ΤοRepublic P-43 Lancer ήταν μονοκινητήριο μαχητικό μεγάλου ύψους. Κύριοι χρήστες του ήταν η USAAC, που παρέλαβε τα πρώτα αεροσκάφη το 1940.[1]καιη αεροπορία της Δημοκρατίας της Κίνας. Είχε πολύ καλά πτητικά χαρακτηριστικά σε μεγάλο ύψος και μεγάλη ακτίνα δράσης. Πριντην έλευση τωνP-38 Lightningστο θέατρο επιχειρήσεων του Ειρηνικού ήταν το μοναδικό μαχητικό τωνΣυμμάχωνπου μπορούσε να αναχαιτίσει τα ιαπωνικά αναγνωριστικάMitsubishi Ki-46. Τα P-43 ανέλαβαν επίσης αποστολές αναγνώρισης τόσο μετην USAAF όσο καιμετηνΒασιλική Αυστραλιανή Αεροπορία (RAAF) μέχρι την αντικατάστασή τους από τα P-38.
ΗSeversky Aircraft Company, πουτο 1939 μετονομάστηκε σε Republic, δημιούργησε με ίδιους πόρους σειρά μαχητικών με βάση τοP-35, που συνδύαζαν διαφορετικούς κινητήρες και διάφορες τροποποιήσεις. Αυτά ήταν τα: AP-2, AP-7, AP-4, AP-9, XP-41 καθώς καιτο ναυτικό μαχητικό NF-1 (Naval Fighter 1). Σημαντικότερο εξ αυτών ήταν το AP-4, που αποτέλεσε την βάση γιατα μελλοντικά μαχητικά της εταιρείας. Το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό του ήταν η χρήση του κινητήρα Pratt & Whitney R-1830-SC2G μαζί με υπερσυμπιεστή, χάρη στον συνδυασμό των οποίων έφτανε τους 1200 hp. Ο υπερσυμπιεστής ήταν βελτιστοποιημένος από τηνBoeing, πουτον αξιοποίησε στο νέο στρατηγικό της βομβαρδιστικό, το περίφημο B-17 Flying Fortress.[1]Ο υπερσυμπιεστής είχε τραβήξει το ενδιαφέρον πολλών άλλων εταιρειών αεροναυπηγικής.[1]
Τα XP-41 και AP-4 ήταν σχεδιαστικά σχεδόν πανομοιότυπα. Το μοναδικό AP-4 συνετρίβη στις 22 Μαρτίου 1939, όταν εν πτήσει έπιασε φωτιά ο κινητήρας καιο πιλότος του αναγκάστηκε νατο εγκαταλείψει. Παρά την απώλεια, η USAAC έδειξε ενδιαφέρον γιατην συνέχιση του προγράμματος ανάπτυξης του μαχητικού μετο συγκεκριμένο προωστικό σύστημα, ζητώντας τον Μάιο του ίδιου έτους την κατασκευή 13 πρωτοτύπων YP-43.[2]
Το YP-43 διαφοροποιούνταν από το AP-4 στην άτρακτο, που είχε razorback μορφή, με επιμήκη ράχη που εκτείνονταν από το πίσω μέρος του πιλοτηρίου μέχρι το ουραίο.[3]Η εισαγωγή αέρα του κινητήρα μεταφέρθηκε στο κάτω μέρος του, με αποτέλεσμα το μαχητικό να έχει κάλυμμα κινητήρα με χαρακτηριστικό οβάλ σχήμα. Το YP-43 προωθούνταν από αερόψυκτο 14-κύλινδρο αστεροειδή κινητήρα R-1830-35 με υπερσυμπιεστή General Electric B-2. Η μέγιστη ισχύς ήταν 1200 hp. Ο κινητήρας έστρεφε τρίφυλλη έλικα μεταβλητού βήματος. Ο οπλισμός αποτελούνταν από δύο συγχρονισμένα πολυβόλα των 12,7 mm στην άτρακτο και από ένα πολυβόλο των 7,62 mm σε κάθε πτέρυγα.[1]
Το πρώτο από τα 13 YP-43 παραδόθηκε τον Σεπτέμβριο του 1940 και το τελευταίο τον Απρίλιο του επόμενου έτους. Κατά την διάρκεια των δοκιμών τα μαχητικά πολύ συχνά ανατρέπονταν στην προσγείωση καιτην απογείωση, πρόβλημα που λύθηκε μετον επανασχεδιασμό του ουραίου τροχού. Παρόλο πουτο αεροσκάφος είχε καλύτερες επιδόσεις από αυτές που ζητούσε η USAAC, το 1941 ήταν σαφές ότι είχε πια ξεπεραστεί τεχνολογικά από τις εξελίξεις στις ΗΠΑκαιστο εξωτερικό. Δεν ήταν ευέλικτο, δεν διέθετε θωράκιση για προστασία του πιλότου, ούτε αυτοφρασσόμενες δεξαμενές καυσίμου. Η USAAC έκρινε ότι το αεροσκάφος καιτο προγενέστερο P-35 είχαν εξαντλήσει σχεδιαστικά το δυναμικό τους και επικεντρώθηκε στην ανάπτυξη του σύγχρονου και πολλά υποσχόμενου P-47 Thunderbolt.[4]
Τα αεροσκάφη παραγωγής ονομάστηκαν Lancerκαι ήταν πανομοιότυπα μετα YP-43. Οι παραδόσεις ξεκίνησαν στις 16 Μαΐου και ολοκληρώθηκαν στις 28 Αυγούστου 1941. Καθυστερήσεις στην ανάπτυξη τουThunderbolt οδήγησαν την USAAC στην παραγγελία επιπλέον 80 P-43J, με κινητήρα Pratt & Whitney R-2180-1 Twin Hornetτων 1400 hp. Οι επιδόσεις σε μεγάλο ύψος ήταν καλύτερες με αυτόν τον κινητήρα. Επίσης ενισχύθηκε ο οπλισμός, που πλέον αποτελούνταν μόνο από πολυβόλα των 12,7 mm (τα ελαφρύτερα των 7,62 mm στις πτέρυγες αντικαταστάθηκαν). Η USAAC έδωσε νέα ονομασία σε αυτή την έκδοση, καλώντας το αεροσκάφος P-44 Rocket. Παρόλα αυτά η επιχειρησιακή εμπειρία από την Ευρώπη, όπου οπόλεμος μαίνονταν από το 1939, έδειχνε ότι το P-43 και το προτεινόμενο P-44 ήταν ήδη ξεπερασμένα τεχνολογικά, με συνέπεια την ακύρωση του δεύτερου πριν ακόμα κατασκευαστεί το πρωτότυπο.
Ο Alexander Kartveli καιοι ομάδα του εστίασαν τις προσπάθειές τους στο προηγμένο AP-10/XP-47, που εξελίχθηκε στο περίφημο μαχητικό P-47 Thunderbolt.[1] Μέχρι να καταστεί διαθέσιμος ο κινητήρας Pratt & Whitney R-2800των P-47, αποφασίστηκε η κατασκευή ακόμα 54 P-43 για να παραμείνει η γραμμή παραγωγής της Republic ανοικτή. Σε αυτά προστέθηκαν 125 P-43A-1 που παραδόθηκαν στην Κίνα στα πλαίσια του προγράμματος Lend-Lease. Επί της ουσίας ήταν πανομοιότυπα μετα P-43A και εξωτερικά δεν μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει τις δύο εκδόσεις. Σε πολλά προστέθηκε θωράκιση, όμως το κατά πόσον αυτή προέρχεται από την κατασκευάστρια ή τοποθετήθηκε αυτοσχέδια μετά την παράδοση τους παραμένει ασαφές.[5] Μέχρι το 1942 κατασκευάστηκαν συνολικά 272 P-43 όλων των εκδόσεων.[6]
Τα P-43 του προγράμματος Lend-Lease παραδόθηκαν στην Κίνα μέσω της περίφημης αεροπορικής μονάδας Flying Tigers, η οποία αποτελούνταν από Αμερικανούς εθελοντές που πολεμούσαν τους Ιάπωνες στην Ασία πριντην είσοδο τωνΗΠΑστον πόλεμο. Διοικητής τωνFlying Tigers ήταν ο περίφημος Claire Chennault. Οι Αμερικανοί πιλότοι πετούσαν τα P-43 από τα σημεία παραλαβής στα κινεζικά αεροδρόμια. Έκαναν θετικά σχόλια για τις επιδόσεις των P-43 σε μεγάλο ύψος καθώς καιγιατον αερόψυκτο κινητήρα τους, που ήταν λιγότερο ευάλωτος συγκριτικά μετον υδρόψυκτο τωνCurtiss P-40. Από την άλλη πλευρά, ο υπερσυμπιεστής αποδείχθηκε αναξιόπιστος και υπήρχαν συνεχώς διαρροές καυσίμου.[7]Το Ιούνιο του 1942 ο πιλότος Robert L. Scott πετώντας με P-43 φωτογράφησε τις κορυφές τουόρους Έβερεστ 13000 m, επιδεικνύοντας για ακόμα μία φορά τις ικανότητες του αεροσκάφους σε μεγάλα ύψη. Σε κινεζική υπηρεσία τα P-43 δεν απέδωσαν καλά διότι ήταν ευάλωτα στα εχθρικά πυρά, με αποτέλεσμα να αποσυρθούν από την ενεργό δράση το 1944. Η στοιχειώδης θωράκιση των P-43A-1 αποδείχθηκε ανεπαρκής. Επιπλέον είχαν ίδιους κινητήρες μετα απολύτως αναγκαία μεταγωγικά Douglas C-47, με συνέπεια τα εναπομείναντα να καθηλωθούν.
Η USAAC θεωρούσε εξ αρχής το P-43 απαρχαιωμένο καιτο αξιοποίησε μόνο σαν εκπαιδευτικό. Το φθινόπωρο του 1942 όλα τα P-43 σε υπηρεσία μετην USAAF (η USAAC έγινε USAAF τον Ιούνιο του 1941) μετονομάστηκαν σε RP-43, μετο γράμμα "R" να υποδηλώνει ότι ήταν ακατάλληλα για πολεμικές επιχειρήσεις. Σχεδόν όλα τα αεροσκάφη πουδεν στάλθηκαν στην Κίνα μετατράπηκαν σεαναγνωριστικά ενώ παράλληλα συνέχισαν να χρησιμοποιούνται καισαν εκπαιδευτικά. Η USAAF δάνεισε το 1942 οκτώ αναγνωριστικά (τέσσερα P-43A-1 και τέσσερα P-43D) στηνΒασιλική Αυστραλιανή Αεροπορία (Royal Australian Air Force, RAAF). Η RAAF τα αξιοποίησε εκτενώς σε αποστολές αναγνώρισης μεγάλης ακτίνας και ύψους πτήσης, μέχρι να επιστρέψει τα έξι που είχαν απομείνει στην USAAF το 1943.[8]
Πρώτη έκδοση παραγωγής. Ήταν πανομοιότυπα μετα YP-43. Κατασκευάστηκαν 54.
P-43A
Έκδοση με κινητήρα R-1830-49 και δύο πολυβόλα των 12.7 mm στις πτέρυγες στην θέση των δύο ελαφρύτερων πολυβόλων των 7,62 mm της προηγούμενης έκδοσης. Κατασκευάστηκαν 80 μονάδες.
P-43A-1
Έκδοση για εξαγωγή στην Κίνα στα πλαίσια του προγράμματος Lend-Lease.
P-43B
Αναγνωριστικό με φωτογραφικές μηχανές τοποθετημένες στην ουρά. Σε αυτή την έκδοση μετατράπηκαν 150 υπάρχοντα P-43A και P-43A-1.
P-43C
Αναγνωριστικό, που διέφερε από το P-43B μόνο στον εξοπλισμό. Δύο P-43B και δύο P-43Α αναβαθμίστηκαν σε αυτό το επίπεδο.
P-43D
Αναγνωριστικό με κινητήρα R-1830-47. Έξι P-43A μετατράπηκαν σε P-43D.
P-43E
Έκδοση αναγνώρισης με κινητήρα R-1830-47 που θα βασίζονταν στο P-43A-1, αλλά τελικά δεν υλοποιήθηκε.
RP-43
Το 1942 όλα τα P-43 της USAAF μετονομάστηκαν σε RP-43. Tο γράμμα "R" να υποδηλώνει ότι ήταν ακατάλληλα για πολεμικές επιχειρήσεις.
P-44 Rocket
Πρόταση δημιουργίας ενός μαχητικού με βάση τοLancerκαιτον ισχυρότερο κινητήρα Pratt & Whitney R-2180-1 Twin Hornetτων 1400 hp, πουδεν υλοποιήθηκε.
Angelucci, Enzo and Peter Bowers. The American Fighter: the Definite Guide to American Fighter Aircraft from 1917 to the Present. New York: Orion Books, 1987. ISBN 0-517-56588-9.
Davis Larry. P-35: Mini in Action (Mini Number 1). Carrollton, Texas: Squadron/Signal, 1994. ISBN 0-89747-321-3.
Green, William. Warplanes of the Second World War, Volume Four: Fighters. London: Macdonald & Co.(Publishers) Ltd., 1961 (6th impression 1969). ISBN 0-356-01448-7.
Jones, Lloyd S.U.S. Fighters: Army Air-Force 1925 to 1980s. Fallbrook, California: Aero Publishers, Inc., 1975. ISBN 0-8168-9201-6.
Swanborough, Gordon and Peter M. Bowers. United States Military Aircraft Since 1909. Washington, D.C.: Smithsonian, 1989. ISBN 0-87474-880-1.
