γερμανία, για συνεργασία μετηΣιδηρά Φρουρά, γιατη δολοφονία των πολιτικών αντιπάλων του, γιατη μαζική δολοφονία αμάχων και εγκλήματα κατά της ειρήνης". Ούτε κατάφερε να σώσει ηγέτες της αντιπολίτευσης όπως ο Γιούλιου Μανίου καιοι Μπρατιάνου, θύματα κομμουνιστικών πολιτικών δικών, καθώς το Σύνταγμα δεντουτο επέτρεπε χωρίς τη συνυπογραφή του κομμουνιστή Υπουργού Δικαιοσύνης Λουκρέτσιου Πετρεσκάνου (πουκαιο ίδιος αργότερα εκτελέστηκε από την αντίθετη κομμουνιστική φατρία του Γκεοργκίου Ντεζ). Τα απομνημονεύματα της θείας του Βασιλιά Μιχαήλ, Πριγκίπισσας Ιλεάνας, ανέφεραν τον Έμιλ Μποντνέρας - τον εικαζόμενο εραστή της, κομμουνιστή υπουργό άμυνας της Ρουμανίας και σοβιετικό κατάσκοπο να λέει: «Λοιπόν, ανο βασιλιάς αποφασίσει ναμην υπογράψει Θα σας υποσχεθώ ότι θα υποστηρίξουμε την άποψή του. " Η πριγκήπισσα Ιλεάνα ήταν σκεπτική: «Ξέρεις πολύ καλά (...) ότι ο βασιλιάς δενθα υπογράψει ποτέ μετη θέλησή του ένα τέτοιο αντισυνταγματικό έγγραφο. Αντο κάνει, για ολόκληρο το έθνος η κυβέρνησή σας θα φέρει την ευθύνη. Σίγουρα δεν θέλετε αυτό το πρόσθετο πρόβλημα αυτή τη στιγμή! "
Τον Νοέμβριο του 1947 ο βασιλιάς Μιχαήλ ταξίδεψε στο Λονδίνο γιατον γάμο της τρίτης εξαδέλφης του, πριγκίπισσας Ελισάβετ (αργότερα βασίλισσας Ελισάβετ Β΄) καιτου δεύτερου εξαδέλφου τουΦίλιππου πρίγκιπα της Ελλάδας, όπου συναντήθηκε μετην Πριγκίπισσα Άννα τωνΒουρβόνων-Πάρμας, που έμελλε να γίνει σύζυγός του. Σύμφωνα με δική του περιγραφή ο Βασιλιάς Μιχαήλ απέρριψε όλες τις προσφορές πολιτικού ασύλου και αποφάσισε να επιστρέψει στη Ρουμανία, σε αντίθεση με τις εμπιστευτικές, επίμονες συμβουλές του Βρετανού πρεσβευτή στη Ρουμανία.
Νωρίς το πρωί της 30ης Δεκεμβρίου 1947 ο Μιχαήλ προετοιμαζόταν για ένα πάρτι Πρωτοχρονιάς στο Κάστρο του Πέλες στη Σινάια, όταν ο Γκρόζα τον κάλεσε πίσω στο Βουκουρέστι. Ο Μιχαήλ επέστρεψε στο παλάτι Ελισάβεταστο Βουκουρέστι καιτο βρήκε περικυκλωμένο από στρατεύματα της Μεραρχίας Τούντορ Βλαντιμιρέσκου, στρατιωτικής μονάδας απόλυτα πιστής στους Κομμουνιστές. Ο Γκρόζα καιο αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος, Γκεόργκε Γκεοργκίου-Ντεζ τον περίμεναν καιτου ζήτησαν να υπογράψει ένα έτοιμο έγγραφο παραίτησης. Μη μπορώντας να καλέσει πιστά του στρατεύματα, λόγω της φερόμενης αποκοπής των τηλεφωνικών του γραμμών καιμετον Γκρόζα ή τον Γκεοργκίου-Ντεζ (ανάλογα μετην πηγή) κρατώντας μόνο ένα όπλο πάνω του, ο Μιχαήλ υπέγραψε το έγγραφο. Αργότερα την ίδια ημέρα η ελεγχόμενη από τους Κομμουνιστές κυβέρνηση ανακοίνωσε τη «μόνιμη» κατάργηση της μοναρχίας καιτην αντικατάστασή της από τη Λαϊκή Δημοκρατία, μεταδίδοντας ραδιοφωνικά τη μαγνητοφωνημένη ανακοίνωση παραίτησης του βασιλιά. Στις 3 Ιανουαρίου 1948 ο Μιχαήλ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα καιτον ακολούθησαν μια εβδομάδα αργότερα οι πριγκίπισσες Ελισάβετκαι Ιλεάνα, που είχαν συνεργαστεί τόσο στενά με τους Σοβιετικούς, ώστε έγιναν γνωστές ως «Κόκκινες Θείες» του Βασιλιά. Ήταν ο τελευταίος μονάρχης εκείθεν τουΣιδηρού Παραπετάσματος, που έχασε τον θρόνο του.
Σύμφωνα μετο ίδιο τον Μιχαήλ, ο Γκρόζα είχε απειλήσει νατον σκοτώσει και προειδοποίησε, ότι η κυβέρνηση θα εκτελούσε 1.000 συλληφθέντες φοιτητές, ανο βασιλιάς δεν παραιτείτο. Σε συνέντευξή του στους New York Timesτο 2007, ο Μιχαήλ θυμάται τα γεγονότα: «Ήταν εκβιασμός και είπαν: «Ανδεν υπογράψετε αυτό αμέσως είμαστε υποχρεωμένοι» -γιατί υποχρεωμένοι, δεν ξέρω- «να σκοτώσουμε περισσότερους από 1.000 φοιτητές», που είχαν στη φυλακή». Σύμφωνα μετοTimeο Γκρόζα απείλησε με σύλληψη χιλιάδων ανθρώπων καιμε λουτρό αίματος, ανο Μιχαήλ δεν παραιτείτο.
Ωστόσο σύμφωνα μετην αυτοβιογραφία του πρώην επικεφαλής της Σοβιετικής υπηρεσίας πληροφοριών НКВД, Υποστράτηγου Πάβελ Σουντοπλάντοβ, ο Αναπληρωτής Σοβιετικός Υπουργός Εξωτερικών Αντρέι Βισίνσκι διεξήγαγε προσωπικά διαπραγματεύσεις μετον Βασιλιά Μιχαήλ γιατην παραίτησή του, εξασφαλίζοντας ότι μέρος της σύνταξής τουθα καταβαλλόταν από τον Γκεοργκίου-Ντεζ στοΜεξικό. Σύμφωνα με ορισμένα άρθρα στοJurnalul Naţionalο Μιχαήλ διαπραγματεύθηκε την παραίτησή τουμετην κομμουνιστική κυβέρνηση, πουτου επέτρεψε να εγκαταλείψει τη χώρα, μετα πράγματα που ζήτησε και μέρος της βασιλικής ακολουθίας.
Σύμφωνα μετην περιγραφή του Αλβανού κομμουνιστή ηγέτη Ενβέρ Χότζαγια τις συνομιλίες τουμε τους Ρουμάνους κομμουνιστές ηγέτες σχετικά μετην παραίτηση του μονάρχη, ήταν ο Γκεόργκιου-Ντεζ και όχι ο Γκρόζα, που ανάγκασε τον Μιχαήλ να παραιτηθεί υπό την απειλή όπλου. Του επετράπη να εγκαταλείψει τη χώρα, συνοδευόμενος από κάποιο μέρος της ακολουθίας τουκαι όπως επιβεβαίωσε καιο σοβιετικός ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ, που μίλησε για τις εξομολογήσεις του Γκεοργκίου-Ντεζ, με ό,τι επιθυμούσε, συμπεριλαμβανομένου χρυσού και ρουμπινιών. Ο Χότζα έγραψε επίσης ότι τα φιλοκομμουνιστικά στρατεύματα περικύκλωσαν το ανάκτορο γιανα αντιμετωπίσουν στρατιωτικές μονάδες, που ήταν ακόμη πιστές στον βασιλιά.
Τον Μάρτιο του 1948 ο Μιχαήλ κατήγγειλε την παραίτησή του ως παράνομη και ισχυρίστηκε, ότι εξακολουθεί να είναι ο νόμιμος βασιλιάς της Ρουμανίας. Σύμφωνα μετο περιοδικό Timeθατο είχε κάνει νωρίτερα, αλλά γιατο διάστημα των αρχών του 1948, διαπραγματευόταν με τους κομμουνιστές για ακίνητα, που είχε αφήσει στη Ρουμανία.
Υπάρχουν αναφορές ότι οι Ρουμανικές κομμουνιστικές αρχές επέτρεψαν στον βασιλιά Μιχαήλ να αναχωρήσει με 42 πολύτιμους πίνακες του Στέμματος τον Νοέμβριο του 1947, ώστε να εγκαταλείψει τη Ρουμανία ταχύτερα. Ορισμένοι από αυτούς τους πίνακες πωλήθηκαν μέσω του διάσημου έμπορου έργων τέχνης Ντάνιελ Βίλντενσταϊν. Ένας από τους πίνακες, που ανήκε στο Ρουμανικό Στέμμα καιπου φέρεται να αφαιρέθηκε από τη χώρα από τον βασιλιά Μιχαήλ τον Νοέμβριο του 1947, επεστράφη στη Ρουμανία το 2004 ως δωρεά τουΓιον Κρύγκερ, πρώην συζύγου της πριγκίπισσας Ιρίνας, κόρης του βασιλιά Μιχαήλ.
Το 2005 ο Ρουμάνος πρωθυπουργός Καλίν Ποπέσκου-Ταριτσεάνου αρνήθηκε αυτές τις κατηγορίες γιατον βασιλιά Μιχαήλ, δηλώνοντας ότι η κυβέρνηση της Ρουμανίας δεν έχει καμμία απόδειξη γιαμια τέτοια ενέργειά τουκαι ότι πριν από το 1949 η κυβέρνηση δεν είχε επίσημα αρχεία οποιωνδήποτε έργων τέχνης, που αφαιρέθηκαν από τις πρώην βασιλικές κατοικίες. Ωστόσο σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς τέτοιες εγγραφές υπήρχαν ήδη από τον Απρίλιο του 1948, αφού στην πραγματικότητα δημοσιεύτηκαν επισήμως τον Ιούνιο του 1948.
Σύμφωνα μετην εγκεκριμένη βιογραφία του Iβόρ Πόρτερ, Μιχαήλ της Ρουμανίας: Ο Βασιλιάς καιη Χώρα (2005), που καταγράφει το καθημερινό ημερολόγιο της Βασιλομήτορος Ελένης, η βασιλική οικογένεια της Ρουμανίας έβγαλε από τη χώρα πίνακες, που ανήκαν στο Βασιλικό Στέμμα της Ρουμανίας τον Νοέμβριο του 1947, στο ταξίδι στο Λονδίνο γιατον γάμο της μελλοντικής Βασίλισσας Ελισάβετ Β΄. Δύο από αυτούς τους πίνακες, με υπογραφή τουEλ Γκρέκο, πωλήθηκαν το 1976.
Σύμφωνα μετα πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα του Φόρεϊν Όφις, όταν ο Μιχαήλ έφυγε από τη Ρουμανία, τα μόνα περιουσιακά στοιχεία του ανερχόταν σε 500.000 ελβετικά φράγκα. Τα πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα σοβιετικά αντίγραφα των συνομιλιών μεταξύ του Ιωσήφ Στάλιν καιτου Πρωθυπουργού της Ρουμανίας Πέτρου Γκρόζα δείχνουν, ότι λίγο πριν από την παραίτησή τουο βασιλιάς Μιχαήλ έλαβε από την κομμουνιστική κυβέρνηση περιουσιακά στοιχεία ύψους 500.000 ελβετικών φράγκων. Ο βασιλιάς Μιχαήλ ωστόσο επανειλημμένα αρνήθηκε, ότι η κομμουνιστική κυβέρνηση του είχε επιτρέψει να πάρει στην εξορία οποιαδήποτε χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία ή πολύτιμα αγαθά, εκτός από τέσσερα προσωπικά αυτοκίνητα φορτωμένα σε δύο αμαξοστοιχίες.
Ο Μιχαήλ δεν συναντήθηκε ποτέ μετον πατέρα του, Κάρολο, μετά την παραίτησή τουτο 1940. Ο Μιχαήλ δεν έβλεπε κανένα λόγο να συναντήσει τον πατέρα του, που είχε τόσο πολύ ταπεινώσει επανειλημμένα τη μητέρα τουμε τις εξωσυζυγικές του σχέσεις καιδεν παρακολούθησε την κηδεία τουτο 1953.
Τον Ιανουάριο του 1948 ο Μιχαήλ άρχισε να χρησιμοποιεί έναν από τους προγονικούς τίτλους της οικογένειάς του, "Πρίγκιπας του Χοεντσόλερν", αντί να χρησιμοποιεί τον τίτλο "Βασιλιάς της Ρουμανίας". Αφού κατήγγειλε την παραίτησή του ως εξαναγκασμένη και παράνομη τον Μάρτιο του 1948, ο Μιχαήλ ξανάρχισε τη χρήση του βασιλικού τίτλου.
Στις 10 Ιουνίου 1948 νυμφεύτηκε στηνΑθήνατην Πριγκίπισσα Άννα τωνΒουρβόνων-Πάρμας (γενν. στο Παρίσι στις 18 Σεπτεμβρίου 1923), κόρη τουΡενέ των Βουρβόνων πρίγκιπα της Πάρμας. Καθώς η Πριγκίπισσα Άννα ήταν Ρωμαιοκαθολική, το ζευγάρι ζήτησε άδεια γιατον γάμο από τονΠάπα Πίο ΙΒ΄. Οι διαπραγματεύσεις μετο Βατικανό διακόπηκαν, όταν ο Μιχαήλ αρνήθηκε να υποσχεθεί να αναθρέψει τα μελλοντικά παιδιά ως Καθολικά, καθώς αυτό θα θεωρείτο παράνομο σύμφωνα μετο ρουμανικό σύνταγμα του 1923. Η άδεια δεν δόθηκε από τον Πάπα καιο γάμος τους δεν θεωρείτο έγκυρος από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία μέχρι το 1966.
Το ζευγάρι έζησε κοντά στη Φλωρεντία της Ιταλίας μέχρι το 1948, κοντά στη Λωζάνη της Ελβετίας μέχρι το 1950 και στη συνέχεια στο Χάμπσαϊρ της Αγγλίας μέχρι το 1956. Μετά εγκαταστάθηκε κοντά στο Βερσουά της Ελβετίας, όπου έζησαν γιατα επόμενα 45 χρόνια. Οι κομμουνιστικές ρουμανικές αρχές αφαίρεσαν από τον Μιχαήλ τη ρουμανική ιθαγένεια το 1948. Στην εξορία ο Μιχαήλ εργάστηκε ως αγρότης, πιλότος, επιχειρηματίας και μεσίτης. Μετη σύζυγό του απέκτησε πέντε κόρες, που γεννήθηκαν μεταξύ 1949 και 1964.
Στις 25 Δεκεμβρίου 1990 -ένα χρόνο μετά τηνεπανάστασηπου ανέτρεψε την κομμουνιστική δικτατορία τουΝικολάε Τσαουσέσκου- ο Μιχαήλ, συνοδευόμενος από πολλά μέλη της βασιλικής οικογένειας, προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Οτοπένι και εισήλθε στη Ρουμανία για πρώτη φορά μετά από 43 χρόνια. Χρησιμοποιώντας Δανικό διπλωματικό διαβατήριο ο Μιχαήλ μπόρεσε να λάβει θεώρηση 24 ωρών. Είχε την πρόθεση να φτάσει στον Καθεδρικό της Κουρτέα ντε Αρτζες, να προσευχηθεί στους τάφους των βασιλικών προγόνων τουκαινα παρακολουθήσει τη λειτουργία των Χριστουγέννων. Ωστόσο καθ' οδόν προς την Κουρτέα ντε Αρτζες, μπλόκο της αστυνομίας σταμάτησε τον βασιλιά και τους συνοδούς του, τους μετέφερε στο αεροδρόμιο και τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν τη χώρα.
Το 1992 η ρουμανική κυβέρνηση επέτρεψε στον Μιχαήλ να επιστρέψει στη Ρουμανία γιατον εορτασμό του Πάσχα, όπου συγκέντρωσε μεγάλα πλήθη. Παρόλο πουη ρουμανική κυβέρνηση αρνήθηκε το αίτημά τουνα δώσει μια ομιλία από το Βασιλικό Ανάκτορο (σήμερα Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Ρουμανίας), η ομιλία του από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου συγκέντρωσε πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους στο Βουκουρέστι γιανατονδουν. Ο Μιχαήλ αρνήθηκε την προσφορά του Προέδρου του Εθνικού Φιλελεύθερου Κόμματος, Ράντου Κάμπεανα, να συμμετέχει στις εκλογές για πρόεδρος της Ρουμανίας. Η δημοτικότητά του ανησύχησε την κυβέρνηση τουΊον Ιλιέσκουκαιτου απαγορεύθηκε να επισκεφθεί τη Ρουμανία, δύο φορές το 1994 και το 1995.
Το 1997, μετά την ήττα του Ιλιέσκου από τονΕμίλ Κονσταντινέσκου, η ρουμανική κυβέρνηση αποκατέστησε την ιθαγένεια του Μιχαήλ καιτου επέτρεψε και πάλι να επισκεφθεί τη χώρα. Τελευταία ζούσε εν μέρει στην Ελβετία στο Ωμπόν καιεν μέρει στη Ρουμανία, είτε στο Κάστρο Σεβαρσίν, στοΝομό του Αράντ ή σεμια επίσημη κατοικία στο Βουκουρέστι - το Ανάκτορο Ελισαβέτα - που ψηφίστηκε από το κοινοβούλιο της Ρουμανίας με νόμο σχετικά με ρυθμίσεις για πρώην αρχηγούς του κράτους. Εκτός από το Κάστρο Σεβαρσίν ανακαινίστηκαν επίσης οι πρώην ιδιωτικές κατοικίες Κάστρα Πέλες και Πέλισορ, που είναι ανοικτά γιατο κοινό, ενώ το ανάκτορο Ελισαβέτα καιτο Σεβαρσίν χρησιμοποιούνται ως ιδιωτικές κατοικίες.
Νωπογραφία του Βασιλιά Μιχαήλ Α΄ στους τοίχους της Μονής ΣάμπεταΟ Μιχαήλ Α΄ καιηΑννασε ρουμανικό γραμματόσημο του 2014
Ο Μιχαήλ δεν ενθάρρυνε ούτε αντιτάχθηκε στην ανακίνηση του ζητήματος της μοναρχίας στη Ρουμανία καιτα βασιλικά κόμματα έχουν επηρεάσει ελάχιστα τη μετακομμουνιστική ρουμανική πολιτική. Θεωρεί ότι η αποκατάσταση της μοναρχίας στη Ρουμανία μπορεί να προκύψει μόνο από μια απόφαση του ρουμανικού λαού. "Ανοι άνθρωποι θέλουν να επιστρέψω, φυσικά θα επιστρέψω", είπε το 1990. "Οι Ρουμάνοι υπέστησαν πολλά δεινά, ώστε να έχουν το δικαίωμα να συμβουλευτούν γιατο μέλλον τους". Ο Βασιλιάς Μιχαήλ πιστεύει ότι εξακολουθεί να υπάρχει ρόλος και αξία γιατη μοναρχία σήμερα: «Προσπαθούμε να κάνουμε τους ανθρώπους να καταλάβουν τι ήταν η ρουμανική μοναρχία καιτι μπορεί ακόμα να κάνει» (γι'αυτούς). Σύμφωνα με δημοσκόπηση που διεξήχθη το 2007 κατόπιν αιτήματος της ρουμανικής βασιλικής οικογένειας, μόνο το 14% των Ρουμάνων τάχθηκαν υπέρ της αποκατάστασης της μοναρχίας. Μια άλλη δημοσκόπηση του 2008 έδειξε ότι μόνο το 16% των Ρουμάνων είναι μοναρχικοί.
Ο Μιχαήλ έχει αναλάβει κάποιο οιονεί διπλωματικό ρόλο εκ μέρους της μετακομμουνιστικής Ρουμανίας. Το 1997 και το 2002 πραγματοποίησε περιοδεία στη Δυτική Ευρώπη, ασκώντας πιέσεις γιατην ένταξη της Ρουμανίας στοΝΑΤΟκαιτηνΕυρωπαϊκή Ένωσηκαι έγινε δεκτός από αρχηγούς κρατών και κυβερνητικούς αξιωματούχους.
Τον Δεκέμβριο του 2003 ο Μιχαήλ απένειμε το βραβείο "Άνθρωπος της Χρονιάς 2003" στον Πρωθυπουργό Aντριάν Ναστάσε, ηγέτη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (PSD), εξ ονόματος του ταμπλόιντ VIP. Η εφημερίδα Evenimentul Zilei διαμαρτυρήθηκε στη συνέχεια ότι «μια τέτοια δραστηριότητα ήταν ακατάλληλη για ένα βασιλιά και ότι ο Μιχαήλ έχασε το κύρος του», ενώ η πλειοψηφία των πολιτικών αναλυτών «θεωρούσε τη χειρονομία του ως νέα παραίτηση».
Στις 10 Μαΐου 2007 ο Βασιλιάς Μιχαήλ έλαβε το 6ο Ετήσιο Βραβείο Χάνο Ρ. Έλενμπενγκεν της Εταιρείας της Πράγας γιατην Παγκόσμια Συνεργασία, που είχε απονεμηθεί τα προηγούμενα χρόνια στονΒλαντίμιρ Ασκενάζι , τη Μαντλίν Ολμπράιτ, τονΒάτσλαβ Χάβελ, τον Λόρδο Ρόμπερτσον καιτονΜίλος Φόρμαν. Στις 8 Απριλίου 2008 ο βασιλιάς Μιχαήλ καιοΠατριάρχης Δανιήλ εξελέγησαν επίτιμα μέλη της Ρουμανικής Ακαδημίας.
Ο Μιχαήλ συμμετείχε στην Παρέλαση Νίκης στη Μόσχα το 2010 ως ο μοναδικός επιζών Ανώτατος Αρχηγός Ευρωπαϊκού Κράτους κατά τονΔεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το όνομα του Μιχαήλ Α΄ αναγράφεται στο μνημείο στοΚρεμλίνο της Μόσχας ως ένας από τους 20 τιμηθέντες μετοΠαράσημο της Νίκης.
Τα τελευταία χρόνια ο Μιχαήλ απολάμβανε έντονη αναβίωση της δημοτικότητάς του. Στις 25 Οκτωβρίου 2011, μετην ευκαιρία των 90ων γενεθλίων του, εκφώνησε μια ομιλία στο Ρουμανικό Κοινοβούλιο. Μια δημοσκόπηση του Ιανουαρίου του 2012 τον ανέδειξε ως τοπιο αξιόπιστο δημόσιο πρόσωπο στη Ρουμανία, πολύ πιο μπροστά από τους πολιτικούς ηγέτες. Αργότερα, τον Οκτώβριο του 2012, γιορτάζοντας τα 91α γενέθλια του Μιχαήλ, δόθηκε το όνομά τουσεμια πλατεία στο Βουκουρέστι.
Σε έρευνα του Ιουλίου 2013, το 45% των Ρουμάνων είχε καλή ή πολύ καλή γνώμη γιατον Μιχαήλ, ενώ το 6,5% το αντίθετο. Η βασιλική οικογένεια έλαβε παρόμοια ποσοστά, μετο 41% να έχει καλή ή πολύ καλή γνώμη γι' αυτήν και μόλις το 6,5% κακή ή πολύ κακή.
Τον Μάρτιο του 2016 το Βασιλικό Συμβούλιο ανακοίνωσε την αποχώρηση του Βασιλιά Μιχαήλ από τη δημόσια ζωή. Τα καθήκοντα ανέλαβε η κόρη του, Πριγκίπισσα του Στέμματος Μαργαρίτα. Μετά από χειρουργική επέμβαση νωρίτερα τον ίδιο χρόνο ο Βασιλιάς Μιχαήλ διαγνώστηκε με χρόνια λευχαιμίακαι μεταστατικό επιδερμοειδές καρκίνωμα και υφίστατο μια σύνθετη και μακρά θεραπεία.
Την 1η Αυγούστου 2016 έγινε χήρος όταν πέθανε η Βασίλισσα Άννα σε ηλικία 92 ετών. Ο ίδιος πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου 2017 σε ηλικία 96 ετών.[5]
Σύμφωνα με τις διατάξεις περί διαδοχής του τελευταίου δημοκρατικά εγκεκριμένου μοναρχικού συντάγματος του 1923 του Ρουμανικού βασιλείου, μετά τον θάνατο του βασιλιά Μιχαήλ χωρίς γιους, τα δικαιώματα επί του Στέμματος μεταβιβάζονται πάλι στην οικογένεια Χοεντσόλερν.
Ωστόσο στις 30 Δεκεμβρίου 2007, κατά την 60ή επέτειο της παραίτησής του, ο Βασιλιάς Μιχαήλ υπέγραψε τους Θεμελιώδεις Κανόνες της Βασιλικής Οικογένειας της Ρουμανίας, με τους οποίους ορίστηκε η Πριγκίπισσα Μαργαρίτα ως κληρονόμος του.
Το έγγραφο δεν έχει νομική ισχύ, καθώς ρυθμίζει ένα θεσμό πουδεν υπάρχει πια. Μετην ίδια ευκαιρία ο Μιχαήλ ζήτησε επίσης από το ρουμανικό κοινοβούλιο, να εξετάσει το ενδεχόμενο να αποκαταστήσει τη μοναρχία, όπως καινα καταργήσει τονσαλικό νόμο.
Στις 10 Μαΐου 2011, στο πλαίσιο αγωγών στη Γερμανία που ασκήθηκαν εναντίον της οικογένειάς του από τους Γερμανούς συγγενείς του σχετικά μετο παλιό όνομα Χοεντσόλερν-Φέρινγκεν του γαμπρού του Ράντου καιτων φόβων που εξέφρασαν ορισμένοι ότι οι Γερμανοί Χοεντσόλερν μπορεί να διεκδικήσουν τη διαδοχή στην ηγεσία του Ρουμανικού βασιλικού οίκου, ο Μιχαήλ διέκοψε όλους τους δυναστικούς και ιστορικούς δεσμούς μετον πριγκιπικό οίκο των Χοεντσόλερν, άλλαξε το όνομα της οικογένειάς τουσε "της Ρουμανίας" και παραιτήθηκε από όλους τους πριγκιπικούς τίτλους που είχαν απονεμηθεί σε αυτόν καιτην οικογένειά του από τους Γερμανούς Χοεντσόλερν.
Την 1η Αυγούστου 2015 ο Μιχαήλ υπέγραψε ένα έγγραφο που αφαιρούσε τον τίτλο του Πρίγκιπα της Ρουμανίας καιτην αναγνώριση της βασιλικής ιεραρχίας από τον εγγονό του Νικόλαο Μέντφορτ-Μιλς, που επίσης απομακρύνθηκε από τη σειρά διαδοχής. Ο πρώην βασιλιάς έλαβε την απόφαση "μετο βλέμμα του στραμμένο στο μέλλον της Ρουμανίας μετά τη βασιλεία καιτη ζωή της μεγαλύτερης κόρης του Μαργαρίτας". Ο πρώην βασιλιάς ελπίζει ότι «ο Νικόλαος θαβρειτα επόμενα χρόνια έναν κατάλληλο τρόπο γιανα υπηρετήσει τα ιδανικά καινα χρησιμοποιήσει τις ιδιότητες πουτου έδωσε ο Θεός». Η μητέρα του Νικολάου, πριγκίπισσα Ελένη, έλαβε μια προσωπική επιστολή γιατην απόφαση του πρώην βασιλιά.
Στην ηλικία των 16 ετών ο Μιχαήλ, πρίγκιπας εκείνη την εποχή, χτύπησε έναν ποδηλάτη ενώ οδηγούσε ένα αυτοκίνητο σύμφωνα μετα επίσημα Αρχεία της Λογοκρισίας, όπως επιβεβαιώνεται στα απομνημονεύματα του πρώην πρωθυπουργού Κονσταντίν Αργκετοϊάνου, ατύχημα που προφανώς είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο του ποδηλάτη και λογοκρίθηκε από τον τύπο.
Ο Μιχαήλ ήταν επικεφαλής των Ρουμάνων προσκόπωντη δεκαετία του 1930. Είχε πάθος μετα αυτοκίνητα, ειδικά τα στρατιωτικά τζιπ. Ενδιαφερόταν επίσης γιατα αεροσκάφη, έχοντας εργαστεί ως δοκιμαστικός πιλότος κατά την εξορία του.
Ο Μιχαήλ νυμφεύτηκε το 1948 τηνΆννα των Βουρβόνων, κόρη τουΡενέ, πρίγκιπα της Πάρμας και είχε πέντε κόρες, πριγκίπισσες της Ρουμανίας και πέντε εγγόνια:
Mαργαρίτα (γενν. 26 Μαρτίου 1949), παντρεύτηκε τον Ράντου Ντούντα στις 21 Σεπτεμβρίου 1996
Ελένα (γενν. 15 Νοεμβρίου 1950), παντρεύτηκε πρώτα τον Ρόμπιν Μέντφορτ-Μιλς στις 20 Ιουλίου 1983 και χώρισαν στις 28 Νοεμβρίου 1991. Έχουν δύο παιδιά. Παντρεύτηκε μετά τον Αλέξανδρο ΜακΑτίρ στις 14 Αυγούστου 1998. Παιδιά της είναι:
Νικόλαος Μέντφορτ-Μιλς (γενν. 1 Απριλίου 1985)
Ελισάβετ Καρίνα Μέντφορτ-Μιλς (γενν. 4 Ιανουαρίου 1989)
Ειρήνη (γενν. 28 Φεβρουαρίου 1953), παντρεύτηκε πρώτα τονΓιον Κρύγκερ στις 4 Οκτωβρίου 1983 και χώρισε στις 24 Νοεμβρίου 2003. Έχουν δύο παιδιά και τρία εγγόνια. Παντρεύτηκε μετά τονΤζον Γουέσλεϊ Γουόκερ στις 10 Νοεμβρίου 2007. Παιδιά της είναι:
Μιχαήλ Τόρστεν Κρύγκερ (γενν. 25 Φεβρουαρίου 1984), νυμφεύτηκε την Τάρα Λίτλφιλντ στις 26 Φεβρουαρίου 2011 και απέκτησαν:
Κόεν Κρύγκερ (γενν. 28 Μαρτίου 2012)
Αγγελική Μαργαρίτα Μπιάνκα Κρύγκερ (γενν. 29 Δεκεμβρίου 1986), παντρεύτηκε τον Ρίτσαρντ Ρόμπερτ Νάιτ το 2009 και απέκτησαν:
Κέρτνι Μπιάνκα Νάιτ (2007)
Νταϊάνα Νάιτ (γενν. 2011)
Σοφία (γενν. 29 Οκτωβρίου 1957), παντρεύτηκε τον Αλέν Μπιαρνέ στις 29 Αυγούστου 1998 και χώρισαν το 2002. Απέκτησαν ένα παιδί:
Ελισάβετ Μαρία Μπιαρνέ (γενν. 15 Αυγούστου 1998)
Μαρία (γενν. 13 Ιουλίου 1964), παντρεύτηκε τον Κάζιμιρ Μιστκόβσκι στις 16 Σεπτεμβρίου 1995 και χώρισαν το 2003.
Σχετικά πολυμέσα
.svg)
.jpg)
