Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν.Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί καινα αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 22/03/2015.
ΗNASA (National Aeronautics and Space Administration, δηλαδή Εθνική Διοίκηση Αεροναυτικής καιΔιαστήματος, συχνά γράφεται στα ελληνικά και ως ΝΑΣΑ) είναι κρατικός αμερικανικός οργανισμός που ασχολείται μετηνεξερεύνηση του διαστήματος, την αεροναυτική καιτη μελέτη του περιβάλλοντος της Γης. Ιδρύθηκε στις 29 Ιουλίου του 1958 μετην Πράξη Εθνικής Αεροναυτικής και Διαστήματος. Η έδρα της NASA βρίσκεται στηνΟυάσινγκτον, ενώ όλες οι εκτοξεύσεις των επανδρωμένων καιμη επανδρωμένων διαστημοπλοίων της πραγματοποιούνται στοδιαστημικό κέντρο Κένεντι.
Μετά την εκτόξευση από τo Σοβιετικό διαστημικό πρόγραμματου πρώτου τεχνητού δορυφόρουΣπούτνικ 1 στις 4 Οκτωβρίου 1957, η προσοχή τωνΗΠΑ στράφηκε στα πρώτα δικά τους διαστημικά βήματα. Το αμερικανικό Κογκρέσο ανήσυχο από τη διαφαινόμενη απειλή στην ασφάλεια καιτην τεχνολογική υπεροχή τωνΗΠΑ, συνέστησε άμεση και αποφασιστική δράση. Ο πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερκαιοι σύμβουλοί του συνέστησαν πιο σαφή μέτρα. Αρκετοί μήνες συζητήσεων οδήγησαν σε συμφωνία ότι χρειαζόταν μια νέα ομοσπονδιακή υπηρεσία γιατη διαχείριση όλης της μη στρατιωτικής δραστηριότητας στο διάστημα.
ΟExplorer I (επίσημη ονομασία Satellite 1958 Alpha) εκτοξεύθηκε στις 10:48 μμEST, στις 31 Ιανουαρίου 1958 και αποτέλεσε τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο τωνΗΠΑ. Στις 29 Ιουλίου 1958, ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ υπέγραψε την Πράξη Εθνικής Αεροναυτικής και Διαστήματος, ιδρύοντας τη NASA. Όταν ξεκίνησε τη λειτουργία της στις 1 Οκτωβρίου 1958, η NASA αποτελούνταν κυρίως από τα τέσσερα εργαστήρια και τους 80 υπαλλήλους της 46-ετούς ερευνητικής υπηρεσίας που ονομαζόταν «Εθνική Συμβουλευτική Επιτροπή Αεροναυτικής», αγγλ. National Advisory Committee for Aeronautics (NACA). Σημαντικός παράγοντας στην είσοδο της NASA στην κούρσα του διαστήματος, ήταν η τεχνολογία από το γερμανικό πυραυλικό πρόγραμμα, καθοδηγούμενο από τονΒέρνερ φον Μπράουν, ο οποίος έγινε Αμερικανός πολίτης μετά τονΒ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα θεωρείται ως ο πατέρας του διαστημικού προγράμματος τωνΗΠΑ. Στοιχεία της Υπηρεσίας Στρατιωτικών Βαλλιστικών Πυραύλων (αγγλ. Army Ballistic Missile Agency) (στην οποία ανήκε η ομάδα τουφον Μπράουν) καιτου Εργαστηρίου Ερευνών του Ναυτικού (αγγλ. Naval Research Laboratory) ενσωματώθηκαν στη NASA.
Τα πρώτα προγράμματα της NASA περιελάμβαναν έρευνα πάνω στις επανδρωμένες διαστημικές πτήσεις και έλαβαν χώρα κάτω από την πίεση του ανταγωνισμού που υπήρχε μεταξύ ΗΠΑκαιΕΣΣΔ κατά την περίοδο τουΨυχρού Πολέμου. Τοπρόγραμμα Μέρκιουρι (αγγλ. Mercury), το οποίο ξεκίνησε το 1958, έβαλε τη NASA στο μονοπάτι της εξερεύνησης του διαστήματος από τον άνθρωπο, με αποστολές σχεδιασμένες απλώς γιανα διερευνήσουν τη δυνατότητα επιβίωσης του ανθρώπου στοδιάστημα. Εκπρόσωποι του αμερικανικού στρατού, ναυτικού και αεροπορίας επιλέχθηκαν γιανα προσφέρουν βοήθεια στην Ομάδα Εργασίας Διαστήματος (αγγλ. Space Task Group) της NASA, μέσω συντονισμού μετην υπάρχουσα υποδομή αμυντικών προμηθειών και στρατιωτικής έρευνας, αλλά και τεχνικής βοήθειας προερχόμενης από την ανάπτυξη πειραματικών αεροσκαφών στηδεκαετία του 1950και από την αντίστοιχη «δεξαμενή» πιλότων δοκιμαστών. Στις 5 Μαΐου 1961 οαστροναύτηςΆλαν Σέπαρντ έγινε ο πρώτος Αμερικανός στο διάστημα όταν πιλοτάρισε τοFreedom 7 («Ελευθερία 7») σεμια 15-λεπτη υποτροχιακή πτήση. ΟΤζονΓκλεν ήταν ο πρώτος Αμερικανός που έκανε τον γύρο της Γης (μπήκε σε τροχιά γύρω από τηΓη) σεμια πτήση 5,25 ωρών, στις 20 Φεβρουαρίου 1962, μετοFriendship 7 («Φιλία 7»).
Μετά την απόδειξη από το πρόγραμμα Μέρκιουρι ότι οι επανδρωμένες διαστημικές πτήσεις είναι εφικτές, ξεκίνησε τοπρόγραμμα Τζέμινι (αγγλ. Gemini) γιατην εκτέλεση πειραμάτων καιτην επίλυση προβλημάτων σχετικών μεμια αποστολή στηΣελήνη. Η πρώτη επανδρωμένη πτήση Τζέμινι, ηΤζέμινι ΙΙΙ έγινε από τους Βέρτζιλ ΓκρίσομκαιΤζονΓιανγκ στις 23 Μαρτίου 1965. Ακολούθησαν εννιά ακόμα αποστολές, αποδεικνύοντας ότι είναι δυνατές επανδρωμένες διαστημικές πτήσεις μεγάλης διάρκειας, επιβεβαιώνοντας ότι ήταν δυνατή η συνάντηση και πρόσδεση με άλλο σκάφος στο διάστημα και συγκεντρώνοντας ιατρικά δεδομένα γιατην επίδραση της έλλειψης βαρύτητας στον ανθρώπινο οργανισμό.
ΟΜπαζ Όλντρινστην επιφάνεια της Σελήνης, κατά την αποστολή Απόλλων 11που έφερε τους πρώτους ανθρώπους στην επιφάνεια του φυσικού δορυφόρου της Γης.
Τοπρόγραμμα Απόλλων σχεδιάστηκε γιατην προσσελήνωση ανθρώπων καιτην ασφαλή επιστροφή τους στηΓη. ΤαΑπόλλων 8καιΑπόλλων 10 δοκίμασαν διάφορα εξαρτήματα κατά την περιστροφή τους γύρω από τη Σελήνη και επέστρεψαν με φωτογραφίες από τη σεληνιακή επιφάνεια. Στις 20 Ιουλίου 1969 τοΑπόλλων 11 προσσελήνωσε τους πρώτους ανθρώπους, τονΝηλ ΆρμστρονγκκαιτονΜπαζ Όλντριν. ΤοΑπόλλων 13δεν προσεληνώθηκε λόγω μηχανικής βλάβης, αλλά εκ θαύματος επέστρεψε ασφαλείς καιμε εκατοντάδες φωτογραφίες. Οι έξι αποστολές που προσσεληνώθηκαν επέστρεψαν με πλήθος επιστημονικών δεδομένων και περίπου 400 κιλά σεληνιακών δειγμάτων. Εκτελέστηκαν πειράματα μηχανικής εδάφους, μετεωριτικά, σεισμικά, θερμικά, σεληνιακής τοπογραφίας, μαγνητικών πεδίωνκαιηλιακού ανέμου. Στο πρόγραμμα Απόλλων είχαν λάβει μέρος άτομα και από άλλες χώρες του πλανήτη όπως ο Εμανουέλ Χερναντεζ (Μεξικό) ο Δημήτρης Κρεμαστιώτης (Ελλάδα), Μπαζ Γκαιλαρό (Γαλλία).
ΟΣκάιλαμπ (αγγλ. Skylab) ήταν ο πρώτος διαστημικός σταθμός που έθεσαν σε τροχιά οιΗΠΑ. Ο 75 τόνων σταθμός ήταν σε γήινη τροχιά από το 1973 μέχρι το 1979 και τον επισκέφθηκαν τρεις φορές πληρώματα, το 1973 και το 1974. ΟΣκάιλαμπ αρχικά προοριζόταν γιατην έρευνα βαρυτικών ανωμαλιών σε άλλα πλανητικά συστήματα, η αποστολή όμως αυτή ακυρώθηκε λόγω έλλειψης πόρων και ενδιαφέροντος. Περιελάμβανε ένα εργαστήριο για μελέτη των επιπτώσεων της μικροβαρύτηταςκαι ένα ηλιακό παρατηρητήριο. Υπήρχαν σχέδια πρόσδεσής τουσε ένα Διαστημικό Λεωφορείογιανα ανεβάσει τον σταθμό σε μεγαλύτερο ύψος ασφαλείας, όμως ο Σκάιλαμπ μπήκε στην ατμόσφαιρα και καταστράφηκε το 1979, πριν από την πρώτη εκτόξευση του διαστημικού λεωφορείου.
Το Διαστημικό Λεωφορείο έγινε ο βασικός στόχος της NASA στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στη δεκαετία του 1980, όντας σχεδιασμένο ως ένα συχνά εκτοξεύσιμο και, ως επί το πλείστον, επαναχρησιμοποιούμενο όχημα. το 1985 κατασκευάστηκαν τέσσερα διαστημικά λεωφορεία. Το πρώτο, το «Κολούμπια», εκτοξεύθηκε στις 12 Απριλίου 1981.
Το λεωφορείο δεν έφερε μόνο καλά νέα στη NASA. Οι πτήσεις αποδείχθηκαν πολύ ακριβότερες από τις προβλέψεις και παρότι η καταστροφή του «Τσάλλεντζερ» επισήμανε τους κινδύνους των διαστημικών πτήσεων, το κοινό έχασε και πάλι το ενδιαφέρον του καθώς οι πτήσεις φάνηκε να γίνονται κοινότυπες. Ξεκίνησε δουλειά πάνω στον Διαστημικό Σταθμό «Φρίντομ» (αγγλ. Space Station Freedom), ως τον βασικό στόχο γιατο επανδρωμένο διαστημικό πρόγραμμα, όμως μέσα στη NASA υπήρχε διαφωνία ότι αυτά τα προγράμματα ήταν σε βάρος πιο εμπνευσμένων, μη επανδρωμένων αποστολών, όπως αυτές τωνΒόγιατζερ.
Εντούτοις, το λεωφορείο έχει χρησιμοποιηθεί γιατην εκκίνηση σημαντικών προγραμμάτων, όπως τοΔιαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ (αγγλ. Hubble Space Telescope, HST). Το HST δημιουργήθηκε με ένα σχετικά χαμηλό προϋπολογισμό 2 δισεκ. δολαρίων, αλλά λειτουργεί συνεχώς από το 1990 και έχει ενθουσιάσει επιστήμονες και κοινό. Μερικές από τις εικόνες που έχει στείλει είναι διάσημες, όπως οι πρωτοποριακές εικόνες Hubble Deep Field. Το HST είναι κοινό πρόγραμμα της NASA μετονΕυρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματοςκαιη επιτυχία του έστρωσε τον δρόμο για μεγαλύτερη συνεργασία των δύο οργανισμών.
Η εκτόξευση του διαστημικού λεωφορείου «Ατλαντίς» στην αποστολή STS-27 (1988).
To 1995 η Ρωσοαμερικανική συνεργασία θα πραγματοποιούνταν εκ νέου μετην εκκίνηση των αποστολών Διαστημικού Λεωφορείου-Μιρ καιγια άλλη μια φορά είχαμε πρόσδεση αμερικανικού σκάφους με ρωσικό (αυτή τη φορά έναν πλήρη διαστημικό σταθμό). Αυτή η συνεργασία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, μετηΡωσίακαιτηνΑμερικήνα είναι οι δύο μεγαλύτεροι συνεργάτες στονπιο εκτεταμένο διαστημικό σταθμό που δημιουργήθηκε ποτέ, τονΔιεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS). Η δύναμη αυτής της συνεργασίας έγινε ακόμα πιο προφανής όταν η NASA άρχισε να βασίζεται στα ρωσικά σκάφη γιατην υποστήριξη του ISS μετά την καταστροφή του «Κολούμπια» το 2003, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τον προσωρινό παροπλισμό του στόλου των διαστημικών λεωφορείων για περισσότερο από δύο χρόνια.
Με κόστος πάνω από εκατό δισεκατομμύρια δολάρια, είναι μερικές φορές δύσκολο γιατη NASA να δικαιολογήσει την ύπαρξη του ISS. Ο γενικός πληθυσμός, όπως έχει αποδείξει η ιστορία, δύσκολα εντυπωσιάζεται με λεπτομέρειες επιστημονικών πειραμάτων στο διάστημα, προτιμώντας νέα για μεγαλόσχημα προγράμματα σε εξωτικές τοποθεσίες. Ακόμα και σήμερα ο ISS δεν μπορεί να στεγάσει τόσους επιστήμονες όσους είχε αρχικά σχεδιαστεί.
Στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 1990 η NASA αντιμετώπισε συρρικνούμενους ετήσιους προϋπολογισμούς λόγω περικοπών από το Κογκρέσο. Σε απάντηση, ο ένατος διευθυντής της NASA, οΝτάνιελ Γκόλντιν, προώθησε την προσέγγιση «γρηγορότερα, καλύτερα, φτηνότερα», η οποία επέτρεψε στη NASA να μειώσει το κόστος των αποστολών της, συνεχίζοντας την εισαγωγή μιας ποικιλίας αεροδιαστημικών προγραμμάτων (Πρόγραμμα «Ντισκάβερι»). Αυτή η μέθοδος δέχτηκε κριτική και επανεξετάστηκε μετά τη διπλή απώλεια τουMars Climate OrbiterκαιτουMars Polar Landerτο 1999. Από την άλλη, το πρόγραμμα διαστημικού λεωφορείου της NASA είχε ολοκληρώσει 116 επιτυχημένες εκτοξεύσεις μέχρι τον Δεκέμβριο του 2006.
Η τραγωδία του «Κολούμπια» το 2003, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο του πληρώματος, προκάλεσε μια αναστολή 29 μηνών στις πτήσεις του διαστημικού λεωφορείου και ήταν το έναυσμα για σοβαρή επανεξέταση των προτεραιοτήτων της NASA.
Οι συνεχιζόμενες έρευνες της NASA περιλαμβάνουν αναλυτικές μελέτες τουΆρηκαιτουΚρόνου, και αναλύσεις της Γης καιτουΉλιου. Άλλες διαστημοσυσκευές της NASA βρίσκονται καθ' οδόν προς τονΕρμήκαιτονΠλούτωνα. Με αποστολές στονΔίανα βρίσκονται στο στάδιο του σχεδιασμού, τα δρομολόγια της NASA καλύπτουν πάνω από το μισό Ηλιακό Σύστημα.
Διαχειριζόμενη από το Εργαστήριο Προώθησης Τζετ (αγγλ. Jet Propulsion Laboratory, JPL) της NASA, στηνΠασαντίνα της Καλιφόρνια, η αποστολή «Φοίνιξ» (αγγλ. Phoenix) εκτοξεύθηκε στις 4 Αυγούστου 2007. Στόχος ήταν η εύρεση πιθανών υπόγειων αποθεμάτων νερού στον βόρειο πόλο τουΆρη. Αυτή η βολίδα προσεδάφισης αναβιώνει πολλά από τα πειράματα καιτα όργανα μέτρησης της αποτυχημένης αποστολής Mars Polar Lander του 1999. Ένα βελτιωμένο και μεγαλύτερο όχημα, το Εργαστήριο Φυσικής του Άρη (αγγλ. Mars Science Laboratory) ή αλλιώς Curiosity) προσεδαφίστηκε με επιτυχία στον Άρη στις 5 Αυγούστου 2012.
Η αποστολή «Νέοι Ορίζοντες» (αγγλ. New Horizons) στονΠλούτωνα ξεκίνησε το 2006 και πέρασε από τον νάνο πλανήτη το 2015. Η διαστημοσυσκευή δέχθηκε βαρυτική ώθηση από τονΔίατον Φεβρουάριο του 2007, εξετάζοντας μερικούς από τους εσωτερικούς δορυφόρους τουκαι ελέγχοντας τα όργανα μέτρησης κατά τη διάρκεια της διέλευσης.
Επίσης, τελείωσε η σχεδίαση των οχημάτων Orion, πουθα αντικαταστήσουν τα διαστημικά λεωφορεία. Αυτά αναμένονται να είναι έτοιμα γιατην πρώτη επανδρωμένη διαστημική αποστολή το νωρίτερο το 2022, ενώ μέχρι το 2024 θα έχουν πραγματοποιήσει επαναπροσέγγιση της Σελήνης μέσω του προγράμματος "Άρτεμις". Σκοπός του προγράμματος είναι να προσεδαφίσει τον επόμενο άνδρα αλλά καιτην πρώτη γυναίκα στηΣελήνη.
22,629 δις. $ (2020)[2]
(γέννηση-θάνατος)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
