O Μπαμπ, (γεννηθείς Σιγίντ Αλί Μοχάμετ Σιράζι,περσικά: سيد علی محمد شیرازی, 20 Οκτωβρίου 1819 – 9 Ιουλίου 1850) ήταν ο ιδρυτής τουΜπαμπισμού, και μία από τις κεντρικές μορφές της Μπαχάι Πίστης.
ΟΜπαμπ ήταν ένας έμπορος από τοΣιράζστοΙράν των Κατζάρο οποίος το 1844, στην ηλικία των 24, ισχυρίστηκε ότι είναι ένας αγγελιοφόρος του Θεού. Ανέλαβε τον τίτλο τουΜπαμπ (αραβικά: باب), πουστα αραβικά σημαίνει «Πύλη» ή «Θύρα», μια αναφορά που σχετίζεται μετην υπόσχεση γιατον ερχομό του Μαχντί ή τουαλ-Κα'ιμμε τους Δωδεκατιστές. Βρέθηκε σε αντιπαράθεση μετην περσική κυβέρνηση, που κατέληξε σε εκτέλεση αυτού και χιλιάδων από τους ακόλουθούς του, που αναφέρονταν ως Μπαμπί.
ΟΜπαμπ έγραψε πολυάριθμες επιστολές και βιβλία στα οποία δήλωσε τις αξιώσεις τουκαι όρισε τις διδασκαλίες του. Εισήγαγε την ιδέα για Εκείνον τον οποίον ο Θεός θα φανερώσει, έναν μεσσία πουθα φέρει ένα μήνυμα μεγαλύτερο από το δικό του.[4]
Γιατους Μπαχάι, οΜπαμπ ανέλαβε έναν ρόλο σαντουΠροφήτη Ηλία ή τουΙωάννη του Βαπτιστή, ενός προκάτοχου ή πρόδρομου που άνοιξε τον δρόμο γιατη θρησκεία τους. ΟΜπαχαολλά, ο ιδρυτής της Μπαχάι Πίστης, ήταν ακόλουθος του Μπαμπ καιτο 1863, 13 χρόνια μετά τον θάνατο του τελευταίου, ισχυρίστηκε ότι είναι η εκπλήρωση της προφητείας του Μπαμπ.
Από άσκηση καλλιγραφίας τουΜπαμπ, προτού κλείσει την ηλικία των 10 ετών.
ΟΜπαμπ γεννήθηκε την 20 Οκτωβρίου 1819 (1 Μουχάραμ 1235 Ε.Ε.) στοΣιράζ,σεμια μεσαία αστική τάξη εμπόρων της πόλης και ονομάστηκε Αλί Μοχάμετ. Ο πατέρας του ήταν ο Μωάμεθ Ριντά, καιη μητέρα του ήταν η Φατιμί (1800-1881), η κόρη ενός επιφανούς εμπόρου στο Σιράζ, η οποία αργότερα ακολούθησε τους Μπαχάι. ΟΜπαμπ ορφάνεψε σε πολύ νεαρή ηλικία, όταν πέθανε ο πατέρας του, καιτον μεγάλωσε ο θείος από την πλευρά της μητέρας του, οΧατζι Μίρτσα Σιγίντ Αλί, ένας έμπορος.[5][6] Ένας απόγονος τουΜωάμεθ, σαγίντ, μέσω τουΧουσείν ιμπν Αλίκαι από τους δύο γονείς του.[7][8][9]Στο Σιράζ ο θείος τουτον έστειλε στομακτάμπ, δημοτικό σχολείο, όπου έμεινε για 6-7 χρόνια.[10][11] Κάποια στιγμή μεταξύ την ηλικία των 15 - 20 μπήκε στην οικογενειακή επιχείρηση του θείου του, έναν εμπορικό οίκο, και έγινε έμπορος στην Ιρανική πόλη Μπουσέχρ, κοντά στονΠερσικό Κόλπο.[5][10] Κάποια από τα πρώτα συγγράμματά του δείχνουν ότι δεντου άρεσε η δουλειά και προτιμούσε να ασχολείται μετη μελέτη της θρησκευτικής λογοτεχνίας.[10] Ένας από τους ακόλουθούς τουτον περιέγραψε ως «πολύ ολιγόλογος, καιδεν άρθρωνε ούτε λέξη εκτός αν ήταν απολύτως απαραίτητο. Ούτε κανπου απαντούσε στις ερωτήσεις μας. Ήταν συνεχώς απορροφημένος στις σκέψεις του, και επανειλημμένα προκατειλημμένος με τις προσευχές και τους στίχους του. Περιγράφεται ως ωραίος άντρας μεμια λεπτή γενειάδα, ντυμένος με καθαρά ρούχα, και φορώντας ένα πράσινο σάλι και ένα μαύρο τουρμπάνι.»[12]
Ένας Άγγλος γιατρός περιέγραψε τον νεαρό ως εξής: «Ήταν ένας πολύ πράος και εκλεπτυσμένος άνθρωπος, μάλλον μικρός σε ανάστημα και πολύ ανοιχτόχρωμος για Πέρση, μεμια μελωδική απαλή φωνή πουμε εντυπωσίασε πολύ».[13]
Το 1842 παντρεύτηκε την Καντίτζι-Μπαγκουμ (1822-1882), όταν εκείνος ήταν 23 και εκείνη 20.[14] Ήταν η κόρη ενός επιφανούς εμπόρου στο Σιράζ. Ο γάμος τους αποδείχθηκε ευτυχισμένος[15]και έφεραν στον κόσμο ένα παιδί, ένα αγόρι μετο όνομα Αχμάντ, που πέθανε το έτος που γεννήθηκε, το 1843.[15]Η εγκυμοσύνη έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή της Καντίτζι, καιδεν έκανε άλλα παιδιά. Το νεαρό ζευγάρι ζούσε σε ένα ταπεινό σπίτι στο Σιράζ, μαζί μετη μητέρα του Μπαμπ. Αργότερα, η Καντίτζι ακολούθησε τους Μπαχάι.
Τη δεκαετία του 1790 στην Περσία, οΣέικχ Αχμάντ (1753-1826) ξεκίνησε ένα θρησκευτικό κίνημα εντός τωνΔωδεκατιστώντουΣιιτικού Ισλάμ. Οι οπαδοί του, που έγιναν γνωστοί ως Σεικχιστές, περίμεναν την επικείμενη εμφάνιση τουαλ-Κα'ιμτουΑλαλ-Μπαήτ (Οίκος του Προφήτη), ή αλλιώς του «Μαχντί». Μετά τον θάνατό του, τον Σέικχ Αχμάντ διαδέχθηκε ο Καζίμ Ραστί (1793-1843).
Το 1841 οΜπαμπ πήγε για προσκύνημα στοΙράκ, καιγια επτά μήνες έμεινε κυρίως μέσα και γύρω από τηνΚαρμπάλα.[16] Ίσως εκεί συνάντησε τον Καζίμ Ραστί, ο οποίος του έδειξε μεγάλη εκτίμηση.[17] Πιστεύεται ότι παρευρέθηκε σε ορισμένες από τις διαλέξεις του Καζίμ Ραστί, αλλά δεν υπάρχουν πολλά γραπτά τεκμήρια γι'αυτήν την περίοδο.[14]
Μέχρι το τέλος της ζωής του, τον Δεκέμβριο 1843, ο Καζίμ Ραστί συμβούλευε τους οπαδούς τουνα εγκαταλείψουν τα σπίτια τους καινα αναζητήσουν τον Μαχντί, ο οποίος, σύμφωνα με τις προφητείες του, θα εμφανιζόταν σύντομα.[17] Ένας από τους οπαδούς του, οΜούλα Χουσάιν, κατόπιν ολονυκτίας σαράντα ημερών σε ένα τζαμί, ταξίδεψε στο Σιράζ, όπου συναντήθηκε μετον Μπαμπ.[18]
Η πρώτη εμπειρία θρησκευτικής έμπνευσης που ανέφερε οΜπαμπ, με μάρτυρα τη γυναίκα του, χρονολογείται από το βράδυ της 3ης Απριλίου 1844.[19]Η πρώτη κοινή σύνδεση του Μπαμπ μετην αίσθηση της αποστολής του, ήρθε μετην άφιξη τουΜούλα Χουσάινστο Σιράζ. Το βράδυ της 22ας Μαΐου, ο τελευταίος βρισκόταν στο σπίτι τουΜπαμπ κατόπιν πρόσκλησης του ίδιου, καιτου μίλησε γιατην πορεία τουστην αναζήτηση ενός διαδόχου γιατον Καζίμ Ραστί, του Αναμενόμενου. ΟΜπαμπ αξιώθηκε αυτήν τη θέση, καιτου φορέα της θεϊκής γνώσης,[14]καιο Μουλά Χουσάιν έγινε ο πρώτος που αποδέχτηκε τις αξιώσεις του ως μία εμπνευσμένη μορφή και πιθανού διαδόχου του Καζίμ Ραστί.[17][14]ΟΜπαμπ απάντησε ικανοποιητικά σε όλες τις ερωτήσεις τουκαι πολύ γρήγορα έγραψε παρουσία του ένα μεγάλο ταφσίρ (ἐξήγησις) γιατο σούρα «Γιουσούφ», που ονομάστηκε Καγιούμου λ'Ασμά, και θεωρείται το πρώτο έργο του Μπαμπ που αποκαλύφθηκε.[17]
ΟΜουλά Χουσάιν έγινε ο πρώτος μαθητής του Μπαμπ. Μέσα σε πέντε μήνες, άλλοι 17 μαθητές του Καζίμ Ραστί αναγνώρισαν τονΜπαμπ ως Φανέρωση του Θεού.[20] Ανάμεσά τους, μια γυναίκα, η Φατιμί Ζαρίν Ταζ Μπαραγκάνι, μία ποιήτρια, που αργότερα έλαβε το όνομα Ταχίρε, η Αγνή. Αυτοί οι 18 μαθητές αργότερα έγιναν γνωστοί από τα Γράμματα των Ζωντανών (κάθε ψυχή περιείχε ένα γράμμα από το Πνεύμα του Θεού, τα οποία συνδυάζονταν γιανα σχηματιστεί η Λέξη) και ανέλαβαν το καθήκον να διαδώσουν τη νέα πίστη (που νοείται ως επιστροφή ή συνέχιση της Πίστης του Αβραάμ) σε όλο το Ιράν καιτο Ιράκ.[21]ΟΜπαμπ έδωσε έμφαση στον πνευματικό σταθμό αυτών των 18 ατόμων, οι οποίοι, μαζί μετον ίδιο, σχημάτισαν την πρώτη «Ενότητα» της θρησκείας του[22] σύμφωνα μετον αραβικό όρο ουαχιντ, ενότητα πουμε χρήση του αριθμητικού συστήματος αμπτζαντ έχει μια αριθμητική τιμή ίση με 19. Το βιβλίο τουΜπαμπ, τοΠερσικό Μπαγιάν, δίνει τη μεταφορική ταυτότητα των Γραμμάτων των Ζωντανών ως τους Δεκατέσσερις Αλάνθαστους των Δωδεκατιστών του Σιιτικού Ισλάμ: τονΜωάμεθ, τους Δώδεκα Ιμάμηδες, καιτηνΦάτιμα, και τους τέσσερις αρχάγγελους.[22] Παράλληλα με τους πρώτους μαθητές του Χριστού, τους Δώδεκα Αποστόλους.[23]
Στα πρώτα του γραπτά, οΜπαμπ φαίνεται πως παρουσιάζει τον εαυτό του ως την πύλη (μπαμπ) προς τον Κρυφό Δωδέκατο Ιμάμη, και αργότερα αρχίζει ρητά να αναγορεύεται τη θέση αυτού του κρυμμένου Ιμάμη και ενός νέου αγγελιοφόρου από τον Θεό.[24] Αντί να εκφράζει μία αποσπασματική ή εξελισσόμενη συνείδηση, ο Σαϊέντι αναφέρει ότι τα έργα τουΜπαμπ είναι ενιαία στο σύνολό τους, και ότι η σταδιακή αποκάλυψη της ταυτότητας τουΜπαμπ ορίστηκε από την αρχή της ενότητας στην πολυμορφία.[24]
ΟΜπαμπ στάθηκε σε αυτόν τον άμβωνα του Μασχίντ-ι-Βακίλ, απευθυνόμενος στον λαό της Σιράζ τον Σεπτέμβριο 1846
Στα πρώτα γραπτά συγγράμματα τουΜπαμπ, η τιμητική ταυτότητα που αξιώθηκε ήταν αλάνθαστη, αλλά λόγω της υποδοχής του λαού, δίνουν την εντύπωση ότι δεν αποτελεί πάρα μόνο την πύλη γιατον Κρυφό Δωδέκατο Ιμάμη.[24]Στον κύκλο του από τους πρώτους πιστούς, οΜπαμπ ήταν διφορούμενος όσον αφορά την ακριβή του κατάσταση, και σταδιακά τους εκμυστηρεύτηκε τη θέση του όχι απλά ως μόνο μια πύλη προς τον Κρυμμένο Ιμάμη, αλλά ως η Φανέρωση αυτού καιτουΚα'ιμ καθαυτού.[25] Στις πρώτες συναντήσεις τουμετον Μούλα Χουσάιν, οΜπαμπ περιέγραψε τον εαυτό του ως Αφέντη καιτον Έναν Εκλεκτό. Δεν θεωρούσε τον εαυτό του απλά ως διάδοχο του Καζίμ Ραστί, αλλά αξιώθηκε μία προφητική θέση, ένα είδος εκπροσώπου, εξουσιοδοτημένου όχι μόνο από τον Κρυμμένο Ιμάμη αλλά και μέσα από τη Θεία αρχή.[26]Τα πρώτα του κείμενα όπως ο «Σχολιασμός γιατο Σούρα του Ιωσήφ» ήταν γραμμένα στην Κορανική γλώσσα που υπαινισσόταν θεία παρέμβαση και ταυτιζόταν καλά μετον Ιμάμη.[21][27] Όταν ο Μούλα Αλί-Μπαστάμι, το δεύτερο Γράμμα των Ζωντανών, δικάστηκε στηΒαγδάτηγιατο κήρυγμα τουΜπαμπ, οι κληρικοί μελέτησαν τονΣχολιασμό γιατο Σούρα του Ιωσήφ, αναγνώρισαν την αξίωση της θείας αποκάλυψης και παράθεσαν τεκμήρια αυτού.[27]
Ωστόσο, κατά την πρώιμη φάση των δηλώσεών τουστο κοινό, γιατον τίτλο μπαμπ τονίστηκε η σημασία της πύλης που οδηγεί στον Κρυμμένο Ιμάμη, καθώς οΜπαμπ είχε συμβουλέψει τους πρώτους πιστούς τουναμην αποκαλύψουν πλήρως τα διδάγματά του ή το όνομά του.[28]Ο τρόπος προσέγγισης μέσω αξίωσης μίας ταπεινότερης θέσης αποσκοπούσε στονα δημιουργήσει μια αίσθηση προσμονής γιατην εμφάνιση του Κρυμμένου Ιμάμη, καθώς καιστην αποφυγή της δίωξης και της φυλάκισης, επειδή μια δημόσια διακήρυξη γιατη θέση του μαχντί θα μπορούσε να επιφέρει μια γρήγορη θανατική καταδίκη.[28] Μετά από μερικούς μήνες, καθώς οΜπαμπ επιβεβαιώθηκε περαιτέρω γιατην αποδοχή καιτην προθυμία μεταξύ των πιστών τουκαιτου κοινού, σταδιακά μετατόπισε την κοινωνική του θέση προς αυτήν του κρυμμένου Ιμάμη.[28] Μετέπειτα στα τελευταία χρόνια της ζωής του ανακοίνωσε τη θέση του ως Φανέρωση του Θεού. Όταν δικάστηκε, με τόλμη παρουσίασε τον εαυτό του, μετην παρουσία του Διαδόχου στον θρόνο της Περσίας και άλλων διακεκριμένων ατόμων, ως τον Εκλεκτό.[28][29] Τελικά, στο τελευταίο του γραπτό έργο, το Χαίκαλ αλ-ντιν,[30] αξιώθηκε την «ουσία του Θεού», το ντατου'λαχ.[31] Κατά τους πρώτους μήνες των δημόσιων λόγων του, μετην υιοθέτηση προσεκτικής πολιτικής κατάφερε τη μέγιστη προσοχή του κοινού μετην ελάχιστη αντιφατικότητα.[28]
Εν τούτοις, το σταδιακό ξετύλιγμα των ισχυρισμών του προκάλεσε κάποια σύγχυση, τόσο στο κοινό όσο και μεταξύ των πιστών του. Ορισμένοι από τους πρώτους ακόλουθούς τουτον είχαν αναγνωρίσει άκριτα ως αγγελιοφόρο του Θεού με θεία εξουσία, και αυτό επέφερε διαφωνίες στην κοινότητα των Μπαμπιστών.[28] Μολονότι οΜπαμπ ήθελε να μεταδώσει το μήνυμά τουμε διακριτικότητα, πολλοί από τους ακόλουθούς του, όπως η Ταχίρε, διακήρυξαν ανοιχτά τον ερχομό του Κρυμμένου Ιμάμη καιτου Μαχντί όπως είχε υποσχεθεί.[28]
Κατόπιν της αναγνώρισής του από τα 18 Γράμματα των Ζωντανών, ο Μπαμπ καιτο 18ο Γράμμα, ο Κουντούς, ξεκίνησαν ένα ταξίδι για προσκύνημα στηΜέκκακαιτηΜεδίνα, τις ιερές πόλεις του Ισλάμ.[32]ΣτοΚάαμπα της Μέκκας, οΜπαμπ αξιώθηκε δημοσίως τοΚα'ιμ,[33]και έγραψε στον Σαρίφ της Μέκκας, τον Θεματοφύλακα του Κάαμπα, διακηρύσσοντας την αποστολή του. Μετά το προσκύνημα, ο Μπαμπ καιο Κουντούς επέστρεψαν στοΜπουσέχρτου Ιράν.[34]
Λίγο καιρό μετά, τα κηρύγματα των Γραμμάτων των Ζωντανών ήρθαν σε αντιπαράθεση μετον Ισλαμικό κλήρο, οπότε ο Κυβερνήτης της Σιράζ διέταξε τη σύλληψη του Μπαμπ. ΟΜπαμπ, όταν ενημερώθηκε γιατην επικήρυξή του, τον Ιούνιο 1845, έφυγε από το Μπουσέχρ γιατο Σιράζ, παρουσίασε τον εαυτό του στις αρχές και τέθηκε σεκατ ' οίκον περιορισμό στο σπίτι του θείου του, μέχρις ότου ξέσπασε μια επιδημία χολέρας στην πόλη τον Σεπτέμβριο του 1846.[32] Όταν αφέθηκε ελεύθερος αναχώρησε γιατοΙσφαχάν. Εκεί, πολλοί ήρθαν νατονδουνστο σπίτι τουιμάμη τζουμ'α, επικεφαλής του τοπικού κλήρου που ήταν συμπαθής. Μετά από μια άτυπη συγκέντρωση, όπου οΜπαμπ διαλέχθηκε μετον τοπικό κλήρο και επέδειξε την ταχύτητά τουστη γρήγορη και άμεση ρήμα, η δημοτικότητά του πέταξε.[35] Μετά τον θάνατο του κυβερνήτη του Ισφαχάν και υποστηρικτή τουΜπαμπ, Μανουχερ Χαν Γκορτζι, οι κληρικοί της επαρχίας άσκησαν πίεση στον Βασιλιά της Περσίας, Μοχάμαντ Σαχ Κατζάρ, ώστε να διατάξει τον Μπαμπ να έρθει στηνΤεχεράνητον Ιανουάριο του 1847.[36] Αφού πέρασε αρκετούς μήνες σε ένα στρατόπεδο έξω από την Τεχεράνη, και προτού συναντήσει τονΣαχ, ο Πρωθυπουργός φυλάκισε τον Μπαμπ στοΤαμπρίζ, στο βορειοδυτικό άκρο της χώρας.[32]
Φρούριο του Μάκου, Ιράν (2008)
Μετην πάροδο 40 ημερών στο Ταμπρίζ, οΜπαμπ μεταφέρθηκε στο φρούριο του Μάκου στην επαρχία Αζερμπαϊτζάν του Ιράν κοντά στα τουρκικά σύνορα. Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του εκεί, οΜπαμπ άρχισε τη συγγραφή τουπιο σημαντικού του έργου, τουΠερσικού Μπαγιάν, που έμεινε ανολοκλήρωτο. Με αυξανόμενη τη δημοτικότητα του Μπαμπ στο Μάκου ακόμα καιο κυβερνήτης του Μάκου προσηλυτίστηκε, καιτον Απρίλιο 1848 ο πρωθυπουργός τον μετέφερε στο φρούριο του Τσεχρίκ.[37]Και εκεί, όμως, αυξήθηκε η δημοτικότητα τουΜπαμπ, τόσο ώστε οι δεσμοφύλακες χαλάρωσαν τους περιορισμούς του. Εκείνη την περίοδο οΑκαΜπαλαΜπιγκ Σισβάνι Νακσμπάντι ζωγράφισε το πορτρέτο του Μπαμπ.[38]Στη συνέχεια, ο Πρωθυπουργός διέταξε να φέρουν τονΜπαμπ πίσω στο Ταμπρίζ, όπου η κυβέρνηση κάλεσε τις θρησκευτικές αρχές να δικάσουν τον Μπαμπ για βλασφημία και αποστασία.[32]
Η δίκη, στην οποία παρευρέθηκε ο Εστεμμένος Πρίγκιπας, πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 1848 και συμμετείχε πληθώρα κληρικών. Ανέκριναν τονΜπαμπ σχετικά μετη φύση των ισχυρισμών του, τις διδασκαλίες του, καιτου ζήτησαν να δείξει θαύματα που αποδεικνύουν τη θεϊκή του εξουσία. Τον παραίνεσαν να αποκηρυχθεί τις αξιώσεις του. Υπάρχουν εννέα σωζόμενες εκθέσεις των μαρτύρων που παρευρέθηκαν στη δίκη, εκτων οποίων ορισμένες ίσως προέρχονται από μια παλαιότερη πηγή. Οι 6 από τις εκθέσεις προέρχονται από Μουσουλμανικούς λογαριασμούς, και εκφράζουν δυσμένεια γιατον Μπαμπ.[39] Υπάρχουν 62 ερωτήσεις που αναφέρονται στις 9 εκθέσεις, εκτων οποίων οι 18 εμφανίζονται σε 1 έκθεση, οι 15 σε δύο, οι 8 σε τρεις, οι 5 σε τέσσερις, οι 13 σε πέντε, καιοι 3 σε έξι. Μεμη συμπεριλαμβανόμενες τις απαντήσεις «ναι» και «δεν απάντησε», απομένουν μόνο 35 απαντήσεις, εκτων οποίων οι 10 εμφανίζονται σε 1 έκθεση, οι 8 σε δύο, οι 6 σε τρεις, οι 3 σε τέσσερις, οι 2 σε πέντε, και 5 σε έξι. Στις 9 εκθέσεις των μαρτύρων υπάρχει μόνο μία απάντηση στην οποία οΜπαμπ δηλώνει ότι «εγώ είμαι το άτομο που περιμένατε για χίλια χρόνια».[39]
Η δίκη δεν κατέληξε σε τελεσίδικο αποτέλεσμα. Μερικοί κληρικοί ζήτησαν τη θανατική ποινή, αλλά η κυβέρνηση ζήτησε επιείκεια στην κρίση τους, επειδή οΜπαμπ ήταν δημοφιλής. Η κυβέρνηση ζήτησε από ιατρικούς εμπειρογνώμονες να κηρύξουν τονΜπαμπ τρελό, προκειμένου να αποτρέψουν την εκτέλεσή του, καιγιανα κατευνάσει το θρησκευτικό ιερατείο διέδωσε φήμες για μετάνοια του Μπαμπ και ανάκληση των δηλώσεών του.[40]
ΟΣεΐχ-ουλ Ισλάμ, ένας προασπιστής της αντιμπαμπιστικής εκστρατείας, πουδεν βρισκόταν στη δίκη τουΜπαμπ, εξέδωσε μία θανατική ποινή υπό όρους αν διαγνωστεί ότι οΜπαμπ είναι λογικός. Εκδόθηκε ένα φετβάπου καταδίκαζε τον Μπαμπ για αποστασία μετη δήλωση: «Η μετάνοια δεν είναι αποδεκτή από έναν αδιόρθωτο αποστάτη, καιη εκτέλεση σου αναβλήθηκε μόνο από αμφιβολία γιατη λογική του μυαλού σου.»[40]
Ο γιατρός του πρίγκιπα, Ουίλιαμ Κόρμίκ, εξέτασε τον Μπαμπ και συμμορφώθηκε μετο αίτημα της κυβέρνησης ναβρει βάσιμους λόγους γιατην επίδειξη επιείκειας.[39]Η διάγνωσή του έσωσε τονΜπαμπ από την εκτέλεση για λίγο καιρό, αλλά οι κληρικοί επέμειναν ότι χρήζει σωματικής τιμωρίας, οπότε οΜπαμπ τιμωρήθηκε μεμαστίγωμα στα πόδια - είκοσι βουρδουλιές στα πέλματα των ποδιών του.[40]
Η ανυπόγραφη και αχρονολόγητη επίσημη κυβερνητική έκθεση αναφέρει ότι, κατόπιν του ξυλοδαρμού οΜπαμπ προφορικώς και γραπτώς ανακάλεσε, απολογήθηκε και δήλωσε ότι δενθα συνεχίσει να ισχυρίζεται αξιώσεις θεότητας.[41]Το έγγραφο της αυτοαναίρεσής του γράφτηκε λίγο μετά τη δίκη τουστο Ταμπρίζ.[39] Μερικοί συγγραφείς πιστεύουν ότι οι ισχυρισμοί έγιναν γιανα ντροπιάσουν τον Μπαμπ καινα υπονομεύσουν την αξιοπιστία τουγιατο κοινό, και ότι η γλώσσα αυτού του εγγράφου διέφερε κατά πολύ από το συνηθισμένο στυλτουΜπαμπ, και φαινόταν προκομμένο από τις αρχές.[40]
Ο ανατολιστής Έντουαρντ Γκράνβιλ Μπράουν έλαβε αντίγραφα των εγγράφων της δίκης από τον Ιππόλυτο Ντρέυφους-Μπάρνι, τον πρώτο Γάλλο Μπαχάι. Το έγγραφο της ανάκλησης τουΜπαμπ συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο του Μπράουν με τίτλο: Πηγές γιατη Μελέτη της Θρησκείας των Μπαμπί, όπου ο ίδιος αναφέρει, «[Το έγγραφο], ανυπόγραφο και αχρονολόγητο, υποτίθεται ότι γράφτηκε δια χειρός του Μπαμπ και αποτελεί πλήρη αναίρεση και παραίτηση από κάθε υπεράνθρωπη αξίωση που ίσως ισχυρίστηκε. Δεν είναι σαφές τοσε ποιους απευθύνεται, ή εάν αναφέρεται στην ανάκληση της τελευταίας παραγράφου [της έκθεσης της κυβέρνησης] ή άλλου εγγράφου. Ο γραφικός χαρακτήρας, μολονότι είναι χαριτωμένος, δεν είναι ευανάγνωστος...»[42] Ακολουθεί μια μετάφραση από το σχετικό τμήμα του εγγράφου:
Ουδέποτε ζήτησα κάτι αντίθετο προς το Θέλημα του Θεού, και, αν λέξεις ενάντιες στη Θεία χάρη του κύλησαν από την πένα μου, θα ήταν ακούσια ανυπακοή, καισε κάθε περίπτωση μετανοώ και ζητώ συγχώρεση από Αυτόν. Αυτός ο υπηρέτης δεν έχει καμία γνώση για οποιαδήποτε υπεράνθρωπη αξίωση. Ζητώ τη συγχώρεση του Θεού του Κυρίου μουκαι μετανοώ σε αυτόν [την ιδέα] ότι θα έπρεπε ναμου αποδοθεί οποιαδήποτε [Θεία] Αποστολή. Όσον αφορά ορισμένες προσευχές και λέξεις που έφυγαν από τη γλώσσα μου, δεν υπαινίσσονται καμία τέτοια Αποστολή, και οποιαδήποτε αξίωση για ιδιαίτερη απόδοση της Αγιότητάς τουτην Απόδειξη της Αγάπης (στο όνομα της Ειρήνης!) είναι αβάσιμος ισχυρισμός, πουδεν έχει προβάλει ποτέ αυτός ο υπηρέτης.[43]
Μετά τη δίκη, οΜπαμπ διατάχθηκε να επιστρέψει στο φρούριο της Τσεχρίκ.
Η πλατεία του στρατώνα στηνΤαμπρίζ, όπου εκτελέστηκε οΜπαμπ
Στα μέσα του 1850 ο νέος πρωθυπουργός, οΑμίρ Καμπίρ,[44] διέταξε την εκτέλεση τουΜπαμπ, πιθανώς κατόπιν αποτυχημένων εξεγέρσεων των Μπαμπί καιμετη δημοτικότητα του κινήματος να φθίνει. Έφεραν τονΜπαμπ πίσω στη Ταμπρίζ από το Τσεχρίκ γιαθανάτωση με τυφεκισμό από εκτελεστικό απόσπασμα. Τη νύχτα πριν από την εκτέλεσή του, ενώ βρισκόταν στο κελί του, ένας νεαρός Μπαμπί, ο Μωάμεθ-Αλί "Ανις" από το Ζονούζ, έπεσε στα πόδια του Μπαμπ και ικέτεψε να μαρτυρήσει μαζί του, τότε αμέσως συνελήφθη και τοποθετήθηκε στο ίδιο κελί μετον Μπαμπ.
Το πρωί της 9ης Ιουλίου 1850 (28 Σα'μπαν 1266 Ε.Ε.), τον έφεραν στην αυλή του στρατώνα, όπου παρευρίσκονταν χιλιάδες άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν γιανα παρακολουθήσουν την εκτέλεση. Ο Μπαμπ καιο Ανίς δέθηκαν σε έναν τοίχο και ένα μεγάλο απόσπασμα από στρατιώτες ετοιμάστηκαν να πυροβολήσουν.[45] Πολλές αναφορές από αυτόπτες μάρτυρες και Δυτικούς διπλωμάτες διηγούνται το αποτέλεσμα.[46] Δόθηκε η διαταγή γιαπυρ. Οι αναφορές διαφέρουν στις λεπτομέρειες, αλλά συμφωνούν στο ότι η πρώτη ομοβροντία απέτυχε να σκοτώσει τονΜπαμπ, αντίθετα οι σφαίρες έκοψαν τα σχοινιά που τους συγκρατούσαν στον τοίχο.[47] Ήρθε ένα δεύτερο απόσπασμα και δόθηκε εκ νέου η διαταγή γιαπυρ. Αυτή τη φορά οΜπαμπ σκοτώθηκε.[45]Στην παράδοση των Μπαμπί καιτων Μπαχάι, η αποτυχία της πρώτης ομοβροντίας να σκοτώσει τονΜπαμπ θεωρείται ένα θαύμα. Σύμφωνα με Ιρανικές πηγές, τα απομεινάρια του Μπαμπ καιτου Ανίς πετάχτηκαν σε ένα χαντάκι και φαγώθηκαν από σκυλιά, μια ενέργεια που καταδικάστηκε από τονΤζάστιν Σειλ, τότε Βρετανού Υπουργού στην Τεχεράνη.[45]
Οι πηγές των Μπαχάι υποστηρίζουν ότι τα λείψανα τους μυστικά διασώθηκαν από μια μερίδα Μπαμπί, οι οποίοι στη συνέχεια τα έκρυψαν. Μετον καιρό τα λείψανα μεταφέρθηκαν με μυστικότητα και σύμφωνα με τις οδηγίες αρχικά του Μπαχαολλά, και μετά τουΑμπντόλ-Μπαχά, μέσω του Ισφαχάν, στοΚερμανσάχ, τηΒαγδάτη, τηΔαμασκό, τηΒηρυτό, καιστη συνέχεια μέσω θαλάσσης στηνΆκρα, στην πεδιάδα κάτω από τοΌρος Κάρμηλοςτο 1899.[48]Την 21η Μαρτίου 1909, τα λείψανά του ενταφιάστηκαν σε έναν ειδικό τύμβο, στοΜαυσωλείο τουΜπαμπ, που εγέρθηκε γιατον σκοπό αυτό από τον Αμπντόλ-Μπαχά, στο Όρος Κάρμηλος στη σημερινή Χάιφατου Ισραήλ.[49]Στην περιοχή του, τοΠαγκόσμιο Κέντρο Μπαχάι υποδέχεται τους επισκέπτες να περιηγηθούν στους κήπους.
Σταπιο επιφανή συγγράμματά του, οΜπαμπ υπαινίχθηκε την παρουσία του Εκλεκτού, αυτόν «Τον Οποίον ο Θεός θα φανερώσει», και ότι ο ίδιος ήταν «μόνο ένα δαχτυλίδι στο χέρι Αυτού, Τον Οποίον ο Θεός θα φανερώσει.» Τα 20 χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατο τουΜπαμπ, πάνω από 25 άτομα ισχυρίστηκαν ότι βρίσκονται στη θέση του Εκλεκτού, μεπιο σημαντικό τονΜπαχαολλά.
Προτού πεθάνει οΜπαμπ έστειλε μια επιστολή στον Μίρτσα Γιαχιά, Σουμπ-ι-Αζαλ, πουγια πολλούς θεωρείται σαν διαθήκη.[50]Σε αυτήν αναγνώριζε τον διορισμό του Σουμπ-ι-Αζάλ ως ηγέτη της κοινότητας των Μπαμπί μετά τον θάνατό του, και ζητούσε να υπακούσουν τον Εκλεκτό όταν αυτός εμφανιστεί.[51] Εκείνον τον καιρό ο Σουμπ-ι-Αζαλ, έφηβος ακόμα, δεν είχε ασκήσει ποτέ εξουσία ηγεσίας στο κίνημα των Μπαμπί, και εξακολουθούσε ναζειστο σπίτι του μεγαλύτερου αδερφού του, του Μπαχαολλά. Παράλληλα, υπήρχαν υποψίες ότι ο διορισμός αποσκοπούσε στονα τραβήξει την προσοχή μακριά από τον Μπαχαολλά καινα επιτρέπεται μεγαλύτερη ευχέρεια στις επικοινωνίες μεταξύ των πιστών καιτου ηγέτη τους. Ήδη στο Σιιτικό Ισλάμ υπάρχουν πολλές ιστορίες για κρυφούς ηγέτες, και τους εκπροσώπους τους που ασκούν την πραγματική εξουσία. Παράδειγμα αυτού είναι η ιστορία των τεσσάρων Μπαμπ.
Το 1852 ο Μπαχάολλα, ενώ ήταν φυλακισμένος στην Τεχεράνη, δέχθηκε επίσκεψη από μία «Κόρη του Παραδείσου», που συμβολικά σηματοδότησε την έναρξη της αποστολής του ως Αγγελιοφόρου του Θεού. Έντεκα χρόνια αργότερα στη Βαγδάτη, έκανε την πρώτη του δημόσια δήλωση και τελικά αναγνωρίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των Μπαμπί ως "Εκείνος, τον Οποίον ο Θεός θα φανερώσει". Οι οπαδοί του άρχισαν να αυτοαποκαλούνται Μπαχάι.[52]
Ο Σουμπ-ι-Αζαλ συνέχισε ναζει μαζί ή κοντά στον Μπαχαολλά σε όλη την περίοδο της εξορίας του από το Ιράν στηΒαγδάτηκαι μετά στηνΚωνσταντινούποληκαιτηνΑδριανούπολη, μολονότι η αξίωση του Μπαχαολλά ως μια Εκδήλωση του Θεού, το 1863 κατέστησε αμφισβητήσιμη τη θέση του Σουμπ-ι-Αζάλ ως αρχηγού της κοινότητας των Μπαμπί. Τον Σεπτέμβριο 1867, στην Αδριανούπολη, οι ισχυρισμοί των αντίζηλων γιατην εξουσία εξελίχτηκαν σε κρίση. Ο Σουμπ-ιΑζαλ προκάλεσε τον Μπαχαολλά να ανταγωνιστούν σεμια δοκιμή γιατη θεία θέληση σε ένα τοπικό τζαμί στην Αδριανούπολη, έως που «ο Θεός θα εξαφανίσει τον απατεώνα». Ο Μπαχαολλά δέχτηκε και προσήλθε στοΤέμενος Γιαβούζ Σελίμστην καθορισμένη ώρα, αλλά ο Σουμπ-ι-Αζαλ απέτυχε να εμφανιστεί.[53]
Οι οπαδοί του Σουμπ-ι-Αζαλ έγιναν γνωστοί ως Αζαλίτες ή Αζάλι Μπαμπί. Για τους Μπαμπί πουδεν αποδέχτηκαν τον Μπαχάολλα, ο Σουμπ-ι-Αζαλ παρέμεινε ο αρχηγός τους μέχρι τον θάνατό τουτο 1912, καιη διαδοχή στους Αζάλι παρέμεινε επίμαχη. Στις πηγές των Μπαχάι αναφέρεται ότι οι 11 από τους 18 «μάρτυρες» που διορίστηκαν από τον Σουμπ-ι-Αζαλ γιανα επιβλέπουν την κοινότητα των Μπαμπί έγιναν Μπαχάι, όπως καιο γιός του. Ο άνδρας που δήθεν διορίστηκε ως διάδοχος του Σουμπ-ι-Αζαλ, οΧαντι-ι-Νταβλατ-Αμπαντί, μετέπειτα αποκηρύχτηκε δημόσια την πίστη τουστον Μπαμπ καιστον Σουμπ-ι-Αζαλ.[54]
Ο Μπαχαολλά προέκυψε πιο επιτυχημένος καιη συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών τουΜπαμπ εγκατέλειψε τον Σουμπ-ι-Αζαλ και έγιναν Μπαχάι. Σήμερα υπάρχουν αρκετά εκατομμύρια Μπαχάι, και εκτιμάται ότι υπάρχουν περί τους 1000 Αζαλίτες στο Ιράν.[55]
Οι διδασκαλίες τουΜπαμπ έχουν τρία μεγάλα στάδια, έκαστο μεμια κυρίαρχη θεματική εστίαση. Οι πρώιμες διδασκαλίες του επικεντρώθηκαν στην ερμηνεία τουγιατοΚοράνικαιτοχαντίθ. Αυτή η ερμηνευτική διάθεση συνεχίστηκε σε όλα τα τρία στάδια της διδασκαλίας του, αλλά με μία μετατόπιση της έμφασης προς φιλοσοφική αποσαφήνιση και τελικά προς νομοθετικές απόψεις. Στο δεύτερο φιλοσοφικό στάδιο, οΜπαμπ δίνει μια εξήγηση γιατημεταφυσική της ύπαρξης και της δημιουργίας, καιστο τρίτο νομοθετικό στάδιο ενοποιούνται οι μυστικιστικές και ιστορικές αρχές του.[56]Μια ανάλυση των συγγραμμάτων του Μπαμπ σε όλα αυτά τα στάδια δείχνουν ότι οι διδασκαλίες του κινήθηκαν από μια κοινή αρχή με πολλαπλές διαστάσεις και μορφές.[57]
↑Amanat, Abbas (2000). «Resurgence of Apocalyptic in Modern Islam». Στο: Stein, Stephen J. The Encyclopedia of Apocalypticism, vol. III: Apocalypticism in the Modern Period and the Contemporary Age. New York: Continuum. σελίδες 241–242. ISBN0-8264-1255-6.
↑Denis MacEoin (1992). The Sources for Early Bābī Doctrine and History. Leiden: Brill. σελ. 177. ISBN90-04-09462-8. Muhammad 'Alí Faydí's Hadrat-i Nuqta-yi Ulá (Tehran, 132 B.E./1976-77): "This work contains an interesting account of the single portrait of the Báb painted by Áqa Bálá Big Shíshvání Naqshbandí during Shírazí's stay in Urúmiyya in 1848 (pp. 367–74). This painting is now kept in the Bahá'í archives in Haifa..."
↑Κύριε Justin Σιλ, Queen Victoria's Έκτακτος Απεσταλμένος και Πληρεξούσιος Υπουργός στην Τεχεράνη, έγραψε ο Henry John Temple, 3rd Viscount Palmerston, ο Βρετανός υφυπουργός Εξωτερικών, στις 22 ιουλίου 1850, όσον αφορά την εκτέλεση. Ηεπιστολή, που βρέθηκαν στην αρχική του μορφή ως έγγραφο Φ. ο. 60/152/88 στα αρχεία του Foreign Office στο Δημόσιο αρχείο στο Λονδίνο.
↑Ορισμένοι λογαριασμοί πω Anís υπέκυψε στον θάνατο, την πρώτη volley, άλλο ότι ο Báb στάλθηκε από ένα σπαθί. Βλέπεις οFiruz Kazemzadeh, Κάζεμ Kazemzadeh, καιο Χάουαρντ Garey, "Το Báb: Λογαριασμοί του Μαρτυρίου του", σεΠαγκόσμια Τάξη, vol. 8, αριθ. 1 (Πτώση, 1973), 32. Όλοι οι λογαριασμοί, ακόμη καιη Μουσουλμανική αυτά, συμφωνώ ότι η Báb επέζησε από την πρώτη volley.
Σχετικά πολυμέσα
