ΤοChevrolet Deluxe ήταν μια σειρά αυτοκινήτων Chevroletπου κυκλοφόρησε στην αγορά από το 1941 έως το 1952 και ήταν ο ηγέτης στις πωλήσεις γιατην αγορά κατά τη δεκαετία του 1940. Η σειρά περιλάμβανε αρχικά ένα 4-θυρο σεντάν, αλλά αυξήθηκε γιανα περιλαμβάνει ένα fastback 2-θυρο "aerosedan" και άλλα στυλ αμαξώματος. Το Chevrolet του 1941 ήταν η πρώτη γενιά πουδεν είχε κοινή εμφάνιση μετα φορτηγά Chevrolet, αλλά ακόμα το φορτηγό της σειράς AK Chevrolet μοιραζόταν κοινά εσωτερικά εξαρτήματα.
Ήταν με αυτήν τη γενιά που όλα τα οχήματα της GM παρουσίασαν αυξημένες διαστάσεις πλάτους γιανα φιλοξενήσουν τρεις επιβάτες στο μπροστινό μέρος και άλλους τρεις επιβάτες στα πίσω καθίσματα. Αυτό επιτεύχθηκε μετη διαγραφή της σανίδας κίνησης, προσθέτοντας έτσι επιπλέον χώρο μέσα στην καμπίνα επιβατών.[1]
Η αρχική σειρά κυκλοφόρησε από το 1941 έως το 1948, μετά από την οποία εισήχθη ένα νέο στυλ αμαξώματος γιατο 1949, μέχρι το 1952. Κατά τα μεταπολεμικά χρόνια και συνεχίζοντας μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950, η σειρά Deluxe ήταν ο ηγέτης στις πωλήσεις της Chevrolet, προσφέροντας μια ισορροπία στυλκαι πολυτέλειας πουδεν ήταν διαθέσιμα στη βασική σειρά Special,καιμια ευρύτερη γκάμα στυλ αμαξώματος, συμπεριλαμβανομένου ενός κάμπριο, Sport Coupe hardtop (ξεκινώντας το 1950), δίθυρα και τετράθυρα σεντάν και τετράθυρα στέισον βάγκον, ενώ ακόμα παράχθηκε καιμια έκδοση βαν.
Στα μοντέλα 1941/42, ο κινητήρας 216 cid inline 6 "Victory Six" ήταν ο μόνος που προσφέρθηκε. Απέδωσε 85 ίππους στις 3300 σ.α.λ., το 1947 η απόδοση ανέβηκε στους 90 ίππους. Ένα Deluxe από αυτά τα χρόνια θα μπορούσε εύκολα να ξεπεράσει τα 80 μίλια την ώρα χωρίς υπερβολική κίνηση. Το κιβώτιο ταχυτήτων ήταν χειροκίνητο synchromesh 3 ταχυτήτων, με υποβοηθούμενη αλλαγή κενού, στο οποίο ο μοχλός αλλαγής ταχυτήτων "τρεις στο δέντρο", όπως ονομαζόταν, μπορούσε να μετακινηθεί μεταξύ των ταχυτήτων μετην παραμικρή πίεση στον μοχλό. Η τρίτη ταχύτητα ήταν άμεση, δηλαδή η είσοδος καιη έξοδος είναι ίσες ταχύτητες. Το Overdrive ήταν μια σπάνια επιλογή. Η σύνδεση μετο πίσω μέρος του τρίτου μέλους έγινε μέσω ενός κλειστού άξονα μετάδοσης κίνησης "σωλήνα ροπής". Τα φρένα ήταν υδραυλικά με τύμπανα σε όλους τους τροχούς. Ο κύριος κύλινδρος βρισκόταν κάτω από τον οδηγό. Τα αμορτισέρ ήταν τύπου μοχλού μέχρι το 1948 και τύπου «αεροπλάνου» από το 1949 και μετά. Το παρμπρίζ μέχρι το 1948 ήταν σπαστού, επίπεδου γυαλιού. Το 1949 έως το 1952 αυτό άλλαξε σε κυρτό γυαλί χωρισμένο σε δύο μισά. Οι υαλοκαθαριστήρες ενεργοποιήθηκαν με κενό. Η Chevrolet πρόσφερε πλυντήρια παρμπρίζ ως προαιρετικό πρόσθετο.
Το εξωτερικό είχε ομαλές καμπύλες με χρώμιο και ανοξείδωτη επένδυση. Ο πίσω προφυλακτήρας είχε ένα προαιρετικό προστατευτικό που έπρεπε να σηκωθεί με καστάνια ώστε να μπορεί να σηκωθεί το κάλυμμα του πορτμπαγκάζ. Οι μπροστινοί και πίσω προφυλακτήρες είχαν προαιρετικές "άκρες" από χρώμιο, ένα φόρεμα που βιδώνονταν στα άκρα τουστοκ προφυλακτήρα. Ανκαιδεν ήταν επιλογή Chevrolet, ένα δημοφιλές χαρακτηριστικό after market ήταν ένα μεγάλο εξωτερικό σκίαστρο που προστάτευε τον οδηγό από την αντανάκλαση του μεταλλικού ταμπλό .
Το εσωτερικό είχε υφασμάτινα καθίσματα και μεταλλικό ταμπλό, μερικές φορές με προσομοίωση κόκκου ξύλου με ραβδώσεις. Το ραδιόφωνο ήταν ένα απλό τύπου μονοφωνικού σωλήνα κενούμε ενσωματωμένο ηχείο. Στην αριστερή πλευρά του ασύρματου ήταν το κουμπί του γκαζιού, μετην ένδειξη "T". Στη δεξιά πλευρά του ραδιοφώνου ήταν το πόμολο τουτσοκ. Στην πόρτα του συνοδηγού ενσωματώθηκε ένα χειροκίνητο ρολόι ανέμου 7 ημερών.
Το 1949, το πρώτο έτος της ολοκαίνουργιας μεταπολεμικής σχεδίασης του αυτοκινήτου, η μάσκα ενσωμάτωσε πέντε «δόντια» και είχε στρογγυλά φώτα στάθμευσης στο κέντρο της μάσκας, σε κάθε πλευρά. Το 1950, η γρίλια ήταν ίδια μετην προηγούμενη χρονιά, αλλά έχασε τα πέντε δόντια. Το 1951, η μάσκα άλλαξε, μετα φώτα στάθμευσης μετακινήθηκαν στις κάτω γωνίες καιτο 1952, την τελευταία χρονιά αυτού τουστυλ, τα φώτα στάθμευσης έγιναν μεγαλύτερα.
Το 1941, η Master Deluxe Series AG καιη Special Deluxe Series AH είχαν ενημερώσει τοστυλ τους από το προηγούμενο έτος με πράγματα όπως μια νέα μάσκα, νέα ανάρτηση, νέες καμπύλες καιο προβολέας τοποθετήθηκε στα φτερά, καιτο Special Deluxe παρουσίασε το Special Deluxe Σεντάν Fleetline.[2]Το Special είχε καλύτερο ύφασμα από το Master, μαζί με μπράτσα στις πόρτες. Υπήρχε πλήρης όργανα.[3]
Τα μοντέλα του 1942 είδαν τηνπιο αξιοσημείωτη βελτίωση μετη δυνατότητα φιλοξενίας έξι επιβατών σεστυλ αμαξώματος σεντάν, η οποία ήταν κοινή με όλα τα προϊόντα της GM κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς. Το Master Deluxe ήταν το οικονομικό μοντέλο και μπορούσε να αναγνωριστεί ανδεν υπήρχε πινακίδα τύπου "Master Deluxe" τοποθετημένη στο κάλυμμα του κινητήρα ενώ το "Special Deluxe" είχε. Το ραδιόφωνο αναζήτησης σήματος έγινε μια επιλογή μαζί μεμια δυνατότητα ραδιοφώνου βραχέων κυμάτων.[2]Την 1η Φεβρουαρίου 1942, η αστική παραγωγή αυτοκινήτων σταμάτησε για πολεμική παραγωγή.[2]
Γιατο έτος μοντέλου 1946 τα ονόματα άλλαξαν σε Stylemaster και Fleetmaster.
Το 1949, όλα τα Chevrolet απέκτησαν το πρώτο νέο στυλ μετά τον πόλεμο.[4]Το Deluxe ήταν το ολοκαίνουργιο ανώτερο μοντέλο γιατη Chevrolet. Το φθηνότερο Deluxe ήταν το σεντάν Deluxe Styleline 6, με κόστος 1,492 δολάρια.[4]Τα φρένα ήταν τύμπανα 11 ιντσών.[5] Είχε πλήρη όργανα.[5]Η μπροστινή ανάρτηση είχε σταθεροποιητές.[5]
Πολλά πράγματα άλλαξαν ξεκινώντας από το 1950, αρχίζοντας μετην πρόσθεση ενός πολυτελώς εξοπλισμένο κουπέ με σκληρή οροφή, που ονομάστηκε Bel Air. Το νέο Bel Air περιλαμβάνει αναβαθμισμένο κορδόνι και δερμάτινη επένδυση βινυλίου (διατίθεται σεμια επιλογή από πολλά δίχρωμα σχέδια), πλήρη μοκέτα και άλλα ραντεβού πουδεν διατίθενται ακόμη καιστη σειρά Deluxe, καιμια μεγάλη γκάμα χρωμάτων δίχρωμων χρωμάτων. Τα Bel Air από τα χρόνια του 1950-1952—κατά τη διάρκεια αυτών των πρώτων ετών, το Bel Air ήταν επίσημα μέρος της σειράς Deluxe—μοιράζονταν μόνο το μπροστινό τους φύλλο μπροστά από την κολόνα Αμετην υπόλοιπη σειρά. Το παρμπρίζ, οι πόρτες, το γυαλί καιτο πορτμπαγκάζ ήταν κοινά μετο μετατρέψιμο Styleline, αλλά η οροφή, τα πίσω τέταρτα καιτα πίσω παράθυρα ήταν μοναδικά.
Η άλλη αλλαγή ήταν η διαθεσιμότητα του Powerglide, ενός αυτόματου κιβωτίου δύο ταχυτήτων, αποκλειστικά στα μοντέλα Deluxe και Bel Air. Τροφοδοτήθηκε από έναν εξακύλινδρο κινητήρα 235 κυβικών ιντσών με ισχύ 105 ίππων και πίσω διαφορικό 3,55:1. ο κινητήρας έγινε το «Blue Flame six». Τα μοντέλα που πωλούνταν μετο τυπικό μηχανικό κιβώτιο τριών ταχυτήτων έλαβαν τον συνηθισμένο κινητήρα 216,5 κυβικών ιντσών, που αποδίδει 92 ίππους.
Κατά τη διάρκεια των μεταπολεμικών χρόνων, ήταν διαθέσιμες πολλές επιλογές άνεσης, ευκολίας καιστυλ, συμπεριλαμβανομένου του φιμέ γυαλιού που παρουσιάστηκε το 1952, την τελευταία χρονιά για αυτό τοστυλ. Το περιοδικό Popular Mechanics βαθμολόγησε την οικονομία καυσίμου των 20 mpg στα 50 μίλι/ώρα.[6] Μετά το τέλος του έτους μοντέλου 1952, οι παλιές ονομασίες—Special και Deluxe— αποσύρθηκαν και άλλαξαν σε150και210, αντίστοιχα, με επένδυση παρόμοια μετην αντίστοιχη προηγούμενη σειρά τους. Το μοντέλο Bel Air έγινε μια πλήρης ξεχωριστή σειρά, συμπεριλαμβανομένων δίθυρων και τετράθυρων σεντάν, στέισον βάγκον και κάμπριο. και αντιπροσώπευε το κορυφαίο μοντέλο με χαρακτηριστικά παρόμοια μετα μοντέλα του 1950-1952 (πολυτελές εσωτερικό, πλήρης μοκέτα και άλλα χαρακτηριστικά).
Η συναρμολόγηση στηνΑυστραλία έγινε από την General Motors-Holden's Ltdτου τετράθυρου σεντάν σε ειδική επένδυση, καθώς και μιας τοπικά σχεδιασμένης εκδοχής "ute", δηλαδή αγροτικό (pickup) βασισμένο σε σασί από επιβατικό αυτοκίνητο, με δύο πόρτες.
Η συναρμολόγηση στηΝέα Ζηλανδία αναλήφθηκε από την General Motors New Zealand από το 1947 στο εργοστάσιο συναρμολόγησης της GM New Zealand στο Πετόνε, στο Ουέλλινγκτον από κιτ συναρμολόγησης που εισήχθησαν από το καναδικό εργοστάσιο της GM στηνΌσαβατου Οντάριο. Όντας ομοεθνής χώρα της Κοινοπολιτείας, οι δασμοί ήταν πιο ευνοϊκοί γιατην Αυστραλία καιτη Νέα Ζηλανδία γιατην εισαγωγή κιτ συναρμολόγησης από τον Καναδά παρά από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όλα τα μοντέλα συναρμολογήθηκαν με δεξί τιμόνι.
↑ 4,04,1Flory Jr., J. "Kelly (2008). American Cars, 1946-1959 Every Model Every Year. McFarland & Company, Inc., Publishers. ISBN978-0-7864-3229-5.Flory Jr., J. "Kelly (2008).