Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν.Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί καινα αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 13/05/2010.
Σαξόφωνο (Άλτο)
Τοσαξόφωνο είναι πνευστόμουσικό όργανοκαι παρά τη μεταλλική δομή του, ανήκει στην οικογένεια τωνξύλινων πνευστών γιατί ο ήχος του παράγεται από καλάμι. Έχει στόμιο με γλωττίδα, κωνικό σωλήνα και μηχανισμό κλειδιών. Το πρώτο σαξόφωνο το κατασκεύασε από ξύλοο ωρολογοποιός Ντεφοντενέλ (Defantenel) στο Λιζιέ. Ο πραγματικός δημιουργός, που έδωσε καιτο όνομά τουστο όργανο, είναι ο Βέλγος Αντόλφ Σαξπουτο εφηύρε τον 19ο αιώνα. Το πρώτο Σαξόφωνο κατασκευάστηκε το 1840 από τον ίδιο, καιτο εγκαινίασε στο κοινό, σε μία συναυλία στο Παρίσι. Υπάρχουν επτά είδη σαξοφώνου: σοπρανίνο, σοπράνο, άλτο, τενόρο, βαρύτονο, μπάσο και κόντρα μπάσο. Το Σαξόφωνο είναι το "νεότερο" όργανο μεταξύ εκείνων που αποτελούν σήμερα τις ορχήστρες.
Antoine Joseph Sax (1814-1894), κατασκευαστής του sαξοφώνου
Ο Γάλλος συνθέτης Hector Berlioz εκφράστηκε με εγκωμιαστικά σχόλια γιατο Σαξόφωνο ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα. Αλλά καιοι Αμερικάνοι Parker και Getz έφεραν την επανάσταση στηντζαζμετα δικά τους πολύ ξεχωριστά στυλ.
Το σαξόφωνο δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1840 από τον Βέλγο Antoine Joseph Sax, ο οποίος ήταν κλαρινετίστας. Είναι άγνωστη η προέλευση της έμπνευσης του Αδόλφου γιατη δημιουργία του σαξόφωνου, όμως υπάρχει μια σαφής βεβαιότητα ότι κάποια σημεία του ανταποκρίνονται σε αντίστοιχα σημεία του κλαρίνου καιτου όμποε. Το επιστόμιο είναι σαν αυτό του κλαρίνου καιτα κλειδιά όπως αυτά του όμποε. ΟΣαξ εργάστηκε για πολλά χρόνια στο εργαστήριο του πατέρα τουκαι έφτιαξε 2 κλαρινέτα. ΟΣαξ διεύρυνε σχεδόν όλες τις οικογένειες των πνευστών, ξύλου ή μετάλλου, καιμε άλλα όργανα που εφηύρε όπως το saxhorn, το saxotuba, ή το saxotromba. Αλλά το Σαξόφωνο παρέμεινε ηπιο κορυφαία του εφεύρεση. Τέσσερα χρόνια αργότερα εγκαινίασε το όργανο στο κοινό σε μία συναυλία στο Παρίσι,πόλη στην οποία είχε μεταφερθεί ο κατασκευαστής του από το 1842. Η πρώτη του έκδοση ήταν πολύ διαφορετική από το σημερινό βαρύτονο σαξόφωνο. Παρόλα αυτά ο Sax συνέχισε να εργάζεται, εισάγοντας μία νέα σειρά παραλλαγών που έδωσαν ως αποτέλεσμα μία ευρεία οικογένεια σαξοφώνων. Το 1846 κατοχύρωσε το πρώτο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και χώρισε τα σαξόφωνα σε δύο ομάδες: η μία που προοριζόταν για συμφωνικές ορχήστρες καιη άλλη για τις μουσικές και στρατιωτικές μπάντες που παρέλαυναν σχεδόν καθημερινά στις ευρωπαϊκές πόλεις.
Ορισμένοι συνάδελφοι τουΣαξ περιέπεζαν το σαξόφωνο αποκαλώντας το "τερατώδες" η "υβρίδιο" εξαιτίας των χαρακτηριστικών του αλλά και ακουστικών του δυνατοτήτων, που βρίσκονταν ανάμεσα στα ξύλινα καιτα μεταλλικά όργανα. Ο χρόνος έδειξε ότι αυτά ακριβώς τα "υβριδικά" χαρακτηριστικά τουπουτο έκαναν ένα πρωτότυπο όργανο. Αυτή η ιδιομορφία του αναγνωρίστηκε μόνο από το 1857, μετά από πολλές αντιπαραθέσεις με ορισμένους από τους επικριτές του, που αρνούνταν την ισχύ της ευρεσιτεχνίας του Sax. Η αφοσίωση του δημιουργού του, ωστόσο, δεν γνώριζε όρια και έτσι συνέχισε. Το μικρό εργαστήριο του μετατράπηκε σε εργοστάσιο πουτο 1848 απασχολούσε διακόσιους εργάτες. Παρά την κριτική, ο Adolphe Sax, είχε τη σημαντική στήριξη ενός μεγάλου μέρους της μουσικής ελίτ της εποχής. Συνθέτες όπως οΡοσσίνικαιοΜπερλιόζ έδειξαν εμπιστοσύνη στο όργανο αυτό. Ο ίδιος ο Rossini αφού άκουσε το σαξόφωνο, είπε τα εξής: "Το σαξόφωνο έχει τονπιο ωραίο ήχο που έχω ακούσει ποτέ." Ο Berlioz από την πλευρά του, δήλωσε ότι το βασικό πλεονέκτημα του οργάνου ήταν η "ποικιλία καιη ομορφιά του χρώματός του, κάποτε βαριά και ήρεμη και άλλες φορές ονειρική ή μελαγχολική ή αχνή σαν αδύναμη ηχώ. Κατά τη γνώμη μουδεν υπάρχει κανένα όργανο πουνα έχει μία τόσο ιδιόμορφη ακουστική στα όρια της σιωπής." Εκτός από το γεγονός ότι κατείχε εξέχουσα θέση σε ορισμένες μεμονωμένες κλασσικές συνθέσεις, το σαξόφωνο ενσωματώθηκε στις μπάντες των συνταγμάτων του πεζικού. Ήταν ακριβώς στο Στρατιωτικό Γυμνάσιο στο Παρίσι, ένα ινστιτούτο ανώτατης εκπαίδευσης, όπου το 1847 άρχισαν να παραδίδονται μαθήματα σαξόφωνου. Αλλά εκεί πουη συνέχεια αυτού του Ινστιτούτου φαινόταν σίγουρη αποφασίστηκε το κλείσιμο το 1858. Ευτυχώς μερικά από τα μαθήματα μεταφέρθηκαν στο Ωδείο της γαλλικής πρωτεύουσας όπου δίδασκε ο ίδιος οΣαξ μέχρι το 1870. Αυτό δεν σήμανε όμως το τέλος των περιπετειών του οργάνου. Ο θάνατος ορισμένων προσωπικοτήτων που είχαν προσφέρει στήριξη από την αρχή στον Sax, όπως ο Gioachino Rossini (1868) καιο Hector Berlioz (1869) συνέβαλε στον περιορισμό του σαξοφώνου σε κάποιες μπάντες που έπαιζαν κυρίως μουσικές συνθέσεις για παρελάσεις ή στρατιωτικές παρελάσεις, που συνόδευαν τις παρελάσεις των συνταγμάτων. Δεδομένης της πρόσφατης δημιουργίας του οργάνου δεν υπήρχε ακόμη ένα συγκεκριμένο κλασσικό ρεπερτόριο καιοι ορχήστρες δεν αποφάσιζαν εύκολα νατο συμπεριλάβουν στο σχήμα τους. Το σαξόφωνο για πολλά χρόνια ήταν θύμα της παρανόησης ότι είναι εύκολο να παιχτεί, γιατί δεν είναι, και είναι πολύ δύσκολο. Αυτό είναι μια λανθασμένη αντίληψη πουθα μπορούσε να διορθωθεί μετην προσθήκη μιας λέξης: Το σαξόφωνο είναι εύκολο να παιχτεί «λάθος» (Larry Pink).
Υπάρχει μία σχετική σύγχυση αναφορικά μετον αριθμό των μελών που αποτελούσαν από την αρχή την οικογένεια του σαξοφώνου. Το 1842, δύο χρόνια νωρίτερα από τη πρώτη εμφάνιση του οργάνου σε συναυλία, οΣαξ είχε ήδη κατασκευάσει τέσσερα διαφορετικά σαξόφωνα. Καιδεν σταμάτησε εδώ. Συνέχισε να εισάγει νεωτερισμούς μέχρι να δημιουργήσει μία μεγάλη οικογένεια πουθα συμπεριελάμβανε έναν μεταβλητό αριθμό οργάνων, από εννέα ως δεκατέσσερα που χωρίζονταν σε δύο ομάδες αναλόγως του τόνου. Πέντε από αυτά τα σαξόφωνα,κουρδισμένα σεμι ύφεση καισεσι ύφεση προορίζονταν για τις στρατιωτικές μπάντες που δέχθηκαν τον νεωτερισμό με μεγάλο ενθουσιασμό.Τα υπόλοιπα που ήταν κουρδισμένα σεφακαιντο προορίζονταν για τις συμφωνικές ορχήστρες, στις οποίες ενσωματώθηκαν μόνο στο τέλος του 19ου αιώνα. Δεδομένης της περιορισμένης επιτυχίας του σαξόφωνου στην ορχήστρα, ο Sax αφιερώθηκε στην τελειοποίηση της πρώτης ομάδας. Ο αριθμός των οργάνων που πραγματοποιήθηκαν, ωστόσο, δεν είναι γνωστός: για εκείνα που αποτελούσαν μέρος της οικογένειας, γνωρίζουμε πολύ λίγα ενώ μόνο επτά μοντέλα διασώθηκαν μέχρι τις μέρες μας. Το σοπρανίνο καιτο σοπράνο, που κουρδίζονται αντίστοιχα μεμι ύφεση καισι ύφεση, διαθέτουν την ιδιομορφία πουτα διαχωρίζει από τα υπόλοιπα: είναι ίσια, δηλαδή, ο λαιμός της καμπάνας δεν παρουσιάζει τη χαρακτηριστική κούρβα σε μορφή πίπας πουτο διαχωρίζει από τα υπόλοιπα της οικογένειας.Το κοντράλτο, κουρδισμένο σεμι ύφεση είναι εκείνο που χρησιμοποιείται περισσότερο στη συμφωνική ορχήστρα, ενώ ο τενόρος (σι ύφεση) εμφανίζεται τακτικότερα στις ορχήστρες Τζαζ. Καιτο βαρύτονο σεμι ύφεση είναι παρόν στις ορχήστρες. Το σαξόφωνο μπάσο καιτο κοντραμπάσο (αντίστοιχα σεσι ύφεση καιμι ύφεση) χρησιμοποιούνται συνήθως μόνο στις στρατιωτικές μπάντες. Μεταξύ αυτών των επτά οργάνων, ταπιο γνωστά είναι το σαξόφωνο σοπράνο, το κοντράλτο, το τενόρο καιτο βαρύτονο. Το σαξόφωνο σοπράνο έχει μία όψη που μοιάζει μετο κλαρινέτο αλλά η διαφορά τουμε αυτό είναι η κατασκευή του από μέταλλο που σταδιακά ανοίγει προς τα κάτω. Η Ουγγρική/Ρουμάνικη Tarogato η οποία είναι αρκετά παρόμοια μετο σοπράνο σαξόφωνο έχει επίσης αναφερθεί ως πιθανή πηγή έμπνευσης του Σαξοφώνου από κάποιους. Ωστόσο δεν μπορεί να είναι έτσι, γιατί η μοντέρνα Tarogato που έχει στόμιο από καλάμι δεν αναπτύχθηκε μέχρι το 1890, πολύ καιρό μετά την εφεύρεση του σαξόφωνου. Ηπιο αληθοφανής εξήγηση, είναι ότι πράγματι οΣαξ προσπάθησε να δημιουργήσει ένα εντελώς καινούργιο μουσικό όργανο πουνα ταιριάζει τόσο τονικά όσο καιστην τεχνική μετην ιδέα που είχε στο μυαλό του, καινα έχει ένα νέο επίπεδο ευελιξίας. Αυτό θα εξηγούσε την εκλογή τουνα ορίσει το όργανο ως η «φωνή τουΣαξ». Το μεγαλύτερο μέρος της συμφωνικής μουσικής για σαξόφωνο προορίζεται γιατοκοντράλτο, που έχει, μεταξύ άλλων μία πολύ σημαντική θέση σε πολλές μουσικές ορχήστρες. Η πολυμορφία τουκαιη μεγάλη ικανότητα που έχει να προσαρμόζεται σε διαφορετικά στυλ, το καθιστούν πιθανότατα, καταλληλότερο για τους αρχάριους. Το σαξόφωνο τενόρο από την πλευρά του έχει έναν ήχο πιο γεμάτο καικαι σταθερό από τα προηγούμενα. Πιο μικρό από το βαρύτονο, αλλά πιο βαρύ από το κοντράλτο, παράγει διαφορετικούς τόνους. Τελευταίο το σαξόφωνο βαρύτονο, που χρησιμοποιούσαν καιοιμεγάλες μπάντες,που γεννήθηκαν τη δεκαετία μεταξύ του 1930 και του 1940, είναι μεγαλύτερο των τεσσάρων οργάνων και διαθέτει ένα χαρακτηριστικό πουτο καθιστά ξεχωριστό: το στριφτό επιστόμιο. ΟΣαξ σχεδίασε επίσης ένα υπό-κοντραμπάσο αλλά ποτέ δεντο ολοκλήρωσε.
Η δημιουργία του οργάνου απαντούσε σε αρχές τόσο νεωτεριστικές γιατην εποχή που ακόμη καιο ίδιος οΣαξ ονόμασε την εργασία τουμια "χίμαιρα". Ο Βέλγος κατασκευαστής δημιούργησε ένα πνευστό όργανο στο οποίο "ο χαρακτήρας της φωνής τουνα μπορούσε να προσεγγίσει τα έγχορδα, αλλά να είχε μεγαλύτερη δύναμη και ένταση". Ορισμένοι συνθέτες, μεταξύ των οποίων καιοΜωρίς Ραβέλ (το σαξόφωνο είναι παρόν καιστο περίφημο Bolero), οΡίχαρντ Στράους (Οικιακή Συμφωνία), οΖυλ Μασνέ (Βέρθερο)καιο γάλλος συνθέτης Ζωρζ Μπιζέ (Preludio de La Arlesiana), ενδιαφέρθηκαν γιατο σαξόφωνο καιτο εισήγαγαν σταδιακά στις συνθέσεις τους. Η συχνή εμφάνιση του σαξοφώνου ανάγκασε την αναγνώρισή τουκαιτη χρήση του στις συμφωνικές ορχήστρες από το τέλος του 19ου αιώνα. Ήταν όμως ηΤζαζπου ανέλαβε να οδηγήσει στην κορύφωση της επιτυχίας τουανκαι αργά: μόνο το 1920, πράγματι, οι ορχήστρες τζαζ συμπεριέλαβαν στους κόλπους τους οριστικά πιατο σαξόφωνο. Κατά τη διάρκεια της χρυσής δεκαετίας τουRagtime (1900-1910) οι μουσικοί της Νέας Ορλεάνης, παρότι γνώριζαν το σαξόφωνο, αντιτάσσονταν στη χρήση του. Μέχρι το 1914 τα σαξόφωνα αγοράζονταν στην τιμή του μπρούντζου στις αγορές σιδερικών στη Γαλλία. Η κατάσταση αυτή βοήθησε πολλούς Αμερικανούς μουσικούς που φτάνοντας στη Γαλλία κατά τη διάρκεια τουΠρώτου παγκόσμιου πολέμου, αγόραζαν όργανα σε εξευτελιστικές τιμές. Μπορούμε να πούμε, λοιπόν, ότι η γεωγραφική εξάπλωση του σαξοφώνου, δηλαδή η μεταφορά του από τηνΕυρώπη στις ΗΠΑ, συνδέθηκε καιμετην τιμή του. Οι χορευτικές ορχήστρες που ζωντάνευαν τις γιορτές στα μοδάτα κέντρα και γεμίζανε τους δρόμους και τις πλατείες, έκαναν το σαξόφωνο ένα όργανο κατάλληλο για οποιοδήποτε κοινό. Ανεξάρτητα από την περιορισμένη παρουσία τουστη συμφωνική ορχήστρα, το σαξόφωνο κέρδισε την πρώτη θέση στις χορευτικές ορχήστρες. Πολύ σύντομα η ομάδα των σαξοφώνων αυτού του είδους τις ορχήστρες διευρύνθηκε: στα δύο σαξόφωνα τύπου άλτο καιστο ένα σαξόφωνο τενόρο προστέθηκε από το 1915 και το βαρύτονο καιστη συνέχεια, ένα ακόμη τενόρο. Το σαξόφωνο, έφτασε λοιπόν στον κόσμο της Τζαζτο 1920, σχεδόν μαζί μετη διάδοση των γραμμόφωνων καιτων δίσκων, κάτι που ωφέλησε εξαιρετικά τη δημοτικότητά του. Οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες από την πλευρά τους, εισήγαγαν το σαξόφωνο σε ορισμένες ηχογραφήσεις γιανα δώσουν έναν πιο μοντέρνο τόνο. Το σαξόφωνο χρησιμοποιείται ακόμη σε στρατιωτικές μπάντες καισε ορχήστρες τζαζ, αλλά καισε άλλα είδη όπως ηρέγκεκαιησκα.
Το καλύτερο σαξόφωνο τενόροΟJohn Coltrane, έγινε γνωστός στα μέσα της δεκαετίας του '50 με τις γνωστές ορχήστρες των Miles Davis και Thelonious Monk, όπου βρήκε αμέσως τη δική του προσωπική θέση. Το αλκοόλ καιη ηρωίνη διέκοψαν τη φιλόδοξη καριέρα του. Το 1967 πέθανε στα 41 χρόνια εξαιτίας του καρκίνου στο συκώτι.
ΑνηΤζαζ προώθησε το σαξόφωνο στο μουσικό στερέωμα, η σύγχρονη μουσική άνοιξε τις πόρτες της σε μουσικές τάσεις άγνωστες μέχρι τότε, στις οποίες το σαξόφωνο προσέφερε πάρα πολλά. Για μερικά χρόνια φαινόταν πως οι σύγχρονοι συνθέτες δεν έδιναν προσοχή στο σαξόφωνο. Όμως από τη δεκαετία του 1980, η Γαλλία καιη Ρουμανία φάνηκαν ως οιπιο γόνιμες χώρες γιατο σόλο ρεπερτόριο. Αρχικά το κοντράλτο μπορούσε να θεωρηθεί το "τυπικό" μέλος της οικογένειας των σαξοφώνων. Τώρα όμως το σκεπτικό είναι διαφορετικό: κάθε μέλος αποτελεί αναπόσπαστο μέλος μιας οικογένειας οργάνων καιο διαχωρισμός τους δεν έχει έννοια. Οι σαξοφωνίστες θα πρέπει να γνωρίζουν την τεχνική όλων των μελών της οικογένειας. Η εγκυρότητα της εφεύρεσης του Adolphe Sax αποδείχθηκε περίτρανα, όμως, όπως συχνά συμβαίνει, ότι η αναγνώρισή του έφτασε αργά καιο δημιουργός του πέθανε φτωχός, αγνοώντας την πορεία των γεγονότων.
Οι θεραπευτικές ιδιότητες του Σαξοφώνου
Σήμερα οι θεραπευτικές ιδιότητες της μουσικής είναι αδιαμφισβήτητες. Ωστόσο, στα μέσα του 19ου αιώνα δεν ήταν εύκολο να μιλήσει κανείς γιατη θεραπευτική αξία της μουσικής γενικά και ορισμένων οργάνων ειδικότερα. Ήταν ακριβώς την εποχή αυτή πουο Adolphe Sax, επιδέξιος και παθιασμένος, δεν δίστασε να υποστηρίξει δημόσια ότι το σαξόφωνο εξασφάλιζε οφέλη γιατην πρόληψη καιτη θεραπεία από ασθένειες των πνευμόνων. Αυτή η πεποίθηση ήταν κάτι υπερβολικό γιατην εποχή καιο Sax, όχι μόνο δεν έγινε πιστευτός, αλλά προκάλεσε καιτην εχθρότητα των συναδέλφων του.
Το σαξόφωνο μπορεί να θεωρηθεί, απλούστερα, ένας κωνικός σωλήνας με τρύπες, στον οποίον προστίθενται κλειδιά, λεβές και καπάκια. Παραδοσιακά, οι κατασκευαστές, έδιναν τη χαρακτηριστική φόρμα στο μεταλλικό σωλήνα με ένα ξύλινο σφυράκι. Σήμερα, τα μηχανήματα συμβάλλουν ώστε να γίνεται εύκολα η διαδικασία κατασκευής που διαφορετικά θα ήταν δύσκολη και περίπλοκη. Απαιτούνται περισσότερες από οκτακόσιες μηχανικές εργασίες πριντη συναρμολόγηση των περίπου τριακοσίων κομματιών. Οι αυτόματοι τόρνοι χρησιμοποιούνται γιατην κατασκευή σφαιρών, παξιμαδιών και βιδών. Τα επίπεδα κομμάτια χωρίζονται σε κλειδιά που κόβονται από φύλλα μπρούτζου μετη βοήθεια μιας πρέσας. Η καμπάνα, η κεφαλή καιο σωλήνας είναι το αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς στο εργαστήριο. Γιατην κάμψη του σωλήνα χωρίς παραμόρφωση, γεμίζει με ένα ειδικό κρύσταλλο, νερό ή διάλυμα με σαπούνι που παγώνει. Στο σημείο αυτό, χαράσσονται μικρές οπές στο σώμα του σαξοφώνου, στο οποίο ακολούθως εισάγεται ένας μεταλλικός άξονας που χρησιμοποιείται γιανα περάσουν από το εσωτερικό στο εξωτερικό ορισμένες σφαίρες, και αυτές μεταλλικές, κατάλληλου διαμετρήματος όμοιου με τις οπές. Μετον τρόπο αυτό ο κατασκευαστής εξασφαλίζει ότι οι οπές που έχουν γίνει έχουν τις σωστές διαστάσεις. Στο σημείο αυτό το σώμα είναι έτοιμο γιατη συγκόλληση των στηριγμάτων που διατηρούν σταθερό στη θέση τουτον μηχανισμό, καιστη συνέχεια γίνεται η συναρμολόγηση των τμημάτων που προηγουμένως έχουν καθαριστεί και λουσταριστεί. Αυτό είναι τοπιο δύσκολο μέρος της διαδικασίας, που απαιτεί την επέμβαση ειδικευμένων επαγγελματιών. Στη συνέχεια απλώνεται ένα στρώμα άχρωμου βερνικιού και προχωρά στο ψήσιμο πουθα δώσει τη χαρακτηριστική λαμπερή και χρυσή όψη του. Αν, αντιθέτως επιθυμούμε να έχουμε ένα ασημένιο σαξόφωνο, γίνεται η "βάπτιση" του ασημιού. Μέχρι το τέλος του '70 ήταν πολύ συνηθισμένα τα σαξόφωνα με επικάλυψη νικελίου και όψη όμοια μετα ασημένια αλλά ελαφρώς πιο λαμπερά. Τέλος, το καλαμάκι του σωλήνα είναι σημαντικό. Γιατην κατασκευή του χρησιμοποιείται τοArundo Donax, ένας άδειος σωλήνας όμοιος μετο μπαμπού που προέρχεται κυρίως από τη Γαλλία. Οι σωλήνες χωρίζονται βάσει τωντων διαστάσεών τους, κόβονται σε τέσσερα τμήματα και κατηγοριοποιούνται βάσει της σκληρότητας που μετράται μετην αντοχή στην κάμψη.
Μία ιδιαιτερότητα του Σαξοφώνου: Ξύλο ή μέταλλο;
Μπορεί να φανεί μία ανούσια ερώτηση όμως είναι πέρα για πέρα λογική. Αν παρατηρήσουμε το όργανο, η απάντηση, φαίνεται πολύ ξεκάθαρη:μέταλλο. Παρ'όλα αυτά, το σαξόφωνο τοποθετήθηκε στην οικογένεια των πνευστών οργάνων από ξύλο καιη θέση του μέσα στη συμφωνική ορχήστρα είναι δίπλα στο κλαρινέτο. Αυτή η ιδιαιτερότητα πουτο καθιστά ένα μοναδικό όργανο, προκύπτει τόσο από την αρχή, βάσει της οποίας δημιουργήθηκε δηλαδή την αξίωση να δώσει σε ένα μεταλλικό όργανο την ακουστική και χρωματική ποιότητα των εγχόρδων. Ο Adolphe Sax είχε την αξιοσύνη να υποδείξει ότι οι αναλογίες της κολώνας αέρα που δημιουργείται στο εσωτερικό του σωλήνα καιμετο υλικό που χρησιμοποιείται, προσδιορίζει την ποιότητα του χρώματος του εργαλείου. Από την αρχή αυτή προέκυψε το σαξόφωνο, ένα υβρίδιο μεταξύ του κλαρινέτου (όργανο ξύλινο και απλό γλωσσίδι) καιτη φλικόρνα (εξ' ολοκλήρου μεταλλικό καιμε ήχο πιο οξύ). Συνδυάζοντας την ποιότητα του μετάλλου μετην πολυμορφία των οργάνων από ξύλο, το σαξόφωνο απέκτησε μία θέση μεταξύ των μεγάλων.
Τα επιστόμια γίνονται σεμια μεγάλη ποικιλία υλικών, τόσο μεταλλικά όσο καιμη μεταλλικά. Ταμη μεταλλικά φτιάχνονται από εβονίτη, πλαστικό ή σκληρό καουτσούκ, ενίοτε ξύλινα και σπάνια από γυαλί. Των μεταλλικών επιστομίων πολλοί περιγράφουν τον ήχο τους ως «λαμπρότερο» από αυτών πουδεν είναι μεταλλικά. Ορισμένοι μουσικοί θεωρούν ότι τα πλαστικά δεν παράγουν καλό ήχο. Άλλοι σαξοφωνίστες ισχυρίζονται ότι το υλικό έχει μικρό αντίκτυπο στον ήχο, αν έχει, και ότι είναι οι φυσικές διαστάσεις που δίνουν στο επιστόμιο το ηχόχρωμα του. Ητζαζκαιη δημοφιλής – λαϊκή μουσική που παίζουν οι σαξοφωνίστες, συχνά γίνεται με ανοιχτά επιστόμια. Είναι κατάλληλα ώστε η οροφή του επιστομίου να βρίσκεται πιο κοντά στο στέλεχος δημιουργώντας έτσι ταχύτερη ροή του αέρα. Αυτό παράγει ένα πιο σαφές ήχο, που συντομεύει τις αποστάσεις σεμια μεγάλη μπάντα ή ανάμεσα σε ενισχυμένα όργανα. Ανκαιτο μεγάλο άνοιγμα καιο ήχος που προκύπτει συνήθως συνδέεται μετο μεταλλικό επιστόμιο, κάθε επιστόμιο μπορεί να έχει ένα. Με αυτό τον τρόπο επιτρέπεται μεγαλύτερη ευελιξία στο κούρδισμα, επιτρέποντας επιπτώσεις όπως η κάμψη, κοινή σετζαζκαιροκ. Οι κλασικοί καλλιτέχνες τείνουν να επιλέγουν επιστόμια με στενό άνοιγμα και χαμηλή σωλήνα, που παράγουν ήχο πιο σταθερό και σκοτεινό.
Όπως καιτα κλαρινέτα, τα σαξόφωνα χρησιμοποιούν ένα και μοναδικό καλαμάκι, το οποίο όμως γενικά είναι πλατύτερο και μικρότερο από του κλαρινέτου. Η σκληρότητα μετριέται συνήθως (ανκαι όχι πάντα) χρησιμοποιώντας μια αριθμητική κλίμακα που κυμαίνεται από 1-4. Το 4 είναι τοπιο δύσκολο καιτο 1 τοπιο ήπιο. Εξαίρεση αποτελεί το βαρύτονο σαξόφωνο του οποίου ο αριθμός έφτασε το 5.
