ΟΣινδάσβινθ ή Σινδάσουινθ,Chindaswinth, επίσης γράφεται Chindasuinth, Chindaswind, Chindasuinto, Chindasvindo, ή Khindaswinth,λατινικά: Chintasvintus, Cindasvintus· (π. 563 – 30 Σεπτεμβρίου 653) ήταν Βησιγότθοςbασιλιάς της Ισπανίας, από το 646 έως το τέλος του. Διαδέχθηκε τονΤούλγα, από τον οποίο πήρε τον θρόνο μεπραξικόπημα. Είχε επιλεγεί από τους ευγενείς και χρίστηκε από τους επισκόπους στις 30 Απριλίου 642.
Παρά τη μεγάλη του ηλικία (ήταν ήδη 79 ετών), απόμαχος των εκστρατειών τού Λιουβιγκέλδκαιτων θρησκευτικών εξεγέρσεων μετά την αναγκαστική μεταστροφή από τονΑρειανισμό, ο τυραννικός και σκληρός χαρακτήρας του έκανε τον κλήρο και τους ευγενείς να τού υποτάσσονται από φόβο εκτέλεσης και εξορίας. Ενίσχυσε τον έλεγχό του προλαμβάνοντας μία υποτιθέμενη εξέγερση: σε σύντομο χρονικό διάστημα εκτέλεσε πάνω από 200 Γότθους από τις πιο ευγενείς οικογένειες, και 500 ακόμη από τους μικροευγενείς. Επιπλέον, κανόνισε τηνεξορία πολλών πιθανών αντιπάλων καιτη δήμευση της περιουσίας τους. Όλα αυτά έλαβαν χώρα πριν πραγματικά συμβεί οποιαδήποτε εξέγερση και χωρίς καμία έρευνα ή δίκη ή, εν προκειμένω, πραγματική πεποίθηση ότι μία εξέγερση εκκρεμούσε.
ΗΖ΄ Σύνοδος του Τολέδου, που πραγματοποιήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 646, συναίνεσε και υποστήριξε τις ενέργειές του, αυστηροποιώντας τις τιμωρίες που επιβάλλονταν σε όσους ξεσηκώθηκαν εναντίον τού ηγεμόνα και τις επέκτεινε ακόμη καιστα μέλη του κλήρου.
Ο Σινδάσβινθ κρατά τον νόμο, όπως απεικονίζεται στονCodex Vigilanusτου 10ουαι.
Καταπνίγοντας κάθε αντίθεση, έφερε ειρήνη στο βασίλειο και έναν βαθμό τάξης πουδεν ήταν γνωστός προηγουμένως. Γιανα συνεχίσει τη διαδοχή του, έβαλε τονγιοτουΡεκέσβινθ, μετά από προτροπή τουΜπραούλιo της Σαραγόσα, να στεφθεί συμβασιλιάς στις 20 Ιανουαρίου 649 και προσπάθησε να εγκαθιδρύσει, όπως πολλοί πριν, μία κληρονομική μοναρχία. Ο συνεργάτης-γιος του ήταν από τότε ο πραγματικός ηγεμόνας των Βησιγότθων, προεδρεύοντας στο όνομα τού πατέρα του μέχρι το 653, το έτος του θανάτου του Σινδάσβινθ.
Παρά τη σφοδρή φύση των πολιτικών δραστηριοτήτων, ο Σινδάσβινθ καταγράφεται στα θρησκευτικά χρονικά ως μεγάλος ευεργέτης της Εκκλησίας, δωρίζοντας πολλά εδάφη και παραχωρώντας προνόμια σε κληρικούς. Βελτίωσε τις δημόσιες περιουσίες μετα κατασχεθέντα αγαθά των αποστερημένων ευγενών, καθώς και μέσω βελτιωμένων μεθόδων φορολογίας. Στον στρατιωτικό στίβο, ανέλαβε εκστρατείες κατά των επαναστατημένων ΒάσκωνκαιΛουζιτανών.
Δημοσίευσε πολλούς νόμους, που αφορούσαν αστικές υποθέσεις. Μετη βοήθεια του Μπραούλιο επισκόπου της Σαραγόσα, ξεκίνησε την εκπόνηση ενός εδαφικού κώδικα δικαίου, που κάλυπτε τόσο τον γοτθικό, όσο καιτον ισπανορωμαϊκό πληθυσμό. Ένα προσχέδιο αυτού του έργου, τοΒιβλίο Νομοθετημάτων (Liber Iudiciorum), κυκλοφόρησε το 2ο έτος της βασιλείας του. [1] Υπέστη τελειοποίηση σε όλο το υπόλοιπο διάστημα εξουσίας τουκαι ολοκληρώθηκε από τονγιοτουτο 654. Το 643 ή το 644 αντικατέστησε τόσο τηΣύνοψη του Αλάριχ, που χρησιμοποιούσαν οι ιθαγενείς όσο καιτονΚώδικα του Λεοβίγκιλδπου χρησιμοποιούσαν οι Γότθοι.
Σύμφωνα μετονΈντουαρντ Γκίμπον, κατά τη διάρκεια τής βασιλείας του, μουσουλμάνοι επιδρομείς άρχισαν να παρενοχλούν τηνΙβηρική: «Ήδη από την εποχή τουΟθμάν ιμπν Αφάν (644–656), οι πειρατικές μοίρες τους είχαν ρημάξει τις ακτές της Ανδαλουσίας». [2] Ωστόσο αυτή η ανάγνωση θέτει ένα πρόβλημα, που είναι δύσκολο να ξεπεραστεί: οι Μουσουλμάνοι Ρασιντούν εξακολουθούσαν να αγωνίζονται να κατακτήσουν τηνΤριπολιτανίαστη σημερινή Λιβύη. Ο Σινδάνβινθ πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όπως έκαναν τόσοι πολλοί μεσαιωνικοί μονάρχες, σε πράξεις ευσέβειας για χάρη της αθανασίας της ψυχής του. Ανέθεσε στονΆγιο Φρουκτουόζονα κτίσει τομοναστήριτουSΣαν Ρομάν δε ΟρνίχαστονΔούρo, με σκοπό να στεγάσει τον τάφο του. Τα λείψανά του αναπαύονται εκεί δίπλα σε εκείνα της συζύγου του, Ρικιμπέργκας. Ωστόσο οΕυγένιος Β'επίσκοπος του Τολέδου, έδωσε μία κρίση γιατη ζωή αυτού του βασιλιά, γράφοντας την ακόλουθη επιγραφή:
Εγώ ο Σινδάσβινθ, ο πάντα φίλος των κακών πράξεων: [εγώ] ο εγκληματίας Σινδάσβινθ [ήμουν] ασεβής, άσεμνος, άσχημος και πονηρός: δεν αναζητούσα το καλύτερο, εκτιμούσα το χειρότερο. [3]
Τον Σινδάσβινθ διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γιος του, Ρεκέσβινθ, ο οποίος συνέχισε τις μεταρρυθμίσεις του. Ένας μικρότερος γιος, ο Θεοδοφρέδ, τυφλώθηκε από τονΒάμπα.
Edward Gibbon, History of the Decline and Fall of the Roman Empire,Κεφάλαιο 51 (από το Πανεπιστήμιο της Αδελαΐδας )
Κώδικας Βησιγοτθικού Νόμου : κείμενο. Ο πρόλογος γράφτηκε το 1908 και πρέπει να διαβαστεί με επιφύλαξη. Δείτε τοΒιβλίο VI: Περί Εγκλημάτων και Βασανιστηρίων, κάτω από τον Τίτλο ΙΙΙ: Σχετικά μετην άμβλωση, το έβδομο άρθρο, πουδεν είναι «αρχαίος νόμος», όπως πολλοί άλλοι, αλλά τα λόγια του Flavius Chintasvintus Rex
Σχετικά πολυμέσα
