ΤοΧονγκΚονγκ (κινεζικά: 香港, αγγλικά: Hong Kong Special Administrative Region of the People's Republic of China) επίσημα Ειδική Διοικητική Περιοχή τουΧονγκΚονγκ της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, είναι παραθαλάσσια περιοχή και σημαντικός λιμένας της Λ.Δ. της Κίνας, πρώην Βρετανικήαποικία. Βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα της Κίνας, η ομώνυμη πόλη μαζί μετοΚαουλούνκαι συνδέονται με υποθαλάσσια διπλής κατεύθυνσης σήραγγα. Δοκιμάζεται συχνά από καταστροφικούς τυφώνες. Τοκλίμα είναι θερμό και υγρό.
Έχει έκταση 1.114,6 τετρ. χιλιόμετρακαι πληθυσμό 7.531.800[2] κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση γιατο 2024. Υπήρξε βρετανική αποικία από το 1842 και ανήκε στη Βρετανική Κοινοπολιτεία έως το 1997, οπότε η κυριαρχία μεταβιβάστηκε στηΚίνα, σε μία μεγαλειώδη τελετή. Υπόψη ότι από τον λιμένα τουΧονγκΚονγκ γινόταν και συνεχίζεται σήμερα να διενεργείται, το μεγαλύτερο μέρος των εξαγωγών της Κίνας. Διαθέτει σπουδαίο σύγχρονο αεροδρόμιο καιτον μεγαλύτερο αριθμό κινηματογραφικών αιθουσών που διαθέτει πόλη της Ασίας. Κατά τη δεκαετία του 1970 άρχισαν να ανεγείρονται με ταχύτατο ρυθμό τεράστιοι ουρανοξύστεςπου δεσπόζουν της πόλης προσδίδοντας εικόνα μεγαλούπολης τωνΗΠΑ.
Σήμερα κυβερνάται ως ειδική διοικητική περιοχή κατά τον βασικό νόμο τουΧονγκΚονγκ. Υπό τον όρο της σινοβρετανικής κοινής Διακήρυξης, η Κίνα έχει υποσχεθεί ότι τοΧονγκΚονγκθα έχει έναν σχετικά υψηλό βαθμό αυτονομίας τουλάχιστον έως το 2047, γεγονός πουτο επιβάλλουν περισσότερο οικονομικοί λόγοι.
Νυχτερινή άποψη τουΧονγκΚονγκ, κοντά στον όρμο Γουαντσάι
Έτσι υπό την πολιτική «μία χώρα, δύο συστήματα», η αυτονομία αφορά το νομικό σύστημα, το νόμισμα, την τελωνειακή πολιτική, τις πολιτιστικές αντιπροσωπείες, τις διεθνείς αθλητικές ομάδες του, τους νόμους μετανάστευσης, ενώ η Κίνα θα αντιπροσωπεύει τοΧονγκΚονγκ διπλωματικά και στρατιωτικά.
Αρχαιολογικές έρευνες δείχνουν ότι η παρουσία ανθρώπων στην περιοχή ΛαπΚοκΤσεκ (εκεί όπου σήμερα το Διεθνές Αεροδρόμιο τουΧονγκΚονγκ) χρονολογείται από 35.000 έως 39.000 χρόνια πρινκαιστη χερσόνησο Σάι Κούνγκ από 6.000 χρόνια πριν.[5][6][7]
Γονγκ Τέι Τουνγκκαιο όρμος των τριών οργιών ήταν οι πρώτες περιοχές όπου κατοίκησαν άνθρωποι στοΧονγκΚονγκ κατά την παλαιολιθική περίοδο. Πιστεύεται ότι στον όρμο ήταν οικισμός σε κοιλάδα καιτοΓονγκ Τέι Τουνγκ ήταν κατασκευαστικό κέντρο. Έχουν ανασκαφεί νεολιθικά αντικείμενα, τα οποία δείχνουν πολιτιστικές διαφορές από τον πολιτισμό Λόνγκσαν στη βόρεια Κίνα και τους οικισμούς τωνΤσε, πριν από τη μετανάστευσε των Μπαϊγουέ (Βιετ) στοΧονγκΚονγκ.[8][9] Οκτώ πετρογλυφικά, που χρονολογούνται από τηδυναστεία Σανγκστην Κίνα, ανακαλύφθηκαν στα γύρω νησιά.[10]
Το 214 π.Χ., οΤσινΣι Χουάνγκ, ο πρώτος αυτοκράτορας της Κίνας, κατέκτησαν τις φυλές Μπαϊγιουέ στο Τζιαοτσί (μοντέρνο Λιάνγκουανγκ και Βιετνάμ) και ενσωματώνεται στην επικράτεια της αυτοκρατορικής Κίνας για πρώτη φορά. Το σύγχρονο ΧονγκΚονγκ ανατέθηκε στη διοίκηση Νανχάι, κοντά στην πρωτεύουσα, τη Πανγιού.[11][12][13]
Η περιοχή τουΧονγκΚονγκ βρέθηκε υπό την εξουσία του βασιλείου Νανγιούε (Νότιο Βιετ), που ιδρύθηκε από τον στρατηγό Τσάο Τούο το 204 π.Χ., μετά την κατάρρευση της βραχύβιας δυναστείας Τσιν.[14] Όταν το βασίλειο Νανγιούε κατακτήθηκε από τηδυναστεία Χαντο 111 π.Χ.. Αρχαιολογικά στοιχεία δείχνουν ότι ο πληθυσμός αυξήθηκε καιη παραγωγή αλατιού ανθούσε αυτή τη χρονική περίοδο. Ο τάφος του Λέι ΤσενγκΟυκΧανστη χερσόνησο Καουλούν πιστεύεται ότι κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια της δυναστείας τωνΧαν.[15]
Από τη δυναστεία Τζιν μέχρι την πρώιμη περίοδο της δυναστείας τωνΤανγκ, η περιοχή που σήμερα περιλαμβάνει τοΧονγκΚονγκ υπαγόταν στην επαρχία Μπαοάν (寶安縣). Κατά τη διάρκεια της δυναστείας τωνΤανγκ, η περιοχή Γκουανγκντόνγκ άκμασε ως διεθνές εμπορικό κέντρο. Η περιοχή Τουέν Μουνσε ό,τι είναι τώρα τα Νέα Εδάφη τουΧονγκΚονγκ ήταν λιμάνι, ναυτική βάση, κέντρο παραγωγής αλατιού και, αργότερα, βάση γιατην εκμετάλλευση μαργαριταριών. Το νησί Λαντάου ήταν επίσης κέντρο παραγωγής αλατιού, όπου ξέσπασαν ταραχές των λαθρεμπόρων αλατιού ενάντια στην κυβέρνηση.
Το736μ.Χ. ο πρώτος αυτοκράτορας Τανγκ κατασκεύασε στρατιωτικό οχυρό στο Τουέν Μουν, στο δυτικό ΧονγκΚονγκ, γιατην άμυνα της παράκτια ζώνη της περιοχής.[16]Το πρώτο σχολείο του χωριού, το Κολέγιο ΛιΓινγκ, ιδρύθηκε το 1075 μ.Χ. στα σημερινά Νέα Εδάφη της εποχή της βόρειας δυναστείας Σονγκ.[17] Μετά την ήττα τους από τους Μογγόλους, το δικαστήριο των Νότιων Σονγκ μεταφέρθηκε για λίγο στη Καουλούν, πριν από την τελική ήττα τους στη μάχη της Γιάμεν.[18]
Από τη Δυναστεία Τανγκ μέχρι τηΔυναστεία Μινγκ, η περιοχή που σήμερα περιλαμβάνει τοΧονγκΚονγκ υπαγόταν στην επαρχία Ντόνγκουαν (東莞縣 / 東官縣). Μετά η περιοχή δόθηκε στην κομητεία Σινάν (新安縣), πριν αποικιστεί από τους Βρετανούς.
Ο πρώτος Ευρωπαίος εξερευνητής που αναφέρεται να επισκέφθηκε τοΧονγκΚονγκ, ήταν οΖόρζε Άλβαρες, ένας Πορτογάλος ο οποίος έφθασε το1513.[19][20] Αφότου ίδρυσαν τοΜακάουτο 1557, οι Πορτογάλοι έμποροι άρχισαν το εμπόριο μετη νότια Κίνα. Όμως, μετά από στρατιωτικές συγκρούσεις ανάμεσα σε Κίνα και Πορτογαλία οδήγησαν στην αποπομπή όλων των Πορτογάλων εμπόρων από την υπόλοιπη Κίνα. Στα μέσα του 16ου αιώνα, ακολουθώντας την πολιτική των κλειστών θυρών και της απομόνωσης, απαγορεύθηκαν όλες οι θαλάσσιες δραστηριότητες, ώστε ναμην υπάρχει επαφή με τους ξένους δια θαλάσσης. Από το 1661 μέχρι το 1669, 15.000 άνθρωποι εκτοπίστηκαν από τοΧονγκΚονγκκαι μετακινήθηκαν στην ενδοχώρα, 1.648 επέστρεψαν το 1669.[21][22]
Αποικιακή σημαία τουΧονγκΚονγκ, σε χρήση την περίοδο από το 1959 ως το 1997
Το 1839, η άρνηση τωνΤσινγκνα υποστηρίξουν τις εισαγωγές οπίου οδήγησε στονπρώτο πόλεμο του οπίου ανάμεσα στηΒρετανική Αυτοκρατορίακαιτην αυτοκρατορία των Τσινγκ. Η ήττα τωνΤσινγκ οδήγησε στην κατοχή τουΧονγκΚονγκ από τις βρετανικές δυνάμεις στις 20 Ιανουαρίου 1841. Αρχικά δόθηκε πάλι στην Κίνα μετη συνθήκη του Τσουενπέε, ως τμήμα της συμφωνίας ανάμεσα στον πλοίαρχο Τσαρλς Έλιοτ καιτον κυβερνήτη Τσισάν. Καθώς μια διαφωνία ανάμεσα σε υψηλόβαθμους αξιωματούχους δεν οδήγησε σε επικύρωση της συνθήκης, στις 29 Αυγούστου1842, τοΧονγκΚονγκ έγινε επισήμως τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου μετη συνθήκη της Νανκίνγκ.[23]Οι Βρετανοί εγκαθίδρυσαν επισήμως την αποικία του Στέμματος καιτον επόμενο χρόνο ίδρυσαν την πόλη της Βικτόρια.[24]
Ο πληθυσμός τουΧονγκΚονγκ ήταν 7.450 όταν υψώθηκε η βρετανική σημαία στις 26 Ιανουαρίου 1841, οι περισσότεροι ψαράδες Τάνκα και εργάτες Χάκα, των οποίων οι οικισμοί ήταν διασκορπισμένοι στις ακτές. Τη δεκαετία του 1850, μεγάλος αριθμός Κινέζων μεταναστών διέσχισε τα τότε ελεύθερα σύνορα γιανα ξεφύγει από τηνεξέγερση Τάιπινγκ. Άλλες φυσικές καταστροφές, όπως πλημμύρες, τυφώνες και λιμός στην κινεζική ενδοχώρα έπαιξαν σημαντικό ρόλο, καθιστώντας τοΧονγκΚονγκ ασφαλές καταφύγιο.[25][26]
Το 1898, μετη συνθήκη γιατην επέκταση της επικράτειας τουΧονγκΚονγκ, η Βρετανία απέκτησε το νησί Λαντάου καιτην περιοχή βόρεια της οδού Μπάουνταρι στοΚαουλούν μέχρι τονποταμό Σεντσένκαι άλλα 200 νησιά για 99 χρόνια.[27][28][29]
Κενοτάφιο για τους νεκρούς των Α΄ και Β΄ Παγκοσμίων Πολέμων
ΤοΧονγκΚονγκ συνέχισε να αναπτύσσεται στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Το πανεπιστήμιο τουΧονγκΚονγκ ιδρύθηκε το 1911. Παρά τη φυγή 60.000 κατοίκων κατά τη διάρκεια τουΑ΄ Παγκόσμιου Πολέμου λόγω φόβων για επίθεση των Γερμανών στη βρετανική αποικία, τοΧονγκΚονγκ παρέμεινε ειρηνικό. Ο πληθυσμός αυξήθηκε από 530.000 το 1916 σε 725.000 το 1925 και έφτασε το 1,6 εκατομμύρια το 1941.[30]
Ως τμήμα της στρατιωτικής εκστρατείας στην νοτιοανατολική Ασία κατά τη διάρκεια τουΒ΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο ιαπωνικός στρατός μετακινήθηκε νότια από τοΓκουανγκτσόουστην κινεζική ενδοχώρα και επιτέθηκε στοΧονγκΚονγκ στις 8 Δεκεμβρίου 1941.[31]Η μάχη τουΧονγκΚονγκ έληξε μετην παράδοση των Βρετανών και Καναδών αμυνόμενων στους Ιάπωνες στις 25 Δεκεμβρίου 1941, τα οποία αναφέρονται από τους ντόπιους ως τα Μαύρα Χριστούγεννα.[32]
Κατά τη διάρκεια της ιαπωνικής κατοχής τουΧονγκΚονγκ, ο ιαπωνικός στρατός προχώρησε σε θηριωδίες ενάντια στους πολίτες και τους αιχμάλωτους πολέμου, όπως η σφαγή του κολεγίου Σαιντ Στίβεν. Οι πολίτες υπέφεραν επίσης από τις ελλείψεις τροφίμων καιτον ακραίο πληθωρισμό λόγω της αναγκαστικής αλλαγής του δολαρίου τουΧονγκΚονγκμετα στρατιωτικά ιαπωνικά χαρτονομίσματα. Η αρχική αναλογία 2:1 άλλαξε σε 4:1 και η κατοχή δολαρίων τουΧονγκΚονγκ έγινε παράνομη και τιμωρούνταν με βασανιστήρια. Εξαιτίας του λιμού και της αναγκαστικής απέλασης για καταναγκαστική εργασία στην ενδοχώρα της Κίνας, ο πληθυσμός τουΧονγκΚονγκ μειώθηκε από 1,6 εκατομμύρια το 1941 σε 600.000 το 1945, όταν η Βρετανία ανέκτησε τον έλεγχο της αποικίας, στις 30 Αυγούστου 1945.[33]
Ο πληθυσμός τουΧονγκΚονγκ αυξήθηκε ξανά γρήγορα μετά τον πόλεμο, καθώς ένα κύμα από ειδικευμένους εργάτες από της Κίνα έψαχνε καταφύγιο από τονκινεζικό εμφύλιο πόλεμο. Όταν οικομμουνιστές κατέλαβαν την ηπειρωτική Κίνα το 1949, οι περισσότεροι εξειδικευμένοι εργάτες διέσχισαν τα ανοικτά σύνορα φοβούμενοι διώξεις. Πολλοί από τους νέους κατοίκους της περιοχής, ιδίως αυτοί που έμεναν στηΣαγκάηκαιτηΓκουανγκτσόου, δημιούργησαν μικρομεσαίες επιχειρήσεις στο βρετανικό ΧονγκΚονγκ.[27]Μετην εγκαθίδρυση ενός σοσιαλιστικού κράτους στην Κίνα το 1949, η Βρετανία επανεξέτασε την πολιτική των ανοικτών συνόρων μετην Κίνα. Το 1951 ορίστηκε συνοριακή ζώνη.
Τη δεκαετία του 1950 τοΧονγκΚονγκ έγινε η πρώτη από τις τέσσερις «ασιατικές τίγρεις», με γρήγορη εκβιομηχάνιση, ιδίως στον τομέα των υφασμάτων, κατασκευαστικές βιομηχανίες και εξαγωγή κινεζικών αγαθών. Καθώς ο πληθυσμός αυξανόταν, το εργατικό κόστος παρέμεινε χαμηλά καιτο επίπεδο διαβίωσης αυξανόταν σταθερά.[34]Η ανταγωνιστικότητα τουΧονγκΚονγκ σταδιακή μειώθηκε λόγω του αυξανόμενου κόστους εργασίας και ιδιοκτησίας, καθώς καιτην ανάπτυξη της νότιας Κίνας, μέσω της πολιτικής των ανοικτών πυλών, η οποία εφαρμόστηκε το 1978, ανοίγοντας την Κίνα στις ξένες επενδύσεις. Όμως, μέχρι τη δεκαετία του 1990, τοΧονγκΚονγκ είχε εγκαθιδρυθεί ως ένα από τα παγκόσμια οικονομικά κέντρα, μαζί μετοΛονδίνοκαιτηΝέα Υόρκη, εμπορικό κέντρο, μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες στην Ασία και παράδειγμα της οικονομικής πολιτικής της ελεύθερης αγοράς.[35]
ΤοΧονγκΚονγκτο 1986
To 1983 τοΧονγκΚονγκ επαναταξινομήθηκε ως Βρετανικό Εξαρτημένο Έδαφος, όταν η Βρετανική Αυτοκρατορία αναταξινομούσε την παγκόσμια επικράτειά της. Μετά από συζητήσεις και διαπραγματεύσεις μετη Κίνα, υπογράφηκε ηΚοινή Σινοβρετανική Διακήρυξητο 1984. Οι δύο χώρες συμφώνησαν τοΧονγκΚονγκνα περάσει στην κυριαρχία της Κίνας την 1η Ιουλίου 1997, ενώ τοΧονγκΚονγκθα παρέμενε αυτόνομο ως ειδική διοικητική περιοχή καινα μπορούσε να διατηρήσει την οικονομία της ελεύθερης αγοράς, το νομικό του σύστημα, ανεξάρτητη εκπροσώπηση τους διεθνείς οργανισμούς, συνθήκες καιτη λήψη αποφάσεων μετην εξαίρεση όσων αφορούν την ξένη διπλωματία καιτη στρατιωτική άμυνα. Το σύστημα αυτό έμεινε γνωστό μετην φράση «μία χώρα, δύο συστήματα», αφού ξεκαθάριζε ότι τοΧονγκΚονγκθα ήταν ενωμένο μετην Κίνα, αλλά δενθα είχε το σοσιαλιστικό σύστημά της. Η συνθήκη επικυρώθηκε το 1990.[27]
Την 1η Ιουλίου 1997, η κυριαρχία τουΧονγκΚονγκ πέρασε από τοΗνωμένο ΒασίλειοστηΛαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, σημαίνοντας το τέλος των 156 χρόνων βρετανικής κυριαρχίας στοΧονγκΚονγκ. Λίγο αργότερα, δέχθηκε διπλό οικονομικό χτύπημα, μετην οικονομική κρίση του 1997 και τη γρίπη των πτηνών Η5Ν1. Ακόμα, την άνοιξη 2003, τοΧονγκΚονγκ χτυπιέται από την επιδημία του SARS του 2003.[36]
Μετά την παράδοση τουΧονγκΚονγκστην Κίνα, έπρεπε να εφαρμοστεί το συμφωνηθέν μοντέλο «μία χώρα, δύο συστήματα». Το 1998 πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες εκλογές γιατοΝομοθετικό Συμβούλιο.[36] Στις εκλογές ξεκαθάρισε το πολιτικό τοπίο που κυριαρχεί έως και σήμερα στοΧονγκΚονγκ. Όλα τα κόμματα οργανώθηκαν πίσω από δύο στρατόπεδα/παρατάξεις τηνφιλοδημοκρατική, η οποία υποστηρίζει τον εκδημοκρατισμό τουΧονγκΚονγκ, καιτηνφιλοκινεζική, η οποία υποστηρίζει τις πολιτικές που προωθεί τοΠεκίνοκαιηκυβέρνησητουΚΚΚ. Παρόλο πουη φιλοδημοκρατική παράταξη συγκέντρωσε πάνω από το 65% των ψήφων, το περίπλοκο εκλογικό σύστημα δεν επέτρεψε στην παράταξη να συγκεντρώσει καιτην πλειοψηφία στην βουλή. Από τότε καιστο εξής, πάγιο αίτημα της φιλοδημοκρατικής παράταξης θα είναι η υιοθέτηση άμεσης καθολικής ψηφοφορίαςγια όλες τις έδρες του Συμβουλίου.
Την 1η Ιουλίου 2003 ένα πολύ μεγάλο συλλαλητήριο λαμβάνει χώρα στοΧονγκΚονγκ, μετην συμμετοχή 500.000 ατόμων. Αίτιο ήταν η πρόταση από την κυβέρνηση, υιοθέτησης ενός «Νόμου εθνικής ασφάλειας», όπως προβλεπόταν από τονΒασικό Νόμο. Ο προτεινόμενος νόμος, ωστόσο, κατηγορήθηκε από τηνφιλοδημοκρατική παράταξη ως αντιδημοκρατικός, πουθα περιόριζε τηνελευθερία της έκφρασηςστοΧονγκΚονγκ. Έπειτα από το ογκώδες συλλαλητήριο όμως, οκυβερνήτηςΤανγκΤσι-Χουά υποχωρεί και αποσύρει το νομοσχέδιο.[37][36] Έπειτα από αυτό, η διακυβέρνηση τουΤανγκΤσι-Χουά γίνεται ιδιαίτερα αντιδημοφιλής και τελικά ο κυβερνήτης παραιτείται το 2005, προφασιζόμενος λόγους υγείας.[38]Τον διαδέχεται οΝτόναλντ Τσανγκ, ο οποίος, σε αντίθεση μετον προκάτοχό του, χαίρει μεγάλης αποδοχής από την κοινωνία τουΧονγκΚονγκ.
Το 2005, η φιλοδημοκρατική παράταξη μπλόκαρε τα σχέδια του νέου κυβερνήτη για αλλαγές στον εκλογικό νόμο καιστο σύνταγμα,[α] υποστηρίζοντας ότι ήταν ανεπαρκείς.[37]Το 2007 ο Ντόναλντ Τσάνγκ επανεκλέχτηκε κυβερνήτης. Τον επόμενο χρόνο τοΧονγκΚονγκ χτυπήθηκε σχετικά ελαφριά από τηνπαγκόσμια οικονομική κρίση.
Το 2009 κατέθεσε εκ νέου τις ίδιες προτάσεις τουγια συνταγματικές αλλαγές, με μικρές αλλαγές. Ανκαιστην αρχή το φιλοδημοκρατικό στρατόπεδο απέρριψε ξανά τις προτάσεις, αργότερα, το μεγαλύτερο κόμμα του στρατοπέδου, τοΔημοκρατικό, ξεκίνησε συνομιλίες με μέλη της κυβέρνησης, με στόχο την επίτευξη μιας συμφωνίας γιατον εκδημοκρατισμό της πόλης. Πράγματι το 2010 τα δύο μέρη κατέληξαν σε μία συμφωνία, η οποία προέβλεπε μία μικρή αύξηση των μελών που εκλέγονται απευθείας από τον λαό για τις βουλευτικές εκλογές του 2012. Τα υπόλοιπα κόμματα του στρατοπέδου, ωστόσο, κατηγόρησαν το Δημοκρατικό κόμμα για υποχώρηση σε θέσεις-κλειδιά όπως σχετικά μετην καθολική ψηφοφορία. Σε απάντηση για τις «προδοτικές» διαπραγματεύσεις, οργανώθηκε το«Δημοψήφισμα των 5 [εκλογικών] περιφερειών»: στις 21 Ιανουαρίου 2010, πέντε φιλοδημοκρατικοί βουλευτές παραιτήθηκαν ταυτόχρονα, ένας από κάθε μία από τις 5 γεωγραφικές εκλογικές περιφέρειες τουΧονγκΚονγκ. Στην συνέχεια κατέθεσαν υποψηφιότητα για τις αναπληρωματικές εκλογές πουθα γινόντουσαν λίγους μήνες αργότερα.[β][39]Σε αυτές, κάλεσαν τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν τους ίδιους, αν θεωρούσαν ότι στις εκλογές του 2012 έπρεπε να εφαρμοστεί καθολική ψηφοφορία, καιαν όχι, τότε να ψήφιζαν έναν άλλον υποψήφιο. Με αυτό τοντε φάκτοδημοψήφισμα, οι διοργανωτές ήθελαν να πιέσουν την κυβέρνηση να εφαρμόσει καθολική ψηφοφορία για όλες τις έδρες της βουλής στις εκλογές του 2012. ΗΚίνακαιη κυβέρνηση τουΧονγκΚονγκ κατηγόρησαν την κίνηση αυτή ως αντισυνταγματική, και ως σπατάλη των χρημάτων των πολιτών. Ακολούθως, σύσσωμη η φιλοκινεζική παράταξη μποϊκόταρε τις εκλογές. ΤοΔημοψήφισμα των 5 περιφερειών δίχασε καιτην φιλοδημοκρατική παράταξη, αφού το Δημοκρατικό κόμμα το θεώρησε «προχειροδουλειά» και ότι δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Τελικά οι αναπληρωματικές εκλογές έλαβαν χώρα, όμως η συμμετοχή ήταν πολύ χαμηλή, μόλις στο 17%.[39]
Στις βουλευτικές εκλογές του 2012 εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το νέο εκλογικό σύστημα. Παρόλο πουη φιλοδημοκρατική παράταξη διατήρησε τον έλεγχο των 1/3 των εδρών τουΝομοθετικού Συμβουλίου, τα πήγε λιγότερο καλά απ' ότι αναμενόταν.[37]Την ίδια χρονιά συνέπεσε καιη -έμμεση- εκλογή του κυβερνήτη. Νέος κυβερνήτης εκλέχτηκε οΛέουνγκ Τσουν-γινγκ, ένας σκληροπυρηνικός πολιτικός υπέρ του Πεκίνου.[40]
Το 2014 τοΧονγκΚονγκ βίωσε ένα μαζικό κίνημα καταλήψεων και διαδηλώσεων από φοιτητές -και όχι μόνο- που ζητούσαν την εφαρμογή καθολικής ψηφοφορίας γιατην εκλογή της βουλής καιτου κυβερνήτη. Αιτία ήταν η ανακοίνωση από το Πεκίνο ότι θα επέτρεπε μεντην καθολική ψηφοφορία στις επερχόμενες εκλογές τουκαι 2017 (για κυβερνήτη), υπό την προϋπόθεση όμως ότι οι υποψήφιοι θα έπαιρναν πρώτα την έγκρισή του. Οι διαδηλώσεις ήταν ογκώδεις, ενώ η συμμετοχή στις καταλήψεις ήταν μαζική από τους πολίτες. Το «κίνημα της ομπρέλας», όπως ονομάστηκε, κατέλαβε για εβδομάδες το κέντρο τουΧονγκΚονγκ, κάνοντας καθιστική διαμαρτυρία σε μεγάλες λεωφόρους και πλατείες. Η αστυνομία, ανκαισε μερικές περιπτώσεις συγκρούστηκε με τους διαδηλωτές, δεν κατάφερε να σταματήσει τις καταλήψεις. Για αρκετό καιρό τα μέσα μεταφοράς στοΧονγκΚονγκ είχαν σχεδόν παραλύσει. Ωστόσο, ηκυβέρνηση της Κίνας έμεινε ανένδοτη στην αρχική της απόφαση και τελικά το κίνημα απέτυχε.[41][42]
Παρόλο πουτο κίνημα της ομπρέλας δεν κατάφερε να εκπληρώσει κάποιον από τους άμεσους στόχους του, προκάλεσε βαθύτατες αλλαγές στην κοινωνία τουΧονγκΚονγκ. Έπειτα από τις διαδηλώσεις αναδύθηκε τοτοπικιστικό κίνημα, ένα κίνημα κατά βάση νεανικό, το οποίο στόχευε στην επέκταση της αυτονομίας τουΧονγκΚονγκκαιστην διαφύλαξη του τοπικού πολιτισμού και τρόπου ζωής από την επιρροή της ηπειρωτικής Κίνας. Οι ριζοσπαστικοί τοπικιστές ζητούν ακόμα καιεθνική αυτοδιάθεση, δηλαδή την ανεξαρτησία τουΧονγκΚονγκ από τηνΚίνα.[43]Η άνοδος του τοπικισμού επιβεβαιώθηκε και στις βουλευτικές εκλογές του 2016, όταν τα τοπικιστικά κόμματα αύξησαν τις έδρες τους από 1 σε 6, ενώ έλαβαν αθροιστικά σχεδόν το 20% των ψήφων.[44]
Το 2017, στις έμμεσες εκλογές γιατην θέση τουκυβερνήτη, εκλέχτηκε ηΚάρι Λαμ. Είναι η πρώτη γυναίκα στο αξίωμα αυτό. Είναι μία σκληροπυρηνική φιλοκινεζική, όπως καιο προκάτοχός της, καιγια αυτό τον λόγο είναι ιδιαίτερα αντιδημοφιλής κυβερνήτρια.[45]
Διαδήλωση στις 9 Ιουνίου 2019
Το 2019 η πόλη συγκλονίζεται ξανά από μαζικές διαδηλώσεις. Αφορμή αυτή την φορά ήταν ένα προτεινόμενο νομοσχέδιο γιατην έκδοση υπόπτων, το οποίο θεωρήθηκε ότι παραβίαζε την αυτονομία τουΧονγκΚονγκ. Οιδιαδηλώσεις του 2019-2020 ήταν οι μεγαλύτερες που έχουν συμβεί ποτέ στοΧονγκΚονγκ, με ακόμα και 2 εκατομμύρια άτομα να συγκεντρώνονται γιανα διαδηλώσουν.[46]
Η κυβέρνηση, έπειτα από μήνες διαδηλώσεων και ταραχών, απέσυρε το προτεινόμενο νομοσχέδιο, ωστόσο στην συνέχεια, μετην υποστήριξη του Πεκίνου, επιδόθηκε σε μία μακροχρόνια διαδικασία καταστολής του κινήματος. Τον Ιούνιο του 2020, ηκυβέρνηση της Κίνας επέβαλε τονΝόμο Εθνικής Ασφαλείας, έναν νόμο πουστο όνομα της εθνικής ασφάλειας ποινικοποιεί κάθε ένδειξη ή προσπάθεια «απόσχισης, ανατροπής της κυβέρνησης, σύμπραξης με τις ξένες δυνάμεις, και τρομοκρατίας». Διάφορες οργανώσεις όπως ηΔιεθνής ΑμνηστίακαιτοFreedom House καταγγέλλουν ότι ο νόμος παραβιάζει κατάφωρα τηνελευθερία της έκφρασης, καθώς και συναφή δικαιώματα.[47][48]Με βάση τον νόμο αυτόν δεκάδες αντιπολιτευόμενοι φιλοδημοκρατικοί ακτιβιστές έχουν συλληφθεί,[49] ενώ εφημερίδες που είναι επικριτικές απέναντι στην κυβέρνηση έχουν αναγκαστεί να κλείσουν.[50] Έπειτα από την εφαρμογή του νόμου, πολλοί θεωρούν ότι στην ουσία ηαυτονομίατουΧονγκΚονγκ, όπως την υποσχέθηκε η Κίνα, δεν υφίσταται πλέον.[51][52][53]
ΤοΧονγκΚονγκ βρίσκεται στις νότιες ακτές της Κίνας, περίπου 60 χιλιόμετρα ανατολικά από τοΜακάου, στην απέναντι πλευρά του δέλτα τουΠερλ. Περιβάλλεται από τηΘάλασσα της Νότιας Κίναςστα ανατολικά, νότια και δυτικά, ενώ στα βόρεια συνορεύει μετην πόλη τουΣεντζέν, στοΓκουανγκντόνγκ, βόρεια του ποταμού Σεντζέν. Η επικράτεια τουΧονγκΚονγκ έχει έκταση 1.114,6 τετραγωνικά χιλιόμετρα και αποτελείται από το νησί ΧονγκΚονγκ, τη χερσόνησο Καουλούν, τα Νέα Εδάφη και περισσότερα από 200 υπεράκτια νησιά, από τα οποία το μεγαλύτερο είναι το Λαντάου. Από τη συνολική έκταση, τα 1.073 τετρ. χιλιόμετρα είναι στεριά καιτα 35 καλύπτονται από νερό. Η χερσαία έκταση τουΧονγκΚονγκ είναι η 184η μεγαλύτερη για κράτος στον κόσμο.[54]
Το μεγαλύτερο τμήμα τουΧονγκΚονγκ είναι λοφώδες ή ορεινό, με απότομες πλαγιές, και λιγότερο από το 25% της επικράτειας έχει αναπτυχθεί, ενώ περίπου το 40% της έκτασης της χώρας καταλαμβάνεται από εθνικά πάρκα και φυσικά καταφύγια.[55]Η χλωρίδα τουΧονγκΚονγκσε χαμηλά υψόμετρα αποτελείται από δευτερογενή δάση, καθώς το πρωτόγονο δάσος καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ σε μεγαλύτερα υψόμετρα κυριαρχείται από γρασίδι. Η περιοχή όπου έχει αναπτυχθεί πιο έντονα ως αστική είναι η χερσόνησος Κοουλούν, μαζί μετη βόρεια άκρη του νησιού ΧονγκΚονγκ, ενώ υπάρχουν διάσπαρτοι οικισμοί στα Νέα Εδάφη.[56]Το ψηλότερο σημείο είναι το Τάι ΜοΣαν, με ύψος 957 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.[57]Η ακανόνιστη ακτογραμμή τουΧονγκΚονγκ δημιουργεί κόλπους, ποτάμια και παραλίες.[58]Το Εθνικό Γεωπάρκο ΧονγκΚονγκ αποτελεί από το 2011 παγκόσμιο γεωπάρκο της UNESCO.[59]
Ανκαι βρίσκεται ακριβώς νότια τουτροπικού του Καρκίνου, τοΧονγκΚονγκ έχει υγρό υποτροπικό κλίμα. Το καλοκαίρι είναι ζεστό και υγρό, με περιστασιακές βροχές καικαταιγίδες, με ζεστό αέρα να έρχεται από τα νοτιοδυτικά. τυφώνες συμβαίνουν συχνά καλοκαίρι. Μερικές φορές δημιουργούν πλημμύρες ή κατολισθήσεις. Οι χειμώνες είναι ήπιοι και αρχικά ηλιόλουστοι, και σταδιακά γίνονται πιο συννεφιασμένοι προς τον Φεβρουάριο. Μερικές φορές, ψυχρά μέτωπα φέρνουν ισχυρούς, ψυχρούς ανέμους από το βορρά. Οιπιο ήπιες εποχές είναι η άνοιξη καιτο φθινόπωρο, το οποίο είναι συνήθως ηλιόλουστο και ξηρό.[60]
Στις άμεσες εκλογές δικαίωμα ψήφου έχουν όσοι είναι 18 ετών γιατο ήμισυ τουΝομοθετικού Συμβουλίουκαιτην πλειοψηφία των εδρών σε 18 επαρχιακά συμβούλια. Οι ψηφοφόροι θα πρέπει να είναι μόνιμοι κάτοικοι καινα έχουν ζήσει στοΧονγκΚονγκγιατα 7 προηγούμενα έτη. Στις έμμεσες εκλογές λαμβάνουν μέρος 220.000 μέλη από λειτουργικές εκλογικές περιφέρειες και μία 800μελή επιτροπή [54].Στις 22 Νοεμβρίου 2015 έγιναν και εκλογές γιατην ανάδειξη των μελών στα 18 περιφερειακά συμβούλια.[65]Ο αριθμός των ψηφοφόρων που προσήλθαν στις κάλπες ήταν ρεκόρ (το 47% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων στους εκλογικούς καταλόγους). Το στρατόπεδο που είναι φίλα προσκείμενο στο Πεκίνο διατήρησε τον έλεγχο όλων των 18 συμβουλίων και μεγαλύτερο κόμμα παρέμεινε οΔημοκρατικός Συνασπισμός γιατην Καλυτέρευση καιτην Πρόοδο τουΧονγκΚονγκ (DAB).
Τομετρό της πόλης ονομάζεται MTR (Mass Transit Railway), ενώ το αεροδρόμιο έχει μετο Airport Express ένα δικό του μέσο μεταφοράς πουτο συνδέει μετην πόλη. Τοτραμμετα διώροφα βαγόνια λειτουργεί στο βόρειο τμήμα του νησιού ΧονγκΚονγκκαι είναι επίσης ένα από τα αξιοθέατα. Μεταξύ του νησιού και της στεριάς λειτουργούν πλοιάρια της Star Ferry, υπάρχουν όμως και υπόγειες σήραγγες.
Τρεις τηλεοπτικές εταιρείες διατηρούν επίγεια τηλεοπτικά κανάλια στην περιοχή: TVB, HKTVE, and Hong Kong Open TV. Συνολικά οι τρεις παραπάνω εταιρείες λειτουργούν οκτώ ψηφιακά κανάλια.[68]Το TVB, το κύριο τηλεοπτικό δίκτυο τουΧονγκΚονγκ, διατηρεί μερίδιο τηλεθέασης 80%.[69]Οι εταιρείες Cable TV Hong KongκαιPCCW διατηρούν υπηρεσίες συνδρομητικής τηλεόρασης με πολλές κατηγορίες καναλιών.[68]ΗΡαδιοτηλεόραση τουΧονγκΚονγκ είναι ο δημόσιος τηλεοπτικός φορέας, ο οποίος διατηρεί επτά ραδιοφωνικά κανάλια και τρία τηλεοπτικά κανάλια.[70] Δέκα μη εγχώριοι φορείς εκπέμπουν τηλεοπτικά προγράμματα τα οποία απευθύνονται στους μετανάστες πουζουνστοΧονγκΚονγκ.[68]Η πρόσβαση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης καιτο διαδίκτυο δεν υπόκειται στους περιορισμούς της ηπειρωτικής Κίνας (βλέπε Μεγάλο Διαδικτυακό Τείχος της Κίνας) αλλά υπάρχουν τοπικές ρυθμίσεις.[71]
↑Σύμφωνα μετονΒασικό Νόμο, συνταγματικές αλλαγές χρειάζονται πλειοψηφία 2/3 τρίτων στο Νομοθετικό Συμβούλιο, καιοι φιλοδημοκρατικοί, ανκαιδεν είχαν την πλειοψηφία, κατείχαν περισσότερο από το 1/3 των εδρών.
↑ΣτοΧονγκΚονγκ, όταν ένας βουλευτής παραιτείται καιδεν είναι κοντά οι γενικές εκλογές, τότε πρέπει να διενεργηθούν άμεσα επαναληπτικές εκλογές στην περιφέρεια στην οποία άνηκε ο πρώην βουλευτής γιανα αναπληρωθεί η θέση του.
↑Dodsworth, John· Mihaljek, Dubravko (1997). Hong Kong, China: Growth, Structural Change, and Economic Stability During the Transition. International Monetary Fund. σελ. 54. ISBN1-55775-672-4.
↑ 54,054,154,2«Hong Kong». The World Factbook. CIA. 11 Φεβρουαρίου 2020. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2020.
↑«2006 Population By-census»(PDF). Census and Statistics Department, Hong Kong Government. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο(PDF) στις 7 Απριλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2009.
↑«Tai Mo Shan Country Park». Agriculture, Fisheries and Conservation Department, Hong Kong Government. 17 Μαρτίου 2006. Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2009.
↑«Hong Kong». Olympic Council of Asia. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Αυγούστου 2009. Ανακτήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2009.
↑«Monthly Data for Single Element». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2016.Mean monthly maxima and minima (i.e. the expected highest and lowest temperature readings at any point during the year or given month) calculated based on data at HKO from 1981 to 2010.
0,952 [4] (4
.svg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
