Χώρος, στη κλασική φυσική, είναι η θεμελιώδης αξία της κατανόησης του φυσικού κόσμου. Ορίζεται ως μία απεριόριστη τρισδιάστατη έκταση, συχνά ονομαζόμενη σύμπαν, στην οποία δρουνκαι αλληλεπιδρούν όλα τα αντικείμενα που έχουν σχετική θέση καικατεύθυνση.[1] Όταν το σώμα μεταβάλλει τη σχετική του θέση παρατηρείται το φαινόμενο της κίνησης.[2] Συχνά, κυρίως σταμαθηματικά, οι τρεις διαστάσειςτου χώρου συνδυάζονται μετη διάσταση τουχρόνου, δημιουργώντας αυτό που είναι ευρέως γνωστό ως χωροχρόνος.[3]
Αντιδικίες αναφορικά μετην φύση και τις ιδιότητες τουχώρου ανάγονται στην προϊστορία της σύγχρονης επιστήμης, τουλάχιστον στους αρχαίους Έλληνεςφιλοσόφους, κάποιες από τις οποίες αποτυπώνονται στονΤιμαία του Πλάτωνακαιστα σωζόμενα γραπτά τουΣωκράτηκαιτουΑριστοτέλη. Πολλά από αυτά τα κλασικά φιλοσοφικά ερωτήματα έμειναν πλήρως ή ελειπώς αναπάντητα και τελικά κατόρθωσαν να απασχολήσουν τους διανοητές κατά τηνΑναγέννηση όπου αναδιαμόρφωσαν τον17ο αιώνα, επηρεάζοντας ιδιαίτερα την ανάπτυξη της κλασικής μηχανικής. Σύμφωνα μετονΝεύτωνα, οχώρος, όπως καιοχρόνος, είναι απόλυτος, δηλαδή υφίσταται μόνιμα και ανεξάρτητα από την ύπαρξη ύληςσε αυτόν ή όχι. Αντίθετα, οΛάιμπνιτζκαι άλλοι φυσικοί φιλόσοφοι θεώρησαν ότι οχώρος αποτελεί ένα σύνολο σχέσεων μεταξύ των σωμάτων της ύλης, σχέσεων που επηρεάζονται από τις αποστάσειςκαι τις διευθύνσεις τους. Αργότερα, ο μεταφυσικός Κάντ υποστήριξε ότι οι έννοιες τουχώρουκαιτουχρόνουδεν προέρχονται από εμπειρίες του έξω κόσμου - είναι στοιχεία ενός ήδη δεδομένου συστηματικού πλαισίου πουοι άνθρωποι διαθέτουν και χρησιμοποιούν γιανα δομήσουν όλες τις εμπειρίες. Κατά τον19οκαι20ο αιώνα μαθηματικοί και φυσικοί, με πρωταγωνιστή τον γερμανό Άλμπερτ Αϊνστάιν, άρχισαν να μελετούν τις μη-Ευκλείδειες Γεωμετρίες, στις οποίες οχώρος είναι κυρτός, επηρεαζόμενος από τα διάφορα βαρυτικά πεδία. Το αποκορύφωμα αυτής της έρευνας είναι ηγενική θεωρία της σχετικότηταςη οποία παρέχει μια ενοποιημένη περιγραφή της βαρύτητας ως γεωμετρικής ιδιότητας τουχώρουκαιτουχρόνου ή πιο συλλογικά του τετραδιάστατου χωροχρόνου. Πράγματι, πειράματα που αποσκοπούσαν στην επαλήθευση της γενικής θεωρίας της σχετικότητας επιβεβαίωσαν αυτή την υπόθεση.[4]